ตอนที่ 39 ความรู้สึกที่แท้จริง Nc+

“เหตุผล...ที่พี่ทำกับข้าวทั้งหมด...ก็เพราะ...พี่รักข้าวนะ”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน แม้ใบหน้าคมยังคงฉาบด้วยท่าทีมั่นคง แต่ลึกลงไปภายในกลับปั่นป่วนจนแทบควบคุมไม่อยู่ ทุกถ้อยคำที่เขาพูดออกมานั้นล้วนมาจากความจริงในใจเขาทั้งหมด เพราะนี่คือสิ่งที่เตชินทร์ไม่เคยเอ่ยกับใคร

“...!!!”

ดวงตาของเธอเบิกกว้างในทันทีที่ได้ยินถ้อยคำที่หลุดออกมาจากปากเขา สมองของเกวลินเหมือนหยุดทำงานชั่วขณะ ร่างกายของเธอแข็งทื่อราวกับถูกตรึงให้อยู่กับที่

หัวใจเธอเต้นแรงสะท้อนก้องอยู่ในอก ทั้งที่ปากอยากจะโต้กลับ อยากจะบอกว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหล แต่กลับไม่มีเสียงใดเปล่งออกมา มีเพียงความเงียบที่ห่อหุ้มเธอเอาไว้ ดวงตาที่เธอไม่กล้าสบตรง ๆ กับเขาเพราะรู้ดีว่าในนั้นมีบางสิ่งร้อนแรงและจริงจังเกินกว่าจะปฏิเสธได้ง่าย ๆ

“พี่รักเธอจริงๆ นะ ถึงเธอจะปฏิเสธพี่ แต่พี่ก็ยังรักเธออยู่ดี”

เตชินทร์เผยความรู้สึกของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา ตอนแรกเขาคิดว่า ‘แค่เสียหน้า เพราะถูกปฏิเสธ’ แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่ เขาชอบเธอต่างหากที่เป็นเรื่องจริง

“เอ่อ...แล้วพี่...ทำไมถึงรักข้าวล่ะคะ?”

เมื่อตั้งสติได้ เกวลินก็ถามกลับเขาไปแบบตรงๆ

“ไม่รู้สิ...พี่อธิบายไม่ถูก...คงเป็นเพราะเธอไม่เหมือนใครมั้ง”

เตชินทร์เอื้อมมือไปแตะที่แก้มนุ่มๆ ของเธอ ปลายนิ้วอุ่นร้อนลากผ่านผิวเนียนอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมเข้มจับจ้องเธออย่างไม่กะพริบ ราวกับต้องการเปิดเปลือยความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอออกมาทางแววตาชัดเจน

“แล้ว...ข้าวจะต้องทำยังไงคะ”

ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เมื่อเจอคำสารภาพแบบตรงไปตรงมา ‘เขาคือคนที่เธอพยายามวิ่งหนีมาตลอด’ และ ‘เขาก็คือผู้ชายที่ไม่ได้อยู่ในสเปกของเธอเลยสักนิด’

“พี่ไม่ขอให้เธอรักตอบพี่ตอนนี้หรอกนะ พี่ขอแค่ เธอไม่ปฏิเสธพี่ก็พอ...”

“แล้วคู่หมั้นพี่ล่ะคะ”

“พี่ไม่ได้รักเพนนีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ความจริง เรื่องที่พี่ยอมหมั้นกับเพนนี ก็เพราะเธอนะ”

“ห๊ะ! อะไรนะ! เพราะข้าวเหรอคะ?”

“ใช่...เพราะเธอปฏิเสธพี่ในวันนั้นไง...วันที่พี่ไปเคลียร์กับเธอที่โรงแรม...จำได้มั้ย”

“จำได้ค่ะ...แต่ไม่น่าจะ...”

“ตอนนั้นแหละ ที่พี่ตัดสินใจทำตามป๊ากับม๊าพี่ ทั้งที่พี่ก็ไม่ได้อยากจะหมั้นเลย”

“พี่จะโยนให้เป็นความผิดของข้าวเหรอคะ”

“ใช่...เพราะเธอ”

“พี่ชินทร์บ้าไปแล้วค่ะ พี่จะเป็นแบบนั้นเพราะข้าวจริงๆเหรอ ทำไมพี่จะต้องเอาเรื่องที่ข้าวปฏิเสธพี่ไปตัดสินใจแบบนั้นด้วยคะ มันไม่Make sense เลยค่ะ”

“เธอจะพูดอะไร ก็แล้วแต่เธอเลย ตอนนี้ พี่บอกความรู้สึกของพี่ไปแล้ว เธอเป็นของพี่ เป็นเมียพี่ เพราะฉะนั้น ต่อให้เธอจะหนีพี่ไปไหน พี่ก็จะตามหาเธอให้เจอจนได้”

“พี่นี่เผด็จการจริงๆ”

“พี่จริงจังกับข้าวนะ อย่าปฏิเสธพี่เลย เรามาคบกันเถอะ พี่ให้เธอเลือก ว่าจะหมั้น หรือแต่งงานก็ได้ทั้งนั้น ขออย่างเดียว อย่าปฏิเสธพี่ก็พอ”

เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลงที่ซอกคอขาวผ่อง

“...”

แล้วเกวลินควรต้องทำอย่างไร เมื่อเขาสารภาพทุกอย่างกับเธอแล้ว เกวลินควรจะเชื่อเขาหรือเปล่า เรื่องที่เขาพูด คือเรื่องจริงใช่มั้ย

“โอเค...ไว้ว่างๆ ข้าวค่อยคิดก็ได้ เอาเป็นว่า วันนี้ พี่ถือว่า พี่เคลียร์ความรู้สึกกับข้าวแล้วนะ”

“ค่ะ...งั้น...ข้าวขอเวลาคิดทบทวนเรื่องพี่ก่อนก็ได้ค่ะ วันนี้พี่ชินทร์กลับไปก่อนค่ะ แล้วข้าวจะให้คำตอบกับพี่ วันที่ข้าวพร้อมค่ะ”

“พี่ไม่กลับ...บอกแล้วไง ว่าพี่จะนอนกับข้าว เรื่องที่ข้าวจะคิดเกี่ยวกับพี่ ข้าวก็คิดไปสิ วันนี้พี่ตั้งใจมานอนกับข้าวจริงๆ”

“พี่จะมานอนกับข้าวทำไม นี่มันพื้นที่ส่วนตัวของข้าวนะ”

เกวลินโต้กลับ พร้อมกับรีบผลักใบหน้าคมที่กำลังก้มลงมา

“เธอจะไม่มีพื้นที่ส่วนตัวอีกต่อไปแล้ว เพราะพี่จะไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นแน่”

เสียงทุ้มพร่าเอ่ยกระซิบข้างหู มือใหญ่ลูบไล้ไปที่แผ่นหลังของเธอ

“ไม่นะ! พี่จะทำอะไร?”

“ไม่น่าถามเลยนะ เธอรู้ ว่าพี่จะทำอะไร ดูนี่สิ...”

เตชินทร์คว้ามือของเธอลงไปยังเบื้องล่างที่กำลังร้อนผ่าวพร้อมลุยของเขาทันที เจ้าแท่งใหญ่ของเขามันกำลังดึงดันอยู่ภายในกางเกงของเขา

“อุ้ย! พี่ชินทร์! พี่หน้าไม่อายเกินไปแล้วค่ะ ปล่อยข้าวเถอะ พี่กลับไปก่อนค่ะ”

“ไม่กลับ...ถ้าเธอให้พี่กลับตอนนี้ พี่คงตายแน่นอน พี่ไม่ไหวแล้วนะ...รู้มั้ย”

ริมฝีปากร้อนลากไล้ไปตามซอกคอของเธอ ความต้องการของเขามันกำลังเริ่มที่จะไต่ทะยานขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าเขาจะเสพสมเธอกี่ครั้ง เขาก็ไม่เคยที่จะอิ่มเอมในตัวเธอเลย ตรงกันข้าม เขากลับต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด

“พี่ชินทร์...พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ”

เกวลินหลบริมฝีปากร้อนพลวัน

“ทำไมจะไม่ได้...พี่ขอนะ...”

เสียงทุ้มพร่าร้องขอตรงๆ

“พี่...”

เกวลินเริ่มที่ใจอ่อนกับคำร้องขอของเขา สิ่งที่เขาสารภาพเธอในวันนี้ มันทำให้ความรู้สึกของเกวลินเหมือนได้รับการปลดล็อค ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือมาตลอด ทำให้เกวลินผ่อนคลายเรื่องทุกอย่างลง

“ไปอาบน้ำกันเถอะ...”

“...”

          และ...สิบนาทีต่อมา...

        ห้องน้ำใหญ่...

          ตรั่บ!

เสียงแรงกดกระแทกผสมกับน้ำอุ่นที่ไหลจากฝักบัวใหญ่ที่กำลังชโลมไปทั่วทั้งร่างของคนทั้งสองไว้ด้วยกันเรือนร่างอรชรกำลังสั่นสะท้านเพราะแรงกระแทกมหาศาลจากคนตัวใหญ่

          “พี่ชินทร์...พี่นี่จริงๆ เลย ฮึก!”

ใบหน้าหวานร้อนผ่าว มือบางดันอกกว้างเอาไว้ ท้ายที่สุดแล้ว เกวลินก็ไม่อาจปฏิเสธเขาได้เลย

          “อึ้มม์...พี่เก่งใช่มั้ย...โอวว์”

เสียงแหบพร่าโต้กลับ ในขณะที่ดุ้นเอ็นใหญ่กำลังกดกระแทกอย่างหนัก สายตาคมกริบประสานไปที่ดวงตากลมโตที่อยู่เบื้องหน้า เขาเห็นปฏิกิริยาต่างๆ บนใบหน้าอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

          “อ๊ะ...มะ-ไม่ใช่ซะหน่อย...อุ้ย!”

เกวลินร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ดีๆ เจ้าแท่งใหญ่ของเขาก็เพิ่มแรงกระแทกฉับพลัน!

“อ้ากว้างหน่อยสิ...ข้าว...อึ้มม์...แบบนั้นแหละ...ซีสส์”

คนตัวใหญ่ยังคงกระแทกดุ โดยไม่สนใจสิ่งใด เอวสอบแอ่นตอกอัดจนแผ่นหลังบางแนบชิดติดผนังห้องน้ำใหญ่นั้นแทบจะทะลุออกไปด้านนอกเพราะแรงกระหน่ำจากแท่งร้อน เรียวขาของเธอข้างหนึ่งยกเกาะเอวของเขาเอาไว้แน่น ในขณะที่อีกข้างหนึ่งกำลังเขย่งลอยส้นเท้าไม่ติดพื้นเพราะแรงกระทุ้งหนักจากอีกฝ่าย

“อ๊า! พะ-พี่ชินทร์...ข้าว...อ๊ะ!”

เสียงกรีดร้องของเธอดังสนั่นภายในห้องน้ำใหญ่ เพราะความเสียดเสียวที่เธอได้รับนั้น มันทำให้เธอลืมตัวไปชั่วขณะ

ตรั่บ!

ขาของเธอรัดเอวสอบแน่น เมื่อเจ้าแท่งเหล็กของเขาเทกระหน่ำรัวเร็ว จังหวะเหนือการควบคุมจนร่างบางสั่นพร่า สมองขาวโพลน แผ่นหลังเสียดสีผนังห้องครูดขึ้นเป็นบางครั้ง ร่างบางแทบจะกระเด็นกระดอนออกจากร่างใหญ่ แม้จะจับยึดไหล่ของเขาไว้ ปอยผมเปียกตกละกรอบหน้า เส้นผมยุ่งเหยิง ใบหน้าคมซุกไซร้ที่ข้างหู กระซิบหยอกเย้าจนหน้าแดงก่ำตลอดเวลานั้นส่วนที่อัดกระแทกก็ไม่หยุดหย่อนผ่อนแรงเลย ราวกับพายุทอร์นาโดที่กำลังปั่นป่วนในทะเลกว้าง...