บทนำ

                                                                                 บทนำ

            “เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อหรือ ว่าแมลงกัดคอเจ้าจนเป็นรอยแดงเช่นนั้น” เขากล่าวก่อนจะรวบสองมือที่ทุบตีเขาเมื่อครู่ขึ้นเหนือหัว ใบหน้าของบุรุษรูปงามเลื่อนเข้าไปใกล้ก่อนจะเอ่ยวาจา ลมหายใจที่เป่ารดดวงหน้าหวานทำให้หัวใจนางเต้นระรัว

            “ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ”

            “สตรีร้ายกาจเช่นเจ้า สนทนาเช่นนี้น่ะดีแล้ว” หากไม่ร้ายกาจจริง คงไม่ทำให้เขาเกิดโทสะอยู่บ่อยครั้ง

            “ข้าว่าคนที่ร้ายกาจคือท่านมากกว่า” นางโต้เถียงอย่างไม่เต็มเสียงมากนัก

            “ในเมื่อเจ้าก็ได้ยินชัดเจนแล้วว่าเราสองคนหาได้มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดไม่ เจ้าจะยอมรับได้หรือยัง ว่าวันนั้นคนที่ช่วยข้าให้หลุดพ้นจากฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดคือเจ้า”

            “ท่านเอ่ยวาจายาวเหยียดเช่นนี้ได้ด้วยหรือเจ้าคะ”

            เขาเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะกระแทกหน้าผากของตนลงบนหน้าผากนางเบา ๆ

            “อย่าเปลี่ยนเรื่อง ตอบข้ามา”

            “ข้าเจ็บนะเจ้าคะ ในเมื่อท่านมั่นใจไปแล้ว จะถามข้าให้ได้อันใดอีก” นางบ่นพลางทำหน้ามุ่ย

            “การร่วมรักกันต้องเกิดจากคนสองคน ดังนั้นข้ายืนยันคนเดียวไม่ได้ ต้องให้เจ้าเป็นคนยืนยันด้วย”

            “ในเมื่อมันเกิดจากฤทธิ์ยา ท่านก็ลืม ๆ ไปเถิดเจ้าค่ะ ข้าหาได้ถือสาไม่”

            “หากเจ้าไม่ถือสาเช่นนั้นเรามาลองรำลึกความหลังกันดีหรือไม่”

            “ไม่เจ้าค่ะ ที่ข้าบอกไม่ถือสาคือ บุรุษที่ข้าหมายปองเขาไม่ถือสาเรื่องนี้ เขาไม่สนใจหรอกเจ้าค่ะว่าข้าจะเป็นสตรีพรหมจรรย์หรือไม่”

            “บุรุษที่เจ้าหมายปองหรือ ชายผู้นั้นคือใคร ใช่คังอ๋องหรือไม่”

            “ไม่ใช่คังอ๋องแน่นอนเจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นแล้วบุรุษที่เจ้าหมายปองคือใครกันแน่”

            “ท่านปล่อยข้าก่อนเจ้าค่ะแล้วข้าจะบอก” สิ้นเสียงเอ่ยของนาง เขายอมลงไปจากตัวนางแต่โดยดี

            หมิงเจียวซือรีบปีนลงจากเตียงด้วยหัวใจที่เต้นระรัว มือเรียวจัดอาภรณ์ของตนให้เรียบร้อย

            “ข้าไม่บอกท่านหรอกเจ้าค่ะ แต่ท่านจงมั่นใจว่าบุรุษที่ข้าเล็งไว้ไม่ใช่ท่านหรอกเจ้าค่ะพี่ชาย” กล่าวจบนางก็รีบวิ่งหนีออกไปจากห้องของเขาอย่างรวดเร็ว

            “หนีเร็วเช่นนี้ คิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าหรือ สตรีร้ายกาจ” ล่อลวงเขาแล้วคิดจะชิ่งหนี มันไม่ง่ายเช่นนั้นหรอก...