วันที่ต้องจากลา

           กัสอยากสัมผัสเรือนร่างของพีค แต่เขาก็หักห้ามใจตัวเองไว้ได้ เพราะรู้สึกไม่ดีถ้าลวนลามพีคในช่วงเวลาที่เขาหลับอยู่ กัสจึงตัดสินใจให้พีคนอนอย่างสงบ ส่วนตัวเขาก็เดินมายังโต๊ะคอมพิวเตอร์เพื่อเขียนนิยายอันเป็นที่รักต่อ

            ตะวันสาดส่องประตูเมืองอันกว้างใหญ่ ซึ่งมีหลายครอบครัวยืนเรียงรายกันส่งเหล่าบรรดาทหารกล้า หนึ่งในนั้นก็มีอำมาตย์วิษณุและแม่แม้น รวมทั้งอำมาตย์ไชยาและสุนันทาผู้เป็นภรรยา ซึ่งได้พาสุจิตราลูกสาวสุดที่รักมาด้วย และที่ขาดไม่ได้คือยิวซึ่งเป็นเมียท่านแม่ทัพ

            ยิวรู้สึกใจหายเป็นอย่างมาก ที่เขาต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ก่อนที่เขาจะมาท่านแม่ทัพวิศรุฒุบอกให้เขาได้รอ

            ในห้องนอนของท่านแม่ทัพวิศรุฒ ซึ่งกำลังจะออกจากห้องเขาได้สั่งลาก่อน เพื่อไม่อยากให้ใครได้รับรู้เมื่อออกไปจากห้องนี้แล้ว

            “โสพล เมื่อเช้าข้าตื่นรู้สึกใจคอไม่ดี กลัวกลับมาจะไม่เจอเอ็ง”

            “เราก็เหมือนกันนั่นแหละ”ยิวก็รู้สึกเช่นนั้นไม่ต่างกันสักเท่าไร

            “เมื่อคืนข้าใคร่คราญแล้ว ความรู้สึกของข้าที่มีต่อเองนั้นมันมีความแปลกๆ แต่มันคงเป็นไปได้อยากที่เราจะเป็นผัวเมียแบบเปิดเผย สักวันหนึ่งก็คงมีคนรู้อยู่ดี”

            “ไม่ต้องคิดมาก เรารู้เราเข้าใจความรู้สึกของนาย”

            “ข้าไม่รู้จะทำอย่างไงดี สำหรับเรื่องของเรา”

            “ปล่อยมันไปเรื่องอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดขึ้น”

            “เอาล่ะ เอ็งสัญญากับข้านะว่าจะไม่ไปไหน พอข้ากลับมาจะได้มาเจอเอ็ง”

            “เราสัญญาไม่ไปไหนหรอกจะอยู่ที่นี่รอนาย”

            “อยู่ที่นี่เอ็งทำตัวดีๆนะพ่อข้าเอ็นดูเอ็งมาก ส่วนแม่ข้าเอ็งต้องมัดใจให้ได้นะ แต่ก็อีกนั่นแหละเอ็งไม่ใช่ผู้หญิง”

            “ไม่ต้องคิดอะไรมาก ทุกอย่างมันมีทางแก้ไขอยู่แล้ว รอนายกลับมาก่อนก็แล้วกัน”

            “ข้าขอหอมแก้มเอ็งสักคราได้ไหม”

            “ได้สิ”

            ยิวยืนนิ่งๆสักพักริมฝีปากของแม่ทัพวิศรุฒก็ได้มาสัมผัสแก้มอันขาวนวลของยิว เพียงแว่บเดียวแม่ทัพวิศรุฒก็ดึงริมฝีปากออก

            “ข้าทำอะไรลงไปนี่”

            “อย่าคิดมากเลย คิดเรื่องทำสงครามดีกว่า ป่านนี้ท่านพ่อท่านแม่รอแย่แล้ว”

            “โสภี ยืนเหม่ออะไร”อำมาตย์วิษณุเอ่ยขึ้น

            กัสได้สติขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินเสียงอำมาตย์วิษณุ เขาจึงได้แต่ยิ้มให้ท่านอำมาตย์และเกาหัวแก้เขิน

            “วิศรุฒไปไกลแล้ว ข้ากับแม่แม้นจะเข้าไปในวัง ส่วนเอ็งจะกลับอย่างไรเนี่ย”

            “กลับเองได้”

            “ไมได้”อำมาตย์วิษณุเสียงเข้ม

            “ไม่เห็นอยากเลยท่านพี่ให้ไปกับน้องสุนันทาและลูกสุจิตราก็ได้นิ”แม่แม้นเอ่ยขึ้น

            “จริงด้วย”

            “ถ้าอย่างนั้นฝากลูกสะใภต้คนนี้หน่อยนะ”แม่แม้นหันไปมองสุนันทาและสุจิตรา

            “ได้อยู่แล้วคุณพี่”สุนันทารับปากอย่างมีเลศนัย

            ยิวรู้สึกหวั่นกลัวสองแม่ลูกอย่างบอกไม่ถูก เพราะสายตาทั้งสองไม่ได้ใคร่เอ็นดูหรือสงสารเขาแต่อย่างใด แต่กัสก็ไม่สามารถปฏิเสธจึงได้เดินร่วมทางกลับไปกับสองแม่ลูกคู่นี้

            “ชื่อโสภีใช่ไหม”สุนันทาเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อน

            “ใช่ค่ะ”

            “ทางกลับบ้านของข้ากับเอ็งมันคนละทางกัน เดี๋ยวข้าจะให้บ่าวบ้านข้าไปส่งก็แล้วกัน”

            “ไอ้กบเอ็งไปส่งเมียท่านแม่ทัพหน่อยนะ”

            “ขอรับนายท่าน”

            ด้วยความที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ยิวจึงไม่แค่หวาดระแวงกบซักเท่าไรนัก ยังเป็นการดีเสียอีกเขาไม่อยากที่จะเดินร่วมทางกับสองแม่ลูกนี้อยู่แล้ว

            “ได้”ยิวรับคำ

            “โชคดีนะ”สุนันทายิ้มอย่างมีเลิศนัย รวมทั้งสุจิตราลูกสาวทียิ้มที่หุบปาก

            ช่วงแรกยิวก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก เขาก็เดินตามกบไปเรื่อยๆแต่นานเข้ายิวถึงรู้สึกแปลกๆว่าทำไมลึกเข้าไปในป่า และเขาก็ไม่คุ้นเคยเส้นทางนี้เลยแม้แต่น้อย  ยิวพยายามจำทางที่ตอนมาได้อย่างดี แต่ทำไมตอนกลับกบถึงพาเข้ามาในป่าลึก

            “เดี๋ยวก่อน นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านของเรานะ”

            “ก็ไม่ใช่น่ะสิ”

            “พูดแบบนี้หมายความอย่างไง”

            “ใครเขาให้แม่นางมาเป็นเมียท่านแม่ทัพล่ะ”กบเดินเข้ามาใกล้ๆยิว

            “นายจะทำอะไรน่ะ”

            “เป็นผัวแม่นางไง ข้ารู้ว่าแม่ทัพไม่ค่อยมีเวลาให้เอ็งสักเท่าไร แต่สำหรับข้ามีเวลาให้แม่นางทั้งวันทั้งคืน มาเป็นเมียของข้าซะดีๆ”

            “นายอย่านะ เราเมียท่านแม่ทัพนายไม่กลัวเหรอ”ยิวมีท่าทีตื่นตระหนกตกใจอย่างนัก

            “ไม่กล้ว เพราะท่านแม่ทัพไม่อยู่ ถึงท่านแม่ทัพกลับมาแม่นางก็เป็นเมียข้าแล้ว”

            “ถึงเป็นเมียนาย ท่านแม่ทัพก็ไม่ไว้ชีวิตนายหรอก”

            “ข้ารู้แล้วข้าจะอยู่ที่นี่ทำไม ข้าจะพาแม่นางไปไกลๆแต่ตอนนี้ขอขอมอบความเป็นผัวให้เอ็งก่อนดีกว่า”

            “ฝันไปเถอะ”

            ยิวหันหลังกลับวิ่งหนีไปในทันที แต่ก็ไม่ถนัดเท่าไรนักเพราะเป็นชุดผู้หญิง กบจึงวิ่งมาทันและผลักร่างของยิวให้ล้มลงกับพื้น หลังจากนั้นเขาคร่อมร่างของยิวไว้ ยิวมีเวลาตัดสินใจเพียงเสี้ยววินาที เขาจึงกำดินตรงฝ่ามือมาขว้างใส่หน้าของกบ หลังจากนั้นเขาก็ผลักร่างของกบ จนกระเด็นไปด้านข้าง ยิวไม่ปล่อยเวลาให้หลุดลอยไปเขารีบลุกขึ้นวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

            ในขณะเดียวกันกบก็ไมรอช้าถึงจะเคืองตาสักปานใด เขาก็ยังวิ่งตามไปอย่างไม่หยุดหย่อนจนเกือบจะทันยิว แต่แล้วยิวก็ต้องหยุดกะทันหันเพราะทางข้างหน้าเป็นหน้าผาชัน

            “หนีไม่พันหรอกแม่นางโสภี”กบเมื่อวิ่งมาทันยิวเขาจึงพูดขึ้น

            เพียงได้ยินเสียงนี้ยิวจึงหันหน้ามามองกบ ซึ่งเขาไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกยืนนิ่งๆและครุ่นคิดทางแก้ไขให้ทันทวงที

            “เอ็งอยากได้อะไรบอกข้ามา”ยิวพูดจาเสียงสั่นเครือ เพราะกลัวตก และอีกอย่างเขากลัวกบจะรู้ความจริงว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิงแต่เป็นผู้ชาย

            “คนอย่างเอ็งมีอะไรให้ข้า นอกจากตัวของเอ็ง”กบหัวเราลั่น

            “ใครว่าเราไม่มี เอ็งอย่ามาดูถูกข้าเกินไป”

            “อะไรไหนไม่เห็นมีอะไร”

            “ของในย่ามนี่ไง”ยิวยถุงย่ามของเสือเข้มให้กบดู พร้อมควักพระเครื่องของขลังให้เห็น

            “น่าสนใจ ส่งมาให้ข้าซะดีๆ”

            “รับปากข้าก่อนว่าจะไว้ชีวิตข้า”

            “ได้รับปาก”

            ยิวไม่เชื่อคำของกบแม้แต่นิดเดียว เพราะเขาคาดเดาได้ว่าคงเป็นแผนการของสุนันทาอย่างแน่นอน เขาจึงคิดหาวิธีที่จะหนีตอนส่งย่ามให้กบ

            “เดี๋ยวข้าเดินเอาเข้าไปให้”ยิวค่อยๆเดินเข้าไปหากบพร้อมกับยื่นถุงย่ามให้

            เมื่อยิวยื่นถุงย่ามให้เขาก็ผลักกบจนล้มลง หลังจากนั้นเขาจึงรีบวิ่งไปอีกทางที่ไม่ใช่หน้าผา ส่วนกบเมื่อตั้งหลักได้เขาจึงลุกวิ่งตามยิวไป ความเร็วเมื่อวิ่งนานเข้าจึงช้าลง ยิวรู้สึกเหนื่อยล้าและท้อจนเกือบจะวิ่งหนีไม่ไหว ยิ่งสายตาของเขาไปมองหน้ามองหลังตลอดเวลา จนทำให้สะดุดท่อนไม้ล้มลงนอนกับพื้นอย่างหมดสภาพ

            “ฤทธิ์มากจริงนะ สมกับเป็นเมียท่านแม่ทัพ”

            “ปล่อยเราเถอะ”ยิวยกมือไหว้ขอร้อง

            “ข้าก็อยากปล่อยเอ็ง แต่ถ้าข้าปล่อยเอ็ง ชีวิตก็จะไม่เหลือ แล้วทำไมข้าต้องปล่อยเอ็ง”

            “ก็ได้ ฆ่าเราให้ตายไปเลย”ยิวพูดด้วยความโมโห

            “ใครเขาจะข้าเอ็งกันล่ะ ข้าจะเอาเป็นเมียเป็นเอ็งแทนท่านแม่ทัพ”

            “อย่านะ”

            ยิวไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้ถนัดนัก กบจึงได้ทีผลักร่างของยิวนอนล้มลงกับพื้นหญ้าอีกครั้ง หลังจากนั้นเขาก็ขึ้นคร่อมร่างของยิว ในขณะที่เขากำลังจะฉีกเสื้อผ้าของยิวอยู่นี้น ลูกธนูก็ได้พุ่งยิงตรงกลางหลังทะลุถึงหัวใจด้านหน้า

            “อะ อะ อะ”กบร้องอยู่สามครั้งแล้วก็ล้มลงนอนกับพื้น

            “ใครกัน”ยิวมีท่าทีตกใจอย่างมาก

            สองแขนของยิวพยุงร่างของตัวเองลุกขึ้นนั่ง และดันตัวเองให้ยืนขึ้นแล้วจ้องมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นมีใคร เขาจึงเริ่มเกิดความกลัวขึ้นมาทันที ยิวจึงก้มลงหยิบถุงย่ามแล้วรีบเดินไปอย่างไว แต่ด้วยพื้นหญ้าเต็มไปทั่วบริเวณเขาจึงสุ่มเดินไปเรื่อยๆอย่างช้าๆ จนก้าวเท้าพลาดลงไปในหลุมดักสัตว์ป่า เมื่อร่างของเขาสู่พื้นหลุมหัวกระแทกพื้นอย่างแรงจนทำให้เขาสลบไปในทันใด