คิดไม่ถึง1

“หลินฮวากำลังคิดว่าหากเขาจะมีชายาเอกแล้วทำไมฝ่าบาทจึงแต่งหลินฮวาเป็นชายารองอีกคน”บิดายิ้มอ่อนโยน

“การมีชายาหลายคน เป็นเรื่องที่บุรุษทั่วไปชมชอบ ฝ่าบาทคงตั้งใจประทานสมรสชายาเอกให้แต่แรกแล้ว แต่เพราะเราสองคนมาที่นี่จึงไม่แคล้วให้เจ้ารั้งตำแหน่งชายารองเสีย เพื่อตั้งใจจะรั้งพ่อให้อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน เรื่องรักใคร่เห็นว่าต้าหว้งคง ไม่คิดถึงข้อนี้ แต่ที่ฝ่าบาทต้องทำเช่นนี้เพราะเหมือนกับจะให้ความสำคัญกับต้าหวัง ไม่น้อยที่เดียว”

“ท่านพ่อไม่ต้องห่วงทุกอย่างไม่มีอะไรน่าห่วงลูกจะต้องอยู่ในฐานะชายารองอย่างมีความสุข”

กล้ำกลืนความขมขื่นไว้กลัวบิดาจะเห็นมัน แสร้งยิ้มกว้างกลบเกลื่อน ความกังวลภายใน

“ว่าแต่ มีอะไรให้ลูกกินแก้หิวบ้างไหม” ยิ้มเหมือนเด็กเล็กๆ

“ยังทำตัวเหมือนเด็กๆไม่ผิด เช่นนี้พ่อจะวางใจให้เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องขายหน้าพ่อได้อย่างไรกัน”

หลินฮวากอดเอวหนาซบหน้าลงบนอก หัวเราะเสียงใส

“ไม่เป็นไรไปหาอะไรกินในห้องเครื่องลำพังดีกว่า”วิ่งออกจากห้องไปทันที

หลินฮวามาถึงห้องเครื่องในเวลาไม่นานนักนางกำนัลห้องเครื่อง วัยกลางคนยืนขว้างอยู่หน้าห้อง

“ ท่านป้ามีอะไร เหลือให้ข้ากินบ้างไหม”พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“คุณหนู ต้าหวังรับสั่งให้เก็บกวาดเครื่องเสวยจนสิ้นแล้ว หากคุณหนูมาอย่าได้ให้อะไรคุณหนูกิน” หลินฮวาอ้าปากค้าง

“ใจดำที่สุด”

“ต้าหวังใจดีที่สุดเจ้าค่ะ ต้าหวังยังสั่งอีกว่า...หากคุณหนูไม่พอใจก็ให้ไปต่อว่าต้าหวัง ต้าหวังรออยู่ที่ห้อง”

คิดจะดัดนิสัยหลินฮวาหรือไร อย่าหวังไม่มีทางไม่ไปไม่กินก็ได้

นั่งหน้าเง้าอยู่ตรงสวนดอกเหมยแกว่งขาไปมา คนอะไรใจดำสิ้นดี รู้ก็รู้ว่าหลินฮวากินไม่อิ่มยังแกล้งถือว่าเป็นจวนของตัวจะทำอย่างไรก็ได้อย่างนั้นหรือ

ดีอย่างนั้นจะได้รู้ว่าคนอย่างหลินฮวาไม่มีทางยอมเด็ดขาด เสียงท้องร้องจ้อกแจ้ก ยกมือขึ้นลูบท้องไปมา

เจิ้งลี่กังเดินยิ้มมาแต่ไกล

“ทำไมหน้าตาบูดบึ้ง”

“คารวะไท่จือ”ลุกขึ้นย่อตัวอย่างรวดเร็วอย่างเสียไม่ได้

“คราวนั้นยังมีแรงทะเลาะกับข้า มาวันนี้โดนอาเล็กจัดการจน... หมดเรี่ยวแรงเชียวหรือ”

ทำหน้าตูมก่อนจะพูดเบาๆ เหมือนบ่น

“ข้าไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับท่าน วันนี้หิวจะตายอยู่แล้ว”เจิ้งลี่กังยิ้ม

“ปะ”คว้ามือหลินฮวาที่ขืนตัวไว้

“เจ้าหิวไม่ใช่หรือตำหนักบูรพาของข้าเจ้าจะกินอะไร ที่นั่นห้องเครื่องทำของอร่อยไว้มากมาย”

หลินฮวา ยิ้มแก้มปริเหมือนเด็กๆ แกะมือเจิ้งลี่กังออกมองยิ้มๆ เหมือนจะบอกว่ามันไม่เหมาะ แล้วก็เดินนำเขาไปที่ตำหนักบูรพา เจิ้งลี่กังส่ายหน้ายิ้มๆ ความรู้สึกบางอย่างบังเกิดขึ้นในหัว

ต้าหวังนั่งกอดอกหลับตานิ่ง เบื้องหน้ามีเครื่องเสวยทั้งคาวหวาน

“ต้าหวัง นานแล้วนางคงไม่มาแล้ว”เสี่ยวจงพูดขึ้นด้วยความนอบน้อม

“เก็บเครื่องเสวย ข้าก็กำลังจะไปนอนเหมือนกัน”

ตำหนักบูรพา

“เจ้าไม่ถูกใจอาเล็กแน่ๆ เขาถึงได้เชื้อเชิญให้ชายาเอกมาร่วมเสวยเหมือนจะเปรียบเทียบพวกเจ้าสองคนว่าใคร จะ...ดูดีกว่ากัน”

หลินฮวาไม่สนใจ คว้าผลองุ่นมาเคี้ยว

“ใครกันจะแยแส ..ข้ากับ...อาเล็กของไท่จือก็ไม่ได้รักใคร่กันมาก่อน เขาจะรักชอบใครข้าก็ไม่แยแส”เจิ้งลี่กังยิ้ม

“เช่นนั้น เจ้ามาที่ตำหนักบูรพาบ่อยๆ ก็ไม่ใช่ปัญหาใช่ไหม”

“ข้าหลินฮวา ไปมาไร้ร่องรอยอยู่แล้ว”

“คุณหนูหลินฮวาต้าหวังให้ตามท่านกลับไปที่จวนอ๋อง”หานห้าวตง ประสานมือตรงหน้า”ไท่จือส่ายหน้าไปมา

“บอกอาเล็กด้วยห้าวตงว่านางอยู่ที่นี่ไม่ได้เป็นอันตรายอะไร สักพักข้าส่งนางกลับเรือนรับรอง”