15 - เจอหน้าครั้งแรก

เจอหน้าครั้งแรก

เช้าวันใหม่

สองร่างอันเปลือยเปล่าที่ยังคงนอนหลับสนิทบนผืนที่นอนกว้าง อยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมอันกว้างขวาง สีขาวสะอาดตา ทินกรต่อสายหาน้องสาวทันที ที่ลืมตื่นขึ้นมาพร้อมกับจ้องมองใบหน้าหวานของหญิงสาวในอ้อมกอดที่ยังคงหลับสนิทไม่รู้สึกตัวอะไรเลยแม้แต่น้อย เพราะความเหน็ดเหนื่อย

“พิมเข้ามาอยู่กับพี่ขนาดนี้แล้ว...พี่ไม่ยอมปล่อยพิมไปไหนอีกแล้ว” เสียงพูดขึ้นมาเบาๆ คนเดียว พร้อมกับมือที่ลูบแก้มนวลของหญิงสาว แล้วจ้องมองใบหน้ารูปไข่ที่ยังคงหลับสนิทไม่รู้สึกตัวใดๆ

อ๊อด อ๊อด อ๊อด

ร่างสูงจึงยอมลุกขึ้นมาจากที่นอน แล้วเดินไปหยิบผ้ามาคลุมตัวเองไว้ ซึ่งก็คือสวมเพียงเสื้อคลุมเดินออกจากห้องนอนไป เพราะเสียงกดออดที่หน้าห้องดังขึ้นมา

“เอาไปเลยค่ะ...มีเรื่องเดียวสิน่ะ ที่ยอมให้น้องมาหาถึงที่นี่ได้” เสียงบ่นขึ้นมาทันที เมื่อร่างสูงเปิดประตู พร้อมกับยื่นของที่พี่ชายสั่ง ให้ตรงหน้าทันที

“มาถึงก็บ่นเลยน่ะ ตัวแสบ...แล้วนี่เด็กที่ไหนกัน” ทินกรพูดให้กับน้องสาวทันที ที่เดินเข้ามาภายในห้อง แล้วก็ต้องเลิกคิ้วมองอย่างงุนงง เมื่อหนุ่มน้อยเดินจูงมือมากับน้องสาวเธอด้วย

“เอ่อ...นี้เหรอ ลูกเพื่อนของหยาเอง พอดีแม่เขายุ่งๆ เลยฝากหยาเลี้ยงให้น่ะ” ปั้นหยาบอกพี่ชายออกไป โดยไม่ได้เล่าให้พี่ชายฟังว่าเรื่องทั้งหมดคืออะไร

“อะไรนะ...ลูกเพื่อน!” ทินกรพูดขึ้นอย่างตกใจ พร้อมกับจ้องมองน้องสาวอย่างต้องการคำอธิบาย

“ค่ะ...พี่มีอะไรข้องใจเหรอคะ” ปั้นหยาพยักหน้ารับ แล้วถามพี่ชายกลับไปทันที เมื่อพี่ชายเหมือนมีอะไรมากมายที่อยากจะถามเธอ

“พี่แค่แปลกใจ...ปกติเราเป็นคนที่ไม่ชอบเด็ก ไม่ใช่เหรอ ทำไม่ถึงอาสาเลี้ยงลูกคนอื่นได้” ทินการถามขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะปกติแล้วเขาก็ทราบว่าน้องสาวเป็นคนเช่นไร

“อาจจะเป็นเพราะอาเธอร์...ไม่เหมือนใครมั้งค่ะ” ปั้นหยาตอบกลับมา พร้อมกับมองสบตากับหนุ่มน้อยแล้วส่งยิ้มให้กัน

“อาเธอร์...” ทินกรเลิกคิ้วถามขึ้น เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อนี้ออกมา

“อ้อ...ลืมไปเลย พี่เธอร์ครับ คนนี้ลุงทีมนะ เป็นพี่ชายหยาหยาเอง สวัสดีลุงทีมก่อนสิครับ” เมื่อพึ่งจะนึกขึ้นได้ ปั้นหยารีบหันไปบอกกับอาเธอร์ แล้วบอกให้ทำความเคารพกับพี่ชายของเธอ

“สวัสดีครับ...ลุงทีม” เสียงเล็กพูดขึ้น มากับท่าทางน้อบน้อมที่ยกมือทำความเคารพ ตามที่ปั้นหยาแนะนำ

“สวัสดีครับสุดหล่อ...อายุเท่าไหร่แล้วครับ พูดเก่งเชียว” ทินกรเอ่ยรับเสียงนุ่ม พร้อมกับจ้องมองใบหน้าหนุ่มน้อยอย่างถูกชะตา แล้วถามกลับ

“พี่เธอร์อายุ 4 ขวบแล้วครับ” เสียงเล็กเอ่ยบอก โดยไม่รู้สึกเคอะเขิน หรืออายใดๆ แถมยังกล้าพูดกล้าทำอีก

“ชื่ออาเธอร์ แล้วทำไมถึงชอบให้คนเรียกพี่เธอร์ละ” ทินกรจ้องมองมาที่อาเธอร์อย่างเป็นมิตรพร้อมกับถามขึ้นอย่างสงสัย

“เพราะพี่เธอร์เป็นผู้ชาย จะได้ปกป้องแม่จ๋าจากคนใจร้ายครับ” หนุ่มน้อยเอ่ยขึ้นตอบอย่างเป็นจริงเป็นจัง

“แม่จ๋า...แล้วแม่จ๋าของพี่เธอร์เป็นใครกันครับ” ทินกรถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำว่าแม่จ๋า เพราะพิพิมก็เรียก แม่ของเธอว่า แม่จ๋าเหมือนกัน *คงไม่หรอกมั้ง แค่เรียกบังเอิญเท่านั้นแหละ*

“พี่ชายคะ...สรุปแล้วคนในห้อง จะไม่ยอมบอกน้องจริงๆเหรอค่ะ ว่าเป็นสาวที่ไหนกัน” ปั้นหยาขัดขึ้นมาเสียก่อน เมื่อเห็นพี่ชายเริ่มสาวความยาว

“เรื่องของพี่ครับคุณน้อง” ทินกรเอ่ยตอบปั้นหยาไปแบบทำหน้าตาเฉย โดยไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย

“เชอะ...อย่าให้หยาต้องได้สืบเองน่ะ” ปั้นหยาพูดขึ้นมาใส่พี่ชายทันที อย่างเหมือนกับว่าจะเอาจริง แล้วลุกขึ้นยืน

“เออน่า ถึงเวลาเดี๋ยวก็รู้เองแหล่ะ” ทินกรเอ่ยตอบ พร้อมกับพยายามบอกน้องสาวให้ใจเย็นลง

“เป็นสาวน้อยที่ไหนน่า จริงจังเหรอ” ปั้นหยามือใส่เอวถามพี่ชายขึ้นมาอย่างจริงจัง

“แล้วเคยเห็นพี่พาใครมาที่คอนโดไหมล่ะ” ทินกรถามพูดขึ้นมา เพราะเคยบอกกับครอบครัวไว้ว่า หากผู้หญิงที่เขาไม่คิดที่จะสร้างอนาคตด้วย จะไม่ยอมพามาที่คอนโดส่วนตัวอันเด็ดขาด

“สาวที่จะเข้าคอนโดพี่ได้ ก็มีแค่แม่ปิ่นกับหยานี้แหล่ะ แล้วก็น้องสาวสุดที่รักของพี่ชายอีกคน พิพิม” ปั้นหยาพูดขึ้น

“ก็รู้อยู่แล้วนี้” ทินกรทำสีหน้าอ่อนลงทันที เมื่อน้องสาวเอ่ยชื่อ พิพิมขึ้นมา พร้อมกับเบนสายตามองไปทางอื่น และมือลูบคางขึ้นกลบ เพื่อเก็บอาการเอาไว้

“สรุปแล้วสาวที่อยู่ในห้องคือใคร ไหนพี่บอกจะไม่พาใครเข้ามาง่ายๆไง นอกเสียจากพี่สะใภ้หยาในอนาคต” ปั้นหยา เริ่มทำเสียงงอนพี่ชายขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับจ้องมองมาที่พี่ชายอย่างต้องการคำอธิบาย

“ก็...” ทินกรไม่รู้ว่าจะอธิบายออกไปแบบไหน เมื่อโดนเค้นเอาคำตอบขนาดนี้

“ในเมื่อพี่พาคนมาอยู่ด้วย นั้นแสดงว่าคนนี้ คือพี่สะใภ้หยาหรือค่ะ” ปั้นหยาจึงเป็นฝ่ายสรุปคำตอบเสียเองเลย ในเมื่อพี่ชายไม่กล้าตอบ

“...” ทินกรไม่กล้าตอบ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร และพยักหน้าให้กับน้องสาวเพียงเล็กน้อยเชิงเป็นคำตอบว่าใช่

“นั้นน้องขอไปดูหน่อยน่ะ” ปั้นหยากำลังจะก้าวเท้าออกไป

“นั่งลงครับ...คุณน้อง เอานี้ไปค่าชุดที่หิ้วมาให้ แล้วช่วยรูดซิปปากด้วยครับ ลงตัวเมื่อไหร่จะพาไปแนะนำกับที่บ้านเองน่ะ” เสียงเข้มของทินกรห้ามขึ้นมาเสียก่อน พร้อมกับยื่นแบล็คการ์ดให้แก่น้องสาวทันที เพื่อเป็นการปิดปากอีกที

“ก็ได้ค่ะ” ปั้นหยารับแบล็คการ์ดใบนั้นมาอย่างดีใจ พร้อมกับนั่งลงทันที

“อาเธอร์หิวไหมครับ” ทินกรหันมาถามอาเธอร์ที่นั่งอยู่เงียบๆ ที่โชฟา ด้วยน้ำเสียงมี่อ่อนโยน

“ไม่ครับ พี่เธอร์ไม่หิวเลย หยาหยาพากินติมมาแล้วครับ”

“พี่เธอร์ครับ...เรากลับกันดีกว่านะ วันนี้ลุงทีมเขามีงานที่ต้องทำเยอะเลย” ปั้นหยาจึงหันมาชวนอาเธอร์กลับทันที

“ครับ...”

“ไว้วันหลังอาเธอร์มาหาลุงใหม่นะครับ” ทินกรเอ่ยเสียงนุ่มบอกคนตรงหน้า

“ครับ สวัสดีครับ พี่เธอร์ไปแล้วน่ะครับ” หนุ่มน้อยพูดพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ อย่างรู้ความ แบบไม่ต้องให้ใครสอนเลย

“ครับ” ทินกรขานรับ พร้อมกับเอื้อมมือไปโยกศรีษะเล็กเบาๆ อย่างเอ็นดูในความน่ารัก ช่างพูดของเด็กคนนี้

“ไปครับ วันนี้หยาหยามีเงินเยอะ จะพาพี่เธอร์ไปฉลองกัน” ปั้นหยาเอื้อมมือไปให้อาเธอร์จับ พร้อมกับจ้องมองมาที่พี่ชาย ชูแบล็คการ์ดมาเยาะเย้ยทันที แล้วพากันออกจากห้องไป

ทินกรยิ้มส่ายหน้าเบาๆ ให้กับกวนของน้องสาวเขา แล้วหยิบชุดที่อยู่ในถุงแบรนด์ ที่ฝากน้องสาวหิ้วมา ซึ่งเป็นของปั้นหยาเอง และเมื่อหยิบขึ้นมา เป็นต้องตาเบิกกว้าวงทันที เมื่อเห็นแต่ละชุดที่น้องสาวเลือกมาให้

“ยัยตัวแสบ”