ตอนที่ 36 วัน Deadline...

@บริษัทเชาวกรกุลเอนจิเนียร์ จำกัด

        ห้องรองประธานบริษัท...

        สายสนทนา...

          “เรียบร้อยแล้วครับคุณเตชินทร์ อีกครึ่งชั่วโมง คุณเพนนีก็จะไปถึงที่บริษัทของคุณเตชินทร์แล้วครับ”

          “อืม...โอเค...งั้นพอเธอมาถึงบริษัท นายก็โทรหาฉันอีกทีก็แล้วกัน ฉันจะได้เคลียร์ทางนี้ให้เรียบร้อย”

          “ได้เลยครับคุณเตชินทร์ รับรองว่าคุณเพนนีถึงตามกำหนดเวลาแน่นอนครับ”

          “โอเค ขอบใจมาก”

          “ครับผม...”

          “...”

หลังจากที่วางสาย เตชินทร์ก็นั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำหลังสูงไพล่ขาอย่างสบายอารมณ์ปลายนิ้วของเขาเคาะเบา ๆ บนขอบโต๊ะเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คล้ายกำลังนับถอยหลังรอเวลาอะไรบางอย่างดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังประตูทางเข้าราวกับเสือร้ายที่กำลังรอเหยื่ออันโอชะของเขา...

          ก๊อก! ก๊อก!เสียงเคาะประตูดังขึ้นในเวลาต่อมา...

          “เชิญ...”

          แกร๊ก!

          “คุณเตชินทร์คะ...ทีมงานของบริษัทเตชะวรากูล มาแล้วค่ะ คุณจะให้เธอเข้ามาเลยมั้ยคะ”

ญาดาคิดว่านี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วสำหรับการมาของเด็กฝึกงานคนนี้ เจ้านายของเธอมีเป้าหมายกับเด็กคนนี้แน่นอน ครั้งก่อน ก็อนุญาตให้ตามไปถึงที่บ้าน ครั้งนี้ก็ระบุเจาะจงเธอคนนี้โดยเฉพาะ

          “ได้...เข้ามาเลย”

          “ค่ะ...”

          เวลาต่อมา...

          “สวัสดีค่ะ...คุณเตชินทร์”

น้ำเสียงของเธออ่อนน้อมพลางยกมือไหว้ เขายังคงนั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้ไม่ไหวติง สายตาคมกริบทอดมองเธอราวกับกำลังสำรวจทุกอิริยาบถ ความเงียบที่เขาสร้างขึ้นกดดันจนเธอต้องกลืนน้ำลายลงคอ

เกวลินยืนอยู่ตรงหน้าเขา ห่างเพียงไม่กี่ก้าว ใบหน้าของเธอพยายามเก็บอาการให้สงบ แต่ปลายนิ้วยังบีบแฟ้มเอกสารแน่นเพื่อเติมพลังให้กับตัวเอง วันนี้เขาจะมาไม้ไหนอีกหรือเปล่าแต่ยังไง เธอก็ต้องเตรียมรับมือกับเขาเอาไว้ก่อน

“นั่งสิ...”

เสียงทุ้มเอ่ยด้วยท่าทีที่เรียบเฉย แต่ในหัวของเขาตอนนี้กลับไม่เฉยเหมือนกับสิ่งที่เขาแสดงอยู่ตอนนี้ เตชินทร์รอการมาของใครอีกคน ที่จะเปลี่ยนความสัมพันธ์ของเขาและเธอไปตลอดกาล

“ขอบคุณค่ะ”

เกวลินนั่งลงตรงข้ามเขาโดยมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่กั้นอยู่ ระยะห่างระหว่างเธอกับเขา ประมาณเมตรหนึ่งเห็นจะได้ เกวลินรู้สึกว่า วันนี้เขาดูผิดปกติไป เขาดูนิ่ง หรือเขาจะโกรธเกวลิน ที่เธอออกจากบ้านเขาวันนั้น โดยที่ไม่ได้บอกเขาก่อน

“ดื่มหรือว่าทานอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ให้เลขาจัดมาให้”

สายตาคมจับจ้องใบหน้านวลเนียนตลอดเวลา เตชินทร์เป็นคนตรงไปตรงมา และค่อนข้างชัดเจนกับความรู้สึกตัวเองมาตลอด และ ณ ตอนนี้เตชินทร์ก็กำลังทำสิ่งที่ถูกต้องสำหรับเขา เมื่อการเจรจาระหว่างเขากับเพนนีไม่เป็นผล เตชินทร์จำเป็นต้องใช้วิธีนี้

“ไม่ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”

เกวลินกำลังก้มหน้าเปิดแฟ้มเอกสารสัญญาที่ทางหัวหน้างานเธอเตรียมไว้ให้เรียบร้อย เกวลินมีหน้าที่บอกให้เขาจรดปากกาก็เท่านั้นเอง ถ้าตั้งใจ จะใช้เวลาไม่เกินห้านาที

“ข้าว...”

เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนตรงหน้า สายตาของเขาจับจ้องที่ร่างบางตลอดเวลา

“คะ?”

เกวลินเงยหน้ามองเขาด้วยความแปลกใจ ‘นี่เขาเป็นอะไรของเขาเนี่ย ทำไมวันนี้ดูแปลกๆ จัง’

“พี่จะถอนหมั้น...”

“คุณ...เอ่อ...พี่จะถอนหมั้น? แล้วพี่มาบอกข้าวทำไมคะ? ฉัน...ข้าวคือ”

เกวลินเงอะงะงุ่มง่ามไปหมด ระบบของเธอรวนไปหมดแล้ว ผู้ชายคนนี้ ทำให้เธอตกใจได้วันละหลายๆ ครั้งเลยทีเดียว เขาเป็นอะไรของเขากันแน่

“อีก สิบนาที พี่จะถอนหมั้น พี่ขอโทษข้าวไว้ก่อนล่ะกัน”

เตชินทร์คิดแผนการนี้ไว้สักพักแล้ว ในเมื่อเตชินทร์ พยายามไกล่เกลี่ยด้วยดีแล้วมันไม่ได้ผล วิธีนี้น่าจะเหมาะที่สุด

“พี่ชินทร์! นี่พี่เป็นอะไรคะ? พี่ไม่สบายหรือเปล่า เดี๋ยวข้าวจะเรียกพี่เลขาให้ค่ะ...”

“ไม่ต้อง...พี่ไม่ได้เป็นอะไร พี่แค่จะบอกเธอว่า พี่จะถอนหมั้น และพี่จะคบกับข้าว ก็แค่นั้นเอง”

“อะไรนะคะ! พี่ชินทร์! นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอคะ วันนี้ข้าวมาทำงาน เอาสัญญามาให้พี่เซ็นนะคะ ไม่ได้มา...”

“อืม...ไม่เป็นไร...”

เตชินทร์ไม่อยากอธิบายแล้ว ให้แผนการของเขาวันนี้มันเล่าเรื่องแทนเธอก็แล้วกัน

“งั้น ข้าวกลับแล้วนะคะ ถ้าพี่...”

ยังไม่ทันที่เกวลินจะได้พูดอะไรต่อ...

เสี้ยววินาทีนั้นเขาก็พรวดลุกขึ้นยืน ร่างสูงใหญ่เคลื่อนก้าวข้ามช่องว่างนั้นด้วยความรวดเร็วเกวลินเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจไม่ทันได้ตั้งตัว มือของเขาก็คว้าข้อมือเธอแล้วฉุดให้เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ ร่างบอบบางก็ถูกดึงผ่านขอบโต๊ะทำงานเข้าหาตัวเขา

“นี่! พี่จะ...”

ลมหายใจของเธอสะดุดในทันใด เมื่อเขากำลังโน้มใบหน้าลงมาใกล้ ดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่ปากบาง และก่อนที่เธอจะทันได้เอื้อนเอ่ยคำใดๆ ริมฝีปากร้อนของเขาก็บดขยี้ลงมาที่ริมฝีปากบางทันที ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แรงจูบของเขานั้นไม่ใช่เพียงการสัมผัส แต่คือบดขยี้อย่างเอาแต่ใจ ทั้งเข้มข้น รุนแรง และไม่ยอมปล่อยให้เธอได้หายใจออกมาอย่างอิสระ

“อื้อ!!!”

เกวลินดิ้นและพยายามสะบัดใบหน้าของเธอออก แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อมือใหญ่นั้นกดรั้งท้ายทอยของเธอเอาไว้แน่น ริมฝีปากร้อนแรงที่กดทับลงมาทำให้เกวลินหายใจแทบไม่ออก สมองพร่าเลือนและว่างเปล่าไปในชั่วขณะ

แต่ทว่า...ทันใดนั้น!

แกร๊ก! ปัง!

ประตูห้องทำงานถูกเปิดและผลักออกเสียงดังสนั่นแทรกเข้ามาท่ามกลางบรรยากาศกดดันนั้น บุคคลที่สามก้าวเข้ามาโดยไม่เคยเคาะหรือขออนุญาตใดๆ ใบหน้าที่เคยเชิดหยิ่งกลับบิดเบี้ยวทันที

ภาพตรงหน้าที่เธอเห็นนั้น มันทำให้ดวงตาของเธอเบิกกว้าง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย! หัวใจเพนนีเต้นแรงด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองจนแทบระเบิดออกมา ความคิดแรกแล่นเข้ามาในหัวของเพนนีคือ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน?!ปลายนิ้วของเธอกำแน่นจนเล็บจิกลงไปในฝ่ามือ เสียงคำพูดหลุดออกมาอย่างสั่นด้วยโทสะ

“พี่ชินทร์!! นี่มันอะไรกันคะ!”

เท้าไวเท่าความคิด เพนนีตรงดิ่งเข้าไปกระชากแขนของคนที่กำลังจูบนัวเนียกับคู่หมั้นของเธอออก แรงกระชากที่เกิดจากความโกรธจัด ทำให้ร่างของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของคู่หมั้นเธอปลิวผงะออก

“อุ้ย!!”

เกวลินสะดุ้งสุดตัว เธอถูกดึงออกจากอ้อมแขนเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างเล็กเกือบล้มลงแต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าดึงกลับเข้ามาปะทะอกของเขาอีกครั้ง ลำแขนอันแข็งแกร่งโอบรัดร่างของหญิงสาวเอาไว้แน่นกว่าเดิมบรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยแรงกดดัน ราวกับอากาศหนักขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก

“เธอจะทำอะไร!!”

เตชินทร์กระชากเสียงออกมาทันที

“เพนนีควรจะถามพี่มากกว่านะคะ!!อีนังนี่มันเป็นใครคะ!”

“เอ่อ...ดิฉัน...”

ยังไม่ทันที่เกวลินจะได้เอ่ยอะไรออกไป อยู่ดีๆ มือของเขาก็รีบมาปิดปากอุดเสียงของเธอเอาไว้

“เธอคือคนที่พี่ชอบ และจะแต่งงานด้วย”

“!!!”

เกวลินยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ มึนงงและสับสนกับสิ่งที่เขาพูด นี่เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย!

“อะไรนะ! คนที่ชอบงั้นเหรอ!”

“ใช่”

“แล้วพี่เอาเพนนีไปไว้ไหนคะ? เพนนีเป็นคู่หมั้นพี่นะคะ”

“แต่คนนี้เป็นเมียพี่”

เตชินทร์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

“...!!” ดวงตากลมโตเบิกออกด้วยความตกใจ มือบางพยายามแกะมือของเขาที่ปิดปากของเธอออก ตอนนี้เกวลินกำลังตกเป็นเครื่องมือของเขา สิ่งที่เขาพูดไว้เมื่อครู่คือ เขาต้องการถอนหมั้น และสิ่งที่เขาทำในตอนนี้ มันคือแผนของเขางั้นเหรอ? อีผู้ชายบ้า! จะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!