47

เซียวหยางส่งคนไปจับเสนาบดีเหรินข้อหาค้าเงินเถื่อนอีกทั้งหลักฐานการโกงเงินภาษีของราชสำนัก เมื่อคืนงานเลี้ยงอำลาหนิงเยียน ขุนนางน้อยใหญ่ทุกคนต้องมาร่วมงานครั้งนี้ เซียวหยางหารือกับพระบิดานี่คือโอกาสดี ให้องครักษ์ลับไปค้นจวนขุนนางทุกคน พบว่ามีขุนนางฝั่งอัครเสนาบดีเหรินจำนวนมาก กระนั้นเขาจึงตัดสินโทษให้ยึดสมบัติจวนเหริน อีกทั้งสตรีเป็นนางคณิกา บุรุษคือผู้ใช้เเรงงาน

หนิงเยียนเก็บข้าวของเพื่อที่จะกลับแคว้นต้าโจว นางสังเกตเสิ่นฮัว ปกติจะมาพูดคุยกับนาง แต่ทว่าวันนี้เสิ่นฮัวขึ้นรถม้า แล้วนั่งเงียบ หนิงเยียนสงสัย แต่ไม่ได้ถามเสี่ยวฟาง 

เวยอ๋องกับหนิงเยียนร่ำลาผู้ครองแคว้นหนานแล้ว ทั้งสองกำลังขึ้นรถม้า เห็นเซียวหยางนำทหารม้ามาทางพวกนาง

เวยอ๋องตกใจ

"เจ้าจะทำอันใด" 

"เจ้าสองคนไปได้ แต่เสิ่นฮัวไปมิได้" หนิงเยียนกับเวยอ๋องต่างสบตากัน 

เสิ่นฮัวได้ยินกระนั้นลงจากรถม้าด้วยความหวาดกลัว หนิงเยียนสังเกตรอยแดงที่ต้นคอเสิ่นฮัว 

"ไม่ข้าจะกลับแคว้นข้า" เสิ่นฮัวไม่ยอม นางจะไม่อยู่กับคนที่ไม่รักนางเป็นอันขาด

เซียวหยางลงจากหลังมา สาวเท้าเข้ามาอย่างช้า ๆ แล้วอุ้มเสิ่นฮัวพาดบ่า

"ปล่อยข้านะ"

"เซียวหยางเจ้าปล่อยนางเถอะ" หนิงเยียนเอ่ยขึ้น นางไม่ชอบเลยบุรุษใช้กำลัง

"ชายารักเจ้าอย่ายุ่งเรื่องคนอื่น"

"นางคือน้องสาวข้า"

"พี่หญิงช่วยข้าด้วย" เสิ่นฮัวตะโกนขึ้นทั้งน้ำตา

"เซียวหยางปล่อยนางเถอะ" หนิงเยียนไม่ยอม นางคิดว่าเซียวหยางจะเป็นสุภาพบุรุษ แต่เหตุใดถึงกลายเป็นพวกชั่วที่ข่มเหงสตรีได้

"เยียนเอ๋อร์ ขออภัย ข้ากับเสิ่นฮัวมีธุระต้องคุยกัน ขออภัยเจ้าด้วย" เซียวหยางพาเสิ่นฮัวขึ้นหลังม้าไป หนิงเยียนมองอย่างสงสัย

นางนั่งในรถม้าหวนคิดถึงเรื่องเสิ่นฮัว ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง

"ท่านรู้รึไม่ เหตุใดเซียวหยางจึงต้องจับเสิ่นฮัวไป" 

เรื่องนี้ เมื่อเช้าไป๋หลานรายงานเรื่อง อัครเสนาบดีเหรินโดนจับข้อหาค้าเงินเถื่อน ทั้งภาษีคลังหลวง อีกอย่างคือเซียวหยางโดนยาปลุกกำหนัดเมื่อคืน คนที่รับเคราะห์เป็นเสิ่นฮัว

"เรื่องนี้ เสิ่นฮัวนางดวงซวย ที่ไปเจอเซียวหยางที่เเช่ในบ่อน้ำ นางแอบตามไป เซียวหยางที่โดนเหรินเหมี่ยววางยา ในตอนนั้นจึงปลุกปล้ำเสิ่นฮัว"

หนิงเยียนของขึ้นมากยามนี้ เผลอตบหน้าเวยอ๋อง

"เจ้าตบข้าทำไม"

"บุรุษสารเลว เหมือนกันหมด ข้าเกลียด" 

"ข้าปรับปรุงตัวเเล้ว" เวยอ๋องรวบนางเข้ามากอด นางเกลียดที่สุดคือคนที่ทำเลวระยำกับผู้อื่น

รถม้ามุ่งหน้าออกมาจากเมืองหลวงหนาน แต่ทว่ามีม้าเร็วมาขวางทางรถม้าสัญลักษณ์จวนอ๋องไว้

"ท่านอ๋องแย่ ฝ่าบาทสิ้นพระชนม์แล้ว หนานอ๋องก่อกบฏ" เสิ่นกวงน้องรองของเสิ่นฮัวลงทุนขี้มาเร็วมาบอกพวกเขา

หนิงเยียนพลันตกใจไม่น้อย กระนั้นรถม้าของเวยอ๋องจึงไปพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งของแคว้นหนาน

"ตอนนี้กองทัพทหารม้าของท่านพ่อ อยู่ด้านนอกเมืองต้าโจว ไท่ชางหวงโดนจับขังคุกหลวง ข้าน้อยกับคนสกุลเสิ่นทั้งหมดหลบหนีมาได้ นี่คือตราพยัคฆ์ของทางทหาร เวยอ๋องเหมาะสมที่สุด" เสิ่นกวงมอบตราพยัคฆ์ทางทหารให้เวยอ๋อง

เวยอ๋องมิคาดคิดว่าเขาจะต้องมาสังหารพี่น้องเดียวกัน

"เอาละ ข้าจะไปหาท่านเเม่ทัพเสิ่นอู่เอง" ถึงอย่างไร เขาก็ต้องช่วยท่านปู่ออกมาให้ได้ เขาไม่อยู่แคว้นต้าโจวเพียงแค่สองเดือน เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นเสียเเล้ว

หนิงเยียนในยามนี้เป็นห่วงหนิงฮูหยินกับหนิงเสิ่น

"ท่านพ่อกับท่านแม่ข้าเล่า" 

"ทั้งสองอยู่ในที่ที่ปลอดภัยเเล้ว ยามนี้ หนานอ๋องขูดรีดภาษีประชาชน ส่วนหยวนเหมยเป็นหยวนฮองเฮาเเล้ว"

หลังจากที่ฟังเสิ่นกวงเเล้ว เวยอ๋องคิดว่า เขาคงมิอาจนิ่งนอนใจได้ ในยามนี้ เขาต้องไปช่วยเสด็จปู่ ดวงตาดอกท้อมองนางมารร้ายของเขา

"เยียนเอ๋อร์ ข้าไม่อยู่ เจ้าดูแลตัวเองให้ดีเเล้วกัน" นี่เขาพูดอย่างนี้จะทิ้งนางไปอย่างนั้นรึ

"ข้าจะไปกับท่านด้วย" หนิงเยียนกอดเขาไว้ ยามที่เขาจะไปออกรบจับศึก เขามิอาจให้นางมารไปร่วมรบได้ด้วยจริง ๆ

"คนดี รอข้ากลับมา เจ้าเข้าใจรึไม่"

"ข้ามิอาจนิ่งเฉยได้ ข้าจะไปด้วย"

"ข้าจะฝากเจ้าไว้ที่เมืองหนานกับเซียวหยางดีกว่า เมื่อเสร็จสงคราม ข้าจะมารับเจ้า"

"ไม่ มีเสพร่วมสุข มีทุกข์ต้องร่วมกันต้าน" 

"เยียนเอ๋อร์ เจ้าไม่คิดว่าในท้องของเจ้ามีก้อนแป้งอยู่รึ " เวยอ๋องคำนวนระดูของนางไม่มาหนึ่งเดือนแล้ว

"ข้า..." ช่วงนี้ร่างกายนางเหนื่อยล้ามาก

เวยอ๋องจุมพิตหน้าผากงาม ศึกสงครามแย่งบัลลังก์ครั้งนี้ เขามิรู้ว่าตัวเองจะได้กลับมารึไม่ อย่างน้อยให้นางอยู่แคว้นหนาน น่าจะปลอดภัยกว่า เซียวหยางน่าจะดูแลนางได้ในฐานะสหาย

รถม้ากลับเข้าไปในเมืองหนานตามเดิม เมื่อถึงวังหลวงแคว้นหนาน เวยอ๋องมุ่งมาที่ตำหนักตงกง เห็นเซียวหยางพอดี

"ข้านึกว่าเจ้าถึงต้าโจวเเล้วเสียอีก"

"ข้าขอฝากนางไว้ด้วย ยามนี้ต้าโจววุ่นวาย พระบิดาของข้าสิ้นพระชนม์แล้ว อีกทั้งผู้ครองบัลลังก์เข่นฆ่าผู้คน"

เซียวหยางมิคาดคิดว่าต้าโจวจะเกิดเหตุการณ์เยี่ยงนี้ขึ้น

"ได้ ข้าจะดูแลนางให้ดี" 

เวยอ๋องหลังเดินออกมา หนิงเยียนโอบกอดเขาจากด้านหลัง

"ข้าจะรอท่าน"

เซียวหยางมองทั้งคู่โอบกอดกัน เขาพลันอิจฉายิ่งนัก เห็นแก่หนิงเยียนเคยรักษาเหนียงฮองเฮาจนหาย เซียวหยางได้มอบทหารม้าห้าพันนายให้แก่เวยอ๋องเพื่อสู้รบกับหนานอ๋อง ที่สมคบกับท่านแม่ทัพฝ่ายซ้ายอย่างลู่หวาย