ตอนที่ 2 ครอบครัวพบหน้า3

“จ่ะ เจ้า...” แต่สวีหย่งกังถึงขั้นพูดไม่ออกเถียงมิได้ เพราะเขาเป็นสหายร่วมเรียนก็จริง แต่ตอนศึกษาในชั้น            ไม่เคยได้เข้าใกล้ท่านอ๋องเลย พระองค์ไม่ชายตาแลด้วยซ้ำ อาจเพราะมีสหายร่วมเรียนมากมายหลายคนจนเกินไป

เห็นบุตรชายอึกอัก กัวเหมยจึงเอ่ยกับสวีหลิงเยี่ยน “ตายจริง ข้าไม่คิดว่าคุณหนูใหญ่จะปากคอเราะรายเช่นนี้ เห็นทีฮูหยินใหญ่คงไม่ว่างอบรม มิสู้ให้ข้าช่วยสั่งสอนแทน  ดีหรือไม่เจ้าคะ?”

แน่นอนว่ามิใช่ความหวังดีปรารถนากล่อมเกลาผู้ใด เพียงต้องการหักหน้าเหยาซื่อที่มิอาจดูแลบุตรสาวตัวเองได้  เช่นนี้ยังเหมาะจะครองตำแหน่งภรรยาเอกหรือไร ไยมิใช่สมควรปลดออกไปแล้วให้นางขึ้นแทนเสียที

หึ! เหยาซื่อมีสกุลบ้านเดิมที่ดีกว่านางแล้วอย่างไร เห็นได้ชัดว่าโง่ทั้งแม่ทั้งลูก ไม่คู่ควรให้สนทนาด้วยซ้ำ                 คิดพลางหันไปทางสามี บุรุษที่นางใช้เสน่ห์มารยาช่วงชิงอย่างไม่เปลืองแรงผู้นี้ล้วนเชื่อคำนาง 

“ท่านพี่ดูเถิด หลิงเยี่ยนคงอิจฉาที่หย่งกังได้เรียนที่สำนักศึกษาหลวง มิแน่ว่าอยากเข้าไปเรียนด้วย แต่นางคงลืมไปว่าการเป็นสหายร่วมเรียนกับราชนิกุลไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครก็ทำได้ต้องฝึกฝนร่ำเรียนจนชำนาญแตกฉานและต้องสอบแข่งขัน หย่งกังของเราต้องลำบากยากเข็ญปานนั้น ความรู้ความสามารถต้องผ่านเกณฑ์ของราชครูในวัง”

นางหัวเราะเสียงเหยียด “แต่หลิงเยี่ยนไม่ต้องสอบ สำนักศึกษาชิ่นหลันไม่ต้องแข่งขันเพื่อเข้าเรียน แค่เป็นบุตรหลานขุนนางก็เข้าได้ ไร้ความสามารถก็เรียนได้ นางไม่เพียงไม่ประเมินตนเองให้ดี ยังหาเรื่องว่ากล่าวน้องชายได้ขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าพี่หญิงน่ะ มีบุตรสาวแต่ดูแลไม่ได้ น้องหญิงรู้สึกเป็นกังวลแทนเหลือเกินเจ้าค่ะ”

เรื่องนี้นับเป็นปัญหาใหญ่มากเลยทีเดียว

โดยปกติการมีบุตรชายว่ายากแล้ว การดูแลบุตรชายยิ่งยากกว่าการดูแลบุตรสาวหลายเท่านัก 

เพราะสตรีแค่เติบโตแต่งงานไปอยู่บ้านสามีนับว่าจบ แต่บุรุษมิใช่แค่เติบโตแต่งงานแต่ต้องสืบทอดวงศ์ตระกูลให้ยั่งยืนยาวนานชั่วลูกชั่วหลาน

ทว่าหากบุตรสาวทำตัวไม่ดีหรือทำเรื่องผิดเพียงนิด ย่อมเป็นที่เสื่อมเสีย ทำลายชื่อเสียงของสกุลได้ตลอดกาล เรียกได้ว่าฉุดวงศ์ตระกูลให้ตกต่ำได้อย่างร้ายแรง

หมัดนี้กัวเหมยตีได้หลายจุดนัก ทั้งตำหนิภรรยาเอกอย่างไม่ไว้หน้า ทั้งยกบุตรชายของตนเองให้สูงส่งเหนือฟ้ายากเทียบเทียม และด่าทอสวีหลิงเยี่ยนจนต่ำตมไร้ค่าสิ้นคิด

เช่นนี้ต่อให้ใครอยากเถียงก็เถียงไม่ได้แม้ครึ่งคำ เรียกได้ว่ายกฝ่ายตนโดยกดฝ่ายตรงข้ามได้อย่างสง่างาม

แคว้นต้าอัน ต่อให้จักรพรรดิทรงให้ความสำคัญกับการศึกษาอย่างเท่าเทียมกัน ทว่าถึงอย่างไรบุรุษก็ยังคงเหนือกว่าสตรีอยู่ดี 

และภรรยาที่คลอดบุตรชายที่เก่งกาจให้สามีก็มักจะได้ดีกว่าภรรยาที่คลอดได้เพียงบุตรสาว

ครานี้เป็นเหยาซื่อบ้างที่อึกอัก นางไร้สิทธิ์ไร้เสียงมาตลอดตั้งแต่ต้น ทั้งที่คนผู้หนึ่งเป็นถึงภรรยาเอก จึงทำได้เพียงส่งสายตาปรามบุตรสาวว่าอย่าทำเรื่องราวที่แสดงความโง่เขลาออกมามากนัก แค่นี้ข้าก็แทบไม่มีที่ยืนในจวน บิดาเจ้ารักใคร่โปรดปรานอีกฝ่ายมากไม่รู้หรือไร?

หลิ่งหลินเห็นสายตานั้น แต่หาได้สนใจไม่ เพียงทำท่าตกอกตกใจ แล้วกล่าวด้วยสีหน้าโง่งมเต็มขั้น “ไอ่โยว่!               ฮูหยินรองก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือเจ้าคะ? ข้าเพิ่งเห็น อา...ไม่สิ! ต้องบอกว่าข้ามีตาแต่ไร้แววแล้ว เพราะท่านช่างโดดเด่น  ชุดสีเขียวสดนี่ช่างงดงามยิ่งนัก เครื่องประดับบนศีรษะยังหรูหราปานนี้ ทุกชิ้นล้วนเป็นทองคำ โอว! เห็นคราแรก               ข้านึกว่าท่านเป็นมารดาตัวเองเสียอีก”

นางชำเลืองตาอีกทาง “อ้าว ท่านแม่ นั่งอยู่ตรงนั้น  ผิดตำแหน่งแล้วกระมัง ห่างท่านพ่อเกินไปหรือไม่เจ้าคะ?”

วาจานางเรียกได้ว่าตบซ้ายตบขวาและกระทืบซ้ำ เพราะคำเหล่านั้นหนึ่งไม่ให้ค่า ไม่เห็นกัวเหมยในสายตา สองตำหนิเรื่องแต่งกายเกินฐานะอนุภรรยา ข้ามหน้าข้ามตาภรรยาเอกนับว่าผิดธรรมเนียม