48

            ยามนี้ต้าโจวระส่ำระส่ายยิ่งนัก ราษฎรต้องจ่ายส่วยหนักมากขึ้นกว่าเดิมหลังจากที่เซียวจิ้งสิ้นพระชนม์ไป เพราะอวี้ฮองเฮาเป็นคนวางพิษ เซียวจิ้งเองกับมือ ส่วนไท่ชางหวงถูกจองจำในคุกใต้ดิน อย่างไม่มีทางหนีรอด

"เสด็จปู่" หนานอ๋องนั่งมองไท่ชางหวงถูกล่ามโซ่ อีกทั้งมีเหล็กร้อน ๆ กำลังจะทาบไปที่หลังมือของไท่ชางหวง

"หลานเนรคุณ"

"ตราพยัคฆ์ทหารอยู่ที่ใด ส่งมันมาให้ข้าบัดเดี๋ยวนี้"

"คนที่มันสังหารบิดาตัวเอง จะต้องเลวสักเพียงใด ถึงทำเยี่ยงนี้ ต่อให้เราตายไป เราไม่บอกเจ้าหรอก" ไท่ชางหวงไม่คิดว่าเวลาเพียงเดือนกว่า เวยอ๋องไม่อยู่ หนานอ๋องกับอวี้ฮองเฮาจะลุกขึ้นมาก่อกบฏ

"ได้ ทรมานเขาจนกว่าเขาจะบอก" หนานอ๋องเดินจากไปพร้อมเสียงหัวเราะ ส่วนไท่ชางหวงเจ็บปวด จนจะตายอยู่เเล้ว เหล็กร้อน ๆ แทงเข้าเนื้อที่มืออย่างเจ็บปวด

หนานอ๋องตอนนี้ กำจัดขุนนางไปได้หลายคน อีกทั้งอยู่ในฉลองพระองค์สีเหลืองทอง 

มองฮองเฮารักอย่างหยวนเหมยที่บีบนวดให้เขา 

"ฮองเฮาของข้า เจ้าช่างงามนัก"

"จริงรึเพคะ"

"จริงสิ เรารักเจ้า ถึงแม้จะร้ายกับเจ้าไปบ้าง วันนี้ เรารู้สึกง่วงเสียจริง"

"ท่านก็"

หยวนเหมยจุมพิตอย่างหวานล้ำ นางนั่งตำแหน่งฮองเฮาได้เพราะเขา ตัวนางเองก็มีความสุขเเล้ว 

หน้าประตูเมืองต้าโจวยามนี้ เหล่าทหารม้านำทัพโดยเวยอ๋องกับท่านแม่ทัพเสิ่นอู่ ตีประตูเมืองสีแดงเข้าไป โดยไม่สนใจเหล่าทหารด้านหน้าจะเป็นจะตาย 

เหล่าราษฎรทราบความว่าเวยอ๋องกลับมาเเล้ว ต่างต่อสู้กับเหล่าทหารที่คิดกบฏ

ประตูเมืองเปิดออก ทหารม้านับหมื่นนายบุกเข้าไป 

หนานอ๋องในยามนี้ ในยามออกว่าราชการ นั่งบนบัลลังก์มังกรในชุดมังกรสีทอง มองขุนนางรายงานเงินส่วยที่เก็บจากประชาชน

"เหตุใดถึงเก็บมิได้เล่า" หนานอ๋องพลันกริ้วหนักโยนฎีกาใส่ขุนนาง

"ทูลฝ่าบาท ประชาชนเก็บเกี่ยวข้าวมิได้ ยามนี้เลยไม่มีเบี้ยจ่ายส่วย ปกติเดือนหกเราเก็บส่วย เรามาเก็บเดือนสี่ไวเกินไปพ่ะย่ะค่ะ"

"ทหารสังหารขุนนางคนนี้" ทหารแทงเข้าไปที่ขุนนางเฒ่า จนกระอักเลือดท่ามกลางสายตาทุกคน

"จะไปเก็บได้รึยัง" ขุนนางทุกคนต่างหวาดกลัว มิกล้าปริปากขึ้นเเม้แต่น้อย

"แย่เเล้วพ่ะย่ะค่ะ เวยอ๋องนำทัพบุกเข้ามาแล้ว" นายทหารเข้ามารายงาน 

ทำให้ขุนนางน้อยใหญ่พลันมีความหวังขึ้นมา หนานอ๋องไม่คิดว่า เวยอ๋องจะบุกเข้ามาไวกว่าที่คิด

ทหารที่อยู่ข้างหนานอ๋องมีเพียงสองพันนายเท่านั้น แต่ทหารที่อยู่ข้างเวยอ๋องนับหมื่นนาย

เวยอ๋องเดินเข้ามาในวังหลวง ชูป้ายพยัคฆ์ทางการทหารในมือ ทำให้เหล่าทหารที่ต่อสู้กันหยุดมือ เขาเดินมาถึงหน้าท้องพระโรง 

พบหนานอ๋องนั่งบนบัลลังก์ทอง พร้อมเหล่าทหารคุ้มกันหนานอ๋อง ขุนนางน้อยใหญ่ ต่างหลบให้เวยอ๋อง 

"พี่ใหญ่ ท่านแพ้เเล้ว ลงมาเถอะ ท่านไม่เหมาะที่จะปกครองต้าโจว"

"นี่เจ้า พวกเจ้าสังหารเวยอ๋องให้ข้า ใครสังหารเขาได้ ข้าจะมอบเงินรางวัลให้ร้อยชั่ง"

เวยอ๋องในชุดเกราะสีน้ำเงิน ชูตราพยัคฆ์ให้เหล่าทหารพวกนั้นเห็น พวกเขาต่างวางกระบี่ทันที

"นี่พวกเจ้า"

"พี่ใหญ่ ท่านยอมแพ้เสียเถอะ ประชาชนทุกย่อมหญ้าเดือดร้อนเพราะท่านเร่งเก็บส่วยแพงเกินไป ท่านไม่เหมาะที่จะเป็นฮ่องเต้"

เห็นเวยอ๋องพูดเช่นนี้ หนานอ๋องหยิบกระบี่ขึ้นมาต่อสู่กับเวยอ๋อง 

เพียงเขาจะตวัดกระบี่ไปที่เวยอ๋อง แต่ทว่ามีผู้ใดไม่รู้แทงหนานอ๋องจากด้านหลังทะลุไปด้านหน้า

หนานอ๋องล้มลงกระอักเลือด

หยวนเหมยในอาภรณ์สีแดง นางยิ้มให้เวยอ๋อง 

"เจ้า..." หนานอ๋องสิ้นใจตาย

"เวยอ๋อง ข้าขอโทษ ที่วางแผนให้ท่านแต่งงานกับหนิงเยียน เพราะข้าโดนพวกเขาบังคับ ข้ารักท่าน ที่ผ่านมาข้าตรองดูแล้ว ข้าไม่เคยมีความสุขเลยที่ได้เป็นฮองเฮาของหนานอ๋อง ชีวิตนี้ ข้าขอเพียงท่านข้าก็มีความสุขเเล้ว พี่เชียนของข้า"

หยวนเหมยเอ่ยอย่างสำนึกผิด นางรักเวยอ๋องมากจริง ๆ 

"เวยอ๋องระวัง !!!"

หยวนเหมยรับกระบี่แทนเวยอ๋อง หนานอ๋องแกล้งตาย แต่ทว่าตลบหลังเวยอ๋อง 

"หยวนเหมย !!!"

นางกระอักเลือดคำโตออกมา เวยอ๋องแทงกระบี่เข้าหน้าอกหนานอ๋อง ครานี้หนานอ๋องตายของจริง ท้องพระโรงเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด

เวยอ๋องโอบกอดหยวนเหมยร่างงามเต็มไปด้วยโลหิตแดงฉาน

"สิ่งนี้ ข้าถือว่าได้ชดใช้ให้พี่เชียน ถ้าวันนั้นข้าไม่วางแผนให้ท่านเป็นของคนอื่น ข้ากับท่านคงมีความสุขแล้ว" หยวนเหมยยิ้มอย่างทรมาน นางค่อย ๆ หลับตา

"เจ้าจะเป็นน้องสาวที่แสนดีของข้าตลอดไป"