บทที่ 1 สวรรค์กลั่นแกล้ง (3/4)

            “คุณหนู หากท่านคิดจะทำร้ายคุณชายของพวกข้า ต่อให้พวกข้าตายเป็นผีไปแล้วข้าก็จะมาหักคอท่าน” เพ่ยตงที่ถูกชายร่างใหญ่สามคนจับตัวไว้ร้องบอก แววตาเต็มไปด้วยความโกรธที่ตนเองไม่สามารถทำอันใดได้ เพราะคุณชายไม่ยอมให้พวกตนเผยความสามารถยามอยู่ในจวนหมิง มิเช่นนั้นเขาคงหักคอสตรีผู้นี้ไปหลายต่อหลายครั้งที่มาหาเรื่องคุณชายแล้ว

            “หากตั้งแต่วันนี้ไปข้ากลั่นแกล้งหรือใส่ร้ายทำให้คุณชายของพวกท่านโดนลงโทษอีก ข้าจะยอมให้พวกท่านหักคอข้า” นางกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังหันไปพยักหน้าให้ท่านหมอที่คล้ายจะยกมือปาดเหงื่อไปแล้วหลายรอบให้เดินตามเข้าเรือนไป

            แต่เมื่อได้เห็นสายตาของคุณชายใหญ่ที่จับจ้องคุณหนูตระกูลหมิงแล้ว ท่านหมอก็กระจ่างแจ้งในใจว่าแท้จริงคุณหนูวัยใกล้ปักปิ่นผู้นี้คงร้ายกาจมากทีเดียว

            “ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา” แม้สีหน้าของคนที่นอนคว่ำบนเตียงจะเรียบเฉย แต่ทว่าแววตาที่จ้องมองนางกลับแฝงความไม่พอใจ

            “ข้าอนุญาตตนเองเจ้าค่ะ พวกเจ้าลงมือ” สิ้นเสียงคุณหนู ผู้คุ้มกันก็ตรงเข้าไปจับตัวคุณชายให้อยู่นิ่ง

            “หึ! ไม่คิดว่าเจ้าจะชั่วช้าถึงเพียงนี้” ใส่ร้ายว่าเขาผลักตกน้ำ ทั้งที่ลื่นตกสระไปเอง พอชี้นิ้วว่าเขาเป็นคนทำเสร็จก็แสร้งไม่ได้สติสามวันสามคืน เขาจึงถูกโบยจนมาอยู่ในสภาพนี้ยังไม่พอ ยังคิดจะพาคนมาวางยาเขาอีกหรือ ชั่วช้ายิ่งนัก

            “ท่านจะต่อว่าอันใดข้าก็เชิญเจ้าค่ะ แต่ที่ข้าพาท่านหมอมาเพราะอยากรักษาท่านจริง ๆ ก่อนที่แผลโดนโบยจะเกิดปัญหา”

            “คิดว่าข้าจะเชื่อหรือ”

            “ท่านจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจเจ้าค่ะ เชิญท่านหมอรักษาเขาเถิดเจ้าค่ะ” นางกล่าวก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะซึ่งมีป้านชาวางอยู่

            “ปล่อยข้านะ” หมิงเลี่ยงรุ่ยส่งเสียงร้องโวยวาย แต่จนใจที่เขาบาดเจ็บจึงไม่อาจสู้แรงผู้คุ้มกันสี่คนที่นางพามาด้วย

            “คุณชาย ท่านอาจจะไม่วางใจคุณหนูรอง แต่ข้าเป็นหมอที่เปิดโรงหมออยู่ในตลาด ถูกคุณหนูรองจ้างให้มารักษาท่านจริง ๆ ขอรับ ได้โปรดให้ความร่วมมือกับข้าเถิดขอรับ” วาจาและแววตาที่จริงใจของท่านหมอทำให้คุณชายใหญ่หมิงนิ่งไปก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายรักษาไป

            แต่สายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจกลับจ้องมองสตรีที่กำลังนั่งจิบชาในห้องของเขาอย่างไม่รู้สึกรู้สา

            ‘หากสายตาของเขาเป็นมีด ยามนี้บนตัวข้าคงถูกแทงจนไม่เหลือที่ว่างแล้ว’ โกรธแค้นนางมากถึงเพียงนี้ไม่แปลกใจเลยที่จะฆ่ายกจวนอย่างไร้ความปรานี

            “ชารสชาติแย่เสียจริง หลินถงเจ้าไปแบ่งใบชาที่เรือนมาสักครึ่ง เอามาไว้ที่นี่ ยามข้ามาเยือนจะได้มีชารสดีจิบ” นางกล่าวก่อนจะโบกมือเร่งให้สาวใช้คนสนิทไปทำตามคำสั่ง ก่อนจะแสร้งทำเป็นจิบชาต่อ มองผ่านสายตาโกรธแค้นของเขา

            สายตาช่างน่ากลัวเสียจริง เอาเถิด...ต่อจากนี้ยามพบเจอนางจะมองเมินทำเป็นไม่เห็นก็แล้วกัน มิเช่นนั้นนางคงไม่อยากแม้แต่จะย่างกรายเข้าใกล้

            ผ่านไปราวหนึ่งก้านธูปท่านหมอก็เก็บล่วมยาของตนก่อนจะมาโค้งตัวรายงานสตรีที่สั่งให้คนเชิญตนมา

            “คุณหนูรองหมิง”

            “เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายแสดงท่าทางนอบน้อมนางก็รีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ยถามอาการของบุรุษที่นางจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อลดความโกรธแค้นในใจเขา

            “คุณชายหมิงมีอาการบาดเจ็บภายในไม่น้อย เลือดลมปั่นป่วนส่วนแผลภายนอกเริ่มจะแห้งแล้วขอรับ”

            “เช่นนั้นรบกวนท่านหมอช่วยจัดยาให้ด้วยเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวข้าจะให้หลินถงตามไปรับ”

            “ได้ขอรับคุณหนูรองหมิง”

            “คุณหนูเจ้าคะชามาแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้คนสนิทของนางเดินกลับมาพอดี

            “เช่นนั้นไปสนทนากันที่ด้านนอกเถิดเจ้าค่ะ พี่ใหญ่จะได้พักผ่อน” แท้จริงนางไม่อยากรู้สึกเหมือนถูกสายตาอำมหิตจับจ้องอยู่ตลอดต่างหาก

            หมิงเลี่ยงรุ่ยจ้องมองการกระทำของน้องสาวนอกไส้อย่างไม่วางตา พลางจ้องจับผิดว่าอีกฝ่ายกำลังคิดจะลงมือทำอันใดคล้ายยังไม่วางใจ

            เมื่อออกมาด้านนอกเรือนแล้ว นางสั่งปล่อยบ่าวรับใช้คนสนิทของพี่ใหญ่

            “ท่านหมอตรวจคุณชายของพวกเจ้าเสร็จแล้ว ข้าทราบดีว่าพวกเจ้าไม่วางใจพวกข้า ดังนั้นข้าจะให้เจ้าตามท่านหมอไปรับยาที่โรงหมอ หลินถงมอบตำลึงให้เขา”

            “คุณหนู ท่านคิดจะทำอันใดกับคุณชายของพวกเรากันแน่”

            “ข้าเชิญหมอมาเช่นนี้ พวกเจ้ายังมองไม่ออกอีกหรือว่าข้าจะรักษาพี่ใหญ่ ไป ๆ ใครจะตามท่านหมอไปรับยาก็รีบไป ประเดี๋ยวอาการบาดเจ็บภายในของคุณชายพวกเจ้าก็ไม่หายหรอก”

            “ข้าไปเองขอรับ” เป็นฉงซานตอบรับก่อนจะรับก้อนตำลึงสีทองมาจากสาวใช้คนสนิทของคุณหนู

            “เชิญ” สิ้นเสียงคุณหนู ท่านหมอผู้นั้นก็ได้แต่ส่ายหัว พลางคิดว่าเนื้อแท้ของคุณหนูผู้นี้ไม่ได้เลวร้ายเช่นที่ผู้คนเล่าลือ