ตอนที่52ประจันหน้า

หลังจากเหตุการณ์มากมายถาโถมเข้ามาในจวนอวี้ ความเงียบสงัดก็กลับกลายเป็นสิ่งที่ปกคลุมอยู่ทั่วทุกมุม แม้เรื่องราวจะคลี่คลายลงแล้ว แต่ในใจของใครหลายคนยังคงหลงเหลือร่องรอยแห่งความเจ็บปวด

อวี้จิ้งผู้เป็นบิดามองบุตรีคนรองด้วยสายตาอ่อนโยนกว่าที่เคย ความเข้มงวดถูกแทนที่ด้วยความห่วงใยลึกซึ้ง ภายหลังเหตุการณ์คาวเลือดและความวุ่นวายในตระกูล เขาเกรงว่าดวงใจของอวี้หลันจะถูกครอบงำด้วยความหวาดกลัวและเศร้าหมอง

"หลันเอ๋อร์"

อวี้จิ้งเอ่ยเรียกบุตรสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 

"หากเจ้าอยากออกไปเที่ยวเล่นนอกจวนก็ไปเถิด ความครึกครื้นภายนอกอาจช่วยให้จิตใจผ่อนคลายได้บ้าง"

อวี้หลันยอบกายคารวะรับคำ ดวงตาคู่งามแม้ยังเจือความสงบนิ่ง แต่ในแววตากลับสะท้อนประกายอ่อนไหวเล็กน้อย นางรู้ดีว่า คำอนุญาตครั้งนี้ของบิดาไม่ใช่เพียงเพราะความเอ็นดู แต่เพราะท่านพ่อห่วงใยหัวใจของนางอย่างแท้จริง

"ขอบคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ"

น้ำเสียงอ่อนหวานตอบรับอย่างอ่อนน้อม 

จะว่าไป การได้ออกไปสูดอากาศภายนอกก็ดีเหมือนกัน ความคึกคักของผู้คนในตลาด อาจช่วยคลายความอึดอัดในใจที่ยังหลงเหลืออยู่ได้บ้าง อีกทั้งนางเองก็ยังไม่เคยมีโอกาสเที่ยวชมความครื้นเครงของโลกภายนอกให้ทั่วสักครั้ง

อวี้จิ้งมองตามแผ่นหลังบอบบางของบุตรสาวที่ดูเหมือนจะสดใสขึ้นกว่าก่อนหน้าเล็กน้อย รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนริมฝีปาก มองนางก้าวขึ้นรถม้าที่รออยู่ด้านหน้า 

เสียงกงล้อหมุนดังแผ่ว รถม้าค่อยๆ เคลื่อนออกจากจวนอัครเสนาบดี ทิ้งไว้เพียงเงาของบิดาที่ทอดสายตามองตามไปอย่างห่วงใยไม่คลาย

ในอีกด้านหนึ่ง ภายในเรือนที่ปิดเงียบของอวี้เหมยและอวี้คุน เด็กทั้งสองยังคงเก็บตัวอยู่เพียงในเรือน แม้บัดนี้มารดาจะจากไปแล้ว แต่ความเจ็บปวดในใจกลับยังฝังลึก ร่องรอยความหยิ่งทะนงที่เคยมีหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงเงาร่างที่นั่งเหม่ออยู่ในความมืด ความเศร้าปกคลุมพวกเขาแน่นหนา จนแม้แต่คนเป็นพ่อก็มิอาจเอ่ยปลอบได้

อวี้จิ้งทอดถอนใจยาว เมื่อมองไปยังเรือนของบุตรทั้งสอง ความอ่อนโยนในใจบิดายังมีอยู่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือผลลัพธ์จากการกระทำของผู้เป็นมารดา เขาจึงเลือกที่จะปล่อยให้เวลาเป็นผู้เยียวยาจิตใจพวกเขาแทน

ภายในตลาดที่คึกคักเต็มไปด้วยผู้คนและร้านรวงมากมาย มีร้านตำราเก่าแก่แห่งหนึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวง ผู้คนหลากหลายทั้งขุนนาง บัณฑิต นักอ่าน เหล่าคุณหนูคุณชาย และผู้ที่หลงใหลในตำรา ต่างพากันหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย 

ภายในร้านโอ่อ่าและแบ่งเป็นสัดส่วน ชั้นวางเรียงรายไปด้วยตำรามากมาย หลากหลายทั้งวิชาการ ประวัติศาสตร์ บทกวี ไปจนถึงตำราที่ว่าด้วยการต่อสู้ กลิ่นหมึกผสมผสานกับกลิ่นน้ำชาชั้นดีอบอวลอยู่ในอากาศ ให้บรรยากาศเงียบสงบแตกต่างจากความวุ่นวายภายนอก

ที่มุมหนึ่งบริเวณชั้นล่างของร้านถูกจัดไว้สำหรับผู้นิยมอ่านตำราโดยเฉพาะ มีโต๊ะเตี้ยและเบาะรองนั่งเรียงราย ผู้คนนั่งพลิกตำราด้วยท่าทีตั้งใจ เสียงกระดาษพลิกดังแผ่วเบาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ มีบริการน้ำชาร้อนหอมกรุ่นและของว่างเล็กๆ ทำให้ร้านตำราแห่งนี้ไม่เพียงเป็นสถานที่ขายหนังสือ หากยังเป็นที่พักพิงของผู้แสวงหาความรู้และความสงบใจ

อีกมุมหนึ่งเสียงหัวเราะเบาๆ ของเหล่าบัณฑิตดังแทรกขึ้นเป็นระยะ เมื่อพวกเขาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับบทกวีหรือเนื้อหาจากตำราเก่า บ้างก็โต้เถียงกันอย่างจริงจัง แต่ก็ยังเต็มไปด้วยมารยาทอันสงบเสงี่ยม เสียงสนทนาเหล่านั้นผสมผสานกับเสียงกระดิ่งเล็กๆ หน้าประตูร้านที่ดังขึ้นทุกครั้งเมื่อมีผู้มาเยือนใหม่ ทำให้ร้านตำราแห่งนี้ดูไม่เคยเงียบเหงาเลยสักวัน

บนชั้นสองเต็มไปด้วยชั้นไม้เก่าที่สลักลวดลายงดงาม มีตำราที่ผ่านกาลเวลามานับร้อยปีถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี บางเล่มตัวอักษรเลือนราง บางเล่มห่อหุ้มด้วยผ้าไหมอย่างบรรจง แสดงถึงคุณค่าที่มิอาจประเมินราคาได้

บ่าวรับใช้ของร้านเดินไปมาด้วยท่าทีสุภาพ คอยยกกาน้ำชามาเติมให้ไม่ขาด กลิ่นชาหอมกรุ่นยังคงอบอวลเคล้าไปกับกลิ่นกระดาษเก่า ราวกับเชื้อเชิญให้ผู้ที่ก้าวเข้ามาลืมเลือนความวุ่นวายภายนอก แล้วดำดิ่งไปในโลกของอักษร

บรรยากาศทั้งหมดนั้นสงบและเปี่ยมเสน่ห์ เป็นดังแดนสวรรค์เล็กๆ สำหรับผู้รักการอ่าน

แต่แล้วความสงบนั้นคล้ายหยุดชะงักลงชั่วขณะ เมื่อร่างอรชรในอาภรณ์เรียบหรูสีอ่อนก้าวเข้ามา เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังแผ่ว ก่อนจะเลือนหายไปพร้อมสายลมเย็นที่แทรกเข้ามา อวี้หลันปรากฏกายในท่วงท่าสงบสำรวม หากแต่กลับสะกดทุกสายตาได้อย่างน่าประหลาด

นางก้าวผ่านบริเวณชั้นล่างขึ้นไปยังชั้นสอง กิริยาของนางแม้เรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยความสง่างาม ดูกลมกลืนกับบรรยากาศสงบเคร่งขรึมของร้านตำรา ราวกับเป็นภาพที่ควรค่าแก่การบันทึกลงในม้วนภาพ

บัณฑิตหนุ่มสองสามคนที่กำลังถกเถียงตำรากันอยู่ถึงกับหยุดชะงัก เสียงสนทนาขาดห้วงลงทันที สายตาพากันเหลือบไปมองเงาร่างงดงามนั้นอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบหันกลับมาทำทีสนใจตำราในมือ ทว่าในใจกลับยังไม่อาจสลัดภาพของสตรีที่เดินผ่านไปได้เลย

แม้ไม่มีถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ย แต่เพียงแค่การปรากฏตัวของนาง ก็ดูคล้ายทำให้บรรยากาศของร้านตำรานี้อ่อนละมุนลง และทุกสิ่งรอบกายพลันถูกกลบด้วยเงาร่างของสตรีเพียงผู้เดียว

อวี้หลันก้าวขึ้นบันไดด้วยท่วงท่าสงบเยือกเย็น ก่อนจะมาหยุดตรงชั้นสองของร้าน บรรยากาศบนชั้นสองเงียบสงบกว่าด้านล่าง กลิ่นหมึกผสมกลิ่นกระดาษเก่าอบอวลอยู่ในอากาศ ดวงตากลมโตกวาดมองชั้นไม้สูงที่เรียงรายด้วยตำราประวัติศาสตร์และตำราบัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ในอดีตกาล แสงแดดอ่อนลอดผ่านบานหน้าต่างฉลุลายกระทบอาภรณ์สีอ่อนของนาง ยิ่งขับให้ภาพนั้นงดงามราวภาพวาดที่แฝงไว้ด้วยเสน่ห์อันลึกล้ำ

นางยกปลายนิ้วเรียวแตะสันหนังสือเบาๆ คล้ายกำลังพิจารณาเลือกเล่มที่ตนอยากจะอ่าน ความสงบและสมถะของกิริยากลับยิ่งทำให้ผู้ที่กำลังมองอยู่ไม่อาจถอนสายตาจากภาพนั้นได้

ในขณะที่อวี้หลันกำลังเอื้อมมือไปหยิบตำราประวัติศาสตร์เล่มหนึ่ง เงาร่างสูงใหญ่ก็พลันทอดทาบลงบนแผ่นหลังบอบบางของนาง 

เสียงฝีเท้าหนักแน่น หากแต่จงใจเบาเสียจนเกือบไร้ร่องรอยหยุดลงด้านหลัง 

"หลันเอ๋อร์"

น้ำเสียงทุ้มต่ำเปี่ยมด้วยความละมุนเอ่ยเรียก ทำให้หญิงสาวที่กำลังเลือกตำราหันกลับมามอง ดวงตากลมโตเงยขึ้นสบกับแววตาลึกซึ้งขององค์ชายห้าหลี่จื้อหยวน

เขาก้าวเข้ามาใกล้กว่าที่ควรจะเป็น ราวกับต้องการกักขังนางไว้ในพื้นที่เล็กๆ ระหว่างชั้นตำราสูงตระหง่าน

"องค์ชายห้า"

อวี้หลันเอ่ยเสียงเรียบ นางก้าวถอยหลังเล็กน้อย แต่เขากลับขยับตามจนแทบจะประชิด

หลี่จื้อหยวนมองนางอย่างไม่อาจละสายตาได้ แววตาที่เคยสงบเยือกเย็นบัดนี้เจือแววปั่นป่วนและเจ็บปวด เขาเดินเข้ามาใกล้จนเหลือระยะเพียงก้าวเดียว ร่างสูงสง่าของเขากลับคล้ายบดบังแสงรอบกาย

อวี้หลันเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ สายตาเรียบสงบคล้ายทะเลไร้คลื่น ทั้งที่ใจรู้อยู่แล้วว่าเขามีความรู้สึกเช่นไร ทว่าท่าทีของนางยังสงบมั่นคง

"เหตุใดเจ้าจึงใจร้ายกับข้านัก"

เสียงทุ้มพร่ากระซิบเสียงแผ่ว วาจานั้นเหมือนคำตัดพ้อ มิใช่คำถามที่รอคำตอบ หากเป็นเสียงคร่ำครวญจากส่วนลึกของหัวใจ ที่ไม่อาจทนต่อการถูกเมินเฉยได้อีกต่อไป หัวใจที่ร่ำร้องต่อสตรีผู้ไม่เคยมอบโอกาสให้เขาได้อธิบาย ไม่แม้แต่จะยอมพบหน้ากัน

บรรยากาศระหว่างทั้งสองข้นคลั่ก ราวกับโลกภายนอกพลันเลือนหายไป เหลือเพียงการเผชิญหน้าของชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความรักเร่าร้อน และสตรีผู้สงบนิ่งเย็นชาดุจแผ่นน้ำแข็ง

แต่ยังไม่ทันที่อวี้หลันจะเอ่ยวาจาใดออกมา เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้น ก้องสะท้อนราวกับบดขยี้ความสงบที่เหลืออยู่

เงาร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์สีเข้มสง่างามก้าวเข้ามาอย่างองอาจ ทุกย่างก้าวเปี่ยมด้วยอำนาจ เงาร่างนั้นบดบังแสงสว่างไว้จนสิ้น

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง

สายตาคมกร้าวของเขาตวัดมองภาพเบื้องหน้า เพียงเห็นสตรีที่ตนรักยืนเผชิญหน้ากับน้องชายต่างมารดาจอมเสแสร้ง เลือดในกายก็เดือดพล่าน ความร้อนรุ่มที่ไม่เคยมีผู้ใดได้เห็นฉายวาบขึ้นในนัยน์ตาลึกคม ดั่งเพลิงที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งตรงหน้า

บรรยากาศที่เคยสงบเรียบง่าย พลันแปรเปลี่ยนเป็นสนามรบที่ไร้คมดาบ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดันอันหนาหนัก แม้ลมหายใจก็แทบจะขาดห้วง

"ข้าคิดว่า เจ้าควรถอยออกมาให้ห่างจากว่าที่ชายาข้านะ เจ้าห้า"