ตอนที่ 3 เด็กดื้อ

“ทำไมฉันรู้สึกว่ายิ่งเรียนมันยิ่งยากและงานท่วมหัวมากทั้งๆ ที่เพิ่งจะเปิดเทอมไปได้ไม่นาน คนสวยเบื่อที่สุด เรียกว่าแทบจะกินนอนกับหนังสือเล่มหนาๆอยู่แล้วทุกวันนี้” กัสโอดครวญเสียงเศร้าสร้อย ทำหน้าตาห่อเหี่ยว พลางซบหน้าเกลี้ยงเกลาลงกับท่อนแขนตัวเองให้เพื่อนรักฟัง

“ชินได้แล้วมั้งเพราะคงต้องเจอแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะจบนั่นแหละแม่คนสวย” จัสมินพูดแล้วจับมือกัสบีบคล้ายให้กำลังใจคนขี้บ่นยิ้มๆ บ่นกันได้ทุกวันเรื่องนี้แต่บ่นไปก็ต้องก้มหน้าทำตามคำสั่งของอาจารย์ทุกคนอยู่ดี

“อุ๊ยๆ คนนั้นๆอาจารย์อนาวินสุดหล่อนี่นา พาสาวสวยแต่น้อยกว่าฉันมากินข้าวสองต่อสองด้วย เขานั่งอยู่โต๊ะข้างหลังเยื้องๆ กับโต๊ะพวกเรานี่เอง แฟนมะหรือว่าไม่ใช่วะนั่น มาก่อนหรือมาหลังเราก็ไม่รู้ด้วยเพิ่งจะเห็น ไม่ต้องเดินเข้าไปทักทายหรอกเนอะ” กัสพูดเสียงเบาอย่างเกรงๆเพราะกลัวคนที่กำลังกล่าวถึงได้ยิน ช่างเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วจนเพื่อนพากันส่ายหน้า

“อือๆ เราไม่ต้องเสนอหน้าเข้าไปทักหรอกหรอกเผื่อเขาอยากนั่งเป็นส่วนตัว แต่ขอฉันหันดูแป๊บนะว่าจะสวยสู้แกไม่ได้จริงไหมนังตุ๊ด

 หลงตัวเอง” ดาด้าค่อยๆเอียงคอหันไปทางด้านหลังของตนเองแล้วรีบหันกลับมาด้วยความรวดเร็วเมื่อสายตาดันปะทะเข้ากับสายตาของอาจารย์หนุ่มที่มองมาเข้าพอดี 

“ทำไมอ่ะ อาจารย์อนาวินเขาจับได้ว่าเธอแอบมองเหรอจ๊ะดาด้า” จัสมินเห็นท่าทางแตกตื่นของเพื่อนจึงถาม ดาด้ายิ้มแหยแล้วพยักหน้าช้าๆ เธอเลยลองเนียนๆมองมั่งปรากฎว่าสายตาก็ปะทะเข้ากับเขาอย่างจังอีกเช่นกัน รอยยิ้มที่กระตุกขึ้นของคนที่ลอบมองทำเอาใจแอบสั่นเล็กน้อย คล้ายเด็กทำผิดแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้ และแววตาฉายแววแกมขบขันเหมือนจะอ่านความคิดของเธอได้นั้น ทำให้แก้มร้อนผ่าว

อนาวินจ้องตอบพลางเลิกคิ้วถามประมาณว่ามีปัญหาอะไรกับเขางั้นเหรอโดยไม่ได้แสดงท่าทางอะไรมากมาย แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั้นเขากำลังยิ้มอยู่ น้องสาวที่มัวแต่คุยโทรศัพท์กับคนรักก็ไม่ได้สนใจพี่ชายอย่างเขามากนัก เกือบสิบห้านาทีที่เข้ามานั่งในร้านสายตาที่มองดูบรรยากาศก็เห็นลูกศิษย์สามคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาตลอดระยะเวลาที่ทำหน้าที่สอนให้ความรู้ชั่วคราวพากันเดินขึ้นมาบนชั้นสองของร้านอาหารแห่งนี้ โดยเฉพาะใบหน้าของสาวน้อยจัสมิน 

“งั้นเราก็อย่าสนใจเลย ดีไม่ดีพวกเราอาจซวยได้ถ้ามองมากๆ อาจารย์เขายิ่งมีมุมดุๆอยู่ด้วย เอาเป็นว่าเมื่อกี้นี้ฉันไม่ได้บอกอะไรแก

 สองคนก็แล้วกันนะเพื่อนเลิฟ กินเถอะน่ากินทั้งนั้นเลย” กัสชี้นิ้วลงบนโต๊ะที่มีอาหารหลายอย่างที่ถูกทยอยนำมาเสิร์ฟบ้างแล้วแต่ยังไม่มีใครตักเข้าปากสักคน

“กินๆ” จัสมินเป็นคนแรกที่ตักอาหารเข้าปากและบอกกับตัวเองว่าอย่าไปสนใจใครอีกเลย

“หึ”

หลังงานเลี้ยงคืนนั้นเขาก็ไม่ได้ทักทายเป็นการส่วนตัวกับแม่หนูจัสมินเพราะโอกาสมันไม่เอื้ออำนวย อาทิตย์ละสองชั่วโมงที่สอน 

 พอทำหน้าที่ตรงนี้เสร็จเรียบร้อยก็กลับไปทำงานของตัวเองที่โรงแรมต่อ ไม่ได้สุงสิงหรือข้องแวะกับใครเป็นพิเศษ นับจากวันนั้นก็สองอาทิตย์แล้วที่นักศึกษาเรียกเขาว่าอาจารย์ 

แป๊น!

“อุ๊ย!” คนกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ถึงกับสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆก็มีรถยนต์มาบีบแตรใส่ให้ตกใจเล่น แล้วก็ถึงบางอ้อเมื่อกระจกรถคันดังกล่าวถูกลดลงมาจนสุดพร้อมใบหน้าที่คุ้นเคย คิดอย่างนั้นคงไม่ผิดเท่าไหร่นัก

“ทำไมถึงมายืนอยู่ในที่มืดๆคนเดียวตรงนี้ล่ะ เพื่อนเราหายไปไหนกันหมดจัสมิน” อนาวินถามเสียงดุอย่างไม่ชอบใจเอาเสียเลย เนื่องจากจุดที่ลูกศิษย์เขายืนมันคือมุมค่อนข้างอับแม้จะมีรถวิ่งเข้าออกก็ตาม ทำไมถึงได้คิดอะไรตื้นๆ ก็ไม่รู้

“หนูรอคนที่บ้านมารับค่ะอาจารย์ ส่วนเพื่อนก็กลับกันไปหมดแล้วล่ะค่ะ” จัสมินตอบเสียงขุ่นพลางเหล่ตามองคนในรถที่ดุเธอ ไม่มีผู้หญิงนั่งในรถแสดงว่าเขาแยกกันมา เสียดายเหมือนกันนะเนี่ยที่ไม่เห็นว่าสาวสวยคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง

“ขึ้นรถสิครับจัสมิน เดี๋ยวผมจะเป็นคนไปส่งคุณที่บ้านเอง โทรบอกคนขับรถไปว่าไม่ต้องออกมาแล้วเพราะเดี๋ยวจะคลาดกันซะเปล่าๆ” 

 ถึงที่นี่จะเป็นร้านอาหารแต่ใช่ว่าคนเมาจะไม่มีเสียเมื่อไหร่ ขึ้นชื่อว่าร้านอาหารถ้ามีของมึนเมาขายให้ลูกค้ามันก็ไม่ต่างอะไรกับผับบาร์มากมายนักหรอก ประกอบกับรูปร่างหน้าตาที่ดึงดูดสายตาบรรดาเพศตรงข้ามให้มองจนยากจะถอนสายตาขนาดนี้ด้วยยิ่งปล่อยเอาไว้คนเดียวไม่ได้ 

“ขอบคุณมากนะคะที่ใจดีจะไปส่งที่บ้าน แต่หนูไม่รบกวนอาจารย์หรอกค่ะ เดี๋ยวลุงคนขับรถก็มารับแล้ว” เธอปฏิเสธความหวังดีนั้นอย่างไม่ต้องคิดให้เสียเวลา การไปกับคนแปลกหน้าสองคนในตอนกลางคืนแบบนี้ไม่น่าไว้ใจ ถึงแม้จะเป็นอาจารย์ก็ยังแปลกหน้าอยู่ดี ขอยืนรอที่เดิมจนกว่าลุงสมชายจะมาดีกว่า