ตอนที่10พบปะคนในครอบครัวครั้งแรก

ลานหน้าเรือนหลักของจวนรองเสนาบดีตอนนี้ถูกตกแต่งอย่างวิจิตรงดงาม พรมแดงทอดยาวจากหน้าประตูเรือนใหญ่ไปจนถึงศาลากลางสวน ทั้งสองฝั่งทางเดินประดับด้วยโคมแดงที่แกว่งไกวตามลม กลิ่นหอมหวานของดอกหอมหมื่นลี้จากสวนโดยรอบลอยปะปนมากับสายลม ให้ความรู้สึกสงบละมุนในยามเช้า

ตลอดสองข้างทาง บ่าวไพร่กำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมงานเลี้ยง เมื่อเห็นคุณหนูรองของจวนเดินมา ต่างก็หยุดมือลงพร้อมก้มหัวทำความเคารพ

คุณหนูรอง หญิงสาวที่คนในจวนแทบจะลืมเลือนไปแล้ว

คุณหนูที่มีร่างกายอ่อนแอ เจ็บป่วยออดแอดแทบทั้งปี ใช้ชีวิตเงียบงันอยู่แต่ภายในเรือนฮวาหง ไม่เคยออกมาสุงสิงกับผู้ใด ไม่ปรากฏตัวแม้ยามมีงานสำคัญของตระกูล จนหลายคนเผลอหลงลืมไปแล้วว่า ในจวนหลังนี้ยังมีคุณหนูรองอยู่อีกคนหนึ่ง

แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับปรากฏตัวขึ้น หลังจากเกือบก้าวข้ามประตูผี ก้าวเท้าออกจากเรือนฮวาหงมาเยือนเรือนใหญ่ในรอบหลายปี

อวี้หลันเดินทอดน่องออกมาจากเรือนฮวาหงด้วยกิริยาสงบ โดยมีฉิงหว่านคอยประคองอยู่ข้างกาย เดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวไปยังเรือนใหญ่ เสียงฝีเท้าของนางเบาแทบไร้เสียง แต่กลับเรียกความสนใจของบ่าวไพร่รอบข้างได้เป็นอย่างดี 

คุณหนูรองผู้นี้ แม้จะสวมเพียงชุดผ้าแพรสีอ่อนเรียบง่าย ไร้ลวดลาย ไร้เครื่องประดับ ผมดำเงางามผูกเป็นเปียผมสองข้างเรียบง่าย แต่กลับยิ่งขับให้ร่างบอบบางของนางดูอ่อนโยนและละมุนละไมยิ่งขึ้น ยิ่งฟื้นจากอาการป่วยยิ่งดูบอบบางอ่อนแอ จนคนนึกอยากทะนุถนอม

อวี้หลันไม่ได้ใส่ใจกับสายตาหรือความคิดของผู้ใด นางเพียงกวาดตามองอย่างเงียบๆ 

สายตาของพวกเขาที่มองมาแฝงไว้ด้วยความแตกต่างอย่างชัดเจน

บางคนแววตาอ่อนน้อม แสดงออกถึงความเคารพอย่างแท้จริง และเต็มไปด้วยความเวทนาสงสาร โดยเฉพาะพวกบ่าวเก่าแก่หรือคนที่เป็นคนของรองเสนาบดีอวี้ พวกเขาก้มศีรษะลงเคารพนางอย่างจริงใจ

แต่บางคนแม้จะก้มหน้า แต่สายตากลับแฝงความเย้ยหยันดูแคลน บางคนแอบกลอกตา บางคนเม้มปากยามแอบมองเสื้อผ้าเรียบง่ายของนาง

อวี้หลันเดินผ่านไปโดยไม่เอ่ยอะไร รอยยิ้มบางแต่งแต้มมุมปากหากแต่ในใจกลับกำลังมองสำรวจคนเหล่านั้น

ไม่ยากเลยที่จะแยกแยะ เพียงมองแววตาและท่าที ก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าใครภักดีต่อใคร ใครเป็นคนของใคร

เมื่อมาถึงหน้าเรือนหลัก อวี้หลันก้าวเข้าไปภายในอย่างสงบ ท่วงท่าของนางเรียบง่ายเปี่ยมด้วยความอ่อนโยนนุ่มนิ่ม ดวงตาอ่อนหวานกวาดมองไปรอบห้องโถงปราดหนึ่ง ภายในเรือน ทุกคนต่างนั่งประจำที่กันครบแล้ว 

ผู้ที่นั่งในตำแหน่งสูงสุดด้านหัวโต๊ะคือบิดาของนาง รองเสนาบดีอวี้จิ้ง ถัดไปด้านขวาคือเซิ่งซื่อ ภรรยาเอกผู้เพิ่งได้รับการแต่งตั้ง นางแต่งกายงดงามราวนางในวัง เสื้อคลุมเนื้อดีปักดิ้นทองตั้งแต่แขนเสื้อจรดชายกระโปรง 

ด้านข้างเซิ่งซื่อควรจะเป็นที่ของอวี้เฉินน้องชายร่วมมารดาผู้เป็นทายาทโดยชอบธรรม เก้าอี้ที่ควรจะเว้นว่างไว้ กลับมีร่างของ อวี้คุน บุตรชายของเซิ่งซื่อนั่งอยู่เสียแทน ท่าทางสง่าผ่าเผยราวเจ้าของที่นั่งแต่กำเนิด

ทางฝั่งซ้ายของบิดาก็ไม่ต่างกัน ที่นั่งซึ่งควรเป็นของนาง ในฐานะบุตรสาวภรรยาเอกผู้ล่วงลับ กลับถูก อวี้เหมย ยึดครองอย่างเต็มภาคภูมิ ใบหน้างามแต่งแต้มจนเจิดจ้า เสื้อผ้าล้วนหรูหราไม่แพ้ผู้ใด

ผู้คนบนโต๊ะล้วนแต่งองค์ทรงเครื่องกันราวออกจากตำหนักใน ริ้วผ้าปักดิ้นเงินดิ้นทองระยับตา อาหารเลิศรสถูกจัดเรียงอย่างพิถีพิถันบนโต๊ะยาวตรงหน้า มองดูโอ่อ่าสมฐานะตระกูลขุนนาง

ทันทีที่อวี้หลันปรากฏตัว สายตาทุกคู่ก็หันมองเป็นจุดเดียว ความเงียบงันแผ่วเบาแผ่คลุมทั่วทั้งห้องโถงอยู่เพียงชั่วขณะ ก่อนที่เสียงทุ้มนุ่มของรองเสนาบดีอวี้จิ้งจะดังขึ้น น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างหาได้ยาก

"หลันเอ๋อร์ เจ้ามาแล้วหรือ"

"หลันเอ๋อร์มาช้า ขออภัยท่านพ่อเจ้าค่ะ"

อวี้หลันย่อกายลงแววตาอ่อนโยนนอบน้อม เสียงของนางนุ่มนวลอ่อนหวาน ท่าทางอ่อนแรงคล้ายยังไม่หายดีจากอาการป่วย ทว่าท่าทีนั้นกลับยิ่งขับให้ผู้คนบนโต๊ะอดไม่ได้ที่จะจับจ้องเงียบๆ

"ไม่เป็นไรๆ ร่างกายของเจ้าอ่อนแอ พ่อจะกล้าตำหนิเจ้าได้อย่างไร มาเถอะ ประเดี๋ยวอาหารจะเย็นชืดเสียหมด"

อวี้จิ้งเอ่ยกับบุตรสาวอย่างอ่อนโยน เขาจำไม่ได้แล้วว่า ไม่ได้ร่วมโต๊ะอาหารกับบุตรสาวมานานเพียงใดแล้ว 

รองเสนาบดีแห่งราชสำนักถึงกับลุกจากที่นั่ง เข้ามาประคองนางด้วยตนเองด้วยท่าทีเอาใจใส่ ราวกับนางยังเป็นเด็กน้อยที่ต้องทะนุถนอม โดยที่อวี้หลันยังไม่ได้แสดงความเคารพต่อฮูหยินเอกของจวน หรือแม้แต่กล่าวทักทายพี่สาวและน้องชายต่างมารดาเลยด้วยซ้ำ 

การกระทำนั้นบอกได้ชัดเจนว่าอวี้จิ้งไม่ได้ยึดติดกับกฎระเบียบภายในเรือนอย่างเคร่งครัดนัก ดูได้จากการอนุญาติให้ทุกคนร่วมโต๊ะอาหารโดยไม่แบ่งแยกชายหญิง แต่หากอยู่ในตำแหน่ง "รองเสนาบดี" เขากลับขึ้นชื่อว่าเป็นคนเด็ดขาด เย็นชา และเข้มงวดจนขุนนางในราชสำนักยังต้องเกรงใจ

ซึ่งการกระทำเช่นนั้นทำให้เซิ่งซื่อถึงกับเม้มปากแน่น สีหน้าไม่อาจปิดบังความไม่พอใจได้เลย และเมื่อนายท่านของจวนลุกขึ้นยืน ใครเล่าจะกล้านั่งเฉยอยู่อีก ทุกคนจึงต้องลุกตามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ 

และโดยไม่คาดคิด อวี้จิ้งประคองอวี้หลันไปนั่งด้านซ้ายมือของตนเอง ที่นั่งซึ่งก่อนหน้านี้ อวี้เหมยครอบครองอยู่

อวี้เหมยอึ้งงันไปชั่วขณะ ดวงตาฉายแววขุ่นเคืองทันที นางอ้าปากเตรียมจะเอ่ยประท้วง ทว่าถูกสายตากดดันของมารดาที่มองมาหยุดเอาไว้ คำพูดทั้งหมดจึงต้องกลืนหายลงคอ

สุดท้ายนางก็จำใจต้องนั่งเก้าอี้ถัดไปด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างปิดไม่มิด แม้จะยังคงแสร้งยิ้มบางๆ แต่ดวงตานั้นกลับวาวโรจน์

การกระทำของอวี้จิ้งสร้างความประหลาดใจให้กับอวี้หลันเป็นอย่างมาก นางไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใส่ใจบุตรสาวที่ไร้มารดาและไร้อำนาจหนุนหลังถึงเพียงนี้ ความอบอุ่นแผ่วเบานั้นแม้จะมาในเวลาไม่คาดคิด แต่มันกลับทิ้งร่องรอยในใจได้อย่างน่าแปลก จนอวี้หลันต้องรีบสลัดความรู้สึกนั้นออกไป ขึ้นชื่อว่าเป็นบุรุษล้วนแต่ไว้ใจไม่ได้

ในความทรงจำของเจ้าของร่าง อีกฝ่ายในฐานะบิดามักส่งเครื่องประดับและสิ่งของมีค่ามาให้เสมอไม่เคยขาด แต่น้อยครั้งนักที่จะแวะมาเยี่ยมหรือพูดคุยด้วยตัวเอง 

ฝ่ายหนึ่งนั้นเอาแต่เก็บตัวอยู่เพียงในเรือน ไม่เคยก้าวเท้าออกมาแม้แต่ครึ่งก้าว ส่วนอีกฝ่ายก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับงานในราชสำนักและการแสวงหาอำนาจ จึงทำให้ยิ่งห่างเหิน ยิ่งวันเวลาผ่านไป ความห่างเหินก็ยิ่งฝังลึกจนแทบจะกลายเป็นคนแปลกหน้า

ใครจะไปรู้เบื้องหลังรอยยิ้มและความห่วงใยเอาใจใส่นั้น คือหัวใจที่เย็นชาและคำนวณทุกสิ่งเป็นผลประโยชน์

ความคิดของอวี้หลันก็มีเพียงเท่านี้

แต่ภายในใจของอวี้จิ้ง รองเสนาบดีที่ขุนนางในราชสำนักนับหน้าถือตา เป็นบุรุษที่หลายคนยำเกรงและกล่าวขานว่าเย็นชา ไร้หัวใจ และยึดถือผลประโยชน์เป็นที่ตั้ง ทว่าในสายตาของเขา บุตรสาวคนรองอย่างอวี้หลันกลับเป็นข้อยกเว้น

แม้ภายนอกเขาจะดูเหมือนบุรุษที่หลงใหลในอำนาจ ไม่เคยลังเลที่จะใช้การแต่งงานเป็นเครื่องมือทางการเมือง แต่ในส่วนลึกของหัวใจ เขากลับรักและห่วงใยบุตรีคนนี้ของตนอย่างแท้จริง

เมื่อครั้งที่เขาแต่งงานกับไป๋ซูเหยามารดาของนาง มันอาจเริ่มต้นจากการหวังผลทางอำนาจและอิทธิพลของตระกูลไป๋ แต่เมื่อได้ใช้ชีวิตร่วมกันจริงๆ ความรู้สึกก็เริ่มเปลี่ยนไปจากเดิมทีละน้อย จนกลายเป็นความรักโดยไม่รู้ตัว

เขารักนาง และเมื่ออวี้หลันลืมตาดูโลก นางมีหน้าตาละม้ายคล้ายกับมารดาเป็นอย่างมาก เขาก็รักบุตรสาวของตนไม่ต่างจากหัวใจอีกดวงหนึ่ง

ต่อให้ตระกูลไป๋จะล่มสลายจนไม่เหลือแม้แต่ชื่อเสียงให้กล่าวถึง แต่อวี้จิ้งไม่เคยคิดจะทอดทิ้งภรรยาและบุตร เขาแบกรับทุกอย่างไว้เงียบๆ ทั้งความเสียใจ ความรู้สึกผิด และความคิดถึงต่อผู้หญิงที่จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

ในใจของเขายังจดจำไป๋ซูเหยาได้เสมอ สตรีที่เคยยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่นในวันที่ไม่มีใครมองเห็นคุณค่าของเขา และบุตรธิดาของนาง คือสิ่งที่เขาเหลืออยู่ เป็นเหมือนเงาของอดีตที่เขาไม่เคยลืม

แม้เขาจะเป็นคนเลวในสายตาใครต่อใคร แต่ในฐานะพ่อ เขารักอวี้หลันด้วยหัวใจที่จริงแท้ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง