บทที่ 4 18 มงกุฏ = รวิชา - 70%

ภีมพลถึงกับชะงัก เช่นเดียวกับรวิชาที่กระพุ่มมือไหว้ค้างอยู่อย่างนั้น ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นแขกเซอร์ไพรส์ในคืนนี้

หญิงสาวแทบไม่อยากเชื่อว่าคุณผีดิบข้างบ้านจะเป็นคนที่บิดามารดาพูดถึง ทั้งยังเป็นคนเดียวกับที่ซื้อตุ๊กตาหมีใหญ่ยักษ์ให้เธออีกด้วย

ชายหนุ่มจ้องหน้าสาวน้อยตรงหน้าไม่วางตา ใบหน้าแบบนี้ ผมแบบนี้ จมูกและปากแบบนี้ ใช่แน่แล้ว! เธอเป็นคนเดียวกับผู้หญิงที่นอนร่วมเตียงกับเขามาทั้งคืนไม่ผิดแน่ ยิ่งเธอมองเขาราวกับเห็นผีด้วยแล้ว ยิ่งมั่นใจว่าเธอก็จำเขาได้เช่นกัน

“น้องอายจำอาภีมได้ไหมลูก เมื่อก่อนหนูติดอาเขามากเลยนะ อะไร ๆ ก็เรียกหาแต่อาภีม”

รวิวรรณจับไหล่บุตรสาวแล้วหันไปยิ้มให้ชายหนุ่มที่ยังคงยืนมองอย่างอึ้ง ๆ เห็นสีหน้าของเขาแล้วเธอก็ไม่ได้นึกติดใจสงสัยอะไร เพราะคิดว่าคงแปลกใจที่เห็นเด็กน้อยที่เคยตามต้อย ๆ ในวันวานจะโตเป็นสาวขนาดนี้แล้ว

รวิชาไม่ตอบ แต่ก้มศีรษะลงจนหน้าผากจดกับปลายนิ้วที่พนมอยู่เป็นการไหว้ชายหนุ่มแล้วหลุบตามองแต่พื้นเบื้องล่าง

ขณะที่ภีมพลเพิ่งได้สติจึงยกมือขึ้นรับไหว้ ผุดยิ้มมุมปากเมื่อตั้งหลักได้

“ตัวโตขึ้นเยอะเลยนะน้องอาย ถ้าไปเจอกันที่อื่น อาคงจำเราไม่ได้แน่”

ชายหนุ่มเน้นเสียงช้า ๆ ชัด ๆ ในประโยคหลัง พลางส่งสายตาบางอย่างให้จนหญิงสาววางหน้าไม่ถูก

รวิชาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงของเขา แล้วก็ต้องรีบหลุบตาลงมองพื้นตามเดิมเมื่อสบเข้ากับแววตาแพรวพราว และรอยยิ้มแฝงความนัยจากคนตรงหน้า

ภีมพลมองอากัปกิริยาของหญิงสาวด้วยนัยน์ตาวาววับ ก่อนจะรีบเก็บอาการของตนเองด้วยการเอื้อมมือไปดึงเก้าอี้แล้วหย่อนตัวลงนั่ง เพราะไม่ต้องการให้บิดามารดาของรวิชาจับสังเกตได้

คิดแล้วก็อยากหัวเราะออกมาดัง ๆ ให้สาสมใจ เพิ่งคิดว่าจะจัดการล่าแม่สาวแสบคนนั้นอย่างไร แต่โอกาสกลับมาหล่นอยู่ตรงหน้า แถมมาในแบบคาดไม่ถึงอีกด้วย

“ขอโทษด้วยครับที่มาช้า มากันนานรึยังครับ”

ภีมพลหันไปถามสองสามีภรรยา ก่อนจะเบนสายตาไปยังสาวน้อยเป็นคนสุดท้าย เห็นเธอรับเมนูอาหารจากบริกรแล้วตั้งหน้าตั้งตาอ่านโดยไม่มีวี่แววว่าจะเงยหน้าขึ้นมามองอีก ดังนั้นเขาจึงหาเรื่องเรียกร้องความสนใจด้วยการยืดขาไปชนกับขาของเธอใต้โต๊ะ

“พี่เพิ่งมาถึงเหมือนกัน สั่งอาหารกันเลยดีกว่า น้องอายคงหิวแล้ว”

อาทิตย์ตอบโดยไม่รู้เลยว่าใต้โต๊ะกำลังมีสงครามย่อม ๆ เกิดขึ้น เมื่อรวิชายกขาข้างหนึ่งขึ้นมานั่งไขว่ห้าง แล้วแกล้งเอาเท้าไปเตะโดนหน้าแข้งของคนที่เปิดศึกก่อนเสียเต็มรัก

ภีมพลชักขากลับเพราะรู้สึกเจ็บจนต้องกัดฟัน เขาเหลือบมองเธออย่างคาดโทษ แต่รวิชากลับแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ และถ้าตาไม่ฝาด เขาคิดว่าเห็นรอยยิ้มสะใจจากใบหน้าจิ้มลิ้มนั่น

แสบนักนะ เดี๋ยวได้รู้กัน!

ภีมพลได้แต่นึกเข่นเขี้ยวหญิงสาวอยู่ในใจ เพราะติดที่สองสามีภรรยานั่งอยู่ด้วยจึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม แต่ขณะพลิกดูเมนูแต่ละหน้าอยู่นั้น ขาของเขาก็ยังไม่วายไปสะกิดน่องของเธอใต้โต๊ะแล้วรีบชักเท้ากลับ รวิชาจะโต้คืนกลับไปบ้างจึงพลาดเป้าจนรองเท้าของเธอกระทบกับพื้นเสียงดัง

“มีอะไรหรือเปล่าครับน้องอาย ยุงกัดหรือ” ภีมพลเลิกคิ้วถาม พลางส่งยิ้มยั่วเย้าให้อีกฝ่ายอย่างจงใจ

“คงงั้นมั้งคะอาภีม น่าหาอะไรมาตีให้ตาย ยุงรำคาญพวกนี้”

รวิชาลอยหน้าลอยตาตอบ พลางยกเมนูขึ้นมาปิดบังใบหน้าจากบิดามารดาแล้วจ้องตาเขาโดยไม่คิดหลบ คนถูกมองจึงได้แต่หัวเราะขลุกขลักอยู่ในคออย่างอารมณ์ดี

“แต่แม่ไม่เห็นโดนกัดเลยนะ น้องอายโดนยุงกัดหรือลูก เอ...แปลกนะ ที่นี่ไม่เคยมียุงนี่นา สูงออกขนาดนี้” รวิวรรณเลิกผ้าคลุมโต๊ะสีขาวขึ้นแล้วก้มลงมองใต้โต๊ะ เมื่อไม่เห็นว่าจะมียุงที่ไหนจึงปล่อยชายผ้าให้ตกลงมาตามเดิม

หลังจากสั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภีมพลก็เริ่มชวนรวิชาคุยเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยเกินไป ใครจะเชื่อว่าเขาถูกเด็กที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลายมาลูบคมเข้าให้ และแน่นอนว่าเรื่องนี้จะต้องไม่รู้ถึงหูของพชรโดยเด็ดขาด

“เป็นไงครับหนูอาย ชอบตุ๊กตาที่อาซื้อให้รึเปล่า อาให้เขาเลือกเอาตัวที่ใหญ่ที่สุดในร้านมาเลยนะ เวลานอนกอดจะได้กอดให้เต็มแขน”

ชายหนุ่มจงใจพูดให้สาวน้อยนึกถึงคืนนั้น รู้ว่าเจ้าตัวนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว คงมีแต่เขาที่รู้ว่าตนเองหากำไรจากเธออย่างไรบ้าง คิดแล้วก็อดนึกถึงช่วงเวลานั้นไม่ได้ ร่างนุ่มนิ่ม ผิวพรรณเต่งตึงเนียนละเอียดที่ได้สัมผัส รวมถึงกลีบปากนุ่มละมุนยังคงติดตรึงอยู่ในความรู้สึก

“ก็...ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะที่ซื้อให้” รวิชาจำเป็นต้องยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณเขาอีกรอบ

กรี๊ด! กลับถึงบ้านจะเอาไปทิ้งให้ดู ฮึ!

“แล้วนี่...ตกลงรู้รึยังว่าจะได้เรียนที่ไหน”

ภีมพลถามต่อ พลางเอาขาทั้งสองข้างล็อกข้อเท้าข้างหนึ่งของรวิชาไว้ จนหญิงสาวต้องเอาขาอีกข้างลงเพื่อยันกับพื้น

“ผลสอบยังไม่ออกค่ะ”

รวิชาพยายามเก็บสีหน้าและอาการอย่างถึงที่สุด เพราะไม่อยากให้บิดามารดาสงสัย แต่ข้างล่างนั้นเจ้าตัวกำลังพยายามเอื้อมมือหวังจะหยิกขาของเขาให้ได้ ทว่ากลับเอื้อมไปไม่ถึง จะค้อมตัวลงต่ำกว่านี้ก็กลัวจะผิดสังเกต สุดท้ายจึงได้แต่ฮึดฮัดขัดใจอยู่คนเดียว

“หนูอายนี่ยังดีนะครับ สอบเสร็จก็มาฉลองกับพ่อกับแม่ ผมเห็นเด็กบางคนสอบเสร็จก็นัดเพื่อนเที่ยวกลางคืน แต่คงบอกทางบ้านว่าไปฉลองบ้านเพื่อน”

ภีมพลหันไปพูดกับอาทิตย์ยิ้ม ๆ แต่เห็นบางคนเริ่มนั่งไม่ติด ทำท่าทางหลุกหลิกจนน่าสงสาร เขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากให้สาวน้อยเกลียดขี้หน้าไปมากกว่านี้

“ว่าแต่ที่นี่วิวสวยมากเลยนะครับ ผมเพิ่งเคยมาครั้งแรก”

“หนูอายยังติดพ่อติดแม่อยู่เลย แต่พี่กับคุณวิก็ไม่ค่อยมีเวลาให้แก เวลาว่างจากงานก็เลยต้องพยายามชดเชยให้เต็มที่น่ะ”

อาทิตย์ตอบพลางมองบุตรสาวอย่างภาคภูมิใจ รวิชาไม่เคยงอแงหรือเรียกร้องอะไรให้เขากับภรรยาต้องปวดหัว และไม่เคยประชดประชันพ่อแม่อย่างที่เด็กวัยรุ่นหลายคนนิยมทำอีกด้วย

“เอ่อ...น้องอายขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ”

รวิชาขออนุญาตผู้ใหญ่ในโต๊ะ แต่เบื้องล่างกำลังใช้ขาอีกข้างเตะเขาเบา ๆ ให้ปล่อยขาของตน ซึ่งภีมพลก็ยอมปล่อยแต่โดยดี ครั้นพอรวิชาลุกออกจากโต๊ะไปแล้ว ชายหนุ่มก็นั่งรอประมาณสองนาทีแล้วจึงขอตัวลุกไปห้องน้ำบ้าง

ภีมพลมาหยุดยืนรอรวิชาอยู่บริเวณหน้าห้องน้ำ เมื่อเห็นเป้าหมายเดินมาก็จับแขนของเธอเบา ๆ แต่คนที่ไม่ทันระวังตัวถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

“ขอโทษที ไม่คิดว่าจะตกใจขนาดนี้ มากับอาตรงนี้หน่อย”

ภีมพลพูดยิ้ม ๆ หากแต่สายตากลับบังคับกลาย ๆ จนรวิชาต้องยอมตามเขาไปแต่โดยดี

“เมื่อเช้ากลับบ้านยังไง”

ชายหนุ่มพาเธอมายังมุมหนึ่งของร้าน แล้วใช้แขนทั้งสองข้างกักตัวเธอไว้กับกำแพง เขายิงคำถามใส่โดยไม่ต้องเกริ่นให้เสียเวลา เพราะมั่นใจว่าสาวแสบคนเมื่อคืนกับสาวน้อยตรงหน้าเป็นคนเดียวกันแน่นอน และทั้งที่รู้ว่าเธอกลับด้วยรถแท็กซี่ แต่ก็ยังอยากได้ยินจากปากของเจ้าตัวเพื่อเป็นการยืนยัน

“กลับแท็กซี่ค่ะ ให้ยามเรียกให้”

รวิชาตอบเสียงแผ่วพลางก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา ท่าทางท้าทายก่อนหน้านี้ปลิวหายยามต้องเผชิญหน้ากับเขาตรง ๆ

“หนูอายคนเก่งเมื่อกี้หายไปไหนแล้วฮึ”

ชายหนุ่มเย้าพลางเอามือเชยคางเธอให้เงยหน้าขึ้นสบตา เขารู้สึกได้ว่าสาวน้อยกำลังประหม่าและขัดเขิน เพราะใบหน้าเนียนใสเริ่มขึ้นสีระเรื่อจนน่าฝังจมูกลงไป นัยน์ตาคู่สวยไหวระริกพลางทำทีเป็นมองไปทางอื่น ไม่กล้าสู้สายตาเขาเมื่อต้องอยู่ใกล้ชิดกัน

“แล้วพ่อกับแม่รู้หรือเปล่าว่าเราหนีเที่ยวกลางคืนทั้งที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ”

ภีมพลคาดคั้นถามต่อ ขยับตนเองให้เข้ามาชิดหญิงสาวมากขึ้น เพื่อหลีกทางให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้สัญจรสะดวก

“ไม่รู้หรอกค่ะ ถ้าจะรู้ก็คงเพราะอาภีมนั่นแหละเป็นคนบอก”

รวิชาอดเหน็บแนมเขาไม่ได้ คิดแล้วก็ยังเคืองไม่หายที่จู่ ๆ เขาก็ยกเอาเรื่องที่เธอหนีเที่ยวขึ้นมาพูดราวกับต้องการจะฟ้อง แม้ไม่ได้พูดออกมาตามตรงก็ตาม