ตอนที่4 ณ ไร่ปลายดาว

“เกินไปเหรอ”

เขาดึงเชือกเข้าหาตัวมากขึ้น แล้วใช้มืออีกข้างโอบรอบเอวบางรั้งตัวเธอให้แนบชิดเรือนกายเขายิ่งกว่าเดิม ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนี้ทำให้หญิงสาวถึงกับลืมหายใจไปชั่วครู่ หัวใจของเธอเริ่มเต้นระส่ำ

“ฉันจะบอกอะไรเธอไว้อย่างหนึ่งนะ เงินทองที่เธอและพ่อของเธอใช้จ่ายอย่างสุขสบายทุกวันนี้เป็นเงินของพ่อเลี้ยงสิงหาที่ถูกปล้นมาทั้งนั้น ที่ฉันเรียกคืนเดือนละแสนมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”

น้ำเสียงของเขาเยียบเย็นด้วยความแค้นที่เก็บกดไว้มาแสนนาน เรือนกายของเขาเสียดสีอยู่กับความอ่อนนุ่มของเนื้อสาว

“ไม่จริง”

เมย์ร้องออกมาอย่างตระหนก จะให้เธอเชื่อได้อย่างไรว่า แท้จริงแล้วพ่อกับแม่ของเธอเป็นคนเลว

“ตอนนั้นเธอเองก็ 7 ขวบแล้วนี่ อย่าแกล้งทำเป็นเด็กใสซื่อจำอะไรไม่ได้หน่อยเลย”

เขาโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาใกล้ใบหน้าสวยมากยิ่งขึ้น ริมฝีปากบางของเขาฉาบด้วยรอยยิ้มที่ทำให้คนมองรู้สึกขนลุกเกรียวขึ้นทั่วทั้งร่าง

“ฉะ ฉันจำไม่ได้”

หญิงสาวเบี่ยงหน้าหลบ ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่อาจจะขัดขืนได้มากนัก เขาใช้มืออีกข้างจับคางของเธอเอาไว้ทําให้ไม่อาจจะหลีกหนีได้อีก

“จำได้ ไม่ได้ ไม่สำคัญ แต่ที่เธอต้องจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ ว่าเธอคือ เชลยในกำมือของฉัน !”

สิ้นคำ เขาก็ประทับริมฝีปากลงมาบดจูบกลีบปากบางอิ่มของหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างเหี้ยมโหด และดุดันเท่าที่เขาอยากจะลงทัณฑ์ลูกของคนทรยศ !

“อื้อ”

หญิงสาวครางประท้วงในลำคอ เธอเพิ่งเคยถูกผู้ชายรุกรานอย่างหยาบช้าเช่นนี้เป็นครั้งแรก ร่างน้อยดิ้นเร้าคล้ายกับคนกำลังจะจมน้ำ

และเมื่อจูบล้ำลึกมากขึ้น วงแขนแกร่งก็รั้งร่างนุ่มนิ่มของหล่อน แนบสนิทกับเรือนกายกำยำของเขามากขึ้นกว่าเดิม เด็กสาวรู้สึกถึงความร้อนร้อนรุ่มบางอย่างถูกกระตุ้นขึ้นมาจนเธอมึนงง ความรู้สึกอันแปลกใหม่นี้ราวกับว่าตัวเธอเหมือนจะค่อย ๆ ลอยขึ้น ไฟปรารถนาที่ซ่อนเร้นในกายสาวลุกไหม้ไหม้อย่างรวดเร็ว จนพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งกาย

เมื่อร่างบางในอ้อมกอดอ่อนระทดระทวยไปกับรสจูบที่เขามอบให้อย่างหนักหน่วง เขาก็ถอนริมฝีปากออก แล้วมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยามพร้อมกับเอ่ยออกมาอย่างสาแก่ใจว่า

“จำเอาไว้ เธอก็เป็นแค่เชลย อย่าริอาจมาต่อรองกับฉัน !”

คำพูดนั้นเรียกเสียงโห่ร้องอย่างสะใจจากลูกน้องของเขาได้เป็นอย่างดี จากนั้นเขาก็ผลักร่างอ่อนปวกเปียกของหญิงสาวให้ห่างออก

เมย์จึงล้มพับลงไปกับพื้นดิน เพราะร่างของเธอยังคงสั่นสะท้านกับการถูกเขาจู่โจมเมื่อครู่ เธอรู้สึกทั้งอับอาย ทั้งไร้ทางสู้ จนหัวใจของเธอเจ็บร้าวเหมือนถูกบีบอย่างรุนแรง ดวงตากลมโตสั่นระริก มีน้ำตารื้อขึ้นมา

“ไม่ต้องมาทำเป็นสำออย”

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ดึงปลายเชือกที่ผูกโยงกับข้อมือของหญิงสาวเพื่อให้เธอลุกขึ้นเดินไปที่รถ

แม้เมย์จะรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือ แต่เธอก็กัดริมฝีปากตนเองเอาไว้ ไม่ให้มีเสียงร้องออกมา  เธอจะไม่มีวันให้เขาได้สมใจที่ต้องการเห็นเธอทุกข์ทรมาน !

ณ ไร่ปลายดาว

เมื่อมาถึงไร่ปลายดาว พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็กระชากปลายเชือกที่ผูกกับข้อมือของหญิงสาวอย่างไม่ออมแรงแม้แต่น้อย ร่างบางจึงจำใจลุกขึ้นเดินตามเขาลงมาจากรถ

ชายหนุ่มผู้เป็นประมุขของไร่แห่งนี้จับเชือกจูงหญิงสาวเดินผ่านหน้าคนงานในไร่ราวกับสัตว์เลี้ยงตนหนึ่ง แต่หญิงสาวในชุดนักเรียน ม.ปลาย กลับไม่แสดงความอ่อนแอหรือหวาดกลัวออกมาแม้แต่น้อย

เมย์เดินเชิดหน้า แผ่นหลังเหยียดตรง ร่างเล็ก ๆ ของเธอเดินผ่านสายตาจงเกลียดจงชังนับสิบ ๆ คู่ ไปอย่างไม่ไหวเกรงใด ๆ ผู้คนเหล่านั้นเป็นเพียงองค์ประกอบภายนอกของชีวิต ในเมื่อหล่อนรู้ดีอยู่เต็มอกว่าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด ก็ไม่มีอะไรให้ต้องละอายใจ

“พ่อพยัคฆ์ นี่มันอะไรกัน”

หญิงร่างท้วมวัยหกสิบกว่าปีปลาย ๆ เดินตรงรี่กระหืดกระหอบเข้ามาหา นายตนทันทีที่สไบนางสาวรับใช้ในไร่วิ่งไปรายงานถึงในครัวว่าพ่อเลี้ยงพยัคฆ์จับเด็กนักเรียนกลับมาด้วย

“ลูกสาวของไอ้คนที่มันทรยศพ่อเลี้ยงสิงหาไงป้าละออ”

พยัคฆ์ตอบป้าละออโดยที่ไม่หยุดเดิน เขายังคงลากหญิงสาวมุ่งหน้าตรงไปยังเรือนด้านหลังซึ่งเป็นเรือนพักของคนงาน

“ตายจริง นี่หนูเมย์ลูกสาวแม่บัวตองรึ แล้วไปจับลูกสาวเขามาทำไมพ่อพยัคฆ์”

ป้าละออ เร่งฝีเท้าตามขบวนจับเชลยของเจ้านายหนุ่มของตนไปติด ๆ ยิ่งเห็นหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ถูกดึงถูกลากไปตามทางราวกับหมูกับหมา เธอยิ่งรู้สึกสงสารเด็กคนนั้นขึ้นมาจับใจ

เธออยู่ที่ไร่ปลายดาวเป็นแม่บ้านรับใช้มาตั้งแต่สมัยที่พ่อเลี้ยงสิงหายังดูแลไร่ปลายดาว ดังนั้น จึงเคยรู้จักกับบัวตอง อีกทั้งยังเคยอุ้ม เคยหยอกล้อกับหญิงสาวที่ถูกจับมาตั้งแต่เมื่อครั้งยังแบเบาะ  และในวันที่ศัตรูบุกเข้ามาในไร่นั้น เธอกลับไปเยี่ยมบ้านที่อยู่ต่างอำเภอจึงทำให้รอดตายได้อย่างหวุดหวิด

“จับมาเป็นตัวประกัน และแก้แค้นไอ้เสือเมฆให้มันทุกข์ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ! มันจะได้รู้รสชาติของการสูญเสียคนที่มันรักสุดหัวใจเสียบ้าง ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน !”

สิ้นคำ เขาก็ผลักร่างบางเข้าไปยังห้องพักคนงานห้องหนึ่ง แล้วลั่นกุญแจ ล็อกประตูจากด้านนอก

“ห้ามทุกคนช่วยเหลือลูกคนทรยศเป็นอันขาด !”

เขาสั่งทุกคนเสียงเหี้ยม

น้ำเสียงดุดันของเขานั้น ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะสงสัย แม้แต่ป้าละออซึ่งเป็นผู้อาวุโสที่สุดในไร่แห่งนี้ ก็ได้แต่ยืนนิ่งอย่างจนใจ แม้จะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของชายหนุ่มก็ตาม

เธอรู้เรื่องราวทั้งหมดมาโดยตลอด และรับรู้เช่นกันว่าความแค้นในใจชายหนุ่มนั้นมากมายเพียงใด ความแค้นที่มีทำให้เขาค่อย ๆ กลายเป็นคนเย็นชา ดุร้าย และไม่สนใจสิ่งใดนอกจากการติดตามล้างผลาญศัตรู