บทที่ 1 สวรรค์กลั่นแกล้ง (2/4)

           เฮ้อ! สวรรค์ ท่านจะให้โผล่มาตอนไหนไม่โผล่ กลับให้ข้าโผล่มาหลังจากทำความผิดร้ายแรงแล้ว’ นางคร่ำครวญกับตนเองก่อนจะเดินเข้าห้องของตน

            ‘แต่จะทำอันใดได้ ในเมื่อข้าทำมันไปแล้ว แต่เอ๊ะ! หรือว่าการที่สวรรค์ให้นางย้อนกลับมาเช่นนี้เพื่อให้ข้าแก้ไข’ หากเป็นเช่นนั้นนางควรจะทำดีกับพี่ชายเพื่อลบล้างเรื่องราวเลวร้ายที่จะเกิดขึ้นในตระกูลหมิงใช่หรือไม่

            จะว่าไปยามนั้นหมิงเซียวเหยาน้องสาวที่น่ารักของนางมีอายุเพียงเก้าหนาว อาจจะเป็นนางก็ได้ที่วิงวอนขอกลับมามีชีวิต         และหากนั่นเป็นความปรารถนาของเซียวเหยานางก็ยินดีที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาให้ตระกูลหมิงรอดพ้นจากเงื้อมมือของพี่ชายต่างมารดา การโดนแทงตายและเห็นคนที่รักต้องตายซ้ำ ๆ มันไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเลย หากนางสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้นางก็จะรีบลงมือทำ

            ‘ยามนี้เหยาเอ๋อร์ก็อายุเจ็ดหนาวแล้ว เท่ากับว่าข้ามีเวลาที่จะลดความคับแค้นในใจพี่ใหญ่อีกสองปีใช่หรือไม่’ นอกจากจะลดความแค้นที่พี่ใหญ่มีต่อคนตระกูลหมิงแล้ว นางคิดว่าการหาบุรุษที่มีอำนาจมากพอจะปกป้องนางและทุกคนได้น่าจะเป็นสิ่งที่สมควรทำเช่นกัน

            “คุณหนูเจ้าคะ คุณชายใหญ่ไล่ท่านหมอออกมา ไม่ยอมให้ท่านหมอเข้ารักษาเจ้าค่ะ” ท่าทางกระหืดกระหอบของหลินถงทำให้นางผุดลุกขึ้นยืนในทันที

            “แล้วเจ้าให้ท่านหมอกลับไปแล้วหรือ”

            “ยังเจ้าค่ะ บ่าวให้ท่านหมอรออยู่หน้าเรือนของคุณชายใหญ่”

            “เช่นนั้นรีบไปกันเถิด อย่างไรวันนี้พี่ชายต้องได้รับการรักษา มิเช่นนั้นหากแผลถูกโบยเน่าขึ้นมา ท่านแม่อาจจะเดือดร้อน” จริง ๆ ไม่ใช่แค่ท่านแม่หรอกที่เดือดร้อน เรียกได้ว่าสิ้นตระกูลหมิงเลยก็ว่าได้

            หมิงเจียวซือก้าวเท้าเดินเร็วคล้ายคนร้อนใจไปยังเรือนท้ายจวนของพี่ชายต่างมารดา

            “คารวะคุณหนู” แม้จะไม่ชอบคุณหนูผู้นี้เท่าใดแต่บ่าวรับใช้คนสนิทของหมิงเลี่ยงรุ่ยก็จำต้องแสดงความเคารพต่อคนที่มีฐานะสูงกว่า

            ‘พี่ใหญ่ไปหาซื้อบ่าวเหล่านี้มาจากที่ใดกัน เหตุใดถึงดูแข็งแกร่งเช่นนี้’ คงเป็นเพราะเมื่อก่อนนางมัวคิดแต่จะวางแผนการร้ายกาจจึงไม่เคยเพ่งมองผู้คนอย่างพิจารณา

            “เป็นพวกเจ้าหรือที่ไม่อนุญาตให้ท่านหมอเข้าไปรักษาพี่ใหญ่” นางแสร้งกอดอกมองคนทั้งสองอย่างไม่พอใจ หากจู่ ๆ กลายเป็นคนดีคงมีคนคิดว่านางถูกผีเข้า ดังนั้นนางควรทำตัวเช่นเดิม แค่ลด ละ เลิก การกลั่นแกล้ง ใส่ร้ายผู้อื่นก็คงมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตตนเองและตระกูลหมิงได้

            “คุณหนูขอรับ คุณชายกำลังบาดเจ็บอยู่ คุณหนูได้โปรดอย่าคิดกลั่นแกล้งคุณชายอีกเลยขอรับ” บ่าวรับใช้ที่มองอย่างไรก็ไม่ธรรมดากำลังคุกเข่าโขกหัวอ้อนวอน แต่แววตากลับแข็งกร้าวสวนทาง

            ‘บ่าวรับใช้ของพี่ใหญ่ก็คงจะไม่ธรรมดาเช่นกัน’ ยิ่งเพ่งพิศคนรอบตัวให้นานขึ้นยิ่งได้เห็นว่าชาติก่อนนางโง่งมเพียงใด ไม่แปลกเลยที่จะถูกฆ่าตาย

            “พวกเจ้าคิดมากไปแล้ว ครั้งนี้ข้าให้คนตามท่านหมอมารักษาพี่ใหญ่จริง ๆ”

            “แต่ที่ผ่านมาคุณหนู...”

            “เฮ้อ! ที่ผ่านมาข้าขอโทษ การตกน้ำตกท่าจนเกือบไปเยือนปรโลกครั้งนี้ทำให้ข้าคิดได้” หมิงเจียวซือแสร้งทำหน้าเศร้าเล็กน้อย

            เอาเถิด...พวกเขาจะระแวงก็ไม่แปลก ในเมื่อแต่ละครั้งที่นางก้าวเท้ามาเหยียบเรือนท้ายจวนแห่งนี้ย่อมไม่เคยมีเรื่องดี คล้ายกับมารร้ายที่มาเยือนเมื่อใดก็นำพาหายนะมาสู่เจ้าของเรือน

            “...” บ่าวชายทั้งสองที่คุกเข่าอยู่บนพื้นยังคงจ้องมองคุณหนูของจวนอย่างไม่ไว้วางใจ

            “พวกเจ้าไม่เชื่อข้าหรือ” นางก้าวเท้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะโน้มตัวยื่นใบหน้าเข้าไปถามคนทั้งสองใกล้ ๆ แล้วส่งยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดปิดท้าย

            การทำให้ผู้อื่นไว้ใจนั้นช่างเป็นเรื่องที่ยากจริง ๆ บ่าวยังระแวงนางเช่นนี้ แล้วผู้เป็นนายนางคงต้องลงแรงมากใช่หรือไม่กว่าเขาจะเลิกมองนางเป็นศัตรู

            “คะ คุณหนู” เพ่ยตงและฉงซานผงะเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าแล้วลอบสบตากันคล้ายปรึกษา

            “เฮ้อ! ข้ารู้ว่าที่ผ่านมาข้าทำตัวร้ายกาจเพียงใด คงยากจะทำให้พวกเจ้าเชื่อใจ แต่ข้าก็มีความจำเป็นที่ต้องให้ท่านหมอรักษาพี่ใหญ่เช่นกัน วันนี้ข้าคงต้องล่วงเกินพวกเจ้าแล้ว” สิ้นเสียงนางก็โบกมือให้ผู้คุ้มกันที่นางสั่งให้รออยู่ด้านนอกนับสิบคนเข้าไปจับตัวคนที่คิดขัดขวาง

            “คุณหนู หากท่านคิดจะทำร้ายคุณชายของพวกข้า ต่อให้พวกข้าตายเป็นผีไปแล้วข้าก็จะมาหักคอท่าน” เพ่ยตงที่ถูกชายร่างใหญ่สามคนจับตัวไว้ร้องบอก แววตาเต็มไปด้วยความโกรธที่ตนเองไม่สามารถทำอันใดได้ เพราะคุณชายไม่ยอมให้พวกตนเผยความสามารถยามอยู่ในจวนหมิง มิเช่นนั้นเขาคงหักคอสตรีผู้นี้ไปหลายต่อหลายครั้งที่มาหาเรื่องคุณชายแล้ว