46

หนิงเยียนกับเวยอ๋องนั่งที่ประทับนางกำนัลจัดไว้ให้เรียบร้อย เสียงเพลงพิณบรรเลงขึ้นมาพร้อมกับสาวงามออกมาร่ายรำ 

เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ในแคว้นหนาน ต้องมาร่วมงานเลี้ยงอำลาหมอเทวดาเยียน พอนางจะกลับแคว้นพวกเขาต่างมิอยากให้คนมีฝีมือไปแคว้นต้าโจว แต่นางเป็นชายาเวยอ๋อง ยังไงก็ต้องจากไปอยู่ดี 

ฮ่องเต้เซียวจิ้งกับเหนียงฮองเฮาพลันเสด็จมาเเล้ว ทุกคนต่างถวายพระพร จากนั้นนั่งแท่นประทับ ทุกคนต่างมองที่เหนียงฮองเฮา ยามนี้นางงดงามนัก หลังจากที่ปกปิดใบหน้ามาตลอดยี่สิบห้าปี คนชั่วได้รับการลงโทษเป็นที่เรียบร้อย

เซียวหยางเดินเคียงคู่มาพร้อมกับคู่หมายของเขาคือเหรินเหมี่ยว ขุนนางน้อยใหญ่ ต่างคำนับรัชทายาท เสิ่นฮัวนั่งฝั่งหนึ่งปรายตามองเซียวหยางเเล้วเบ้ปาก

งานเลี้ยงได้ดำเนินต่อไป สาวงามได้ออกมาร่ายรำ หนิงเยียนนั่งซบอกเวยอ๋องอย่างไม่สนใจสายตาของผู้ใด เวยอ๋องทั้งแกะเมล็ดแตงโมให้นางกิน ช่างเป็นภาพที่ทำให้ใครหลายคนพลันอิจฉานัก

เหรินเหมี่ยวมองคู่หมั้นของนาง ที่นางเเย่งชิงมาจากพี่สาวสมองสุนัขของนางได้ ในงานเลี้ยงครั้งนั้น นางแอบติดสินบนนางกำนัล จึงให้นางกำนัลใส่ยาพิษลงไปในสุรา พบว่าพี่สาวสมองสุนัขหลงกลเข้า จึงต้องรับโทษไปอยู่วัดนางชี

เหรินซิงเป็นลูกของอดีตฮูหยิน แต่เหรินเหมี่ยวเป็นลูกของฮูหยินคนปัจจุบันจวนเหริน บิดารักแต่เหรินซิง ทำให้เหรินเหมี่ยวอิจฉา จึงกำจัดพี่สาวด้วยวิธีนี้ ทำให้นางเป็นคู่หมายรัชทายาทแทน

รัชทายาทมองนังสารเลวไม่วางตา ทำให้เหรินเหมี่ยวนึกอิจฉา ยังไงคืนนี้รัชทายาทต้องเป็นของนาง นางจะทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุข รอให้รัชทายาทมาแต่ง คงอีกหลายเดือน เหรินเหมี่ยวมีความคิดชั่วร้ายขึ้นมา

นางรินสุราให้รัชทายาท เซียวหยางกระดกสุราเข้าปาก ในใจยังรักหนิงเยียน ยิ่งมองยิ่งปวดใจ เสิ่นฮัวแอบสมน้ำหน้าเซียวหยาง 

เพียงไม่นานนักเซียวหยางพลันปวดศีรษะ เขาจึงขอตัวฝ่าบาทและฮองเฮาไปที่ตำหนัก โดยมีเหรินเหมี่ยวประคองไปไม่ห่าง อัครเสนาบดีเหรินสบตากับบุตรธิดา นางช่างทำดีนัก ภายภาคหน้าเกิดเรื่องไม่ดีกับเขา อย่างน้อยรัชทายาทก็เห็นแก่หน้าพ่อตาอย่างเขาไม่ลงโทษอันใดมากมาย

เซียวหยางรู้สึกว่าเขาต้องโดนเหรินเหมี่ยววางยาปลุกกำหนัดแน่นอน นางประคองเขาเข้าไปในตำหนักตงกง เซียวหยางมีสติ 

"ออกไปนะ เจ้าคิดว่าข้ามิรู้รึ ว่าเจ้าวางยาปลุกกำหนัดข้า"

"ท่าน"

"เสี่ยวหมินนำตัวนางไปขังไว้คุกหลวง ยามเช้าบิดาของเจ้าจะตามเจ้าไป"

เหรินเหมี่ยวใบหน้าซีดเซียว นี่มันอะไรกัน

"ไม่นะ ปล่อยข้า" เหรินเหมี่ยวโดนองครักษ์เงาลากออกไปอย่างไม่ไยดี

เซียวหยางต้องการน้ำเย็นจัด 

"ข้าจะไปตำหนักเย็น ด้านหลังตำหนักเย็น มีบ่อน้ำ" เซียวหยางไม่รอช้ารีบใช้วิชาตัวเบากระโดดไปทางตำหนักเย็นพอดี 

จังหวะนั้นเสิ่นฮัวนั่งในงานเบื่อ ๆ นางออกมาเดินเล่นคนเดียว เห็นคนบนหลังคาคือเซียวหยาง หญิงสาวพลันแอบตามเขามา

พบว่าเขาพลันถอดอาภรณ์เกือบหมดเหลือเพียงกางเกงขาวบาง ลงไปในบ่อน้ำที่เย็นจัด เสิ่นฮัวเห็นแผงอกเขานางตกใจ เผลอเหยียบกิ่งไม้เข้า เซียวหยางหูดี ได้ยินเข้า มีคนแอบดูเขา ชายหนุ่มกระโดดขึ้นมาจากน้ำ มองเสิ่นฮัวกำลังจะหนีไป เขาคว้าร่างงามจากด้านหลัง

"ปล่อยข้านะ เจ้าคนบ้า"

ตอนนี้สติของเซียวหยางไม่หลงเหลืออีกแล้ว พิษยาปลุกกำหนัดช่างรุนแรงนัก 

เขาฉีกอาภรณ์ของเสิ่นฮัวออก จากนั้นประโลมเลีย นางอย่างบ้าคลั่ง เสิ่นฮัวกรีดร้อง แต่ไม่มีผู้ใดได้ยิน เพราะตำหนักเย็นเป็นสถานที่ห่างไกลผู้คนมาก

นางจะซวยอันใดขนาดนี้ เซียวหยางเคลื่อนไหวบนเรือนร่างงาม ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องสว่างลงมา เสิ่นฮัวเจ็บปวดมากนี่เป็นครั้งแรกของนาง นางต้องนอนบนกองหญ้า ให้รัชทายาทแคว้นหนานย่ำยี ดูท่าแล้วเขาโดนพิษปลุกกำหนัด นางทั้งข่วนบนใบหน้าเขา ทั้งแผงอกเป็นรอยเล็บ แต่เขายังไม่ยอมหยุด กระแทกคนงามอย่างแรง เสียงครวญครางดังขึ้นพร้อมความเจ็บปวดที่เสิ่นฮัวได้รับเต็ม ๆ

"อ่า ปล่อยข้า อ่า ข้าเจ็บ" ยอดปทุมถันทั้งสองข้างถูกครอบครองไปแล้ว ภูเขาที่ใหญ่โดนเซียวหยางแทะโลมจนเกิดรอยแดง 

ร่างงามของเสิ่นฮัวเต็มไปด้วยรอยแดง นางนอนมองดวงจันทร์ทั้งน้ำตา เซียวหยางยังคงคำรามออกมา

พร้อมตักตวงความสุขจากนางสามชั่วยามผ่านไป เสิ่นฮัวเก็บเศษผ้าที่พอใส่ได้ ปิดบังร่างกาย นางพยายามเดินไปให้ถึงตำหนักรับรอง ไม่อยากเจอหน้าคนเลว

ยามแสงอาทิตย์สาดส่องมา เซียวหยางพลันลืมตาขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะ สายตามองคราบเลือด เมื่อคืนเขามาแช่น้ำเย็น แล้วมีสตรีเข้ามา ผ้าเช็ดหน้าปักอักษรฮัว อีกทั้งป้ายหยก เสิ่นฮัว

เซียวหยางกระจ่างใจเเล้ว เมื่อคืนเขาได้มีอะไรกับเสิ่นฮัว

ตำหนักรับรองหนิงเยียนพลันตื่นขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลา นางคิดอันใดออกแล้ว เวยอ๋องลืมตาขึ้นมา 

"ยิ้มอันใด"

"เปล่า"

จังหวะนั้นไป๋หลานกับเสี่ยวอ้ายเปิดประตูเข้ามาพอดี เห็นใบหน้าเวยอ๋อง ทั้งบ่าวชายหญิงขำพรวดออกมา

เวยอ๋องมองที่คันฉ่องสีเหลืองพบว่า หนิงเยียนละเลงแมวน้อยใส่หน้าเขา 

กระนั้นเขาวิ่งไล่นางราวกับเเมวจับหนู ทั้งสองคนหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข

แต่อีกตำหนักหนึ่งมีอีกคนที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร