บงการรัก_EP.7

บงการรัก_EP.7

ลูกจันทร์

ฉันออกจากห้องคาราโอเกะตรงดิ่งไปที่ห้องแต่งตัว มีแม่ ๆ เซลล์จากโต๊ะอื่นมาเรียกฉันต่อ จึงส่ายหัวบอกไม่รับลูกค้าแล้วเพราะฉันก็รู้สึกว่าเมามากแล้ว ดีนะที่บาร์เทนเดอร์ผสมเหล้าให้แค่นิดเดียว และบางแก้วก็เป็นแค่น้ำเปล่า ไม่งั้นวันนี้ฉันเสร็จแน่! ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน รีบอาบน้ำนอน พรุ่งนี้ต้องสู้ต่อ!

ฉันเข้างานกะตอนช้า คือ 7 โมง ถึง 5 โมงเย็น ร่างฉันแทบพัง อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนฉันดื่มเยอะเกินไป...

ฉันเดินเข้าห้องแต่งตัวมาเจอแม่น้ำ แม่ขยิบตาให้ฉัน เวลาอยู่ที่นี่เราจะทำเป็นไม่สนิทกัน เพราะแม่น้ำบอกว่า พวกปากหอยปากปูมันเยอะ

"แฮ่มมม กลิ่นเหล้านี่หึ่งเลยนะจ๊ะ!" เสียงใสของคนที่เป็นเพื่อนร่วมงานเอ่ยขึ้นเธอชื่อว่า 'ก้อย' ซวยจริง ๆ วันนี้ได้เข้างานพร้อมแม่นี่!

"แอ๊บแอ่ก็แบบนี้แหละแก...หางเริ่มโผล่" ฉันถอนหายใจ อีกคนที่พูดชื่อ 'พรีม' 2 คนนี้คือตัวอันตรายที่พี่มิ้นต์บอกไว้ ก็อันตรายจริง ๆ ไม่รู้ชาติที่แล้วเป็นไก่รึเปล่าจิกเก่งเหลือเกิน

"น้อย ๆ หน่อย น้องมันไปทำอะไรให้พวกแกฮะ!" แม่น้ำพูดขึ้นและดึงหัวก้อยที่นั่งทำผมอยู่

"ผมจะเอาไว้ไหม? หรือจะให้ฉันถอนให้หมด!" ฉันก้มหน้าและกดโทรศัพท์หานิชา ฉันลืมป้ายชื่อ!

โอ๊ยตาย นิชาก็เข้ากะเดียวกันกับฉันแต่เธอยังมาไม่ถึงจะให้เอาให้หน่อย

"แม่เดี๋ยวหนูมานะ ลืมป้ายชื่อ ลงคิวให้หนูด้วย" ฉันเอ่ยบอกแม่น้ำเพราะเดี๋ยวมีคนแซงคิวทำผมและฉันจะเข้างานไม่ทัน จริงๆ ช่าง 3 คนนะ แต่มันก็ดูเหมือนจะไม่พออยู่ดี

ฉันรีบวิ่งออกมา ฉันใส่ชุดยูนิฟอร์ม หน้าไม่ได้แต่ง ผมไม่ได้ทำ และสวมรองเท้าแตะ ก่อนจะวิ่งลัดเลาะไปด้านหลังและขึ้นไปยังที่พักพนักงาน ฉันหยิบป้ายชื่อเสร็จยังไม่เจอนิชาสงสัยคงจะสวนกัน และเดินออกมาทางด้านหลังไม่กล้าเดินด้านหน้า กลัวเจอเจ้านาย สภาพแบบนี้ เพราะถ้าเค้าเห็น หึ้ย! ขนหัวลุก! ถึงฉันจะยังไม่เริ่มงานก็เถอะ ฉันตายแน่!

ระหว่างที่เดินจะถึงประตูลานจอดรถที่จะเดินทะลุกับทางเข้าห้องล็อกเกอร์ของพนักงาน ก็มีรถหรูสีดำ 2 คนจอดและดับไฟ พนักงานต้อนรับต่างมายืนอยู่เรียงรายสองข้างทาง ฉันใจหายแวบ!! อย่าบอกนะ!!

ก่อนจะเห็นเค้าเดินลงมาขยับสูทฉันถอยหลังอัตโนมัติหนึ่งก้าวทันที! ทำไมวันนี้มาประตูหลังล่ะ!! ฉันยืนห่างจากเค้า 10 ก้าวถ้าวิ่งตอนนี้ยังไงก็ทัน

"หยุด!!" ฉันที่หมุนตัวเตรียมจะวิ่งชักนิ่ง เสียงส้นรองเท้าหนักที่กระทบลงบนพื้น ก่อนกลิ่นน้ำหอมสปอร์ตจะลอยมาเตะจมูก

"หันมา..." ฉันก้มหน้าคางชิดคอ ค่อย ๆ หันไป

"สังกัดไหน? ทำไมไม่ติดป้ายชื่อ..." ฉันเม้มปากแทบไม่กล้าหายใจแรง

"ตอบ..." ฉันกลืนน้ำลายลงคอ มองผมตัวเองที่ยาวจนเวลาลมพัดปลิวไปโดนแขนเค้า ฉันถอยหลังหนึ่งก้าว! สาบานถ้ารอดพ้นวันนี้ไปได้ ฉันจะไปตัดผมออกให้เหลือหน้าอกพอ แต่นี่ยาวเกือบถึงสะโพกและมันก็โดนลมพัดปลิวไปโดนเจ้านายฉันคือคุณตะวัน!

"รีซะ...เซฟชั่นค่ะ" ฉันเอ่ยออกไปเสียงสั่น เสียงจะสั่นทำไมก็ไม่รู้

"ให้พนักงานที่เหลือไปได้แล้ว...ส่วนคุณแต่งตัวเสร็จแล้ว ขึ้นมาหาผมที่ห้อง" ฉันแทบอยากจะร้องไห้!! มองแผ่นหลังเค้าเดินไป

"รีบแต่งตัวให้เสร็จและโทรมาเบอร์นี้ผมจะลงมารับ...เร็วนะ นายไม่ชอบรอนาน" ฉันรับนามบัตรมาก่อนจะเบะปากอยากจะร้องไห้ จบแล้วชีวิตฉานนนน

"ลูกจันทร์แต่งตัวเลยเร็ว!! คุณเอกมารอแล้ว!!" ทุกคนมองฉันเป็นสายตาเดียวกันใครๆ ก็รู้ว่าคุณเอกคือคนของประธาน โอ๊ย! พี่บรูณ์จะพูดเสียงดังเพื่อ!!

"โอ้โห่! มาทำงานไม่ทันไร คนของประธานก็เรียกพบซะล่ะ! เธอนี่มันตัวซวยของแผนกจริง ๆ" ฉันที่ยิ่งรีบ ๆ อยู่เงยหน้ามองก้อยที่พูดจาถากถาง

"พี่ก้อย...จันถามจริงนะ นอกจากปากที่ดีแล้ว พี่มีอะไรอย่างอื่นดีอีกไหม?" ฉันเหลืออดมาก ๆ

"นี่แก!" เธอปรี่เข้ามาพร้อมกับง้างมือขึ้นสู้เตรียมจะฟาดลงมาที่หน้าฉัน

"อย่า! ขอร้องแหละ รีบแต่งตัวและเลิกตีกันก่อน! ท่านประธานจะไล่พวกเราออกหมดนี่เพราะลูกจันทร์ขึ้นไปช้านี่แหละ!!" พี่บรูณ์หัวหน้าแผนกเอ่ยบอกพร้อมกับยกโทรศัพท์มือถือที่มีสายเรียกเข้าของคุณเอก!!

ฉันเด้งตัวจากเก้าอี้ที่แม่น้ำทำผมให้ ก่อนจะทาลิปสติกสีชมพูลงบนปาก สวมรองเท้าส้นสูงและเดินออกไป เรียกว่าวิ่งเถอะ!

เมื่อเจอคุณเอกฉันค้อมหัวเค้าและเดินตามขึ้นลิฟต์ไป ใจฉันเต้นแทบจะทะลุออกจากอก ก่อนลิฟต์จะมาหยุดที่ชั้นบนสุดฉันเดินตามคุณเอกเรื่อย ๆ คุณเอกเป็นผู้ชายที่มีอายุแต่ก็สมาร์ตตามแบบฉบับเลขาผู้ชาย เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าถึงว่าอยู่กับเจ้านายเขาได้

"นายครับ...คุณลูกจันทร์มาแล้ว" คุณเอกกดโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานด้านนอกบอกคนด้านในห้อง

"ให้เข้ามา" เสียงเย็นเยือกตอบกลับมา ฉันหลับตาลง สวดภาวนาขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ฉันยังไม่ได้เงินเดือนที่ 2 เลย อย่าพึ่งให้เค้าไล่ฉันออกเลยนะ! คุณเอกเปิดประตูห้องตรงหน้าให้ฉันเดินเข้าไป ฉันยืนนิ่งคุณเอกขยับหัวเป็นเชิงบอกว่า 'เข้าไปสิ' ฉันเดินเข้าไปขาสั่นห้ามไม่อยู่

ห้องแอร์เย็นเฉียบ ฉันมองไปด้านหน้าอย่างตื่นตาตื่นใจ ห้องนี้เป็นกระจกกว้างกินอาณาบริเวณทั้งชั้น ด้านซ้ายจะเป็นโต๊ะพูลและโซฟา มีเคาน์เตอร์บาร์ด้วย แสดงว่าเค้าเป็นคนชอบดื่มจริง ๆ

ด้านหน้าเป็นบันไดประมาณ 5 ขั้น ให้เดินขึ้นไป ด้านบนมีโต๊ะทำงานตั้งตรงกลางโดด ๆ และเค้าที่ยืนหันหน้าออกนอกกระจกและหันหลังให้ฉันอยู่

"สะ...สวัสดีค่ะ" ฉันหยุดอยู่กลางห้องข้างโต๊ะพูลเพราะไม่รู้จะเดินไปหยุดอยู่ตรงไหนดี

"นั่งลงสิ..." ฉันหย่อนก้นนั่งตามที่เค้าบอก

"ทำงาน 2 ที่ เหนื่อยไหม?" เค้าเอ่ยถามฉันเสียงนิ่มนวล ฉันกะพริบตาถี่ ๆ และมองแผ่นหลังเค้าที่เอ่ยถามฉัน

"คะ?" เค้าหันกลับมาสายตาเราสบกัน อย่าบอกว่าเค้าจำฉันได้ ก่อนเค้าจะเดินลงจากบันไดด้านบนและมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

"เธอทำงานกลางคืนด้วยไม่ใช่หรอ?" ฉันใจหายและหลบตาเค้า

"ไม่ค่ะ จันไม่เคยทำงานกลางคืน" เค้าหัวเราะ ฉันเอามือปิดปากเผลอเรียกตัวเองว่าจันเฉย! เอาโยนซองสีน้ำตาลใส่ฉัน

"เปิดดูสิ!" ซองขาวไล่ออกนี่เป็นแบบนี้แล้วหรอเนี่ย ก่อนจะไล่อ่านเอกสารนี่ มันประวัติส่วนตัวฉันนิ และนี่ก็ใบสมัครงาน วุฒิการศึกษา ก็พอเข้าใจได้นะ

แต่นี่ประวัติ พ่อแม่ การรักษาของพ่อ...มียันฟิล์มเอกซเรย์ ใบกู้ยืมหนี้สิน สมุดธนาคาร และอื่น ๆ อีกมากมาย อะไรเนี่ย!

"ถ้าเธอชื่อ ลูกจันทร์ ใจเย็น ก็แสดงว่าเธอทำงานกลางคืนด้วย" ฉันมองหน้าเค้านิ่ง กำมือแน่น

"คุณได้เอกสารพวกนี้มาได้ยังไงคะ!" ใช่! เค้าเอามาได้ยังไงนี่มันเรื่องส่วนตัว ของส่วนตัว แต่เค้าเอามาเนี่ยนะ เค้าต้องการอะไร?

"เจ้านายมีสิทธิ์ที่จะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของลูกน้องขนาดนี้เลยหรอคะ?" ฉันเอ่ยถามเสียงสั่น ฉันโมโหมาก แค่เรื่องแต่งตัวไม่เรียบร้อยเค้าต้องทำขนาดนี้เลยหรอ?

"ถ้าคุณจะไล่ออกที่ฉันแต่งตัวไม่เรียบร้อยเมื่อเช้า ต้องขอเรียนว่า...มันยังไม่ถึงเวลางานของฉัน! และฉันก็เดินด้านหลังตึก แต่คุณมาหลังตึกทำไมคะ ทั้งที่คุณก็เข้าด้านหน้าได้!!" ฉันเอ่ยออกไปอย่างเหลืออด

"มันก็เรื่องของฉัน! ฉันจะเข้าตรงไหนก็ได้เพราะนี่มันโรงแรมฉัน! และถ้าฉันอยากรู้อะไรฉันก็รู้ได้! คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์มาถามฉันแบบนี้!!" เค้าตวาดออกมาเสียงดัง ฉันกระแทกเอกสารวางบนโต๊ะ

"งั้นฉันขอตัวค่ะ" ฉันลุกขึ้นเค้าปรี่มาจับฉันและกระชากไป

"มันจะไปง่ายขนาดนี้เลยหรอลูกจันทร์!" เค้าดันฉันติดโซฟาและโถมตัวตามลงมา และจับฉันมือฉันขึงไว้เหนือหัว ก่อนจะกดปากจูบลงมา ฉันเม้มปากแน่น! ฉันดิ้นสุดแรงและสะบัดมือกันเค้าแต่มันพลาดไปโดนหน้าเค้า!

"เพี๊ยะ!" เค้าชะงักและปล่อยมือออก ฉันเด้งตัวมาอีกมุมและมองเค้าอย่างหวาดกลัว

"กล้ามานะที่ตบหน้าฉัน!! จำไว้นะ! คนอย่างฉันอยากได้อะไรต้องได้! ฉันจะทำให้ชีวิตเธอจากนี้มีแต่ความทุกข์ทรมาน ที่กล้าปฏิเสธคนอย่างฉัน!! ไสหัวไปได้แล้ว!!" ฉันลุกและวิ่งออกไปไม่กล้าหันกลับไปดูเค้าอีก คุณเอกที่อยู่หน้าห้องเหมือนจะเอ่ยถามฉัน แต่ฉันไม่รอช้ากดลิฟต์ แต่ลิฟต์ไม่มาจึงเดินลงบันไดหนีไฟแทน ฉันมานั่งร้องไห้อยู่ที่บันไดหนีไฟ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับชีวิตฉันเนี่ย!

ตะวัน

ผมช้าหนึบไปทั้งหน้า!! ในชีวิตผมไม่เคยโดยใครตบหน้าเลยแม้กระทั่งพ่อแม่ผม อีนี่มันเป็นใคร! เลวระยำจริง! ผมเรียกมาหาเพราะผมรู้สึกถูกใจ และยิ่งเห็นประวัติส่วนตัวเธอด้วยและผมก็เลยอยากที่จะเลี้ยงดู เธอดูเป็นเด็กดี พ่อก็ป่วย หนี้สินก็เยอะ ผมอยากจะส่งเสียเล่น ๆ ไป เพราะต้องยอมรับว่าถูกชะตา ผมชอบผู้หญิงสู้ชีวิต แต่นี่มันอะไรวะเนี่ย!! ขอคืนคำพูดให้หมด!!

"นายครับ" ผมโกรธจนตัวสั่น

"มึงไปทำยังไงก็ได้...บีบมันจนสุดทาง และทำให้มันรู้ว่ากูนี่แหละที่ทำให้ชีวิตมันเป็นแบบนั้น! ทำไปจนกว่ามันคลานเข่าเหมือนหมามาหากู!!"

"ครับนาย"

"เริ่มตั้งแต่วันนี้เลย..."

×××××××××××××××××××××

OMG ลูกจันทร์ หนีไปลูกก

โอ๊ยยยร้ายอ่ะพ่อออ