ตอนที่5 น้อยใจ

ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว ภายในห้องจึงมืดสลัว ๆ แต่พอที่มองเห็นว่าในห้องมีเพียงเตียง กับตู้เสื้อผ้าเท่านั้น ห้องเล็ก ๆ ที่เธอถูกจับมาขังไว้นี้กว้างเพียงแค่ครึ่งของห้องนอนที่รีสอร์ต  นับจากวินาทีนี้ไป เธอจะไม่มีที่นอนนุ่ม ๆ  แอร์เย็น ๆ ทีวี หรือแม้แต่ตุ๊กตาตัวโตที่เธอรักอีกต่อไป

เมื่อเสียงจอแจภายนอกค่อย ๆ สงบลงแล้ว เมย์จึงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นกระเบื้องห้องเย็น ๆ แผ่นหลังของเธอพิงกับปูนแข็ง ๆ

เมย์ทิ้งมือที่ถูกมัดไว้ลงข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง ไม่มีกะจิตกะใจจะลุกขึ้นไปเปิดไฟภายในห้อง แม้แต่ร้องไห้เธอก็ไม่กล้าร้องออกมาดัง ๆ เพราะเธอไม่อยากให้ชายผู้นั้นสมดังใจ เขาเป็นดังเช่นซาตานในร่างของเทพบุตร เพียงแค่ครึ่งวันเขาก็สามารถทำให้หล่อนเหมือนตกนรกทั้งเป็น !

ในวันรุ่งขึ้นเมทินีมาเรียนตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือสภาพจิตใจของเธอ และการใช้ชีวิตที่ต่างออกไปจากเดิม ทันทีที่โรงเรียนเลิกเธอจะต้องกลับไร่ปลายดาว

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์รู้ว่าหล่อนเป็นคนรักพ่อกับแม่มาก เพียงแค่เขาข่มขู่ว่าจะฆ่าพวกเขาทันทีที่เธอคิดหลบหนี ก็สามารถบงการเธอทุกอย่าง ดังนั้น เขาจึงไม่ได้ส่งคนมาควบคุมเธอที่โรงเรียน

“เมย์ เดี๋ยว รอก่อน”

เด็กนักเรียนชายสวมแว่น รูปร่างสูง ขาวตี๋ วิ่งตามหลังเด็กสาวมาอย่างกระหืดกระหอบ

“มีอะไรเหรอภาณุ”

เมย์ไม่ชะลอฝีเท้าลง เพราะเธอจะต้องไปที่หน้าโรงเรียนให้ทันเวลาที่รถของไร่ปลายดาวมารับกลับ

“อะ ของขวัญวันเกิด”

ภาณุยื่นถุงสีชมพูหวานแหววที่บรรจุของขวัญให้กับหญิงสาวพร้อมกับรอยยิ้มจริงใจเปิดเผย

“ขอบใจนะ”

เมย์รับเอามาถือไว้ รอยยิ้มที่มีให้เขาฝืนเต็มที่ อีกทั้งดวงตาที่ประดับบนใบหน้าสวยนั้นเศร้าลงไปจนผิดปกติ

“เมย์ไม่ดีใจเหรอ ที่นุให้ของขวัญ”

เสียงของภานุเต็มไปด้วยความน้อยใจ

“ดีใจสิ เพียงแต่ว่าช่วงนี้มีกังวลใจนิดหน่อยนะ”

หญิงสาวฝืดยิ้มให้เด็กหนุ่มอีกครั้ง เพื่อไม่ให้เขาคิดมาก

“มีอะไรก็บอกนุได้นะ นุพร้อมที่จะช่วยเหลือเมย์เสมอ”

ภาณุบอกอย่างจริงใจ  แล้วเขาก็เหลือบเห็นข้อมือของเมย์มีรอยถลอกคล้ายถูกเชือกรัด

“เมย์ ข้อมือไปโดนอะไรมา ทำไมเป็นรอยแดงช้ำแบบนี้ล่ะ”

สีหน้าของเด็กหนุ่มตื่นตระหนกตกใจ

“อ๋อ พอดีเมย์ลองใส่กำไลข้อมือ แล้วมันแน่นเกินไป มันก็เลยรัดข้อมือนิดหน่อยนะ”

เมย์ซ่อนข้อมือไว้ด้านหลัง แล้วพยายามหาเหตุผลมาอ้าง

ภาณุขมวดคิ้วเขารู้ว่าเมย์โกหก เพราะตลอดระยะเวลาที่เรียนด้วยกันมา เธอไม่เคยใส่เครื่องประดับเลยสักชิ้น แม้ว่าเธอจะเป็นถึงลูกสาวเจ้าของรีสอร์ตก็ตาม

เด็กชายได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ไม่ซักไซ้ไล่เลียงเธอมากนัก จึงได้แต่บอกเธอด้วยความเป็นห่วงไปว่า

“รีบทายานะ เดี๋ยวจะเป็นแผลอักเสบ”

“จ๊ะ ขอบใจมากที่เป็นห่วง”

เธอตอบขณะเร่งฝีเท้าไปยังหน้าโรงเรียนโดยมีภาณุเดินเคียงข้างไปเรื่อย ๆ

เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนรถของไร่ปลายดาวก็จอดรออยู่แล้ว เมย์จึงหันมาบอกลากับภาณุ

“ไปก่อนนะ”

“เดี๋ยวเมย์ เธอจะกลับกับรถของไร่ปลายดาวเหรอ”

ภาณุจ้องมองรถอย่างสงสัย

“ใช่ ทำไมเหรอ”

“เธอเคยบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าไอ้พวกไร่ปลายดาวนะ มีแต่พวกเถื่อน ๆ ให้อยู่ห่างจากพวกมันให้มากที่สุด แล้วทำไมเธอต้องขึ้นรถพวกมันกลับด้วยล่ะ แล้วรถของรีสอร์ตเธอไม่มารับเหรอวันนี้”

“พอดีว่า เมย์ต้องไปอยู่ที่ไร่ปลายดาวชั่วคราวน่ะ รีสอร์ตมีการปรับปรุงนิดหน่อยน่ะ”

เมย์พยายามตอบเลี่ยง ๆ เพราะยังไม่อยากจะบอกความจริงหรืออธิบายเหตุผลใด ๆ ตอนนี้ ลำพังแค่คิดถึงแม่ คิดถึงรีสอร์ตที่เคยอยู่ เธอก็เสียใจมากพอแล้ว

“เหรอ”

น้ำเสียงของเด็กหนุ่ม เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เขาก็ทำอะไรมากกว่านั้นไม่ได้ ได้แค่ยืนมองคนที่ตนแอบรักขึ้นรถของไร่ปลายดาวไปจนลับตา

เรือนหลังใหญ่ใจกลางไร่ปลายดาวนั้นตัวเรือนทั้งหลังทำด้วยไม้ศักดิ์ มองไกล ๆ เห็นเป็นสีทองอร่ามทั้งหลัง บ่งบอกถึงฐานะอันร่ำรวยมหาศาลของผู้ครอบครองเรือนหลังนี้

เมื่อรถจอดที่ด้านหน้าเรือนหลังใหญ่ นักเรียนหญิงในชุดม.ปลาย ก็ลงจากรถ แล้วสาวเท้าเดินมุ่งหน้าไปยังเรือนหลังเล็ก ซึ่งเป็นที่อยู่ของเธอ แต่แล้วกรีดร้องของหญิงสาว ที่ดังออกมาจากเรือนใหญ่ก็ทำให้ฝีเท้าของเธอหยุดชะงัก

กรี๊ดดดด 

อย่า !

“อย่าทำอะไรพวกฉันเลยนะคะ”

อ๊ายยยยยยยยย

เสียงร้องอย่า และเสียงร้องกรี๊ดนั้นทำให้เมย์วิ่งขึ้นไปยังเรือนหลังใหญ่ทันที และพบว่ามีเด็กสาวอายุรุ่นเดียวกันกับเธอประมาณ 10 กว่าคน กำลังนั่งตัวสั่นงันงกบนพื้น และมีคนงานผู้ชายพยายามฉีกถึงเสื้อของพวกเธอออก โดยมีพ่อเลี้ยงพยัคฆ์นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ศักดิ์สลักลวดลายอันวิจิตร มองดูลูกน้องกระทำเด็กสาวเหล่านั้นด้วยใบหน้าเย็นชา

“หยุดนะพวกคุณทำอะไรกัน จับเด็กสาวมาแก้ผ้าทำอนาจารแบบนี้มันผิดกฎหมาย ไร้ศีลธรรม !”

เมย์ตวาดออกไปอย่างเหลืออดเพราะทนดูไม่ได้ที่เห็นเด็กสาวพวกนี้ต้องถูกผู้ชายเถื่อน ๆ กระทำย่ำยีจิตใจ

พ่อเลี้ยงพยัคฆ์ใบหน้าเรียบตึงขึ้นมาทันที เขาลุกขึ้น ขายาว ๆ ของเขาก้าวเพียงสองสามครั้งก็ถึงตัวของคนปากกล้าอย่างรวดเร็ว เมย์ถึงกับผงะถอยหลัง แต่ไม่วิ่งหนี เพราะเธอไม่อาจทนดูเด็กสาวถูกทำร้ายเช่นนี้

“ลูกคนเลว ๆ อย่างเธอไม่มีสิทธิ์มาใช้คำว่าผิดกฎหมาย หรืออ้างศีลธรรมกับฉัน !”

น้ำเสียงของเขาเหี้ยมเกรียม ดวงตาของเขาวาวโรจน์คล้ายสัตว์ร้ายที่กำลังบ้าคลั่ง

“ปล่อยพวกเธอไปเดี๋ยวนี้นะ”

เมย์ยังไม่ยอมแพ้ เธอจ้องตาเขากลับอย่างไม่กลัวเกรง โดยลืมไปแล้วว่าเธออยู่ในที่นี้ในฐานะของเชลย ไม่ใช่ลูกสาวเจ้าของรีสอร์ตอย่างที่เคยเป็นมา

“เชลยอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน ! ในไร่ปลายดาวแห่งนี้ ฉันคือผู้ที่มีอำนาจสูงสุด จะทำอะไรก็ได้ กลับไปเรือนคนงานของเธอซะ หรืออยากจะถูกจับแก้ผ้าเหมือนนังเด็กพวกนี้ หึ หึ”

สิ้นคำหัวหน้า บรรดาลูกน้องหน้าเหี้ยมก็หัวเราะอย่างชอบใจ คล้ายกับว่าอยากดูหล่อนแก้ผ้าต่อหน้าต่อตานัก