ต้นกำเนิดเสือเข้ม

นางกำนัลสาลินีได้นำพาพระโอรสของราชาเมษากับราชินีสีวิกา เดินลัดเลาะหลบมุมตลอดทาง จนมาถึงข้างๆ ตำหนักของชายามาริสา เธอรออยู่พักหนึ่งมันฑนานางกำนัลร่วมรุ่นมาพร้อมพระโอรสของอนุชาเมฆากับชายามาริสา

“ข้ารอตั้งนานนึกว่าเอ็งไม่มาแล้ว ยังดีที่พระโอรสไม่ร้องเลย” นางกำนัลสาลินีเอ่ยขึ้นด้วยใจระทึกมองซ้ายมองขวา แล้วมององค์ชายแสนอาภัพที่เธออุ้มมา

“เอาน่าอย่าพูดมากเลยเอาเด็กมาสลับกัน” นางกำนัลนำพระโอรสที่ซ่อนมาในตะกร้าผ้าออกมา

นางกำนัลสาลินีและนางกำนัลมัฑนาต่างสลับพระโอรสกันตรงนั้น แต่สายตาทั้งสองก็ไมวายมองรอบๆ บริเวณ ด้วยความกลัวใครจะมาพบเห็น

“เอ่อ เอ็งออกมาได้อย่างไงไม่มีทหารเหรอ” นางกำนันสาลินีถาม

“มี แต่ทหารที่เฝ้ารู้จักกันก็เลยพอเอาออกมาได้”

“เอ้านี่ คือแหวนที่มเหสีสีวิกามอบไว้ให้องค์ชาย”

“อือ”

มัณฑรับแหวนไว้แล้วรีบพาองค์ชายเข้าไปในพระตำหนักอย่างทันท่วงที ส่วนสาลินีไม่รอช้ารีบน้ำองค์ชายที่สลับเปลื่ยนไปยังตำหนักราชินีสีวิกาเช่นเดียวกัน ซึ่งกว่าจะไปถึงก็ใช้เวลานานพอสมควร เพราะต้องหลบเหล่าทหารที่กำลังออกตระเวน

เมื่อสาลินีมาถึงยังตำหนักของราชินีสาลินี เธอรีบน้ำพระโอรสของอนุชาเมฆากับชายามาริสาวางไว้ข้างกายราชินีสีวิกา

“ช่างน่ารัก แต่น่าเสียดาย” ราชินีสีวิการู้สึกเศร้าใจในทันที

ราชินีสีวิกาเพียงแค่พูดจบประโยคนี้ เธอก็ได้ยินเสียงพังประตูเข้ามา และสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าคืออนุชาเมฆากับพระสวามีของเธอ ที่ถูกคุมตัวจากอนุชาเมฆาพร้อมเหล่าทหารหลายนาย

“องค์ชายช่างน่ารักอย่างนี่กะไร แต่น่าเสียดายพ่อแม่ไร้ความสามารถ จึงทำให้องค์ชายต้องสิ้นอายุขัยในอีกไม่ช้านี้” อนุชาเมฆาหัวเราะเสียงดังลั่น

“เมฆานั่นคือโอรสของข้าและเป็นหลานของเจ้านะ ข้าขอร้องถ้าอยากราชบัลลังก์ข้าพร้อมยกให้เจ้าทุกสิ่งทุกอย่าง ขอเพียงปล่อยมเหสีและองค์ชายข้าขอตายตรงนี้ก็ได้”

“มันต้องตัดรากถอนโคนไม่ใช่เหรอ อย่าอะไรให้มากความ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ อย่าหวังว่าข้าจะปล่อยเสือเข้าป่าไปเลย มันอันตรายต่อราชบัลลังก์ข้า ทหารดูแลพระเชษฐา กับพระเชษฐินีและนัดดาของข้าอย่าให้คาดสายตา พรุ่งนี้ค่อยประหารไม่ให้เหลือซาก” อนุชาเมฆาหัวเราะลั่นด้วยความสะใจ

“เอาล่ะ เดี๋ยวข้าต้องรีบไปดูโอรสของข้าที่กำเนิดมาด้วยความโชคดี และจะเป็นรัชทายาทต่อองค์ต่อไป”

สายตาของอนุชาเมฆามองราชาเมษากับราชินีสีวิกาด้วยความเย้ยหยัน เพราะในที่สุดเขาก็ก่อกบฏสำเร็จอย่างง่ายดาย โดยแท่บจะไม่เสียเลือดเนื้อแม้แต่น้อย หลังจากนั้นอนุชาเมฆาก็เดินออกจากห้องบรรทมพร้อมกับเหล่าทหารที่ต้องเฝ้าอยู่หน้าห้อง

“ข้าหลงผิดไว้ใจคนชั่ว ถ้าข้าเชื่อเอ็งสักนิดคงไม่มีวันนี้หรอก” ราชาเมษานั่งลงด้วยความกลัดกลุ้มอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็หันมามองพระโอรสของตัวเอง

“ลูกพ่อ เอ็งวาสนาน้อยเหลือเกิน เกิดมาในยามที่บ้านเมืองสงบสุข แต่กับมีการก่อกบฎเอ็งต้องรับกรรมในครั้งนี้ด้วย”

“เสด็จพี่น้องมีเรื่องจะบอกพระองค์เพคะ”

“เอ็งมีเรื่องอันใดจะบอกข้า”

“คือ เด็ก เอ่อ”

ในขณะที่ราชินีสีวิกากำลังจะบอกความจริง ก็เกิดเหตุการณ์ชุลมุนอยู่หน้าห้อง เพียงไม่นานประตูนั้นก็พังทลายจนเปิดออก พร้อมกับชายหนุ่มกับยำสูงใหญ่

“แม่ทัพกรกฏ” ราชาเมษาเอ่ยขึ้นทันที

“พระองค์ทั้งสองเชิญตามเสด็จกระหม่อมมาด้วยพระเจ้าค่ะ”

“ไปไหน”

“หลบหนีก่อนพระเจ้าค่ะ”

“ข้าเป็นราชาจะไม่มีวันทำเช่นนั้นเด็ดขาด เอ็งพาเมียกับลูกข้าไปก็เพียงพอ”

“ไม่ได้พระเจ้าค่ะ ไม่มีเวลาที่ตัดสินใจอะไรทั้งนั้น อย่าให้ทหารที่คอยปกป้องพระองค์ต้องเสียชีวิตโดยไม่ได้อะไรกลับมา กระหม่อมคิดว่าทหารของเราจะต้านทานไว้ได้ไม่นานหรอกพระเจ้าค่ะ”

ราชาเมษากับราชินีสีวิกาไม่มีทางเลือกอื่นใด จำเป็นต้องทำตามความต้องการแม่ทัพกรกฏแต่โดยดี มีเพียงแต่ราชินีสีวิกาที่ยังว้าวุ่นจิตใจ เพราะโอรสที่นอนอยู่ข้างกาย ไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของพระองค์

“ไม่มีเวลาไปกันก่อนเถอะพระเจ้าค่ะ”

ราชินีสีวิกาจึงตามน้ำปล่อยให้สาลินีนางกำนัลคู่ใจอุ้มลูกศัตรูไปด้วย ส่วนพระองค์ราชาเมษาประคองร่างอันอ่อนระทวยเดินตามแม่ทัพกรกฏไป โดยเหล่าทหารล้อมหน้าล้อมหลังคอยปกป้องให้ทั้งสามปลอดภัย

แม่ทัพกรกฏพาทั้งสามพระองค์ฝ่าวงล้อมเหล่าทหารกบฏเกือบสำเร็จ แต่แล้วก็ต้องพบกับแม่ทัพวิหคที่อยู่ฝ่ายอนุชาเมฆาขว้างกันไว้ไม่ให้หนีไปไหน

“คุ้มกันทั้งสามพระองค์ไว้ด้วย” แม่ทัพกรกฏไม่รอช้าเข้าประจันหน้าต่อสู้กับเหล่าทหารแม่ทัพวิหค

ในส่วนของราชาเมษาคิดว่าหนีไปสามคนน่าจะไม่รอด เขาจึงอยากให้พระโอรสของตัวเองปลอดภัย ราชาเมษาจึงคิดการณ์จะต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับแม่ทัพกรกฏ ราชาเมษาจึงหันมาตรัสกับมเหสีคู่ชีวิต

“เอ็งกับลูกหนีไปก่อน”

“หม่อมฉันไม่ไปจะอยู่สู้จนตัวตายกับพระองค์ ส่วนพระโอรสของเราหม่อมฉันจะให้สาลินีพาหนีไป”

“น้องพี่”

“เสด็จพี่ไม่ต้องตรัสอะไรอีก สาลินีพาพระโอรสหนีไป”

ราชินีสีวิกามองสาลินีนางกำนัลคู่ใจในเชิงข้อร้อง ส่วนนางก็ไม่เข้าใจความหมายในสายตาของราชินีสีวิกา แต่นางก็ไม่มีทางเลือกจีงรีบวิ่งหนีไป โดยมีเหล่าทหารคอยคุ้มกันอยู่หลายนาย ราชินีสีวิการู้ตัวดีในสภาพนี้เธอไม่สามารถที่จะเดินทางไปไหนได้ไกล จึงไม่มีประโยชน์อันใดที่จะหนีไป

ราชินีสีวิกามองเหล่าทหารสองฝ่ายสู้รบฟาดฟันกันอย่างดุเดือด เพียงเวลานี้สายตาของเธอก็หรี่ลงเพราะเธอเสียเลือดมากจนเกินไป ในเวลาไม่นานร่างอันอ่อนระทวยก็ล้มลงกองกับพื้น พร้อมลมหายใจที่หรี่ลง ดวงตาที่มองเห็นเพียงน้อยนิดเห็นภาพตรงหน้า ที่สวามีของเธอถูกธนูยิงใส่ร้ายนับสิบดอกจนล้มลงนอนกับพื้น และแน่นิ่งไม่ขยับร่างแต่อย่างใด เช่นเดียวกับเธอที่ลมหายใจอ่อนลงทีละน้อยจนท้ายที่สุดไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวเข้าไปภายในร่างกาย พร้อมกับสายตาตาที่หรี่ลงจนปิดสนิท

ในอีกฝากฝั่งความสั่นคลอนเริ่มมาเยือน เมื่อแม่ทัพวิหคกลับเข้ามาในเมือง เพราะอนุชาเมฆาไม่ไว้ใจแม่ทัพวิหค เขาจึงเรียกอำมาตย์มงคลเข้ามาปรึกษาหารือในพระตำหนักชายามัณฑนา

“อำมาตย์เอ็งคิดว่าแม่วิหคจะซ้อนแผนเราไหม”

“กระหม่อมก็ไม่แน่ใจพระเจ้าค่ะ เพราะแม่ทัพวิหคมักใหญ่ใฝ่สูง ขนาดเราไม่ให้เข้ามาในวัง มันยังบังอาจขัดคำสั่ง แต่มันก็เป็นผลดีกับเราเหมือนกัน เพราะแม่ทัพวิหคได้ฆ่าแม่ทัพกรกฏ พร้อมกับราชาเมษาและราชินีสีวิกาตายไปแล้ว แต่พระโอรสนางกำนัลได้พาหนีไปได้”

“เรื่องนั้นไว้ก่อน คิดเรื่องโอรสของข้าดีกว่า ถ้าเกิดศึกภายในอีกลูกข้าจะเป็นอันตราย” อนุชาเมฆามองพระโอรสของตัวเอง

“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาพระเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะนำพระโอรสไปอยู่ที่อื่นก่อน แล้วค่อยกลับมาตอนโต เพื่อความปลอดภัยของพระโอรส ถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น พระโอรสจะได้ไม่เป็นอันตราย”

“เอ็งจะเอาไปที่ไหน หรือว่าเป็นที่วัด”

“ไม่ใช่พระเจ้าค่ะ รับรองที่นี่จะฝีกปรือให้พระโอรสเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว เมื่อพระโอรสได้กลับมา จะได้เอาตัวรอดได้อย่างแน่นอน”

“ข้าไว้ใจเอ็ง เพราะอยู่ที่วังอาจจะอยู่ไม่ถึงตอนโต เอาล่ะเอ็งเอาลูกข้าไปตอนที่ชายาของข้าหลับอยู่”

“พระเจ้าค่ะ”

“เดี๋ยวก่อน เอาธำรงของข้าไว้ติดตัวองค์ชายด้วย” อนุชาถอดแหวนอันล้ำค่ายื่นให้อำมาตย์มงคล

“พระเจ้าค่ะ”

“มัณฑนาเอ็งตามไปดูแลลูกของข้าด้วยก็แล้วกัน”

“เพคะ” มันฑนารู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที เพราะเธอกลัวจะผิดฝาผิดตัวอยู่เหมือนกัน แต่ในเมื่อเธอได้รับมอบหมายดูแลพระโอรส ซึ่งจะทำให้เธอสามารถบอกความจริงได้ภายในอนาคต

อำมาตย์มงคลรับแหวนวงนั้นมา และหันไปมองมัณฑนานางกำนัลให้เดินตาม และทั้งสามก็หายไปในพริบตา แต่ใจของอนุชาเมฆาก็หายตามพระโอรสของตัวเองไปด้วย

“มึงคิดอะไรไอ้โสภณ” เสือเข้มตะโกนใส่ข้างหูของกัสอย่างดัง

“คิดถึงวันพรุ่งนี้” กัสถอนหายใจเอือกใจ ไม่ใช่เพราะความกลัวแต่ตกใจเสียงของเสือเข้มมากว่า

“กลัวเหรอ แต่กูก็อยู่กับมึงจะกลับไปใย”

กัสไม่ได้กลัวแต่อย่างใด เพียงแต่คิดว่าจะจัดการอย่างไรในวันพ

รุ่งนี้ เพราะกัสต้องเจอทั้งแม่ทัพวิหค พร้อมเหล่าอำมาตย์ที่จะมาเข้าเฝ้า ก่อนราชาภิเษกเป็นราชาแห่งเมืองเมฆาบุรี