บทที่80 จิตวิญญาณแห่งปราณธาตุ

เช้าของวันรุ่งขึ้นหนิงอ้ายกำลังนั่งดูดซับปราณฟ้าดินเหมือนดังเช่นทุกวันที่ผ่านมา ด้วยญาณสัมผัสอันลึกล้ำจึงสัมผัสรู้สึกได้ถึงบางสิ่งอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นตรงบริเวณเหนือจุดตันเถียร จากประสบการณ์ที่ผ่านมาเเล้วหลายครั้งทำให้รู้ได้ทันทีว่านี่เป็นสัญญาณของการเลื่อนระดับพลังวิญญาณในขั้นถัดไป

หนิงอ้ายจึงรีบหลับตาลงพร้อมกับเร่งโคจรวิถีลมปราณไปทั่วทั่งร่างกายของตนด้วยความรวดเร็วพริ้วไหวเเต่หนักเเน่นล้ำลึกไปตามความพิศดารของเคล็ดวิชาสยบอัสนีเมฆา เพียงชั่วครู่เดียวแรงบีบอัดจากภายในได้สร้างความเจ็บปวดเกินจะคาดคิดเอาไว้ ร่างบางสั่นสะท้าน ใบหน้างามบิดเบี้ยวราวกับต้องการกดข่มทุกความรู้สึก หนิงอ้ายตั้งมั่นโคจรลมปราณต่อไปไม่ให้ขาดช่วง

เพราะหากพลาดโอกาสในครั้งนี้ไปแล้วไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกมากน้อยเท่าใดจึงจะสามารถสัมผัสได้ถึงประตูเลื่อนขั้นเช่นนี้ได้อีกเมื่อไหร่ แม้สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้จะได้สร้างความทรมานต่อทั้งร่างกายจิตใจไปมากเพียงใดก็ตาม ถึงอย่างไรก็ตามหนิงอ้ายเองก็รู้ดีว่าหากเขาสามารถที่จะอดทนผ่านพ้นไปได้จนสำเร็จเเล้ว สิ่งที่ได้รับคืนมาหลังจากนี้ย่อมเป็นผลดีต่อตนเองทั้งสิ้น ดังนั้นเเล้วเขาต้องตัดผ่านเลื่อนระดับขั้นใหญ่ในครั้งนี้ให้ได้

เวลาได้ผันผ่านไปได้นับชั่วยามสำหรับกระบวนการครั้งนี้ ในที่สุดหนิงอ้ายก็สามารถตัดผ่านเลื่อนขั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณขั้นต้นได้อย่างสมบูรณ์ ซึ่งเป็นระดับขั้นพลังวิญญาณที่ผู้ฝึกตนต่างเฝ้าฝันถึง

หากมีคำกล่าวที่ว่าระดับจักรพรรดิวิญญาณนั่นยิ่งใหญ่จนยากที่จะก้าวข้ามไปถึงในขั้นได้เเล้ว ระดับเทวะวิญญาณไม่ต่างไปจากตัวตนในตำนานที่ถูกเขียนบันทึกไว้ในเรื่องเล่าก็คงไม่เกินจริงไปนัก ด้วยเพราะในอาณาจักรห่างไกลที่ไร้ซึ่งความอุดมสมบูรณ์ทั้งปราณฟ้าดินหรือทรัพยากรบ่มเพาะ ตัวตนของผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณนั้นสามารถเปรียบได้ดั่งพระเจ้าเลยทีเดียว

มหาทวีปบูรพาแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลใหญ่ของแคว้น ราชวงศ์ปกครองต่าง ๆ บรรดาสำนักศึกษาน้อยใหญ่ที่ขึ้นชื่อต่างล้วนมีตัวตนระดับเทวะวิญญาณอยู่ไม่น้อยเช่นกัน แม้จะไม่มากมายเท่าหัวผักกาดในตลาดก็จริง เเต่ว่าการที่สามารถบ่มเพาะตัวตนระดับเทวะวิญญาณขึ้นมาได้นั้นย่อมหมายถึงการที่อีกฝ่ายต่างมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดาสามัญ

การที่หนิงอ้ายสามารถมาถึงจุดนี้ได้ในเวลาเพียงไม่ถึงสองปีนี่นับได้ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นสุดยอดผู้ที่มีพรสวรรค์อย่างเเท้จริง เพราะหากทอดสายตามองไปทั่วทั้งมหาทวีปแห่งนี้ตัวตนของผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณขั้นต้นด้วยอายุเพียงสิบห้าสิบหกปีเช่นนี้นับว่าหาได้ยากยิ่งในรอบหลายร้อยปีเลยก็ว่าได้ พึงทราบโดยทั่วกันว่าโดยปกติผู้ฝึกตนราชทินนามเทวะวิญญาณไปนั้นมักจะมีอายุยี่สิบปีขึ้นไปทั้งสิ้น

หากมีข่าวคราวที่ว่าหนิงอ้ายเป็นผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณขั้นต้นได้ในวัยเพียงเท่านี้ นอกจากจะมีคำชื่นชมไปยังตัวของเด็กหนุ่มหรือตระกูลของตนเเล้วนั้นทางสำนึกศึกษาที่ผู้นั้นสังกัดก็จะได้รับหน้าในคราวนี้ไปด้วย ในปีถัดไปย่อมมีสุดยอดรุ่นเยาว์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์จากทั่วสารทิศที่หลั่งไหลเข้ามาทดสอบเข้าร่วมสำนัก แม้กระทั่งผู้ฝึกตนระดับสูงที่ซ่อนตัวในยุทธภพผู้มากฝีมือที่มีสายตากว้างไกลนั้น ย่อมเข้ามาผูกสัมพันธ์กับทางสำนักเห็นได้ว่าย่อมมีสิ่งที่ดีเกิดขึ้นทั้งสิ้น...

ทางฝั่งของหนิงอ้ายเมื่อได้ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าร่างกายของตนในครั้งนี้ก็เต็มไปด้วยคราบดำสกปรกเช่นเดิมเหมือนที่ผ่านมาที่ในตอนนี้ต่างส่งกลิ่นเหม็นไปทั่วทั้งเรือนพักจนทำเอาต้าเฮยที่มองอยู่นั้นถึงกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะซุกตัวลงไปในผ้าห่มเช่นเดิม เด็กหนุ่มคิดว่าหากนับดูเเล้วนี่คงเป็นครั้งที่ห้าสำหรับการเลื่อนระดับขั้นใหญ่สำหรับร่างกายของเขา มีความเชื่อกันว่าในทุกครั้งที่มีการตัดผ่านเลื่อนระดับขั้นใหญ่ในเเต่ละครั้งร่างกายภายในที่ถูกเคี่ยวกรำนั้นก็จะยิ่งบริสุทธิ์ขึ้นตามไปด้วย

หลังจากสำรวจร่างกายของตนอีกครั้งอย่างถี่ถ้วนเเล้วความรู้สึกตอนนี้หนิงอ้ายนั้นสัมผัสได้ว่าเส้นลมปราณในร่างกายของเขานั้นมีขนาดใหญ่เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย นับได้ว่าเป็นสิ่งที่ดีมากเพราะนั่นหมายความว่าหลังจากนี้ร่างกายของเขาจะสามารถดูดซับปราณฟ้าดินที่มากกว่าผู้ฝึกตนในระดับเดียวกันสองถึงสามเท่า นี่คงเป็นอีกเคล็ดลับที่เป็นสุดยอดเคล็ดวิชาจากรุ่นสู่รุ่นของตระกูลหวัง มาถึงตอนนี้เเล้วหนิงอ้ายไม่แปลกใจเเล้วว่าเหตุใดในเมื่อหลายร้อยหลายปีก่อน ตระกูลหวังถึงได้ยิ่งใหญ่เช่นนี้

แม้ว่าภายหลังนั้นความเสื่อมถอยที่เกิดขึ้นอาจเกิดได้จากความอ่อนแอลงของพลังทางสายเลือดก็จริง เเต่ทว่าผู้ฝึกตนแซ่หวังเเต่ละคนที่ได้ศึกษาเคล็ดวิชาสยบอัสนีเมฆานั้นไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือจวบมาจนถึงปัจจุบันนี้ต่างมีรายชื่อติดทำเนียบของสุดยอดผู้ฝึกตนกันทั้งสิ้น

คล้ายกับว่ายังอยู่ในช่วงปรับตัวหลังจากที่ได้ตัดผ่านเลื่อนระดับขั้นทั้งร่างกายภายนอกและจิตใจภายใน ได้ส่งผลให้ในตอนนี้หนิงอ้ายนั้นรู้สึกดีใจและภูมิใจในตัวเองเป็นอย่างมาก ยังคงครุ่นคิดบางอย่างด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนที่จะมีบางสิ่งที่ไหลออกมาจากดวงตาเรียวงามคู่นั่น

สิ่งนี้คือน้ำตาอันเกิดจากการที่เด็กหนุ่มนั้นได้ปลดปล่อยทุกความรู้สึกด้านลบออกมาให้หมดสิ้นในเวลานี้ เพราะว่าตลอดสองปีที่ผ่านมาตัวของเขาเองได้ผ่านทุกอย่างมาอย่างยากลำบากอยู่ไม่น้อย มีหลายครั้งที่ต้องยอมรับว่าเขาก็กดดันเคี่ยวเข็ญตัวเองเป็นอย่างมาก เพราะการที่เขาได้มาอยู่ในโลกนี้ที่ไม่คุ้นเคยไม่รู้อะไรทั้งสิ้นรวมไปถึงยังต้องปรับตัวให้อยู่กับความเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย

สิ่งที่ทุกคนต่างสัมผัสมองเห็นจะดูเหมือนกับว่าหนิงอ้ายคนนี้นั้นเป็นคนที่เก่งกาจมากความสามารถ หนิงอ้ายคนนี้พึ่งพาตัวเองได้ หนิงอ้ายคนนี้จริงจังเด็ดขาดในทุกเรื่อง หนิงอ้ายคนนี้เเข็งแกร่งขึ้นมากพอที่จะปกป้องสิ่งที่ตนรัก แต่ในความเป็นจริงไม่ว่าจะในโลกเดิมหรือในตอนนี้ก็ตามเขาก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งที่สร้างกำแพงเหล่านี้ขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเอง มันคงจะดีไม่น้อยหากว่าได้มีใครสักคนที่คอยเคียงข้างให้กำลังใจ คอยปกป้องดูเเลซึ่งกันและกันหลังจากนี้

ความพยายามตลอดเกือบสองปีที่ผ่านมามันได้เห็นผลตอบเเทนเป็นที่น่าพอใจในระดับหนึ่งสำหรับเขาเเล้ว ความทุ่มเทต่าง ๆ ที่เขาได้ทำมาทั้งสิ้นตลอดเวลาผ่านที่มามันยิ่งตอกย้ำให้ได้รับรู้ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่นั้นมันถูกต้องคุ้มค่ามากเพียงใด ไม่มีสิ่งใดที่ต้องเสียใจอีกหลังจากนี้ เมื่อได้ปลดปล่อยทุกสิ่งอย่างที่ตกค้างอยู่ในใจออกมาจนหมด ใบหน้างามได้เผยรอยยิ้มกว้างออกมาด้วยความสุข นี่เเหละเป็นชีวิตที่เขาต้องการ เส้นทางเดินต่อไปข้างหน้าหลังจากนี้ไม่ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น เขาพร้อมที่จะรับมือฟันฝ่าไปอย่างไม่หวั่นเกรง

"ผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณเป็นต้นไป สามารถที่จะอัญเชิญจิตวิญญาณแห่งปราณธาตุของตนออกมาได้..." เมื่อนึกขึ้นมาได้หนิงอ้ายจึงหลับตาลงพร้อมกับอัญเชิญให้จิตวิญญาณของวิญญาณยุทธ์ทั้งสามออกมาภายนอกในทันที

"อัญเชิญจิตวิญญาณเเห่งปราณธาตุน้ำ…"

"อัญเชิญจิตวิญญาณเเห่งปราณสุริยะธาตุ…"

"อัญเชิญจิตวิญญาณเเห่งปราณธาตุพิษ…"

พริบตาภายในเรือนพักของหนิงอ้ายได้ปรากฏเป็นเเสงสีฟ้าขาว เเสงสีเเดงทอง แสงสีม่วงดำประกายสว่างอยู่ชั่วครู่ จนต้องปิดตาลง จากนั้นหนิงอ้ายก็ได้ลืมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมกับมองไปยังตรงหน้าของตนก็พบว่าสิ่งที่ตนมองเห็นนั้นทำเอาประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

ตรงซ้ายมือของหนิงอ้ายจากญาณสัมผัสสามารถบอกได้ว่านี่คือจิตวิญญาณปราณธาตุน้ำ ปรากฎให้เห็นเป็นเด็กผู้ชายตัวน้อยผิวขาวอมชมพู ภายนอกไม่ต่างไปจากเด็กชายอายุราว ๆ ห้าถึงหกปีคนหนึ่งที่มีเส้นผมสีฟ้าแซมขาวยาวจรดไปถึงกลางหลัง

ร่างอวบอ้วนนั้นสวมใส่อาภรณ์สีฟ้าขาวปักดิ้นทองเป็นลวดลายดอกบัวน้อยใหญ่ไปทั่วทั้งชุด ตรงมือขวานั้นถือเป็นดอกบัวคริสตัลหนึ่งดอก ตรงพื้นที่เด็กน้อยยืนอยู่นั้นปรากฎเป็นกอบัวที่คล้ายกับว่าจะปรากฎขึ้นทุกครั้งในยามเมื่อเด็กชายคนนี้ได้ย่างก้าวเท้าเดินไป

"ยินดีที่ได้พบเจอขอรับนายท่าน...." เด็กน้อยเอ่ยขึ้นพร้อมกับคำนับเบา ๆ มาทางหนิงอ้าย ก่อนที่จะมองไปรอบตัวอย่างสนใจ ก่อนจะหยุดสายตาตรงต้าเฮยที่กำลังมองมาทางนี้ด้วยความสนใจเช่นกัน

"เจ้าคือจิตวิญญาณเเห่งปราณธาตุน้ำอย่างงั้นรึ? น่ารักกว่าที่ข้าคิดเอาไว้มากเเล้วเจ้ามีชื่อเเล้วหรือไม่??" หนิงอ้ายถามกลับเด็กชายไปด้วยความสงสัย

"ข้าไม่มีชื่อขอรับ ต้องรบกวนนายท่านแล้ว..."

"เช่นนั้นข้าตั้งชื่อเจ้าว่าเสี่ยวเหลียน" หนิงอ้ายตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

"ข้าชอบขอรับ ต่อไปจากนี้เสี่ยวเหลียนคือนามของข้า..."

"เสี่ยวเหลียนเเล้วนี่เจ้า..." หนิงอ้ายที่กำลังชวนเด็กชายตัวน้อยพูดคุยด้วยความสนใจ เเต่กลับถูกเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง

"หึ!!!" เสียงถอนหายใจดังขึ้นจากอีกฝั่งหนึ่งที่เรียกความสนใจได้ในทันที

หนิงอ้ายหันตัวกลับไปมองด้วยความสงสัย สิ่งที่อยู่ตรงขวามือของเขากลับเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ดูจากภายนอกแล้วพอจะประมาณได้ว่ามีอายุราว ๆ สิบเอ็ดสิบสองปีไม่เกินไปจากนี้ เส้นผมสีเเดงเพลิงประกายทองของอีกฝ่ายช่างสะดุดตารับไปกับใบหน้างาม ที่ในตอนนี้นั้นได้เชิดขึ้นอย่างถือดีให้ความรู้สึกเหมือนคุณหนูจากตระกูลใหญ่ที่ถูกตามใจ

ดวงตาสีทองนั้นให้ความรู้สึกถึงพลังแห่งชีวิตที่ทรงพลังกล้าแกร่งสายหนึ่ง ชุดที่อีกฝ่ายสวมใส่นั้นเป็นสีเเดงเพลิงปักลวดลายด้วยดิ้นทองที่เปล่งประกายระยิบระยับ เสียงของเด็กหนุ่มก็ได้ดังขึ้นอีกครั้งด้วยท่าทางกอดอกอย่างถือดี

"นี่เจ้าหนู คงไม่ลืมข้าไปใช่หรือไม่?" เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"..."

"เจ้าคงลืมความเป็นมาของสายเลือดเจ้าแล้วกระมัง??"

"ไม่จริง เป็นไปได้อย่างไรกัน!!'' หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นเสียงเบาคล้ายกับคุยกับตัวเองเสียมากกว่า

"เป็นอย่างที่เจ้าคิดนั่นเเหละเจ้าเด็กคนนี้!" ชายชราในร่างของเด็กหนุ่มบ่นขึ้นมาเบา ๆ อย่างเหนื่อยใจ

"เป็นท่านผู้เฒ่าจริงด้วย เเล้วเหตุใดท่านจึงปรากฎตัวอยู่ในรูปลักษณ์ของจิตวิญญาณแห่งปราณธาตุอย่างนี้เล่าขอรับ??" หนิงอ้ายถามกลับไปด้วยความสงสัย

"เจ้าอย่าพึ่งสงสัยอันใด ในตอนนี้จงตั้งชื่อข้าเสียเถิด..." เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ถ้าเช่นนั้นข้าขอเรียกท่านว่าเสี่ยวเฟิ่งขอรับ..."

สิ้นคำของหนิงอ้ายที่กล่าวจบลง ร่างกายของเด็กหนุ่มตรงหน้าก็ได้หายไปในทันที พร้อมกับส่งกระเเสจิตมาให้เขาได้รับรู้ว่า อีกฝ่ายยังต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูอีกไม่น้อยจึงต้องใช้เวลาเก็บตัวหลังจากนี้

"พี่ชายเสี่ยวเฟิ่งแม้จะดูเหมือนเย็นชามาก เเต่ความจริงก่อนหน้านี้เขาได้ถ่ายทอดปราณธาตุบางส่วนจนข้าเเข็งแกร่งเช่นนี้ได้ขอรับ..." เสี่ยวเหลียนเอ่ยขึ้นบอกกับหนิงอ้าย พร้อมกับยืนยันว่าอรกฝ่ายนั่นเป็นคนดีเพียงเเต่อาจจะเย็นชาไปบ้างเท่านั้นเอง

"เช่นนั้นก็ดีเเล้ว...."

"คำนับนายท่าน โปรดตั้งชื่อให้ข้าด้วยขอรับ..." เด็กหนุ่มชุดดำที่อยู่ไม่ไกลเอ่ยขึ้น ด้วยรูปลักษณ์ดังกล่าวหนิงอ้ายจึงพอคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายคงเป็นจิตวิญญาณปราณธาตุพิษอย่างแน่นอน

"นามของเจ้าคือเสี่ยวหลง...."

หนิงอ้ายได้ใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วยามในการพูดคุยกันในเรื่องราวต่าง ๆ รวมไปถึงพลังที่อีกฝ่ายครอบครองอยู่ที่หนิงอ้ายสามารถนำมาปรับใช้ได้ เวลาในช่วงบ่ายที่เหลือหนิงอ้ายได้ใช้ไปกับการอ่านตำราต่าง ๆ ที่หยิบยืมมาจากอาคารส่วนกลางของสำนักพร้อมกับที่ทำการทบทวนสิ่งที่ศิษย์พี่เหยียนฮุ่ยได้สอนเมื่อวานนี้

ด้วยความรวดเร็วหรืออาจเพราะพรสวรรค์ส่วนตัวทำให้หนิงอ้ายได้จดจำสิ่งเหล่านี้หมดทั้งสิ้น ก่อนที่เด็กหนุ่มจะวางแผนว่าจะทำสิ่งใด ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางประตูทางเข้าเรือนพักหลังนี้

"ศิษย์น้องหนิงอ้ายเจ้าอยู่ด้านในหรือไม่??" เสียงของไป๋เหลียนฮวาได้ดังขึ้น พร้อมกับที่หนิงอ้ายได้ร้องตอบกลับไป

"ข้าอยู่ในเรือน ศิษย์พี่มีอันใดหรือขอรับ??"

"เจ้ารีบแต่งตัวเสียเถิด ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่รองและศิษย์พี่สามกลับมาจากการทำภาจกิจเเล้ว ตอนนี้ศิษย์พี่ของเจ้าทุกคนต่างอยู่ในอาคารรับรองเเล้วทั้งสิ้น..."

"ข้าจะออกไปตอนนี้เลยขอรับ..." จบคำเเล้วหนิงอ้ายจึงทำการตรวจสอบความเรียบร้อยของตนอีกครั้ง ก่อนที่จะก้าวเท้าออกไปยังหน้าเรือนพักที่มีศิษย์พี่ของตนรออยู่

"ศิษย์พี่จะได้แนะนำเจ้าให้รู้จักกับศิษย์พี่ทั้งสามให้กับเจ้า" กล่าวจบลงไป๋เหลียนฮวาจึงเดินดำเด็กหนุ่มไปทางฝั่งของอาคารอเนกประสงค์ด้วยความรวดเร็ว เพียงไม่ถึงครึ่งเค่อพวกเขาทั้งสองคนก็เดินทางมาถึงเเล้ว

เสียงพูดคุยกันได้ดังขึ้นมาถึงภายนอก ศิษย์พี่ไป๋ที่เป็นสตรีถึงกับบ่นออกมาว่าบุรุษพวกนี้ช่างน่าอายทั้งสิ้น โดยเฉพาะศิษย์พี่เหยียนฮุ่ยนั่นที่เสียงดังเกินไปกว่าผู้ใด

"พวกเจ้ามาแล้วอย่างนั้นรึ? เข้ามาแนะนำตัวให้ศิษย์พี่ทั้งสามคนได้รู้จักเจ้าเสียสิศิษย์น้องเล็ก..." เสียงของศิษย์พี่คนหนึ่งดังขึ้น

หนิงอ้ายที่ก้มหน้าตั้งเเต่เดินเข้ามานั้น เมื่อถึงจุดหนึ่งเเล้วศิษย์พี่หญิงของตนได้เดินยยกตัวออกไปยังที่นั่งด้านข้าง เด็กหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นอย่างมั่นคงว่า "ข้าหวังหนิงอ้าย ศิษย์ลำดับที่เจ็ด ขอคำนับศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่รองและศิษย์พี่สามขอรับ..."

"ศิษย์น้องหนิงอ้าย ในที่สุดเราก็ได้พบเจอกันเสียที..." เสียงของศิษย์พี่คนหนึ่งดังขึ้นอย่างนุ่มนวล

"เเทนไท" ด้วยเสียงที่คุ้นเคยจึงทำให้หนิงอ้ายเงยหน้าขึ้น พร้อมกับพูดกับตัวเองออกมาเบา ๆ ด้วยความตกใจ...