ตอนที่ 3 เด็กดื้อ (2)

“อย่าเพิ่งดื้อตอนนี้ได้ไหมจัสมิน รถของผมมันปิดทางออกอยู่รีบๆ ขึ้นมาถ้ายังไม่อยากถูกคันข้างหลังเขาด่าหรือบีบแตรไล่ส่งเอาน่ะ” อนาวินเร่งคนท่ามากที่ไม่ยอมให้ไปส่งอย่างใจไม่ค่อยเย็นสักเท่าไหร่แล้ว ส่วนจัสมินก็มองรถคันที่แล่นมาจ่อทางด้านหลังของคนใจดีที่ขันอาสาจะไปส่งโดยไม่ได้ขอแล้วเม้มปากแน่นอย่างใช้ความคิด ครั้นจะดื้อไม่ขึ้นเขาก็คงไม่ยอมขยับง่ายๆเลยจำใจเอื้อมมือเปิดประตูเข้าไปนั่งอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจ

“อาจารย์ส่งหนูลงแถวๆนี้ก็ได้ค่ะ แต่ขอเลือกสถานที่ที่คนค่อนข้างพลุกพล่านหน่อยนะคะ หนูจะได้ไม่ยืนเคว้งอยู่คนเดียว” ตอนนี้มันมืดแล้วต้องคิดอะไรให้ละเอียดรอบคอบนิดนึง สมัยนี้ยิ่งมองโลกในแง่ดีมากไม่ได้ด้วย คำขอของสาวน้อยที่นั่งตัวเกร็งมองออกไปนอกหน้าต่างชวนให้หลุดยิ้ม

“บ้านคุณอยู่แถวไหนเหรอครับจัสมิน ช่วยเป็นแผนที่ชั่วคราวบอกทางผมด้วยจะได้ไปส่งได้ถูกที่” ถามกลับโดยไม่ฟังในสิ่งที่สาวน้อยวอนขอ ในเมื่อเขาบอกแล้วว่าจะไปส่งเขาก็ต้องไปส่งไม่ปล่อยทิ้งเอาไว้กลางทางคนเดียวเด็ดขาด

“ตกลงว่าคุณจะไปส่งหนูให้ได้เลยใช่ไหมคะอาจารย์อนาวิน คนเขาไม่ต้องการยังจะมัดมือชกอีก ฉันล่ะเชื่อเขาเลย” ปากเล็กขยับเขยื้อนบ่นเป็นหมีกินผึ้ง สงสัยระลึกได้ว่าต้องใจดีมีเมตตาในฐานะอาจารย์ผู้แสนเพอร์เฟคงั้นสิ ถ้าหากบ้านดันอยู่คนละทางห่างกันอ้อมโลกอย่ามาโวยวายทีหลังแล้วกัน อยากเสนอตัวไปส่งทั้งที่ไม่ได้อ้อนวอนขอเองแบบนี้เธอไม่ผิดนะ

“จะต้องให้ย้ำอะไรนักหนา ผู้ใหญ่เขาพูดยังไงก็ช่วยทำตามโดยไม่ต้องมีข้อโต้แย้งได้ไหม บอกมาได้แล้วอย่ามัวแต่ลีลาอยู่มันเสียเวลาเข้าใจไหมครับคุณจัสมิน คิดซะว่าช่วยพาลูกนกลูกกาไปส่งบ้านมันไม่ถึงกับตายหรอก” ถือโอกาสสอนไปในตัวแต่ก็เท่านั้นคงจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาอีกตามแบบฉบับคนดื้อ เท่าที่เคยเจอผู้คนมาหลากหลายรูปแบบเรื่องยั่วโมโหเด็กคนนี้ทำได้ดีไม่แพ้ใครหน้าไหนทั้งนั้น นอกจากจะไม่เกรงกลัวแล้วยังต่อปากต่อคำได้เสมอต้นเสมอปลาย

 “อยู่ที่...” และถ้าคิดว่าเสียเวลามากจะมาส่งทำไมล่ะ

“ก็แค่นั้น” 

หลังจากยอมปริปากบอกว่าบ้านอยู่ที่ไหนและโทรบอกคนขับรถให้วกรถกลับบ้านไม่ต้องมารับแล้วภายในรถก็มีเพียงเสียงเพลงสากลคลอเบาๆ ไร้การพูดคุยของคนทั้งคู่ ปากเล็กอ้าหาวอยู่หลายครั้งเพราะแอร์มันเย็นบวกเพลงช้าหวานซึ้งที่เจ้าของรถเปิดฟังเลยชวนให้ง่วงแต่ต่อให้ง่วงยังไงก็ฝืนถ่างตาเอาไว้เต็มที่ เมื่อไหร่จะถึงบ้านสักทีนะ คิดถึงเตียงนุ่มๆจะแย่อยู่แล้ว

“ถ้าง่วงมากก็หลับซะจัสมิน ถึงบ้านคุณแล้วผมจะปลุกให้ตื่นเอง ไม่ต้องทนฝืนให้ทรมานหรอก รถมันติดแบบนี้น่าจะอีกนานเลยแหละ” เห็นแล้วมันน่าขำไม่น้อยแต่ถ้าขืนหัวเราะออกมาตรงๆอาจจะโดนคนที่เหมือนจะงอนพาลเอาได้ เป็นคนสวยน่ารักแต่ดันทำตัวไม่ห่วงภาพลักษณ์ตัวเองเลย หญิงสาวที่เคยนั่งหน้ารถเขาไม่เคยมีกิริยาท่าทางเช่นนี้มาก่อน มีแต่คอยทำตัวสวยให้เขามองจนบางครั้งมันก็เกิดอาการเอือมระอาเพราะไม่ได้สวยออกมาจากข้างในแต่มันคือการแกล้งทำ!

“หนูยังโอเคค่ะ ปกติชอบนอนดึกเป็นประจำอยู่แล้ว” พูดจบก็หาวขึ้นมาอีกรอบจนน้ำตาไหลเลยต้องรีบเบือนหน้าหนีออกไปทางหน้าต่างแทนเพราะกลัวจะโดนหัวเราะเยาะ นอนดึกน่ะไม่ได้โกหกจริงๆแต่ไม่รู้ทำไมวันนี้มันถึงได้ง่วงนักนะ

“เด็กคนนี้ดื้อจริงๆเลย” ดูก็รู้แล้วว่าอยากนอนจะแย่แต่แค่ไม่ยอมรับความจริงก็เท่านั้น

“เปล่าดื้อนะคะ หนูแค่ไม่อยากนอนหลับต่อหน้าคุณก็เท่านั้นเอง” ถึงเขาจะเป็นอาจารย์ผู้เคร่งขรึมแต่สำหรับเธอเขาก็คือคนแปลกหน้าสำหรับเธออยู่ดี ไว้ใจได้มากแค่ไหนก็ไม่รู้ เม้มปากแล้วเผลอมองค้อนอย่างลืมตัว นึกขึ้นได้เลยรีบปรับสีหน้าเป็นปกติ เกิดถูกปล่อยทิ้งกลางทางแย่แน่

“หึ” 

ริมฝีปากหยักกระตุกขึ้นเล็กน้อย เด็กคนนี้ฉลาดที่จะพูดมาก เหมือนไม่มีอะไรแอบแฝงในคำพูดแต่เขารู้ดีว่ามันเป็นการบอกตรงๆว่า

 ไม่ไว้ใจเขา คนที่บ้านคงสอนสั่งมาเป็นอย่างดี สีหน้าและแววตาก็คอยระแวดระวังภัยอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ก้าวขาขึ้นมานั่งบนรถด้วยกันแล้ว แม้ว่าตาดวงโตๆนั่นจะหรี่ปรือพร้อมจะปิดลงได้ทุกเมื่อก็ตาม อยากรู้นักว่าจะเก่งไปได้อีกสักกี่น้ำกัน อวดดีไม่เข้าเรื่องแต่ให้ไม่เกินสิบนาทีแม่หนูน้อยนี่คงได้หลับคอพับคออ่อนคาเบาะ 

แล้วมันก็จริงดังคาด