ไฮด์ตกใจ “... ” หลังจากที่งงงวยอยู่นาน ในที่สุดเขาก็เข้าใจ “เจนฉันไม่เชื่อคุณ ฉันไม่เชื่อว่าคุณเป็นสาวนักขุดทอง ที่ให้คุณค่ากับเงินมากกว่าชีวิตของคุณ คุณพูดเช่นนั้นกับฉันทำไม? คุณขอให้ฉันไม่กลายเป็นคนที่ฉันเกลียด เจนฉันไม่เชื่อว่าคุณเป็นนักขุดทองหรอกนะ“ฉันรู้ว่าฉันทำร้ายคุณ แต่…”“ไม่มีแต่ คุณชายโซรอสเราเป็นผู้ใหญ่ที่มีสติสัมปชัญญะกันแล้ว ถ้าเช่นนั้นให้ฉันบอกคุณทุกอย่าง เพื่อที่คุณจะได้ชัดเจนมากขึ้น“คุณอยากให้ฉันไปกับคุณไหม?“แน่นอน ฉันจะไปกับคุณในวันที่คุณเอาชนะ ฌอน สจ๊วต ได้”เธอหัวเราะเบา ๆ และยื่นมือออกไป “คุณมีบุหรี่ไหม?”ไฮด์ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงถามคำถามนี้ออกมา เขาพยักหน้าในทันที "มี"เจนเอื้อมมือออก “ขอฉันหน่อยสิ”“ทำไมคุณถึงอยากบุหรี่?” ไฮด์ไม่เข้าใจ แต่เขาก็ยังยื่นบุหรี่ให้กับเธอเมื่อไฮด์หยิบกล่องบุหรี่ออกมา เขาก็หยิบไฟแช็กออกมาด้วยเช่นกัน เจนรับมันมาทั้งสองคลิก!ไฮด์ตกใจ "คุณกำลังจะทำอะไร?" เขาไม่อยากที่จะเชื่อสายตาตัวเอง เขาอยากที่จะดึงมันออกจากตัวเธอเจนเดินออกไปทันที เธอสูบมันและพ่นควันสีขาวออกมา “คุณชายโซรอสดูสิ คุณรู้เกี่ยวกับฉันมากแค่ไหนกัน? คุณรู้จัก เจน
เจนถูกจัดการให้ลงจากรถตามที่เธอต้องการ อย่างไรก็ตามเธอถูกหามลง“ฉันไม่ไป! วางฉันลง! ปล่อยฉันไปเถอะ!"ร่างกายครึ่งหนึ่งของเธออยู่เหนือไหล่ของฌอน มือของเธอจับประตูรถด้วยความพยายามอย่างน่าเวทนา ในขณะที่ขาของเธอพยายามที่จะเตะเขาและไปมากลางอากาศอย่างโกรธเกรี้ยว เธอไม่มีตาที่ด้านหลังของศีรษะ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเธอเตะผู้ชายคนนั้นสำเร็จหรือไม่“เฮ้ ตอนนี้คุณไม่อยากลงจากรถแล้วหรอ?”เจนขยับปากหลังจากกลับมามีสติสัมปชัญญะ “คุณไม่ได้อยากแต่งงานกับฉัน ก่อนที่ฉันจะถูกจองจำใช่ไหม?” เธอโต้กลับ“นั่นมันเป็นความผิดพลาด ฉันกำลังแก้ไขมันตอนนี้” มีการสั่นไหวบนใบหน้าที่สวยงามของชายคนนี้ ใบหน้าด้านข้างของเขาดูเฉียบขาดยิ่งขึ้นภายใต้แสงไฟนั้น“ฌอน” เธอยิ้ม “ตอนนี้ฉันกำลังแก้ไขข้อผิดพลาดของฉันด้วยเช่นกัน”พวกเขาสองคนคุยกันอย่างร้อนแรง ดวงตาของชายคนนั้นเย็นชา และเขาก็ไม่สนใจเธอ เขาพูดราวกับว่าเขาไม่เคยได้ยินคำพูดของเธอก่อนหน้านี้ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณจะเป็นภรรยาของ ฌอน สจ๊วต และเป็นแม่ของลูกของฉัน”“ฌอน คุณรังเกียจฉัน!” เจนตะโกนอย่างเหี้ยมโหดมีประกายแวววาวในดวงตาที่แคบของชายคนนั้น “คุณกำลังจะแต
รถเบนท์ลีย์สีดำขับเข้าไปยังท้องถนน ต้นไม้สูงทั้งสองข้างลู่ไปด้านหลังตามแรงลม รถคันดังกล่าวขับผ่านประตูเหล็กและสวนสีเขียวขจี มุ่งหน้าไปที่ทางเข้ารถหยุดอยู่ที่ด้านหน้า ฌอนลงจากรถก่อนจะโน้มตัวลงไปอุ้มผู้หญิงข้างในดวงตาของหญิงสาวนั้นไร้ซึ่งชีวิตชีวา เธอปล่อยให้เขาอุ้มเธอโดยไม่มีเสียงกรีดร้องหรือดิ้นรนใด ๆพ่อบ้านซัมเมอร์ออกมาจากข้างในบ้าน “กลับมาแล้วหรอครับท่าน” เมื่อเขาพูดเช่นนั้นสายตาของเขาก็จ้องไปที่ผู้หญิงที่กระเซอะกระเซิงในอ้อมแขนของเขา เมื่อเขาเห็นเสื้อสูทของผู้ชายพาดอยู่บนร่างของเธอเขาก็ถึงกับผงะเขาขยับริมฝีปากที่แห้งผากและก้มลงขณะที่ยิ้มออกมาคนตรงหน้าเดินผ่านเขาไป พ่อบ้านชราแอบมองพวกเขาอย่างลับ ๆ เมื่อมองแวบเดียว ดวงตาที่แก่ชราของเขาก็เบิกกว้าง เขาจ้องไปที่สมุดเล่มเล็กสีแดงในมือของฌอน“คุณชาย ให้ฉันช่วยคุณเถอะ” พ่อบ้านชราเดินมาหาเขาอย่างรีบร้อน และพูดด้วยความแห้งกร้านในลำคอ เขาเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มเล็กสีแดงที่ฌอนถืออยู่ในมือขณะอุ้มเจนพ่อบ้านชราอยากจะเอาหนังสือเล่มเล็กไปดูให้แน่ใจว่ามันคืออะไร อย่างไรก็ตามชายคนนั้นเดินไปด้านหนึ่งและหลีกเลี่ยงเขา ฌอนพูดอย่างเรียบ ๆ
"ซัมเมอร์มากับฉัน" พ่อบ้านซัมเมอร์กำลังจะปิดประตูคฤหาสน์ แต่เมื่อมีเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นข้างหลังเขา มือของเขาที่อยู่บนกรอบประตูนั้นสั่นอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก่อนที่เขาจะหันกลับไปนั้น เงาข้างหลังเขาได้เดินรอบตัวเขาและผ่านประตูมุ่งหน้าออกจากบ้านไปพ่อบ้านซัมเมอร์เดินตามเขาไปในทันทีโดยไม่พูดอะไร ศีรษะของเขาลดระดับลงเล็กน้อยตลอดเวลา เขาต้องรักษาระยะห่างจากร่างสูงและเพรียวจากคนตรงหน้าเขาไม่เกินหนึ่งเมตรเสมอนายและคนรับใช้เดินไปตามทางเดินยาวรอบ ๆ คฤหาสน์ และตรงไปที่สวนหลังบ้านยิ่งเดินนานเท่าไหร่ก็ยิ่งเข้าไปลึกมากขึ้นเท่านั้นยิ่งพวกเขาเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่ แสงในยามค่ำคืนก็ยิ่งมืดลงโดยถูกต้นไม้สูงสองข้างทางบดบังนอกจากนี้ มันเป็นช่วงฤดูหนาวแล้วทุกอย่างเงียบสงบ และต้นไม้ก็ไร้ใบฟึบฟึบ ~นกป่าที่พวกเขาไม่รู้จัก กระพือปีกบินข้ามกิ่งไม้เป็นครั้งคราวฟึบฟึบ พรับ ~มันมืดและช่างน่าขนลุกแกว๊ก แกว๊ก ~พ่อบ้านซัมเมอร์รู้สึกตื่นตระหนก ใบหน้าของชายข้างหน้าเขามักจะเป็นภาพของความสงบนิ่งเยือกเย็นอยู่เสมอ แต่ในคืนฤดูหนาวอันยาวนานเช่นนี้เขากลับรู้สึกได้ถึงเหงื่อเม็ดใหญ่ที่ไหลลงมาบนใบหน้าของเขาเข
เช้าวันรุ่งขึ้นเขาออกไปข้างนอก ที่จริงเจนควรจะใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุดหลังสมรส แต่เธอกลับใช้ชีวิตราวกับว่าเธอเป็นหญิงชราอายุเจ็ดสิบหรือแปดสิบปีในช่วงฤดูหนาวเช่นนี้ เมื่อมีแดดออกเธอมักจะเอาเก้าอี้และผ้าห่มรวมทั้งขวดน้ำร้อนมาอุ่นมือและเท้าด้วย ด้วยเหตุนี้เธอจึงนั่งบนระเบียงและอาบแดดเธอใช้ชีวิตเหมือนกำลังจะตายพ่อบ้านคนใหม่มาถึงคฤหาสน์ พ่อบ้านคนใหม่ก็ลักษณะคล้ายๆ พ่อบ้านทั่ว ๆ ไป ที่มักจะเป็นคนจริงจังเคร่งขรึม และไม่แสดงออกทางสีหน้าคล้ายกับพ่อบ้านซัมเมอร์ ในตอนเช้าเจนได้ยินเสียงพ่อบ้านชรายื่นกระบองให้ผู้สืบทอดทั้งสองคนเคยเป็นพ่อบ้านมาเกือบทั้งชีวิต งานของพวกเขาจึงไร้ที่ติ อย่างไรก็ตามภายใต้ความปกติสงบเงียบนั้น มีสัญชาตญาณแห่งการแข่งขันกันอยู่เจนนั่งฟังบทสนทนาของพ่อบ้านพวกเขาไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่คำที่พวกเขาแลกเปลี่ยนกันนั้นเต็มไปด้วยความหมายเจนเพียงแค่จับจ้องไปข้างหน้า เธอไม่สนใจจริง ๆ ว่าการสืบทอดนั้นจะประสบความสำเร็จหรือไม่เธอไม่รู้ว่าทั้งสองคนยังคงเงียบอยู่ได้อย่างไร ในสถานการณ์เช่นนี้มีเสียงกรอบแกรบจากด้านหลังของเธอ และเธอก็เหลือบมองออกไปด้วยปลายหางตาของเธอ เมื่อเธ
ณ คฤหาสน์สจ๊วต“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ นายท่าน”"อ่าหะ" ฌอนส่งเสื้อโค้ทตัวหนาของเขา ให้พ่อบ้านโอ้คส์ “อาหารกลางวันพร้อมหรือยัง?”“พร้อมมาสักพักแล้วครับ นายท่าน มีซุปไก่ดำและถั่งเช่า ดอกลิลลี่ผัดขึ้นฉ่าย และไข่ตุ๋นกับไวท์เบท ทั้งหมดนี้ทำด้วยวัตถุดิบที่สดใหม่ที่สุดครับ”ฌอนพยักหน้า “เตรียมทุกอย่างใส่ถาด แล้วส่งอาหารมาให้ฉัน”คุณพ่อบ้านโอ้คส์เพรียบพร้อมทุกอย่าง “ทุกอย่างอยู่บนถาดพร้อมแล้วครับ”“ดีมาก ถ้าอย่างนันก็เอาถาดมาให้ฉันได้เลย”ฌอนยกถาดขึ้นไปชั้นสองเมื่อเขากลับมา เสียงเครื่องยนต์รถของเขานั้นมันดึงดูดความสนใจของพ่อบ้านซัมเมอร์มาก ๆ พ่อบ้านซัมเมอร์ไม่ได้มีหน้าที่อะไรในบ้านอีกต่อไป ฌอนแค่อนุญาตให้เขาอยู่ที่นี่เท่านั้น เพื่อที่เขาจะได้พักผ่อนอย่างสบาย ๆ จนกว่าเขาจะเกษียณอย่างเป็นทางการ เป็นวิธีการให้เกียรติความสัมพันธ์ระยะยาวของพวกเขาในฐานะเจ้านายและผู้รับใช้“ที่รัก ทานให้หมด”ฌอนวางถาดไว้ที่โต๊ะลิ้นชักข้างเตียง เจนค่อนข้างแปลกใจที่เห็นชายคนนี้กลับมาที่นี่ในเวลานี้"ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ เวลานี้?"“ในบริษัท ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำ ฉันเลยมีเวลาว่าง” เมื่อเขาพูดอย่างน
"คุณกำลังกินอะไร?" ฌอนปรากฏตัวขึ้นที่ประตูมือของเจนจับไปรอบ ๆ ขวดและเธอก็ตื่นตระหนกไปชั่วเสี้ยววินาที แต่ในไม่ช้าเธอก็กลับมามีสติสัมปชัญญะ “วิตามิน ฉันขอให้อโลร่าซื้อมาให้เมื่อวานก่อน”เมื่อเธอพูดอย่างนั้น ฌอนก็เดินไปหาเธอและหยิบขวดจากมือเธอ เมื่อเขาเห็นมันความสงสัยก็จางหายไปจากคิ้วของเขา เขาคิดย้อนกลับไปและจำได้ว่าอโลร่าได้นำมันมาไปเมื่อวันก่อนในขณะที่พวกเขาคุยกันเรื่องยา พ่อบ้านโอ้คส์ก็เคาะประตูฌอนและเจนมองไปที่เขาในเวลาเดียวกัน "เกิดอะไรขึ้น?" ฌอนวางขวดที่เขาถือไว้ และหันไปถามพ่อบ้านโอ้คส์ซึ่งอยู่ที่ประตู“คู่สามีภรรยาอยู่ด้านล่าง พวกเขาอ้างว่าเป็นพ่อแม่ของคุณผู้หญิงครับ” พ่อบ้านโอ้คส์ได้รับการว่าจ้างให้เป็นพ่อบ้านของคฤหาสน์สจ๊วต ดังนั้นเขาจึงรับผิดชอบในการจัดการอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่นี้ และทุก ๆ อย่างภายในนั้นรวมไปถึงรายละเอียดที่เล็ก ๆ ต่าง ๆ ในเวลาเดียวกันเขาเป็นพ่อบ้านที่ยอดเยี่ยม และทำงานเป็นพ่อบ้านมาหลายสิบปี ถ้าไม่ใช่เพราะความสามารถพิเศษของเขาเขาจะดึงดูดสายตาของฌอนได้อย่างไร?พ่อบ้านที่มีความสามารถเช่นนี้ คงจะทำการค้นคว้าก่อนที่จะเข้ารับตำแหน่งผู้บริหารคฤหาสน์สจ๊วตท
"พยาน?"“ใช่ พยาน”“ถ้ามีพยานอยู่ในที่เกิดเหตุ ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้?”คำพูดของเจนเฉียบคม คดีนี้ร้ายแรง และมีรายละเอียดเกี่ยวพันกันมากมาย เธอจำเป็นต้องไปที่ด้านล่างต้นตอ“เฮ้อ” คุณหญิงดันน์ถอนหายใจ และมองไปที่เจน “คุณรู้จักคน ๆ นี้ ครอบครัวของเธอไม่ต้องการให้ทุกคนรู้ว่าเธอรู้เห็นการข่มขืนนี้ มันเป็นอาชญากรรมที่สกปรกมาก”เจนเข้าใจว่าคุณหญิงดันน์หมายถึงอะไร ถ้าเธอรู้จักบุคคลนี้ และหากครอบครัวของบุคคลนี้ไม่ต้องการให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ก็มีความเป็นไปได้สูง ...“ลูกชายของใคร?”เธอถามคุณหญิงดันน์ มันยากที่จะมีความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูกสาวที่นี่ หลังจากหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น“ไม่ใช่ลูกชาย เป็นลูกสาวคนที่สองของตระกูลแทนเนอร์”เจนรู้แจ้งในทันทีเขาเป็นผู้หญิง!ไม่น่าแปลกใจที่ไม่มีมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอเป็นลูกสาวของคนรวยและมีชื่อเสียง มันจะทำลายชื่อเสียงของเธอ หากมีคนรู้ว่าเธอได้พบเห็นอาชญากรรมที่สกปรกเช่นนี้มันไม่ใช่สถานที่เกิดเหตุธรรมดา เป็นอาชญากรรมที่ผู้ชายสองสามคนล่วงละเมิดผู้หญิงได้ลงคอ!แม้ว่าเธอจะได้รับการรู้แจ้ง แต่ก็ยากที่จะยอมรับเรื่องนี้ “คุณบอกว่าเธอรู้เห็นก