ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว ภายในห้องจึงมืดสลัว ๆ แต่พอที่มองเห็นว่าในห้องมีเพียงเตียง กับตู้เสื้อผ้าเท่านั้น ห้องเล็ก ๆ ที่เธอถูกจับมาขังไว้นี้กว้างเพียงแค่ครึ่งของห้องนอนที่รีสอร์ต นับจากวินาทีนี้ไป เธอจะไม่มีที่นอนนุ่ม ๆ แอร์เย็น ๆ ทีวี หรือแม้แต่ตุ๊กตาตัวโตที่เธอรักอีกต่อไป
เมื่อเสียงจอแจภายนอกค่อย ๆ สงบลงแล้ว เมย์จึงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นกระเบื้องห้องเย็น ๆ แผ่นหลังของเธอพิงกับปูนแข็ง ๆ
เมย์ทิ้งมือที่ถูกมัดไว้ลงข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง ไม่มีกะจิตกะใจจะลุกขึ้นไปเปิดไฟภายในห้อง แม้แต่ร้องไห้เธอก็ไม่กล้าร้องออกมาดัง ๆ เพราะเธอไม่อยากให้ชายผู้นั้นสมดังใจ เขาเป็นดังเช่นซาตานในร่างของเทพบุตร เพียงแค่ครึ่งวันเขาก็สามารถทำให้หล่อนเหมือนตกนรกทั้งเป็น !
ในวันรุ่งขึ้นเมทินีมาเรียนตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือสภาพจิตใจของเธอ และการใช้ชีวิตที่ต่างออกไปจากเดิม ทันทีที่โรงเรียนเลิกเธอจะต้องกลับไร่ปลายดาว
พ่อเลี้ยงพยัคฆ์รู้ว่าหล่อนเป็นคนรักพ่อกับแม่มาก เพียงแค่เขาข่มขู่ว่าจะฆ่าพวกเขาทันทีที่เธอคิดหลบหนี ก็สามารถบงการเธอทุกอย่าง ดังนั้น เขาจึงไม่ได้ส่งคนมาควบคุมเธอที่โรงเรียน
“เมย์ เดี๋ยว รอก่อน”
เด็กนักเรียนชายสวมแว่น รูปร่างสูง ขาวตี๋ วิ่งตามหลังเด็กสาวมาอย่างกระหืดกระหอบ
“มีอะไรเหรอภาณุ”
เมย์ไม่ชะลอฝีเท้าลง เพราะเธอจะต้องไปที่หน้าโรงเรียนให้ทันเวลาที่รถของไร่ปลายดาวมารับกลับ
“อะ ของขวัญวันเกิด”
ภาณุยื่นถุงสีชมพูหวานแหววที่บรรจุของขวัญให้กับหญิงสาวพร้อมกับรอยยิ้มจริงใจเปิดเผย
“ขอบใจนะ”
เมย์รับเอามาถือไว้ รอยยิ้มที่มีให้เขาฝืนเต็มที่ อีกทั้งดวงตาที่ประดับบนใบหน้าสวยนั้นเศร้าลงไปจนผิดปกติ
“เมย์ไม่ดีใจเหรอ ที่นุให้ของขวัญ”
เสียงของภานุเต็มไปด้วยความน้อยใจ
“ดีใจสิ เพียงแต่ว่าช่วงนี้มีกังวลใจนิดหน่อยนะ”
หญิงสาวฝืดยิ้มให้เด็กหนุ่มอีกครั้ง เพื่อไม่ให้เขาคิดมาก
“มีอะไรก็บอกนุได้นะ นุพร้อมที่จะช่วยเหลือเมย์เสมอ”
ภาณุบอกอย่างจริงใจ แล้วเขาก็เหลือบเห็นข้อมือของเมย์มีรอยถลอกคล้ายถูกเชือกรัด
“เมย์ ข้อมือไปโดนอะไรมา ทำไมเป็นรอยแดงช้ำแบบนี้ล่ะ”
สีหน้าของเด็กหนุ่มตื่นตระหนกตกใจ
“อ๋อ พอดีเมย์ลองใส่กำไลข้อมือ แล้วมันแน่นเกินไป มันก็เลยรัดข้อมือนิดหน่อยนะ”
เมย์ซ่อนข้อมือไว้ด้านหลัง แล้วพยายามหาเหตุผลมาอ้าง
ภาณุขมวดคิ้วเขารู้ว่าเมย์โกหก เพราะตลอดระยะเวลาที่เรียนด้วยกันมา เธอไม่เคยใส่เครื่องประดับเลยสักชิ้น แม้ว่าเธอจะเป็นถึงลูกสาวเจ้าของรีสอร์ตก็ตาม
เด็กชายได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ไม่ซักไซ้ไล่เลียงเธอมากนัก จึงได้แต่บอกเธอด้วยความเป็นห่วงไปว่า
“รีบทายานะ เดี๋ยวจะเป็นแผลอักเสบ”
“จ๊ะ ขอบใจมากที่เป็นห่วง”
เธอตอบขณะเร่งฝีเท้าไปยังหน้าโรงเรียนโดยมีภาณุเดินเคียงข้างไปเรื่อย ๆ
เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนรถของไร่ปลายดาวก็จอดรออยู่แล้ว เมย์จึงหันมาบอกลากับภาณุ
“ไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวเมย์ เธอจะกลับกับรถของไร่ปลายดาวเหรอ”
ภาณุจ้องมองรถอย่างสงสัย
“ใช่ ทำไมเหรอ”
“เธอเคยบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าไอ้พวกไร่ปลายดาวนะ มีแต่พวกเถื่อน ๆ ให้อยู่ห่างจากพวกมันให้มากที่สุด แล้วทำไมเธอต้องขึ้นรถพวกมันกลับด้วยล่ะ แล้วรถของรีสอร์ตเธอไม่มารับเหรอวันนี้”
“พอดีว่า เมย์ต้องไปอยู่ที่ไร่ปลายดาวชั่วคราวน่ะ รีสอร์ตมีการปรับปรุงนิดหน่อยน่ะ”
เมย์พยายามตอบเลี่ยง ๆ เพราะยังไม่อยากจะบอกความจริงหรืออธิบายเหตุผลใด ๆ ตอนนี้ ลำพังแค่คิดถึงแม่ คิดถึงรีสอร์ตที่เคยอยู่ เธอก็เสียใจมากพอแล้ว
“เหรอ”
น้ำเสียงของเด็กหนุ่ม เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เขาก็ทำอะไรมากกว่านั้นไม่ได้ ได้แค่ยืนมองคนที่ตนแอบรักขึ้นรถของไร่ปลายดาวไปจนลับตา
เรือนหลังใหญ่ใจกลางไร่ปลายดาวนั้นตัวเรือนทั้งหลังทำด้วยไม้ศักดิ์ มองไกล ๆ เห็นเป็นสีทองอร่ามทั้งหลัง บ่งบอกถึงฐานะอันร่ำรวยมหาศาลของผู้ครอบครองเรือนหลังนี้
เมื่อรถจอดที่ด้านหน้าเรือนหลังใหญ่ นักเรียนหญิงในชุดม.ปลาย ก็ลงจากรถ แล้วสาวเท้าเดินมุ่งหน้าไปยังเรือนหลังเล็ก ซึ่งเป็นที่อยู่ของเธอ แต่แล้วกรีดร้องของหญิงสาว ที่ดังออกมาจากเรือนใหญ่ก็ทำให้ฝีเท้าของเธอหยุดชะงัก
กรี๊ดดดด
อย่า !
“อย่าทำอะไรพวกฉันเลยนะคะ”
อ๊ายยยยยยยยย
เสียงร้องอย่า และเสียงร้องกรี๊ดนั้นทำให้เมย์วิ่งขึ้นไปยังเรือนหลังใหญ่ทันที และพบว่ามีเด็กสาวอายุรุ่นเดียวกันกับเธอประมาณ 10 กว่าคน กำลังนั่งตัวสั่นงันงกบนพื้น และมีคนงานผู้ชายพยายามฉีกถึงเสื้อของพวกเธอออก โดยมีพ่อเลี้ยงพยัคฆ์นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ศักดิ์สลักลวดลายอันวิจิตร มองดูลูกน้องกระทำเด็กสาวเหล่านั้นด้วยใบหน้าเย็นชา
“หยุดนะพวกคุณทำอะไรกัน จับเด็กสาวมาแก้ผ้าทำอนาจารแบบนี้มันผิดกฎหมาย ไร้ศีลธรรม !”
เมย์ตวาดออกไปอย่างเหลืออดเพราะทนดูไม่ได้ที่เห็นเด็กสาวพวกนี้ต้องถูกผู้ชายเถื่อน ๆ กระทำย่ำยีจิตใจ
พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ใบหน้าเรียบตึงขึ้นมาทันที เขาลุกขึ้น ขายาว ๆ ของเขาก้าวเพียงสองสามครั้งก็ถึงตัวของคนปากกล้าอย่างรวดเร็ว เมย์ถึงกับผงะถอยหลัง แต่ไม่วิ่งหนี เพราะเธอไม่อาจทนดูเด็กสาวถูกทำร้ายเช่นนี้
“ลูกคนเลว ๆ อย่างเธอไม่มีสิทธิ์มาใช้คำว่าผิดกฎหมาย หรืออ้างศีลธรรมกับฉัน !”
น้ำเสียงของเขาเหี้ยมเกรียม ดวงตาของเขาวาวโรจน์คล้ายสัตว์ร้ายที่กำลังบ้าคลั่ง
“ปล่อยพวกเธอไปเดี๋ยวนี้นะ”
เมย์ยังไม่ยอมแพ้ เธอจ้องตาเขากลับอย่างไม่กลัวเกรง โดยลืมไปแล้วว่าเธออยู่ในที่นี้ในฐานะของเชลย ไม่ใช่ลูกสาวเจ้าของรีสอร์ตอย่างที่เคยเป็นมา
“เชลยอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน ! ในไร่ปลายดาวแห่งนี้ ฉันคือผู้ที่มีอำนาจสูงสุด จะทำอะไรก็ได้ กลับไปเรือนคนงานของเธอซะ หรืออยากจะถูกจับแก้ผ้าเหมือนนังเด็กพวกนี้ หึ หึ”
สิ้นคำหัวหน้า บรรดาลูกน้องหน้าเหี้ยมก็หัวเราะอย่างชอบใจ คล้ายกับว่าอยากดูหล่อนแก้ผ้าต่อหน้าต่อตานัก
“ไม่กินข้าว พี่จะกินเธอแทนข้าว !”จบคำพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็คว้าร่างบางเข้าแนบชิดพร้อมกับประทับปากทาบทับลงที่กลีบปากบาง“อือ”ปลายดาวครางแผ่ว ๆ ความหวานล้ำของหญิงสาวดุจน้ำผึ้งเดือนห้าทําให้พ่อเลี้ยงพยัคฆ์จูบหนักหน่วงดูดดื่มขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ตัว เขาพรมจูบไปทั่วใบหน้าสวย จากนั้นค่อย ๆ แทะเล็มที่ริมฝีปากบาง ที่ยังเลอะครีมรสช็อกโกแล็ก เพิ่มความหวานให้กับริมฝีปากบางจากนั้นก็ใช้มือช้อนเข้าใต้ต้นคอหล่อนเอาไว้ ขณะที่เขาค่อย ๆ แทรกลิ้นร้อนผ่านเรียวปากหล่อนที่เผยอรอรับอย่างเต็มอกเต็มใจ ลิ้นร้อนของเขากำลังครวญหาความหอมหวานภายในโพรงปากของเธอ ลิ้นร้อนของพ่อเลี้ยงเกี่ยวกวัดดูดดื่มอย่างจัดเจน จนปลายดาวอ่อนไหวและเคลิ้มไปกับรสจูบของเขา“อื้อ”หญิงสาวสั่นสะท้านไปทั้งร่าง วงแขนแข็งแรงของพ่อเลี้ยงโอบรัดร่างอรชรเข้ามาแนบชิดมากขึ้น ขณะที่ดูดดื่มความซาบซ่านในโพรงปากเธออย่างไม่รู้จักอิ่ม“พ่อเลี้ยงจะกินดาวตรงโต๊ะกินข้าวจริง ๆ หรือคะ”ปลายดาวถามด้วยความเขินอายเมื่อเขาละปากออกเพื่อหายใจ ใบหน้าสวยแดงจัด ลมหายใจกระชั้นถี่ขึ้น“หรือ ดาวอยากลองที่โชว์ฟาครับ”เขาจูบหนัก ๆ ที่หน้าผากสาวในอ้อมกอด เขาแกล้งหยอก แต่หากห
ณ ประเทศอังกฤษ หลังจบชั่วโมงเรียน ปลายดาวรีบเก็บหนังสือ และอุปกรณ์การเรียนลงกระเป๋า เธอต้องมาเรียนมหาวิทยาลัยในต่างประเทศ ตามที่พ่อเลี้ยงได้จัดเตรียมเอาไว้ให้ตั้งแต่ต้น พ่อเลี้ยงพยัคฆ์กลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเธอ เขายอมข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมาคอยดูแลเธอขณะที่เรียนที่นี่เมื่อตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีลืมอะไรไว้บนโต๊ะแล้ว หญิงสาวก็รีบสาวเท้าออกจากห้อง เพราะพ่อเลี้ยงพยัคฆ์ส่งข้อความถึงเธอว่า มาถึงที่หน้าตึกเรียนแล้ว“Hey You !”หนุ่มผมทอง นัยน์ตาสีฟ้าเร่งฝีเท้าขึ้นเดินเคียงข้างปลายดาว จากนั้น เขาก็รีบเอ่ยปากชวนเธอว่า “ตอนเย็นไปปาร์ตี้กับพวกเราไหม”อเล็กซ์พูดภาษาไทยสำเนียงแปร่ง ๆ เพราะเขาชื่นชอบประเทศไทยมาก อยากกินอาหารไทย อยากเที่ยวเมืองไทย และอยากได้แฟนเป็นสาวไทย เขาจึงเลือกเรียนภาษาไทยเป็นภาษาที่สอง ดังนั้น เมื่อเขาบังเอิญได้รู้จักปลายดาวในคราสเรียน เขาจึงพยายามตามจีบเธอทันที“ไม่ล่ะ เราต้องรีบกลับบ้าน”ปลายดาวบอกชายหนุ่ม ขณะที่เดินออกมาจากตึกเรียน“ทำไมต้องรีบด้วย”“มีคนมารอรับน่ะ”ปลายดาวบุ้ยบ้ายให้เพื่อนร่วมชั้นมองไปที่ใต้ต้นไม้หน้าตึกพ่อเลี้ยงพยัคฆ์สวมเสื้อโค้ตตัวยาวสีน้ำต
หลายวันต่อมาหลังจากที่บาดแผลของพ่อเลี้ยงดีขึ้นแล้ว ทั้งคู่จึงไปทำบุญที่วัด เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้กับพ่อเลี้ยงสิงหา และนายผู้หญิงยะถา วาริวะหาปูรา ปะริปูเรนติ สาคะรังเอวะเมวะ อิโต ทินนัง เปตานัง อุปะกัปปะติอิจฉิตัง ปัตถิตัง ตุมหัง ขิปปะเมวะ สะมิชฌะตุ.....เมื่อเสียงพระสวดบทอนุโมทนารัมคาถาดังขึ้น พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็ประคองมือของคุณหนูปลายดาวหยาดน้ำลงในถ้วยรองคนโทปลายดาวตั้งจิตอธิษฐานขออุทิศบุญกุศลทั้งหมดให้พ่อและแม่ที่อยู่บนสวรรค์ วิญญาณของแม่ที่เธอเห็นใต้น้ำนั้น เป็นความห่วงกังวลของมารดา- แม่คะ ขอให้แม่ไปสู่สุคติไปสู่ภพภูมิที่ดี ไม่ต้องเป็นห่วงหนูอีกแล้วนะคะ”หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็ไปที่เรือนพักของแม่ชีบัวตอง“แม่คะ คิดดีแล้วหรือคะ ที่จะบวชเป็นแม่ชีอยู่ที่วัด แม่ไปอยู่กับหนูที่ไร่ปลายดาวก็ได้นะคะ”น้ำเสียงของปลายดาว เต็มไปด้วยกังวล เธอไม่อยากให้แม่บุญธรรมต้องอยู่คนเดียว เพราะอย่างน้อย แม่บัวตองก็เลี้ยงเธอเป็นอย่างดีมานานกว่าสิบปี“นั่นสิครับ ตอนนี้รีสอร์ตไม่มีใครดูแล หากคุณน้าไม่สะดวกไปอยู่ที่ไร่ก็อยู่ที่รีสอร์ตเหมือนเดิมก็ได้”พ่อเลี้ยงพยัคฆ์เสนอ อะไรที่ทำปลายดาวสบายใจ เขาก็พร้อมจะทำใ
ปลายดาวกรีดร้องออกมาสุดเสียง เหตุการณ์ในอดีตปรากฏขึ้นมาในหัวอย่างแจ่มชัด ภาพของแม่เธอที่ถูกลูกกระสุนเจาะเข้ากลางหน้าผาก ขณะที่อุ้มเธออยู่ในอก เลือดสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนตัวเธอไปหมดก่อนที่จะตกลงไปในลำธาร แม่ร้องบอกเธอเฮือกสุดท้ายว่า - ปลายดาวหนีไป หนีไป -“อ๊ายยยยยยยย”ภาพในอดีตซ้อนทับกับภาพวันนี้ คนที่เธอรักถูกยิงต่อหน้าต่อตา เลือดสีแดงสดสาดซัดออกมาจนเป็นสีแดงฉาน คนที่กระโดดเข้ามารับกระสุนแทนเธอ คือ พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ !ตุบ !ร่างบางทรุดลงกับพื้น สั่นเทิ่มไปทั่วทั้งตัว สองมือน้อยกุมขมับเอาไว้ รู้สึกปวดร้าวไปทั้งหัว เพราะความทรงจำของเธอที่ถูกเก็บซ่อนไว้จนสุดลึก ระเบิดพุ่งออกมาราวกับภูเขาไฟ เธอจำเรื่องราวในอดีตได้ทั้งหมดแล้ว !ชายหนุ่มเรือนร่างกำยำเป็นเกราะกำบังกระสุนให้หญิงสาว ยืนไม่ไหวติงแม้แต่น้อย แม้ว่าเขาจะถูกลูกปืนได้เสือเมฆยิงเข้าที่ไหล่ซ้าย แต่มือเขายังกำกระบอกปืนแน่น ดวงตาคมกริบดุดันไร้ซึ่งความปรานีเล็งปืนไปที่เสือเมฆ“ไอ้พยัคฆ์ !”เสือเมฆขนลุกเกรียวขึ้นทั่วทั้งตัว กระสุนของไอ้พยัคฆ์เจาะเข้าหน้าอกด้านซ้ายของเขา เฉียดหัวใจไปแค่นิดเดียว เลือดไหลทะลักออกมา เจ็บจนเขาสั่นไปทั้งร่าง แต่ช
“ไม่ เมย์ไม่เชื่อ”ปลายดาวพึมพำออกมาราวกับคนเสียสติ อยู่ ๆ เธอต้องมารับรู้ว่าคนที่เลี้ยงดูเธอมาจนเติบใหญ่ คือ คนที่ฆ่าล้างตระกูลเธอทั้งครอบครัว และคนที่คอยปกป้องดูแลเธอมาตลอด เธอกลับฆ่าเขาด้วยมือของเธอเอง “แย่แล้ว บัวตองรีบพาคุณหนูหนีไป”ป้าละออกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องนอนปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงปืนดังขึ้นรอบบ้าน คล้ายกับคนกำลังยิงต่อสู้กัน“อ๊ายยยยยยยย”ปลายดาวเอามือปิดหู กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง เธอรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอรู้สึกเหมือนเคยได้ยินเสียงปืนดังสนั่นทั่วทั้งบ้านแบบนี้มาก่อน“เกิดอะไรขึ้น”บัวตองถลาเข้าไปกอดปลายดาวเอาไว้ ขณะที่ร้องถามป้าละออ“เสือเมฆ นำลูกน้องบุกเข้ามาที่ไร่ปลายดาว”ป้าละออละล่ำละลักบอก“ว่าไงนะ”บัวตองเบิกตากว้างด้วยความตกใจ สามีของเธอคิดจะทำอะไรกันแน่ !“อยู่ที่นี่เองรึ”เสือเมฆเข้ามาในห้องพร้อมกับปืนในมือ“พี่จะทำอะไร”บัวตองกอดปลายดาวเอาไว้แน่น“ฆ่านังปลายดาว”เสือเมฆบอกเสียงเหี้ยม พร้อมกับเล็งปลายกระบอกปืนไปที่หญิงสาวบนเตียง“อย่านะ พี่เมฆสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าหนูปลายดาววางยาฆ่าพ่อเลี้ยงได้สำเร็จ พี่ก็จะปล่อยเธอไป พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ก็ตา
นายศักดิ์หลับตาลง คล้ายกับไม่อยากเห็นภาพสุดท้ายอันน่าเวทนาของพ่อเลี้ยง เขาไม่คิดมาก่อนว่า ผู้ชายที่ยืนอยู่เหนือคนนับร้อยนับพัน กลับยอมสละทุกอย่างเพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียวตลอดเวลา 12 ปี ! แต่ผลสุดท้ายสิ่งที่เขาได้รับตอบแทนของความจงรักภักดีนั้น กลับเป็นความตาย !“ทุกคนจงฟัง คุณเมย์คือคุณหนูปลายดาว ลูกสาวของพ่อเลี้ยงสิงหาที่หายสาบสูญไปเมื่อ 12 ปีก่อน”ศักดิ์ประกาศด้วยเสียงอันดังเพื่อให้ได้ยินกันทั่วทุกคน“ไม่จริง !”สไบนางคัดค้านเสียงหลง จะให้เธอเชื่อได้ยังไงว่าผู้หญิงที่เธอคอยกลั่นแกล้งอยู่ตลอดเวลาจะกลายมาเป็นนายหญิงคนใหม่ของเธอ“จริง ! พ่อเลี้ยงเอาเส้นผมไปตรวจดีเอ็นเอแล้วพบว่า ตรงกับ DNA ของพ่อเลี้ยงสิงหา ที่สำคัญคุณเมย์มีปานรูปดาวที่ไหล่ซ้าย ซึ่งทุกคนก็ทราบดีว่าเป็นสัญลักษณ์บนตัวของคุณหนู”สิ่งที่ได้ยินนั้นทำให้สไบนางถึงกับพูดไม่ออก วิมานในฝันที่เธอเคยวาดไว้ว่าจะเป็นนายหญิงของไร่นี้พังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี“พวกคุณพูดอะไรกัน ไม่จริงใช่ไหม”เมย์ปฏิเสธเสียงพร่าสั่น ความเสียใจ และความสับสนถาโถมเข้ามาในคราเดียวจนเธอแทบรับไม่ไหวที่ต้องมารับรู้ว่าความจริงแล้วคนที่เลี้ยงเธอมา คือฆาตกรที่ฆ