บทที่ 4

โหลวฉางเยว่ถามกลับ “ประธานเหวินต้องการให้ฉันอธิบายอะไรคะ?”

“ทำไมต้องไล่เธอออก”

โหลวฉางเยว่กล่าวตามความจริง “สัญญากับวอร์เนอร์เธอเป็นคนทำค่ะ แล้วมีจุดทศนิยมผิด โชคดีที่ลูกค้ากับเรามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ดังนั้นจึงไม่ดำเนินการเอาผิดต่อไป ตามข้อบังคับของบริษัทหากพนักงานใหม่ทำผิดพลาดร้ายแรงอันเป็นเหตุทำลายผลประโยชน์ของบริษัท สามารถถูกไล่ออกและสงวนสิทธิ์ในการดำเนินคดีรับผิดได้ค่ะ”

เมื่อไป๋โหยวได้ฟังสีหน้าก็ซีดเผือด เธอทั้งกลัวและเครียดมาก “ฉัน ฉันไม่รอบคอบเองค่ะ ขอโทษนะคะ……”

เหวินเหยียนโจวมองดูเธอ สายตาแสดงออกถึงความเป็นกังวล จากนั้นเขาก็พูดกับโหลวฉางเยว่ “เอกสาร”

โหลวฉางเยว่วางเอกสารลง

เหวินเหยียนโจวเปิดไปหน้าสุดท้ายและมองดูเล็กน้อยก่อนจะทิ้งเอกสารลงบนโต๊ะ “วันที่นี้เป็นวันที่เธอโดดงาน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอโดดงานไล่เหตุผล สัญญาฉบับนี้ คงไม่ต้องให้ไป๋โหยวที่เพิ่งเข้างานมาทำหรอก”

โหลวฉางเยว่รู้สึกถึงความเหลวไหล “ความหมายของประธานเหวิน โทษฉันเหรอคะ?”

“คุณเป็นหัวหน้าเลขานุการ และผู้นำที่รับผิดชอบสำนักงานเลขานุการ หากลูกน้องของคุณทำผิด จะให้โทษใครถ้าไม่ใช่คุณ?” ท่าทางของเหวินเหยียนโจวชัดเจนว่าเข้าข้างไป๋โหยวแบบไม่ปิดบัง

โหลวฉางเยว่พูดอย่างอดทน “ไม่ต้องพูดถึงตอนที่เธอเพิ่งเข้ามาทำงานในบริษัท แล้วฉันขอลาและไม่อยู่ในบริษัทหรอกค่ะ ถ้าหากเธอทำไม่เป็นทำไมถึงไม่ถามคนอื่น หรือไม่ก็ปล่อยไปไม่ต้องทำ ในเมื่อเธออาสาและตัดสินใจด้วยตัวเอง เธอจึงต้องรับผิดชอบต่อความผิดพลาดของเธอเองค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ที่สามารถเข้าทำงานเลขานุการได้จะต้องอยู่ในอันดับ Top ของสาขาวิชาเอกของมหาวิทยาลัยหรือมีประวัติการทำงานที่ดีเยี่ยม นักเรียนศิลปะแบบเธอ เดิมทีไม่มีสิทธิ์เข้ามานะคะ”

เหวินเหยียนโจวถามต่อ “ก็ถ้าผมจะเก็บเธอไว้ล่ะ?”

โหลวฉางเยว่กัดฟัน “สำนักเลขาเต็มแล้วค่ะ เราไม่ต้องการผู้ช่วย ถ้าประธานเหวินจะเก็บไว้ ก็หาตำแหน่งใหม่ให้เธอเถอะค่ะ”

เหวินเหยียนโจวมองเธอ ส่วนโหลวฉางเยว่ก็เม้มปากแน่นเผยความดื้อรั้น ดูเหมือนกับสมัยสามปีก่อนไม่มีผิด

เขายิ้มขึ้นมาที่มุมปาก “ในเมื่อสำนักเลขาเต็ม งั้นคุณก็ยกตำแหน่งให้เธอสิ”

โหลวฉางเยว่ตกตะลึง อะไรนะ?

ตอนที่เธอนึกความหมายของเขาออก โหลวฉางเยว่ก็รู้สึกเหมือนตกลงไปในหลุมน้ำแข็งหนาวเหน็บ

ที่จริงเธอรู้ดีว่าการไล่ไป๋โหยวออก เหวินเหยียนโจวจะไม่พอใจ แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะโกรธขนาดนี้

ดูเหมือนเธอจะมองระดับความสนใจที่เหวินเหยียนโจวมีต่อไป๋โหยวต่ำเกินไป

ไป๋โหยวรีบพูดขึ้น “ประธานเหวิน ฉัน…”

เหวินเหยียนโจวยกมือขึ้นห้ามเธอไม่ให้พูด เขาหยิบเอกสารออกมาแล้วโยนให้โหลวฉางเยว่ “คุณไปตามโครงการของสาขาเฟิงเฉิงซะ แล้วไม่ต้องกลับไปที่สำนักงานใหญ่จนกว่าจะเสร็จ”

…

โหลวฉางเยว่ออกจากห้องทำงานของประธานและกลับไปที่ห้องเลขานุการเพื่อเก็บของ

เลขาอีกสองคนถามขึ้นด้วยความแปลกใจ “ฉางเยว่ เธอจะไปไหนน่ะ?”

โหลวฉางเยว่ตอบอย่างเบื่อหน่ายว่า “โครงการของเมืองเฟิงเฉิง ประธานเหวินให้ฉันไปตาม”

นี่มันคือการออกนอกเมือง!

เลขาทั้งสองคนต่างก็ตกตะลึง ไม่เคยมีกรณีที่เลขาท่านประธานถูกส่งตัวออกไปนอกเมือง ยิ่งกว่านั้นโหลวฉางเยว่เป็นผู้นำของสำนักงานเลขา ว่าไปแล้ว สวัสดิการของบริษัทลูกจะสู้สำนักงานใหญ่ได้ยังไง ถ้าไปครั้งนี้ จะยังได้กลับมาไหมนะ?

ไป๋โหยวอุ้มของเข้ามาวางลงบนโต๊ะโหลวฉางเยว่ ก่อนจะพูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “พี่ฉางเยว่ ฉัน ฉันช่วยพี่เก็บของนะ……”

โหลวฉางเยว่พูดขึ้น “ประธานเหวินบอกว่าต่อไปตำแหน่งนี้เป็นของเธอเหรอ?”

“…ประธานเหวินบอกว่า ฉันนั่งตรงนี้ ต่อไปมีเรื่องอะไรเขาจะได้มองเห็นค่ะ”

โหลวฉางเยว่ยกยิ้มมุมปาก นั่นสินะ ตำแหน่งนี้ตรงกับห้องท่านประธานพอดี ถ้าห้องท่านประธานไม่ปิดประตู ก็จะสามารถมองเห็นเหวินเหยียนโจวที่นั่งในห้องทำงานได้

เมื่อก่อนในเวลางาน เธอมองจะแอบเงยหน้าเพื่อแอบมอบเขาบ่อย ๆ

แต่มาตอนนี้ เหวินเหยียนโจวจะมองไป๋โหยวอย่างเปิดเผย เพื่อกันไม่ให้มีคนมา “รังแก” ไป๋โหยวเหมือนอย่างวันนี้อย่างนั้นเหรอ?

โหลวฉางเยว่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ อาการเจ็บปวดจากการทำแท้งราวกับกำลังตีม้วนอยู่ทั่วร่างกายเธอ

ไป๋โหยวช่วยเธอใส่ปฏิทินลงในกล่องแล้วพูดเบา ๆ “ฉันจะพยายามตั้งใจทำงาน ไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดอย่างวันนี้อีกค่ะ พี่ฉางเยว่วางใจเถอะนะคะ”

โหลวฉางเยว่ไม่มีอะไรกังวลใจ

คำโบราณกล่าวไว้ ยามมีรักใหม่ ใครจะสนรักเก่ากันเล่า? แล้วจะนับประสาอะไรกับสิ่งนี้ที่เรียกว่า “รักเก่า”ยังไม่ได้ด้วยซ้ำ

ก็แค่เครื่องมือที่เหวินเหยียนโจวเล่นจนเบื่อไปแล้วเท่านั้น