บทที่ 8

จนถึงตอนนี้เวลา 3 ทุ่มกว่าก็ยังไม่เห็นกลับมา หลิงอี้หรานเริ่มกังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่เขาไม่มีโทรศัพท์มือถือเธอจึงไม่สามารถโทรติดต่อเขาได้

เธอออกจากห้องแล้วไปที่ทางเข้าเขตที่พัก เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อหวังว่าจะได้พบร่างสูงที่เธอรอ

หลังจากที่รู้สิกว่านานเหลือเกิน ในที่สุดเธอก็เห็นร่างที่คุ้นเคยเดินมาหาเธอ

“จิน!” เธอเรียกและรู้สึกโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

อี้จิ่นหลีมองร่างเล็กที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขาและอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เธอหายใจหอบและแก้มก็แดงก่ำจากความหนาว แต่ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอกระจ่างสดใส

“ดีจัง ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว” เธอกล่าว

“พี่สาว พี่... รออยู่เหรอ?” เขาถามและสัมผัสแก้มของเธอเบา ๆ และความเย็นจากแก้มเธอทำให้ปลายนิ้วของเขาจั๊กจี้ ดูเหมือนว่าเธอจะรออยู่ข้างนอกมานานแล้ว

"ใช่ ฉันกังวลมากเพราะดึกแล้วนายยังไม่กลับมา นายกลับมาอย่างปลอดภัยฉันก็โล่งใจแล้ว" เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เขาตากระตุก เธอเป็นห่วงจินไม่ใช่อี้จิ่นหลีทายาทของอี้กรุ๊ป หากเธอรู้ว่าเขาคืออี้จิ่นหลีในอนาคตเธอจะยังคงเป็นห่วงเขาอยู่ไหมนะ

เขายกมุมปากขึ้นพร้อมพูดว่า "ฉันแจกใบปลิวเสร็จช้าไปหน่อย มือของพี่เย็นแล้วฉันจะช่วยให้อุ่นขึ้นเองนะ" ในขณะที่เขาพูดแบบนี้เขาจับมือที่เย็นเฉียบของเธอไว้ในฝ่ามือของเขา เขาทำเช่นเดียวกับครั้งที่แล้ว ลูบหลังมือของเธอด้วยฝ่ามือของเขา

หลิงอี้หรานรู้สึกว่ามือของเธอค่อย ๆ อุ่นขึ้น ๆ ช่างเป็นวันที่หนาวเหน็บ แต่... ช่างอบอุ่นเหลือเกิน

เธอยิ้มบอกว่า “ฉันโชคดีที่มีนาย”

ริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้ม "ฉันจะจำไว้พี่สาว หวังว่าอนาคตพี่จะไม่เสียใจที่พูดแบบนี้นะ"

"ฉันรู้ว่าจะไม่เสียใจ" เธอกล่าว "เอาล่ะ มือฉันอุ่นแล้ว กลับบ้านกันเถอะ ฉันจะอุ่นอาหารให้กินเอง" เธอจับมือเขาเดินเข้าไปในย่านที่พักและไม่ได้สังเกตเห็นรถสีดำที่จอดอยู่ตรงหัวมุมถนนใกล้ทางเข้า

ในขณะเดียวกันเกาฉงหมิงที่อยู่ในรถก็ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เขาเห็น นายน้อยอี้เพิ่งจะ... ช่วยทำให้มือของผู้หญิงคนนั้นอุ่น…ท่าทางแบบนั้นน่าจะแปลว่าช่วยทำให้มืออุ่นใช่ไหม? เขาไม่เคยเห็นนายน้อยอี้ทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แม้แต่กับห่าวเหมยยวี่อดีตคู่หมั้นของเขา

แต่ตอนนี้นายน้อยอี้กำลังทำแบบนี้กับหลิงอี้หราน คนที่เป็นต้นเหตุของอุบัติเหตุทางรถยนต์ของห่าวเหมยยวี่!

เมื่อนึกถึงการที่นายน้อยอี้ไปที่คลับและอุ้มหลิงอี้หรานที่เมามายหน้าคลับก่อนหน้านี้ เกาฉงหมิง รู้สึกว่าสมองของตนจะระเบิด นายน้อยอี้คิดอะไรอยู่? หลิงอี้หรานเป็นใครในหัวใจของนายน้อยกัน?

……

วันรุ่งขึ้นในห้องของผู้บริหารระดับสูง เกาฉงหมิงรายงานตารางงานและงานให้อี้จิ่นหลีฟัง สายตาของเขานั้นอดไม่ได้ที่จะมองไปยังมือของอี้จิ่นหลี

มือของอี้จิ่นหลีสวยมาก นิ้วของเขายาวเรียวและข้อนิ้วของเขาก็พอเหมาะพอดี แม้แต่เกาฉงหมิง ซึ่งเป็นผู้ชายก็ยังรู้สึกว่ามือของเจ้านายของเขานั้นสวยงามจริง ๆ

เกาฉงหมิงเคยเห็นมือคู่นี้เค้นคอใครบางคนอย่างไร้ความปรานีจนเกือบจะเอาชีวิตคนนั้น เขาเคยเห็นมือคู่นี้เปื้อนเลือดซึ่งทำให้คนเห็นสั่นสะท้าน

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยเห็นมือคู่นี้ใช้เพื่อให้มือของอีกคนอบอุ่น นับประสาอะไรกับมือของผู้หญิงที่เคยติดคุก

"มือฉันมีอะไรผิดปกติหรือไง?" จู่ ๆ เสียงของอี้จิ่นหลีก็ดังเข้าหูของเกาฉงหมิง

"อ่า ไม่มีอะไรครับ" เกาฉงหมิงรู้สึกตัวและหลบสายตาของเจ้านายฉับไว เขายื่นการ์ดเชิญงานหมั้นให้กับอี้จิ่นหลี "นี่เป็นบัตรเชิญของตระกูลห่าวครับ ตระกูลห่าวกับตระกูลเซียวจะสานความสัมพันธ์กันด้วยการแต่งงาน อีกสองสัปดาห์ห่าวอี้เหมิงจะหมั้นกับเซียวจื่อฉี ท่านประธานห่าวหวังว่านายน้อยจะเข้าร่วมงานได้”

“งานหมั้นงั้นเหรอ?” อี้จิ่นหลีเหลือบมองไปที่การ์ดเชิญ

แน่นอนว่าเขาเข้าใจเจตนาของตระกูลห่าวในการส่งบัตรเชิญนี้มา เพราะอย่างไรลูกสาวของตระกูลห่าวอย่างห่าวเหมยยวี่ก็เคยเป็นคู่หมั้นของเขา และลูกชายตระกูลเซียวอย่างเซียวจื่อฉีก็เคยคบหากับหลิงอี้หรานที่เป็นคนผิดในอุบัติเหตุนั้น ตระกูลห่าวอยากรู้ว่าเขาจะมีท่าทีอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ “ฉันจะไป”

เกาฉงหมิงจดกำหนดการไว้

ในช่วงบ่าย เกาฉงหมิงไปกับอี้จิ่นหลีที่โรงพยาบาลเอกชนในเมือง ผู้ที่จะสามารถเข้าโรงพยาบาลนี้มักจะพวกมหาเศรษฐีหรือผู้ดีมีตระกูล

เกาฉงหมิงยืนอยู่ด้านนอกวอร์ดมองอี้จิ่นหลีผลักเปิดประตูและเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ

เกาฉงหมิงรู้ดีว่าชายชราในวอร์ดเคยเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในเมืองเซิน เขาสามารถบงการลมและฝนในเมืองนี้ได้ มีทั้งเกียรติและอำนาจ แต่ลูกชายคนเดียวของเขาหนีออกจากบ้านเพื่อไปอยู่กับผู้หญิง หลายปีต่อมาสิ่งเดียวที่จะกลับคืนสู่ตระกูลอี้ก็คือเถ้ากระดูกหนึ่งกำมือและเด็กหนึ่งคน

ในวอร์ด อี้จิ่นหลีมองไปที่ชายชราที่นอนอยู่บนเตียงพยาบาล ชายคนนี้ซึ่งเขาสมควรเรียกว่าปู่ สวมชุดของโรงพยาบาลโดยมีเข็มน้ำเกลืออยู่ที่หลังมือ ร่างกายของเขาอ่อนแอดูผ่ายผอม

ชายชรามองไปที่หลานชายคนเดียวของเขาและพูดว่า "แกมาแล้ว"

"อืม ผมมาแล้ว" อี้จิ่นหลีตอบ

ปู่และหลานชายเผชิญหน้ากันอย่างเงียบ ๆ พวกเขาสองคนดูเหมือนจะคุ้นเคยกับ ‘ความเงียบ’ แบบนี้มาก

หลังจากนั้นไม่นานชายชราก็ทำลายความเงียบลง “ฉันได้ยินมาจากเลขาของฉันว่า ตระกูลห่าว กับตระกูลเซียวจะสานสัมพันธ์กันผ่านการแต่งงานเหรอ?” แม้ในช่วงที่ชายชราเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล เลขาของเขาก็ยังคงรายงานเรื่องสำคัญบางอย่างให้เขาฟังทุกวัน

"พวกเขากำลังจะหมั้นกันในอีกสองสัปดาห์ พวกเขาส่งบัตรเชิญมาให้แล้วครับ" อี้จิ่นหลีกล่าว

“แกจะไปเหรอ?”

“แล้วทำไมผมถึงไม่ควรไป?” เขาถามกลับ

ทันใดนั้นนายท่านอี้ก็จ้องมองไปที่หลานชายตรงหน้า จากนั้นไม่นานเขาก็หัวเราะและพูดว่า "ดี ดี แกไม่เหมือนพ่อของแก"

นับตั้งแต่ห่าวเหมยยวี่ตายไป หลานชายของเขาไม่ได้คบหากับผู้หญิงคนไหนเลย นายท่านอี้เคยกังวลว่า หลานชายของเขาจะกลายเป็นเหมือนลูกชายของเขาซึ่งลุ่มหลงในความรักและไม่สามารถยอมรับการรวมกันของตระกูลห่าวและตระกูลเซียวได้ เพราะอย่างไรแฟนเก่าของเซียวจื่อฉีก็คือ คนที่ฆ่าห่าวเหมยยวี่

อี้จิ่นหลีเข้าใจได้ทันทีว่า นายท่านอี้หมายถึงอะไรที่ว่า 'แกไม่เหมือนพ่อของแก' เขาบอกว่า "ใช่แล้ว ผมไม่เหมือนพ่อและผมก็จะไม่มีทางเป็นเหมือนเขาด้วย"

จู่ ๆ นายท่านอี้ก็คว้าข้อมือของอี้จิ่นหลีเอาไว้ด้วยพลังแรงทั้งหมด นิ้วที่เหี่ยวย่นของเขาบีบแน่น ดูเหมือนว่าเขาพยายามจะบอกบางอย่างด้วยความสิ้นหวัง “จำสิ่งที่แกพูดในวันนี้ไว้นะ อย่าเป็นเหมือนพ่อแก ถ้าตอนนั้นเขายอมฟังฉัน เขาก็คงจะไม่... ”

นายท่านอี้กัดฟันกรอด ดวงตาฉายแววเกลียดชัง เล็บของเขาก็จิกลงบนข้อมือของอี้จิ่นหลีทำให้เกิดรอยแดง

อี้จิ่นหลี่ทำราวกับว่าเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด รอยยิ้มเย้ยหยันก็ค่อย ๆ ฉายขึ้นที่มุมปาก เขาไม่มีวันยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อผู้หญิง เขาจะไม่มีวันตกต่ำจนไม่เหลืออะไรเพราะผู้หญิงแน่