เริ่มเห็นความน่ารัก

ยิวหยิบโน้ตบุ๊คมาเปิดดูแต่เป็นที่น่าเสียดาย มันสามารถที่จะติดได้เนื่องจากวันนั้นล้มกระแทกจนเสียหาย ยิวถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะเขาต้องทำงานส่งอาจารย์ และอีกอย่างหนึ่งด้วยความอยากรู้ว่ากัสได้บันทึกหรือทำอะไรไว้ในนี้บ้าง

ยิวจึงพับโน๊ดบุ๊คไว้ตามเดิม และกะว่าช่วงเย็นจะเอาไปซ่อม แต่ติดปัญหาคือเขาไม่มีเงินพอที่จะนำไปซ่อม เขาจึงหยิบโทรศัท์มือถือของกัสมาเปิดดู ซึ่งได้ล็อครหัสไว้จึงทำให้ไม่สามารถเปิดได้ มีเพียงรับสายอย่างเดียวแค่นั้น ยิวจึงลองนำวันเดือนปีเกิดของกัสมาใส่ ซึ่งก็ได้ผลทันทีมือถือเครื่องนี้ปลดรหัสได้ แต่นั่นไม่เท่ากับภาพหน้าปกเป็นรูปของพีค ยิวจึงเกิดความอยากรู้ต่อไปเขาจึงเปิดดูในแกเลอรี่ ซึ่งในนั้นมีแต่ภาพพีคเต็มไปหมด

ดวงตาอันกลมโตของยิวได้หลับลง พร้อมจินตนาการเรื่องราวของกัสว่าเป็นอย่างไรบ้างก่อนหน้านี้ ซึ่งในหัวของเขาก็เห็นแต่หน้าพีคอยู่เพียงผู้เดียว พอเขาลืมตาขึ้นมาก็ได้ยินเสียงมือถือดังขึ้น เขารีบดูทันทีซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นพีคนั่นเอง

“อยู่ห้องไหมน้องกัส”

“อยู่พี่พีคมีอะไรหรือเปล่า”

“ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่โทรถามเฉยๆ ถ้าอยู่พี่จะไปหา”

“พี่มีธุระอะไรเหรอ”

“จะไปหาต้องมีธุระด้วยใช่ไหม”

“เปล่า ถ้าพี่อยากมาก็มา แต่จะมาทำไมแค่นั้นที่อยากรู้”

“เอาล่ะเป็นอันว่าพี่ไปหาแล้วกัน ค่อยคุยกันที่ห้องของน้องกัสดีกว่า”

“ก็ได้”

ริมฝีปากของยิวขยับไปมากัดฟันเล็กน้อย เพราะรู้สึกสงสัยว่าพีคจะมาหาทำไม แค่คุยกันทางโทรศัพท์มือถือก็ได้ ซึ่งเหตุนี้หรือเปล่าที่ยิวสงสัยว่ากัสถึงหลงพีคขนานหนัก มีรูปมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เกี่ยวกับพีคเต็มมือถือไปหมด ในระหว่างที่กำลังคิดถึงเรื่องราวพีคกับกัสอยู่นั้น เสียงกริ่งห้องก็ดังขึ้นจนเขารู้สึกตกใจ

“ใครกัน” ยิวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะไปเปิดประตูห้อง

“อยู่ด้วย ดีใจเลยนึกว่าไม่เจอซะแล้ว”

“เราจะไปไหนได้ ก็ต้องอยู่ห้องนั่นแหละ ว่าแต่นายมาหาเรามีธุระอะไรเหรอ”

“ไม่มีธุระมาหานายไม่ได้ใช่ไหม”

“ได้ แต่ทำไมไม่โทรมาก่อนล่ะ”

“ก็นายไม่ให้เบอร์โทรเรานี่ โซเซียลต่างๆ ของนายเราก็ไม่มี เอาล่ะพอแค่นี้ ให้เราเข้าไปในห้องก่อนได้ไหม”

“ได้ๆ ลืมไปเลย”

ร่างบางของยิวเดินนำหน้าชายหนุ่มหุ่นบึกคมเข้ม เข้ามายังภายในห้องของตัวเอง เมื่อเข้ามาถึงข้างในห้อง ยิวจึงหาเก้าอี้มาให้เป็กได้หย่อนร่างกายลงบนพื้นเก้าอี้ ส่วนตัวของเขานั่งบนเตียงนอน

“ห้องน่าอยู่นะ อิสระดีด้วยอยู่คนเดียว” เป็กมองไปรอบๆ ห้อง

“เราว่าอยู่บ้านน่าจะดีกว่า แบบนายนั่นไง มีพ่อแม่ญาติพี่น้องอยู่กันครบ” ยิวมีสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“แต่อึดอัดไม่อิสระเหมือนมาเช่าห้องอยู่คนเดียว”

“อิสระก็จริงแต่เราไม่มีพ่อแม่พี่น้องเลย”

“คือ” เป็กมีสีหน้าสงสัยในคำพูดของยิว

“เอ่อ เราไม่รู้ว่า เอ่อ” ยิวหยุดพูดกะทันหัน

ยิวนั้นไม่สามารถที่จะรู้ได้ว่าพ่อแม่ของเขาเป็นใคร เพราะในนิยายไม่ได้บอกไว้เลย ถึงบอกไว้เขาก็คงหาไม่เจอเพราะเป็นเรื่องแต่ง จะมีก็แต่เขาต้องกลับเข้าไปนิยาย และยังต้องออกจากเมืองโบราณในนิยายเข้าสู่โลกปัจจุบันอีก ซึ่งเขาก็ไม่รู้จะทำได้เช่นไร

“เราขอโทษนะที่ถาม คือ เท่าที่รู้พ่อแม่นายก็ยังมีชีวิตอยู่นี่ หรือว่าท่านเสียไปตั้งแต่เมื่อไร”

“จริงด้วย”

รอยยิ้มของยิวปรากฏในทันที เพราะเขาลืมคิดไปว่าในตอนนี้ ได้มาอยู่ในร่างของกัส ซึ่งไม่ว่าอะไรที่เกี่ยวกับกัสก็จะเป็นของเขาเช่นเดียวกัน นั่นรวมถึงพ่อแม่ญาติพี่น้องของกัส ก็ต้องเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาเหมือนกัน

“ขอบใจมากนะนายนี่ดีจังเลย ทำให้เราคิดได้หลายอย่าง” ยิวเผลอตัวเข้ากอดร่างของเป็กด้วยความดีใจ

“เฮ้ย นายมากอดเราทำไม” เป็กรู้สึกแปลกๆ เมื่อยิวมาสัมผัสตัวของเขา

“อุ๊ย ขอโทษ เราลืมตัวไปหน่อยดีใจเกิน”

“เราไม่เข้าใจนาย” เป็กถึงกับส่ายหัวแต่ก็ไม่ได้สอบถามอะไรเพิ่มเติม เพราะเขาเห็นยิวเป็นเช่นนี้รู้สึกมีความน่ารักและเป็นกันเองดีเหมือนกัน

“ว่าแต่นายมาหาเรามีธุระอะไรเหรอ”

“วันนี้เราหยุดนี่ ไปเที่ยวกลางคืนกันไหม” สายตาของเป็กมองหนุ่มขาวใสน่ารักอย่างไม่ละไปทางไหน

“ไม่ดีกว่า”

“ทำไม นายไม่ดื่มเหล้าเหรอ”

“ไม่ใช่ คือเรา เอ่อ” ยิวอ้ำอึ้งไม่กล้าบอกความจริงที่กำลังเผชิญอยู่

“มีอะไรก็บอกเรามาตรงๆ ทุกเรื่องเลยนะ จะได้มาแก้ปัญหากันดีกว่าเก็บไว้คนเดียว”

“คือเราไม่มีเงิน” ศีรษะของยิวก้มลงเล็กน้อยประหนึ่งมองหาสิ่งของตกพื้น

“นึกว่าเรื่องอะไรเรามี ที่เรามานี่เราจะเลี้ยงนายไง” เป็กถึงกับรู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นยิวก้มหน้าและนิ่งไป

“มันเงินนายไม่ใช่เงินเรา” ยิวเงยหน้ามามองเป็กที่เปลื่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างสดใจ

“เราเป็นเพื่อนกันทำไมเรื่องแค่นี้ต้องคิดมาก เอาน่าอย่าคิดเยอะเลย เอ่อ ว่าแต่นายกินข้าวหรือยัง”

“ยัง”

“ถ้างั้นไปกินข้าวกัน แล้วค่อยไปต่อที่ผับดีไหม”

“คือ เอ่อ เราต้องเอาโน๊คบุ๊ดไปซ่อมก่อน” สายตาของยิวมองไปยังโน๊คบุ๊คของกัสที่พังจนไม่สามารถใช้งานได้

“ไม่เป็นไรนิ ไปกินข้าวแล้วเอาโน๊ตบุ๊คไปซ่อม หลังจากนั้นเราก็ไปเที่ยวกัน แต่ตอนนี้นายต้องไปอาบน้ำก่อน เพราะรู้สึกเหม็นมากเลย” เป็กหัวเราะร่วน

“เป็ก ถ้านายพูดแบบนี้เราไม่ไปแล้วนะ”

“ล้อเล่น”

ยิวมองค้อนเป็กอยู่แว่บหนึ่ง ต่อจากนั้นเขาก็นำผ้าเช็ดตัวพาดบ่าแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้เป็กอยู่เพียงลำพังคนเดียว ซึ่งเขานั่งได้อยู่ไม่นานก็ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้น เป็กจึงตัดสินใจไปเปิดประตู ซึ่งภาพตรงหน้าเป็นคนที่เขาพึ่งเคยเห็นครั้งที่สอง

“กัสอยู่อยู่ไหม” พีคเอ่ยถามและมองไปในห้อง

“อยู่มีอะไรหรือเปล่า ตอนนี้กำลังอาบน้ำ”

“มี”

“เข้ามาสิ”

พีครู้สึกไม่ค่อยพอใจเป็กที่ทำตัวเป็นเจ้าของห้อง แต่ความรู้สึกนั้นก็ไม่ได้แสดงออกมา ให้ชายหนุ่มคมเข้มได้เห็น เมื่อเขาเดินมาเข้ามาข้างในแล้วพีคนั่งลงบนเตียงทันที และแสดงท่าทีว่าที่นี่เคยมาก่อน

“เพื่อนที่คณะของกัสเหรอ” พีคมองหน้าตรงๆ แล้วเอ่ยขึ้นมา

“ใช่ เพื่อนที่คณะ”

“ไม่ค่อยเห็นกัสพูดถึงเท่าไรเลย แล้วไม่เคยเห็นไปไหนมาไหนด้วยกัน มีเพียงครั้งเดียวเมื่อวานที่ชมรม”

“เพื่อนก็คือเพื่อนไม่จำเป็นต้องตัวติดกันตลอดเวลาหรอก แต่ถ้าเป็นแฟนต่อไปนี้อาจจะเห็นกัสอยู่กับเราตลอดเวลาก็ได้” เป็กอมยิ้มเล็กน้อย

“เหรอ” พีคไม่รู้จะตอบโต้แต่อย่างใด เพราะคำพูดนี้ทิ่มแทงใจเขาอยู่ไม่น้อย ซึ่งก่อนหน้านี้ความรู้สึกที่มีต่อกัสถือว่าเฉยๆ แต่วันเวลาสองสามวันที่ผ่านมากัสได้เปลื่ยนไป ความบังเอิญรู้สึกได้ผันตามอย่างธรรมชาติที่กำหนดไว้ ให้เขามีความรู้สึกดีดีกับกัสมากขึ้น

ทั้งคู่หยุดสนธนาความขัดแย้งกันบางๆ ชั่วครู่ หลังจากนั้นไม่นานยิวก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่แต่งกายเรียบร้อยหมดแล้ว เพราะเขาไม่กล้ามาแต่งตัวข้างนอก ด้วยความกลัวและอายเป็กเมื่อต้องเปลือยกายต่อหน้า

“อ้าวพี่พีค” ยิวมีสีหน้าที่ตกใจ เพราะเขาพึ่งนึกได้ว่าพีคจะมาหา

“แต่งตัวซะหล่อเชียวจะไปไหนเหรอ” พีคเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเห็นความเปลื่ยนแปลงการแต่งตัวของกัส

“กัสจะไปกินข้าวแล้วเอาโน๊คบุ๊คไปซ่อม”

“เมื่อกี้พี่ก็โทรมาทำไมไม่บอกพี่” พีคหน้าหงอเพราะรู้สึกน้อยใจที่กัสไม่เห็นคุณค่าตัวเขา ทั้งที่เมื่อก่อนนั้นกัสจะคอยเอาใจให้เขาช่วยเหลือตลอด

“เอ่อ ลืมไปเลย แล้วพี่พีคมาหากัสมีธุระอะไรเหรอครับ”

“มี ก็คงไร้ประโยชน์ เพราะกัสจะออกไปกับคนอื่นแล้วนี่”

“ก็ไม่เห็นแปลกอะไรนี่พี่พีค แต่ที่แปลกพี่พีคมาหากัสไม่กลัวเขื่อนเล่นงานเอาเหรอ” ยิวรู้สึกโกรธแค้นแทนกัสที่ไม่ได้รับความรักตอบจากพีค

“มันคนละเรื่องเขื่อนเข้าใจอยุ่”

“เอาล่ะ จะเข้าใจหรือไม่เข้าใจกัสไม่สนแล้ว ตอนนี้กัสต้องรีบไปกินข้าว เพราะหิวมากเลยตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินข้าว ไปกันเถอะเป็กมีอีกหลายที่ต้องไปทำ” เมื่อยิวพูดจบเขาก็หยิบโน๊ดบุ๊คใส่กระเป๋าทันที

“ถ้าพี่พีคจะอยู่ก็ฝากล็อคห้องด้วยนะ” ยิวแสร้งทำเป็นไม่สนใจพีคที่ยืนนิ่งด้วยความมึนงง แต่ก็งงได้ไม่นานเพราะเขาต้องรีบออกจากห้องของกัส

เมื่อออกมานอกห้องของกัสแล้ว พีคยืนนิ่งมองสองคนเดินเคียงคู่กันไป และคุยเสียงดังอย่างออกรสชาติ ซึ่งการมาครั้งนี้ของพีคเขาอยากมาต่อบทกับกัส ตามคำขอร้องของเจนนี่แต่ในเมื่อกัสไม่สนและมีธุระ เขาจึงคิดวันพรุ่งนี้มาก็ยังทัน ซึ่งความคิดของพีคนั้นไม่เคยอยากปฏิเสธที่จะมาหากัสเลย และเป็นช่วงเวลาที่ช่างแตกต่างจากครั้งก่อน