บทที่ 12

เวินหนี่มองย้อนกลับไปแล้วพูดว่า “เก็บกระเป๋า”

“จะไปไหน?”

เวินหนี่ตอบ “กลับบ้านค่ะ”

“บ้านของเธอก็คือที่นี่ไม่ใช่เหรอ?” น้ำเสียงของเย่หนานโจวเย็นขึ้นมาก

หัวใจของเวินหนี่ยังคงปวดอยู่เล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา “คุณเคยคิดว่าบ้านหลังนี้เป็นที่ของฉันด้วยเหรอ? ฉันกำลังจะคืนพื้นที่นี้ให้พวกคุณ”

เย่หนานโจวก็จับแขนของเธอทันที เพื่อหยุดการเก็บสัมภาระของเธอ น้ำเสียงที่เย็นชาของเขาดังขึ้นมาจากด้านหลัง “เธอจะสร้างปัญหาอีกนานแค่ไหน?”

เวินหนี่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น เพราะกลัวว่าเธอจะรู้สึกเสียใจเมื่อเห็นเขา และน้ำตาจะไหลออกจากดวงตา เธอหันหน้าและสะบัดเขาออกอย่างแรง “ฉันไม่ได้สร้างปัญหาค่ะ แต่ฉันเอาจริง คุณเย่ ขอทางด้วยค่ะ ฉันจะเก็บของ”

การที่เธอดื้อรั้นและต้องการหย่ากับเขาเช่นนี้ทำให้ใบหน้าของเย่หนานโจวมืดมน “ปัง” เสียงปิดประตูก็ดังขึ้น

เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว เวินหนี่ก็เงยหน้าขึ้นมาและได้ยินเสียงต่ำของเย่หนานโจว “อะไรทำให้เธออยากจะไปมากขนาดนี้”

เวินหนี่ไม่ตอบ

เย่หนานโจวเข้าใกล้เธอมากขึ้นและถามด้วยน้ำเสียงตั้งคำถามว่า “เธอคิดว่าฉันไม่มีความสามารถงั้นเหรอ? อยากให้ฉันทดสอบให้ดูไหมว่า แท้จริงแล้วฉันมีความสามารถหรือเปล่า ฮะ?”

คำพูดของเขาทำให้เวินหนี่สั่นสะท้าน ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงคำพูดในใบขอจดทะเบียนหย่าขึ้นมา เขาคงจะเข้าใจผิด

เธอต้องการที่จะลุกขึ้น แต่เย่หนานโจวก็ประชิดเข้ามาใกล้ ขาของเธออ่อนแรงจนล้มลงบนที่นอนซึ่งเปิดโอกาสให้เย่หนานโจวกดเธอไว้บนเตียงพร้อมกับมองลงมาที่ร่างเล็กด้วยสายตาที่เป็นประกายไฟเล็กน้อย

จู่ ๆ เวินหนี่ก็รู้สึกถึงแรงกดดัน เธอลดสายตาลงและอธิบายขึ้นว่า “ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น ทุกอย่างมันเป็นความเข้าใจผิด คุณก็อย่าไปสนใจมันมากนักเลย ฉันจะร่างข้อตกลงขึ้นมาใหม่ รับรองว่าคุณจะต้องพอใจ…”

คำพูดของเธอทำให้เย่หนานโจวโกรธมากขึ้น ร่างสูงของเขากดทับลงมาที่เธอทันที

เวินหนี่รู้สึกกลัวเล็กน้อย เธอไม่กล้าขยับตัว ได้แต่วางมือดันหน้าอกของเขาเอาไว้ “คุณจะทำอะไร?”

เย่หนานโจวบีบคางของหญิงสาวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เวินหนี่ เธอเอาแต่พูดเรื่องหย่า ดูเหมือนว่าฉันจะละเลยความต้องการของเธอสินะ”

เวินหนี่ยังคงกำลังคิดถึงสิ่งที่เขาหมายถึง ก่อนจะพบว่าร่างกายของเขาร้อนขึ้นเรื่อย ๆ และเธอก็เข้าใจทันที ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ร่างกายของชายหนุ่มร้อนรุ่มไปทั้งตัว “ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น เย่หนานโจว อย่าหุนหันพลันแล่นนะ!”

“การทำสิ่งที่สามีภรรยาควรทำเป็นการหุนหันพลันแล่นงั้นเหรอ?” เย่หนานโจวถามกลับ

เวินหนี่ตอบขึ้นทันที “แต่คุณพูดไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เราจะไม่ข้ามขั้นความสัมพันธ์นี้!”

เย่หนานโจวเงียบมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ แต่ร่างกายของเขาถูกกระตุ้นและขาดความควบคุม ฝ่ามือใหญ่ของร่างสูงก็จับเอวของร่างเล็กอย่างไม่รู้ตัว

สิ่งนี้ทำให้ร่างกายของเวินหนี่แข็งทื่อทันที

แม้ว่าจะเคยมีอะไรกันแล้วหนึ่งครั้ง แต่มันก็น้อยมาก อีกอย่างคืนนั้นก็เป็นตอนที่เขาเมาด้วย จู่ ๆ จะให้มาทำตอนที่ยังมีสติแบบนี้มันไม่คุ้นชินเอาเสียเลย และมันก็ทำให้ร่างกายของเธอสั่นอย่างอดไม่ได้

ขณะที่เม็ดกระดุมถูกปลดออก เวินหนี่ก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมา

แต่เธอก็นึกถึงความไม่แยแสของเขาในคืนแต่งงาน เขาบอกกับเธอว่า หากเธอข้ามขั้นความสัมพันธ์นี้ เขาจะทำให้เธอต้องชดใช้

ทันใดนั้นเวินหนี่ก็ได้สติ เธอคว้ามือของเขาที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ และพยายามต่อต้านด้วยแรงทั้งหมด “ไม่นะ ตอนนี้ฉันไม่ต้องการ!”

ไฟของเย่หนานโจวถูกดับลงด้วยการต่อต้านของเธอไม่น้อย เมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวของเธอ ใบหน้าของเขาก็เย็นชาลงมาก “เวินหนี่ ฉันให้โอกาสเธอแล้วแต่เธอไม่ต้องการมันเองนะ”

ท่าทางที่ห่างเหินและเย็นชาของเขาทำให้เธอรู้สึกผิดหวัง “โอกาสแบบนี้ไม่มียังจะดีกว่า”

เย่หนานโจวเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะชักมือของตัวเองออกแล้วทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง พร้อมกับน้ำเสียงที่เย็นชา “เธอรู้ดีว่าการแต่งงานของเราเป็นเพียงข้อตกลง อย่าได้คิดไปไกล”

หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเขาก็เดินออกไปจากห้องนอน

ทันใดนั้นเวินหนี่ก็สงบลง เธอนิ่งอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานานโดยไม่ขยับตัว

เธอเพียงรู้สึกเหน็บหนาว จึงลุกขึ้นนั่งและใช้มือกอดขาเอาไว้เป็นป้อมปราการล้อมรอบตัวเธอเพื่อไม่ให้รู้สึกเจ็บปวด

เธอมีสติอยู่เสมอ และจมอยู่ในความคิดที่มีสติแต่ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดของเขา

การแต่งงานของพวกเขาเป็นเพียงข้อตกลง และเธอห้ามคิดไปไกล

เธอคิดขึ้นว่า หากไม่มีการแต่งงานนี้เธอคงจะผ่อนคลายมากกว่านี้ และไม่ต้องถูกควบคุมเป็นเวลาสามปีแบบนี้ บางทีเธออาจจะหลงรักคนอื่นไปนานแล้วก็ได้

เธอหลับตาลง จู่ ๆ ก็รู้สึกเหนื่อยมาก เมื่อไหร่วัฏจักรของการถูกทิ้งและความเจ็บปวดแบบนี้จะหยุดลงเสียที

เวินหนี่นอนอยู่บนเตียงและหลับไปโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงและตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล

ในแสงสลัว เธอเห็นร่างหนึ่งเดินโซเซมาข้างเตียง ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งสติได้ เขาก็ขึ้นมาบนเตียงและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

เขาขังเธอไว้อย่างนั้นแน่นหนาราวกับว่ากลัวที่จะสูญเสียเธอไป