ตอนที่ 37 เกมแย่งชิง

“เมียงั้นเหรอ! กรี๊ดดดดดด!!!”

เสียงกรีดร้องของเพนนีดังลั่นจนทะลุไปถึงข้างนอก เลขาที่เฝ้าดูสถานการณ์อันน่าหวาดเสียวนี้ ก็รีบวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น

          “คุณเตชินทร์คะ? มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

          “ไม่มีอะไร...”

เตชินทร์ตอบด้วยสีหน้าราบเรียบนิ่งเฉย ราวกับว่าเมื่อครู่ไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย เกมนี้เขารู้อยู่แล้ว ว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นอย่างไร

          “ปล่อยนะ...”

เกวลินพยายามขืนตัวออกจากการอ้อมกอดของเขา พร้อมกับเหลือบมองไปที่ผู้หญิงอีกคน ที่ยืนตาโตหน้าแดงกำมือแน่นพร้อมเอาเรื่องได้ตลอดเวลา

          “เพนนีจะไม่ยอมถอนหมั้นให้พี่แน่นอน พี่ชินทร์ทำกับเพนนีแบบนี้ มันหยามเพนนีเกินไป คอยดู! เพนนีจะไปบอกคุณลุงกับคุณป้า ว่าพี่ชินทร์เอาผู้หญิงข้างถนน...อ่อ...ไม่ใช่แค่นั้นสิ...ยังเป็นนักศึกษาอยู่ด้วย เธอคงจะรอเวลานี้มานานแล้วสินะ!”

          “ดิฉันไม่ได้...”

เกวลินกำลังจะโต้กลับ แต่ทว่าก็มีคำพูดหนึ่งแทรกขึ้นมาก่อน ประโยคนั้นทำให้เธอตกใจเพิ่มขึ้นไปอีก

          “นั่นมันก็แล้วแต่เธอเลย พี่คุยป๊ากับม๊าของพี่เรียบร้อยแล้วว่าพี่จะถอนหมั้นกับเธอ พี่ไม่ได้ชอบเธอ แต่พี่ชอบคนนี้”

เตชินทร์กระชับอ้อมกอดที่มีร่างอวบอิ่มอีกครั้ง เพื่อแสดงให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดเขารู้ว่า เธอคือตัวจริง

          “พี่ชินทร์!! กรี๊ดด!! เพนนีจะไม่ยอมเด็ดขาด!”

เพนนีกรีดร้องเสียงดังลั่น เพราะความโกรธแค้นอย่างที่สุด เพนนีเสียเวลากับเขามาเกือบสามปี จะทิ้งเธอไปง่ายๆ งั้นเหรอ ไม่มีทาง!

          แกร๊ก! ปึ่ง!เสียงประตูเปิดปิดดังสนั่น

          “คุณเพนนีคะ?”

ญาดาที่ยืนมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดก็รีบวิ่งตามคู่หมั้นของเจ้านายออกไปด้วยความตกใจ

          “ปล่อยข้าวนะ…”

เกวลินเบี่ยงตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาทันที หลังจากที่สงครามปะทะเดือดนั้นจบลง

          “โอเค”

เตชินทร์ยอมปล่อยเธอแต่โดยดี

          “นี่พี่ชินทร์เป็นบ้าไปแล้วเหรอคะ? พี่แกล้งข้าวแบบนี้ ข้าวไม่โอเคเลยนะคะ”

          “ใครบอกว่าพี่แกล้ง พี่จะทำจริงๆอย่างที่พี่พูด”

          “พี่จะถอนหมั้นมันไม่ได้เกี่ยวกับข้าวเลยนี่คะ ทำไมพี่ต้องเอาข้าวมาเกี่ยวกับเรื่องของพี่ด้วย”

          “เธอนี่เข้าใจยากจริงๆ เลยนะ ถ้าเธอไม่เกี่ยว พี่จะให้เธอมาที่นี่ทำไม พี่จะถอนหมั้น และจะมาแต่งกับเธอ...แค่นี้พอจะชัดเจนขึ้นมั้ย...”

เตชินทร์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แต่อีกฝ่ายกลับหลบได้ทัน

          “พี่ถามข้าวแล้วเหรอ ว่าจะยอมแต่งกับพี่”

          “ทำไมพี่จะต้องถามด้วยล่ะ ในเมื่อคำตอบของเธอพี่ก็รู้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น จะถามให้เสียเวลาทำไม”

น้ำเสียงของเขาที่ตอบกลับแสดงอารมณ์ยียวนกวนโทสะอย่างที่สุด

          “ข้าวไม่แต่งกับพี่หรอก”

          “ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว ข้าวไม่แต่ง แต่พ่อกับแม่ข้าว ท่านอาจจะต้องให้ลูกสาวแต่งนะ ถ้ารู้ว่าลูกสาวตัวเองมีสามีแล้ว”

          “พี่ชินทร์! พี่จะทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ”

เกวลินเดือดขึ้นอีกเป็นเท่าตัว นี่เขาเป็นอะไรไป กินยาอะไรผิดไปหรือเปล่า อยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นมาทำตัวบ้าบอแบบนี้

          “ทำไมพี่จะทำไม่ได้ เธอเป็นเมียพี่แล้วนะ เราเอากันไปตั้งหลายครั้ง ไม่เรียกว่าเมีย จะเรียกว่าอะไร ไหนเธอลองบอกพี่มาซิ”

          “เฮ้อ...ข้าวไม่คุยกับพี่แล้วค่ะ ตกลงพี่จะเซ็นสัญญาหรือเปล่าคะ ข้าวจะได้รีบกลับบริษัท ไปรายงานหัวหน้าค่ะ”

          “พี่ยังตกลงกับเธอไม่รู้เรื่องเลย เธอจะรีบไปไหน วันนี้ไปกินมื้อเย็นกันมั้ย”

          “นี่พี่ชินทร์พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ ทำไมพี่ถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ พี่พึ่งจะทะเลาะกับคู่หมั้นของพี่ แทนที่พี่จะกลับไปเคลียร์ กับคู่หมั้นตัวเอง กลับมาชวนผู้หญิงอื่นไปกินข้าวแบบนนี้เหรอคะ”

          “เธอเรียกตัวเองว่าผู้หญิงอื่นได้ยังไง พี่ก็บอกเธอไปแล้ว ว่าเธอเป็นเมียพี่ ยังไม่เข้าใจอีกหรือไง หรือจะให้พี่พาเธอไปพิสูจน์อีกรอบล่ะ”

          “ไม่นะ! พี่เลิกทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ได้มั้ย”

          “ถ้าพี่เคลียร์เรื่องถอนหมั้นได้ เธอจะให้อะไรพี่”

          “ถอนหมั้น? แล้วข้าวต้องให้อะไรพี่คะ?”

          “ก็อย่างเช่น นอนกับพี่สักคืนสองคืน หรือว่าแต่งงานกับพี่ จะหมั้นก่อนก็ได้นะ รอเธอเรียนจบ แล้วเราค่อยแต่งก็ได้”

          “ในหัวพี่มีแต่เรื่องบ้ากาม ข้าวไม่เลือกอะไรสักอย่าง พี่จะทำอะไรก็แล้วแต่พี่เลย เรื่องนี้ข้าวไม่ขอยุ่งค่ะ”

          “อืม...งั้นวันนี้ ให้พี่ไปหาเธอที่คอนโดนะ”

          “พี่จะไปทำไมคะ?”

เกวลินไม่เชื่อเลย ว่าตัวเองกำลังคุยกับผู้ชายที่อายุ 24 เธอกำลังคิดว่าคนตรงหน้าเธอนี้เป็นเด็กสิบขวบด้วยซ้ำ ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาได้ขนาดนี้

          “พี่ก็ไปนอนกับเมียพี่สิ เลือกเอา หรือจะให้พี่ขับรถไปบอกพ่อกับแม่ข้าวที่นนทบุรีดีล่ะ”

          “นี่พี่ชินทร์รู้ข้อมูลของครอบครัวข้าวได้ยังไงคะ”

          “พี่รู้ทุกอย่าง รู้ว่าคอนโดของเธออยู่ไหนด้วยนะ ส่วนบ้านของเธอที่อยู่นนทบุรี พี่ก็เคยไปมาแล้ว แต่ไม่ต้องตกใจนะ พี่ยังไม่ได้เข้าไปสวัสดีพ่อตาแม่ยายหรอก เดี๋ยวรอพี่ถอนหมั้นก่อนนะ แล้วค่อยไป”

          “พี่พูดเอง เออเองแบบนี้ตลอดเลยเหรอคะ”

ตอนแรกเกวลินก็คิดว่าเขาเปลี่ยนไป มาดขรึมมาดเข้ม ดูน่าเกรงขาม ทำให้เกวลินแอบกลัวเขา จนไม่กล้าที่จะคุยกับเขาเลย พอมาดูตอนนี้สิ เหมือนกับคนละคนเลย

          “โอเค เธอเอาสัญญามาให้พี่เซ็นได้แล้ว วันนี้พี่จะต้องรีบกลับไปเคลียร์เรื่องถอนหมั้น เธอก็กลับไปรายงานหัวหน้าของเธอได้แล้ว ว่าวันนี้ทำงานสำเร็จราบรื่นดีเยี่ยมสมบูรณ์แบบ”

          “อ่อ...ค่ะ”

เชื่อเขาเลย ผู้ชายคนนี้ วันละร้อยอารมณ์ จนเกวลินตามเขาไม่ทันเลย บนโลกนี้ เขาคือหนึ่งในล้าน ที่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ

         

พอเกวลินออกจากห้องเขา พี่เลขาที่รออยู่ก่อนแล้ว ก็ยิงคำถามกับเรื่องราวชุลมุนเมื่อครู่ทันที

          “น้องข้าวโอเคหรือเปล่า สัญญาเรียบร้อยดีมั้ย แล้วคุณเตชินทร์ เขาเป็นยังไงบ้าง”

          “ก็อย่างที่พี่เห็นแหละค่ะ แล้วคู่หมั้นของคุณเตชินทร์ล่ะคะ หลังจากออกจากห้อง เธอเป็นยังไงบ้างคะ”

เหตุการณ์ที่เกวลินเจอวันนี้ มันทำให้เธอช็อกมาก เธอไม่คิดว่าตัวเองจะเจอเรื่องน่าตกใจได้ขนาดนี้ ผู้ชายอย่างเขาร้ายที่สุด เอาเธอมาเป็นเครื่องมือในการบอกเลิกและถอนหมั้นกับผู้หญิงงั้นเหรอ บ้าสิ้นดี

          “อ่อ...คุณเพนนีน่ะเหรอ...ก็โวยวายเสียงดัง บริษัทแทบแตกน่ะสิ พี่นี่ต้องคอยไปจัดการ ต้อนให้เธอรีบกลับ คอยดูนะ พรุ่งนี้จะต้องเป็นเรื่องแน่นอน”

          “เป็นเรื่องอะไรเหรอพี่?”

          “เอ๊า! เรื่องนี้ก็ต้องไปถึงหูท่านประธานกับคุณหญิงจันทร์ทิพย์น่ะสิ เรารู้มั้ย ว่าท่านทั้งสองเขาตกลงให้คุณเตชินทร์กับคุณเพนนีหมั้นกันก็เพราะ พ่อแม่ของทั้งสองฝั่ง เป็นเพื่อนกันน่ะสิ แล้วข้าวล่ะ อยู่ดีๆ ทำไมไปอยู่ตรงนั้น”

          “ข้าวก็แค่มาทำงานค่ะพี่”

          “ทำงานอะไรของเธอ พี่เห็นคุณเตชินทร์กอดเธออยู่นะ”

          “เขาแกล้งข้าวค่ะพี่”

          “ใครเขาจะมาแกล้งกันย่ะ นี่มันหนังฟอร์มยักษ์เลยนะ พรุ่งนี้ข่าวจะต้องดังไปทั่ว รวมทั้งเธอด้วยนะข้าว ไม่กลัวเหรอ”

          “กลัวตอนนี้ พี่ว่ามันจะทันมั้ยล่ะคะ ข้าวไม่ได้เป็นคนสร้างเรื่องนี่คะ คนที่ทำเรื่องนี้ขึ้นมา ก็เป็นเจ้านายพี่ไม่ใช่เหรอ”

ผู้ชายอะไรบ้าดีเดือดสุดๆ