ตอนที่ 7 ความรู้สึกที่ถูกลืม

@ร้าน friend zone

          “นี่รุ่นพี่ เหมาร้านนี้ทั้งร้านเลยเหรอวะ”

สถานที่แห่งนี้บรรจุผู้คนได้เกือบพัน เป็นงานเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมเครื่องกล ที่มีทั้งรุ่นพี่ ที่รวมตัวเพื่อจัดงานต้อนรับรุ่นน้องโดยเฉพาะ

          “ร้านนี้ ขึ้นชื่อ และอาจารย์ก็แนะนำมา กูว่ามันก็ดีนะภัทร กว้างขวาง เดินได้สะดวก ที่สำคัญ ตอนนี้ สาวๆ คณะเราแต่งตัวแบบนี้แล้ว แมร่-ง!สวยทุกคนเลยว่ะ มึงว่ามั้ย”

สายตาอันแหลมคมที่มีไว้เฉพาะโฉบเหยื่อสาว กำลังจ้องมองไปที่ร่างอวบอิ่มที่กำลังทยอยเดินเข้างานมาอย่างละลานตา

          “คนอย่างมึง ไม่เคยพลาดเลยนะชินทร์”

          “มึงสนใจสักคนมั้ยล่ะรัชย์ กูเห็นมึงไม่คบใครเลย แฟนก็ไม่มี นี่กูชักสงสัยมึงแล้วนะ มึงเป็นเกย์เปล่าวะ ถามจริง”

          “กูไม่คบใคร อย่าเหมาว่ากูไม่ชอบผู้หญิงดิ มึงนี่ มันสมกับที่ไอ้ภัทรว่ามึงเลยนะไอ้ชินทร์ แขวะเขาไปทั่ว”

          “กูก็แค่ถามมึงมั้ย หน้าตามึงก็ดี หล่อกว่าไอ้ภัทรอีก ทำไมไม่มีแฟน มึงจะไม่ให้กูสงสัยมึงได้ยังไงวะ”

          “มี หรือไม่มี ให้เป็นเรื่องของกูเถอะ อย่าห่วงกูเลย มึงห่วงไอ้วินท์เพื่อนมึงดีกว่า นั่งดื่มตั้งแต่เข้ามาล่ะ ไม่พูดไม่จา”

พิรัชย์เหลือบมองไปที่เพื่อนของเขา กวินท์ดื่มหนัก โดยไม่สนใจใครเลย พักนี้ เขาเห็นเพื่อน มีสีหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา สาเหตุก็ไม่น่าจะพ้นเรื่องน้องสาวบุญธรรมของตัวเองเป็นแน่

          “ก็จะอะไรล่ะ เรื่องเดิม ทำเป็นเครียด เดี๋ยววันนี้นะ ถ้าน้องน้ำตาลมา กูจะเข้าไปจีบน้องเขาเลย จบที่เรา เบาที่สุด”

          “สำหรับมึง ไม่น่าจะเบานะชินทร์ อย่าจีบน้องเขาเลย กูสงสารน้องเขาว่ะ ปล่อยเขาให้ไปเจอคนที่ดีๆ เถอะ”

          “ปากมึงก็เป็นแบบนี้ไงไอ้ภัทร ไม่พูดสักวัน มันจะเป็นไรมั้ย หาเรื่องกูได้ทุกวัน”

          “มึงสองคนพอกันเลย อย่าทะเลาะกัน อายน้องๆ เขามั่งสิ เออ...ว่าแต่...ตอนนี้ใครเห็นไอ้กันต์มั่ง มันมาหรือยัง”

          “มันทำงานพิเศษเลิกหรือยังล่ะ”

          “มันบอกกูจะมาดึกหน่อย คงเลิกงานแหละ เอาเป็นว่า ตอนนี้เราเข้าไปดูไอ้วินท์มันก่อนเถอะ นั่งดื่มคนเดียว เมาปลิ้นแล้วมั้ง”

          อีกเหตุการณ์หนึ่ง...

          “เราจะต้องอยู่ดึกมั้ยข้าวตู”

อลินดาถามเพื่อน เพราะรู้สึกกังวลใจ ปกติเธอไม่เคยที่จะมาสังสรรค์ในที่แบบนี้เลย อย่างมากก็รับประทานอาหารกับครอบครัวเท่านั้น วันนี้ อลินดานั่งรถแท็กซี่มาด้วย ปกติตอนมาเรียน จะมีคนขับรถ คอยรับส่ง แต่เพราะอลินดามางานเย็น อาจจะต้องกลับดึก ก็เลยตัดสินใจนั่งแท็กซี่ จะได้ไม่รบกวนคนขับรถต้องนั่งรอ

          “ตอนนี้สองทุ่ม กว่างานจะเริ่ม ฉันว่าดึกนะ เดี๋ยวขากลับ เราก็กลับพร้อมกันได้นะน้ำตาล ถ้าเธอกลัว”

          “ทางกลับบ้าน เราคนละทาง จะกลับพร้อมกันได้ยังไงข้าวตู”

          “ก็เดินออกไปรอแท็กซี่พร้อมกันไง เธอรอฝั่งหนึ่ง ฉันก็รออีกฝั่งหนึ่ง เราสองคนก็มองเห็นกันอยู่นะ”

          “อืม...ก็ได้ ยังไงก็ไม่น่ากลัวหรอก เพราะร้านนี้อยู่ใจกลางของเมือง ฉันกังวลไปเอง”

          “ใช่ๆ เอ่อ...ชุดของเธอใส่พอดีเป๊ะเลยนะ เธอสวยมากน้ำตาล ชุดนี้เหมาะกันเธอที่สุด ดูเป็นสาว เซ็กซี่มากเลยอ่ะ”

เกวลินสำรวจตรวจตราเพื่อน ตั้งแต่หัวจรดเท้า อลินดามาในชุดเดรสรัดรูปสีชมพูหวานพาสเทล เปิดไหล่ เผยให้เห็นผิวนวลเนียนใส ออร่าเปล่งประกาย ผมสีบลอนด์ประกายทองยาวสลวยถูกม้วนเป็นลอน เสริมความสวยเซ็กซี่เข้าไปอีก ถ้าเพื่อนของเธอเป็นดารา ก็คงจะเป็นดาราแถวหน้าตัวท็อปอย่างแน่นอน

          “มันดูโป๊ะไปมั้ยข้าวตู ชุดที่เธอเลือกให้ฉัน”

อลินดาจับชุดของเธอตลอดเวลา เพราะความไม่มั่นใจ เธอไม่เคยใส่ชุดแบบนี้เลย นอกจากเสื้อยืดกางเกงยีนส์แล้ว ก็ไม่เคยคิดที่จะแต่งแบบหญิงๆ ออกงาน  แบบนี้เลยสักครั้ง

          “ไม่โป๊ะหรอก เธอดูฉันสิ ก็ใส่คล้ายๆ กับเธอนะ ดูจะโป๊ะกว่าเธอซะอีก ดูสิ ผ่าหน้าขาสูงกว่าเธออีก”

เกวลินกางขาตัวเองให้เพื่อนดู ความสูง 170 เซนต์ ของเธอ ทำให้เกวลินได้เปรียบอย่างหนึ่ง ไม่ว่าจะใส่ชุดอะไร เธอก็มั่นใจ ว่าเธอเอาอยู่

          “ก็เธอเคยแต่งแบบนี้มาแล้วนี่ข้าวตู เธอก็มั่นใจสิ อีกอย่างงานพิเศษของเธอ ก็คือรับเดินแบบ เป็นพรีเซนเตอร์นะ เธอก็ต้องมั่นใจกว่าฉันสิ”

อลินดามองเพื่อนของตัวเอง ตั้งแต่หัวจรดเท้าเช่นกัน เกวลินมีรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวสวย ใบหน้ารับกับดวงตาที่กลมโตเป็นพิเศษ เอกลักษณ์ของเกวลินคือลักยิ้มสองข้างแก้ม ที่น่ารักมีเสน่ห์มาก แต่เพื่อนของเธอคนนี้ ก็มักทำตัวห้าวๆ และไม่ชอบโชว์ของสักเท่าไหร่

          “เรื่องรับงานนะ ฉันก็อยากจะชวนเธอไปทำงานกับฉันเหมือนกันนะน้ำตาล รับรอง เธอได้เป็นนางเอกแน่นอน หรือไม่ก็เป็นนางแบบ แซงรุ่นพี่แน่นอนเลยนะ เอามะ สนใจหรือเปล่า”

          “ไม่อ่ะ ฉันทำไม่เป็นอย่างเธอนะข้าวตู”

          “เขามีคนสอนนะ เธอไม่ต้องทำอะไร แค่ทำตัวสวยๆ ก็พอ แต่ฉันว่า เธอคงไม่ต้องรับงานอะไรแบบนี้หรอก บ้านเธอมีเงิน และอีกอย่างพ่อแม่ของเธอ ก็คงไม่ยอมแน่ ไม่ปล่อยให้คุณหนูออกมาทำอะไรแบบนี้หรอก”

          “ไม่ขนาดนั้นหรอกข้าวตู เธออย่าลืมนะ ว่าฉันไม่ใช่ลูกจริงๆ ของท่านทั้งสอง ฉันเป็นลูกบุญธรรม ถ้าวันหนึ่ง...”

อลินดาพลันคิดถึงเรื่องของตัวเองกับพี่วินท์ ถ้าเกิด คุณลุงทักษ์ดนัยกับคุณป้าเจนเนตรรู้ว่า อลินดาชอบลูกชายของท่าน ทั้งสองอาจจะโกรธเธอก็เป็นได้ อลินดาไม่รู้ ว่าท่านทั้งสองจะคิดอย่างไรกับเธอ มันก็คง อาจจะเหมือนในละคร ที่ท่านสองคนจะโกรธ และหาว่าเธอเนรคุณหรือเปล่านะ

          20 นาทีต่อมา...

          บนเวที...

          เสียงของ MC รับหน้าที่โดยรุ่นพี่ปีสุดท้าย กำลังดำเนินรายการในการจัดปาร์ตี้รับน้องใหม่ในคณะ เฉพาะสาขาวิศวกรรมเครื่องกล รุ่นพี่รุ่นน้อง แต่งตัวกันในธีมและตามคอนเซ็ปต์ ในวันนี้คือ ‘Hollywood’

          “เดี๋ยวอีกสักประมาณ 10 นาที เราจะถึงขั้นตอนของพิธีเปิดของเรานะครับ วันนี้ ได้รับเกียรติจากอาจารย์ หัวหน้าภาควิชาสาขาวิศวกรรมเครื่องกลของเราด้วยนะครับ รุ่นน้องที่กำลังเดินเข้ามา ให้มานั่งด้านหน้า จุดที่เรามาร์คไว้นะครับ รุ่นน้องจะต้องอยู่โซนตรงกลางข้างหน้าครับ”

          “น้ำตาล เธอดูพี่วินท์สิ สภาพนั้น ฉันว่าเมาแน่ๆ”

เกวลินสะกิดเพื่อน มองรุ่นพี่ที่เพื่อนของเธอชอบ กำลังก้มหน้าก้มตา ไม่สนใจใคร ในมือของเขาถือแก้วแอลกอฮอล์อยู่ตลอดเวลา

          “เห็นแล้ว วันนี้ทางอาจารย์ไม่ให้มีแอลกอฮอล์นี่ ทำไมรุ่นพี่ถึงได้ดื่มกันนะ”

อลินดาเหลือบมองไปทางเขา ทำไมพี่วินท์ ถึงได้ดื่มจัดขนาดนั้นนะ พี่วินท์ไม่ได้แต่งตัวตามธีมที่รุ่นพี่กำหนดไว้ แถมยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ ยังอยู่ในชุดเดิม เสื้อช็อปช่างสีเลือดหมูสวมทับซึ่งด้านในเป็นเสื้อยืดสีขาวแขนสั้น กับกางเกงยีนส์สีดำซีดตัวโปรด แสดงให้รู้ว่า พี่วินท์ไม่ได้สนใจใยดีกับกิจกรรมรับน้องที่คณะจัดขึ้นเลยสักนิด ทำไมเหรอ? การที่พี่วินท์ถูกคนอย่างอลินดารัก มันดูแย่ขนาดนั้นเลยหรือ สภาพของพี่วินท์ ถึงได้ดูเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากแบบนั้น...