ตอนที่ 2 ครอบครัวพบหน้า2

หลิ่งหลินขมวดคิ้วฉงน นางรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่มิได้แสดงออกทางสีหน้า ท่าทีกิริยาล้วนถูกต้องเหมาะสมเฉกเจ้าของร่างเก่า เพียงเดินมานั่งลงเก้าอี้ที่ว่างอยู่โดยไม่รอคำอนุญาตจากนายท่านใหญ่ของบ้าน

จังหวะนั้น เสียงของสวีจงสือพลันดังอย่างขัดเคือง “ช่างไร้มารยาทนัก ผู้อาวุโสบอกให้นั่งแล้วหรือไร?”

คำตำหนิติเตียนนี้ทำหลิ่งหลินนิ่วหน้าเล็กน้อย ดวงตาวูบไหวด้วยประกายเย็นชา ทว่าเพียงแวบเดียวเท่านั้นพลันกลับมาเป็นปกติ ก่อนถามด้วยสีหน้าอันใสซื่อว่า “เช่นนั้นท่านพ่อจะให้ข้าย่อกายถึงยามใด คงมิใช่คิดจะทรมานบุตรสาวตัวเองให้แขกดูชมกระมัง?” น้ำเสียงนี้ค่อนข้างสั่นเทาเสมือนถามอย่างโง่เขลาและไม่มั่นใจ ทว่าความหมายกลับไม่ใช่ ทำเอาสวีจงสือถึงกับอึ้ง เงียบไป 

หลิ่งหลินไม่สนใจตาเฒ่าเจ้าของจวนอีก เพียงหันมาสนใจแขกผู้มาเยือนแทน “คุณชายท่านนี้ ข้าสวีหลิงเยี่ยน เมื่อครู่ต้องขออภัยที่เสียมารยาทแล้วเจ้าค่ะ”

บุรุษผู้นั้นมองมาอย่างตะลึงเล็กน้อย แววตานิ่งค้างที่ดวงหน้าของสวีหลิงเยี่ยนเนิ่นนาน 

ครู่หนึ่งจึงได้สติ เขาแย้มยิ้มประสานมือรับคำนับและทำท่าทักทายแนะนำตัวกลับ “เอ่อ...ข้า”

ทว่าสวีหย่งกังกระแอมไอ รีบเอ่ยปากแทรกทันทีว่า “ท่านนี้คือคุณชายอู๋ เพิ่งติดตามแม่ทัพผู้เป็นบิดากลับเข้าเมืองหลวง กำลังจะเข้าศึกษาในชั้นเรียนเดียวกับข้า” วาจาโอ้อวดชัดเจน ครั้นว่าแล้วก็หันมาคุยกับสหายเสียงเบา “อย่าได้ลดตัวไปสนทนากับพี่สาวไม่ได้ความของข้าเลย  นางคุยไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก”

แม้เขาจะเป็นน้องชายแต่เกิดหลังสวีหลิงเยี่ยนเพียงยี่สิบกว่าวันเท่านั้น ไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ มารดาของเขายังเป็นหญิงที่ครองใจบิดา ได้รับความรักใคร่โปรดปรานยิ่ง ดังนั้น สวีหย่งกังจึงไม่ถือว่าตนเองเป็นน้องชาย 

พวกเราสองคนไม่ใช่พี่น้อง หากแต่เป็นคุณชายใหญ่กับคุณหนูใหญ่ที่อาศัยจวนเดียวกันเท่านั้น

อีกอย่างเพราะต่างมารดาและต้องแย่งชิงความรักจากบิดาตลอดเวลา เขาจึงรังเกียจพี่สาวคนนี้มาตลอด                ไม่คิดนับญาติเลยสักครั้ง โดยเฉพาะปีนี้เขาได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง ย่อมห่างกันคนละชั้น นางต่ำต้อยด้อยค่า               เสียจนมิคู่ควรให้สนทนาด้วยแม้ครึ่งคำ

ทั้งสายตาและวาจาดูแคลนหลิ่งหลินย่อมมองออก ยิ่งได้ฟังคำว่า ‘ลดตัว’ นางพลันแค่นเสียงหยันในใจ            แต่ใบหน้ากลับแย้มยิ้มเฉิดฉาย ทว่าวาจาเชือดเฉือน “น้องชายผู้ยิ่งใหญ่ของข้า ได้ข่าวว่าเป็นสหายร่วมเรียนกับท่านอ๋องน้อยนี่นา ไฉนไม่เชิญท่านอ๋องน้อยมาเที่ยวที่จวนของเราบ้างเล่า หรือเจ้ามินับเป็นสหายในสายตาพระองค์”

“เหลวไหล!” สวีหย่งกังตวาดกลับ “ท่านอ๋องสูงศักดิ์ ใช่ว่าจะเชิญมาได้ตามใจชอบ”

“โอ้! เช่นนั้นเจ้าคงได้รับพระเมตตาให้ไปร่ำสุรากับพระองค์บ่อยๆ กระมัง เคยไปที่ใดมาบ้าง ใช่จวนอ๋องหรือไม่ หอหมื่นบุปผาหรือเปล่า กี่ครั้งแล้วล่ะ ไม่เห็นเล่าให้ฟังบ้าง โอวดูเถิด! พี่สาวคนนี้ช่างเบาปัญญาเหลือเกิน นอกจากไม่รู้เรื่องภายนอก ยังไม่รู้เรื่องของน้องชาย เฮ้อ...รู้สึกผิดยิ่งนัก”

ทุกถ้อยคำหลิ่งหลินยังคงพูดพร้อมฉีกรอยยิ้มโง่เขลา แต่ความหมายล้วนชัดเจน 

‘ไร้เกียรติไม่น่าเคารพไม่คู่ควรได้คบหา’