ตอนที่ 8 งานเลี้ยง...งานร้าย

15 นาทีต่อมา...

          บนเวที...

          “ขอขอบพระคุณอาจารย์ก้องภพ หัวหน้าภาควิชาสาขาวิศวกรรมเครื่องกลเป็นอย่างสูง ที่ให้เกียรติมาเปิดงานสานสัมพันธ์น้องพี่คณะวิศวะ นะครับ”

          MC หญิง...

          “และต่อจากนี้ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราจะเข้าสู่กิจกรรมพี่รหัสน้องรหัสของเราเลยนะคะ”

          “นั่นไง ฉันว่าแล้ว รุ่นพี่จะต้องเอากิจกรรมบ้านี่ขึ้นมาอีก”

เกวลินกระซิบข้างหู เธอไม่อยากเจอพี่รหัสขี้เก๊กของตัวเองเลย คนบ้าหลงตัวเอง ‘น้องข้าวตู คงจะตกใจที่พี่รหัสของน้องข้าวตู ทำไมถึงหล่อหน้าตาดีขนาดนี้ใช่มั้ย ^_<>^’ คำพูดบ้าๆ ของพี่รหัสนี้ ยังคงอยู่ในหัวของเกวลินไม่ไปไหน คนดีที่ไหน เขาจะชมตัวเองบ้าง TvT

          “อือ...นั่นสิ ทำไมต้องดึงพี่รหัสกับน้องรหัสมาทำกิจกรรมร่วมกันด้วยก็ไม่รู้ ฉันเครียดอีกแล้วข้าวตู”

ตอนแรกความกังวลของอลินดาแทบจะกลายเป็นศูนย์ไปแล้ว แต่ดูตอนนี้สิ มันกลับตีขึ้นมาจะถึงร้อยแล้ว อลินดาไม่ได้ตั้งใจ ที่จะอยากเข้าใกล้พี่วินท์หรอกนะ แต่สถานการณ์มันพาเธอไป พี่วินท์จะเข้าใจเรื่องนี้มั้ย จะคิดว่าอลินดาอยากที่จะเข้าใกล้เขาหรือเปล่า...

          “กิจกรรมของเราก็คือ การเต้นรำ เราจะให้รุ่นพี่ เดินเข้าไปหาน้องรหัสของตัวเองค่ะ แล้วเชิญรุ่นน้องเต้นรำ หนึ่งบทเพลง สำหรับแนวนี้อาจจะโบราณไปสักนิดนะคะ จะมีรุ่นพี่ทำเป็นตัวอย่างค่ะ”

          “งั้น! ตอนนี้รุ่นพี่ทุกคน เริ่มมองหาน้องรหัสตัวเองได้แล้วนะครับ ใครที่หาน้องรหัสตัวเองไม่เจอ ตามเวลาที่กำหนด จะถูกลงโทษทั้งพี่รหัสและน้องรหัสเลยนะครับ เพราะฉะนั้น! น้องรหัสเตรียมสอดสายตามองพี่รหัสของตัวเองเลยนะครับ เราจะเริ่มจับเวลา 60 วินาทีนะครับ”

          “พร้อมมั้ยคะ!”

          ด้านหนึ่ง...

          “เฮ้ย! ทำไมรุ่นพี่เอาเกมแบบนี้มาเล่นวะ!”

เตชินทร์โวยวายขึ้นมาทันที เขาไม่ได้เตรียมตัวมาเพื่อกิจกรรมนี้เลย น้องรหัสเขา ‘ยัยสาวห้าว’ นั่นจะมาหรือเปล่าเนี่ย สายตาคมเริ่มที่จะสอดส่องไปทั่วบริเวณงาน

          “นั่นสิ กูยังมองหาน้องรหัสกูไม่เจอเลย มาหรือเปล่าก็ไม่รู้”

ณภัทรก็เริ่มที่จะกระวนกระวายใจ เขาเองก็ไม่ได้เตรียม เรื่องแบบนี้ไว้ก่อนเลย น้องรหัสเขาเป็นผู้ชาย วันนี้แต่งตัวแบบไหน ยังไง เขายังไม่รู้เลย ให้ตายสิ!

          “ก่อนที่มึงจะตื่นเต้นโวยวาย มึงดูไอ้วินท์ก่อนเถอะ”

พิรัชย์มองสภาพเพื่อนที่เมามายแล้ว รู้ผลทันที สุดท้ายก็ต้องกลายเป็นจุดสนใจอยู่ดี ‘ไอ้วินท์เอ้ย...ต่อให้มึงหลบขนาดไหน...โลกก็ยังเหวี่ยงเรื่องที่มึงหลบมาจนได้’

          “ไอ้วินท์! นี่มึงสนใจกิจกรรมพี่เขาหน่อยดิวะ”

เตชินทร์เขย่าแขนเพื่อน ‘อาการมึงหนัก กว่าที่กูคิดไว้มากไอ้วินท์’

          “กูไม่ทำ! แล้วแต่พวกมึงเลย!”

กวินท์ตอบกลับเพื่อน เขาไม่ชอบทำอะไรที่มันวุ่นวายแบบนี้เลย ‘น้องรหัสงั้นเหรอ? เขาไม่สนใจหรอก!’

          “แต่! น้องรหัสมึง! น้องน้ำตาล จะต้องตามหามึงนะวินท์ และถ้ามึงไม่ให้ความร่วมมือล่ะก็ มึงกับน้องน้ำตาลก็จะโดนทำโทษ มันจะทำให้เรื่องยุ่งยากไปอีกนะโว้ย มึงไม่อยากเจอน้องเขา แต่กูว่ากิจกรรมทำโทษต้องหนักกว่าแน่นอน เชื่อกูดิ ลุกขึ้น! ไอ้วินท์!”

          “มึงเชื่อไอ้ชินทร์เถอะวินท์ เรื่องง่ายๆ มันจะกลายเป็นเรื่องยากนะโว้ย ลุกขึ้น เดินไปหาน้องเขาเถอะ แล้วนี่ใครเห็นไอ้กันต์บ้าง มันมาหรือยังเนี่ย แต่ละคน กูละปวดหัวเลย”

พิรัชย์บ่นความวุ่นวายในกลุ่มแก๊ง 5 คนของเขา ไม่คนนั้น ก็ต้องเป็นคนนี้ เฮ้อ เมื่อไหร่จะโตเป็นผู้ใหญ่กันก็ไม่รู้

          อีกด้านหนึ่ง...

          โต๊ะที่ 4 ข้างเวที...

          “ฉันจะต้องเดินไปหาพี่วินท์มั้ยข้าวตู”

ความกังวลของอลินดามันเหมือนกับว่าเธอโดนกดดันจากทุกทิศทาง ความรู้สึกไม่สบายใจทําให้หายใจไม่เต็มปอด ทั้งที่อลินดา มองเห็นเขาอยู่ไม่ไกล แต่ทำไมเธอถึงได้รู้สึกตื่นกลัวแบบนี้นะ มือบางเย็นเฉียบ เล็บของเธอจิกเข้ากับฝ่ามือ เพื่อกระตุ้นให้ตัวเองรู้สึกตื่นตัวตลอดเวลา

          “ดูแล้ว ก็น่าจะไปนะ เดี๋ยวเดินไปกับฉันก็ได้ เพราะพี่รหัสของฉัน ก็อยู่กลุ่มเดียวกันกับพี่วินท์ของเธอ”

สายตาของเกวลินกำลังจับจ้องไปที่พี่รหัสของเธอ ‘ความเป็นจริง นายรุ่นพี่ก็ดูหล่อเหมือนกันนะ แต่น่าเสียดาย...สติไม่ดี!’

          “พี่รหัสเธอ คือคนไหนเหรอ?”

          “ก็ยืนเก๊กอยู่นั่นไง คิดว่าตัวเองหล่อตายล่ะ”

          “อ่อ...พี่คนนี้เจ้าชู้มากนี่ เห็นกลุ่มสาวๆ เขาพูดกันอยู่ เธอจะโดนพวกแฟนพี่เขาดักตบหรือเปล่าข้าวตู”

          “เฮอะ! เคยกลัวที่ไหน และอีกอย่างนะ ถ้าไม่มีกิจกรรมบ้าๆ นี่ล่ะก็ ฉันไม่มีทางที่ไปเกี่ยวข้องกับนายพี่รหัสนี่แน่นอน คนอะไร หลงตัวเอง! คิดว่าโลกหมุนรอบตัวเองงั้นสิ!”

          เสียงของ MC ดังขึ้น...

          “และ...เรา! จะเริ่มนับแล้วนะครับ พร้อมหรือเปล่าทุกคน จะเริ่มแล้วนะครับ...5 4 3 2 1 เริ่มครับ!!”

          “กรี๊ด! / จะทันมั้ยเนี่ย / แล้วพี่รหัสฉันอยู่ไหน / เฮ้ย! น้องรหัสของผม! /พี่รหัสทางนี้ %$!&%#*$#!”

          “ไปเถอะน้ำตาล ไปหาพี่เขา ง่ายกว่า จะได้จบๆ”

เกวลินจูงมือเพื่อนฝ่าวงล้อมความชุลมุนวุ่นวายของกลุ่มนิสิตรุ่นน้องรุ่นพี่ ที่วิ่งวุ่นตามหากันในกิจกรรมสานสัมพันธ์ครั้งนี้

          “แต่ว่า...”

อลินดาเครียดหนักเข้าไปอีก เธอรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกเพราะความกังวล หัวใจเต้นรัวเหมือนกลองศึก เหงื่อซึมไปทั่วฝ่ามือด้วยความประหม่า ตื่นกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ในไม่กี่นาทีข้างหน้า เธอจะต้องเจอกับพี่วินท์ อลินดาจะต้องทำตัวอย่างไรดี? และพี่วินท์จะตะคอกใส่เธอหรือเปล่า? พี่วินท์จะด่าเธอมั้ย? ทุกอย่างดูสับสนวุ่นวายไปหมด

          “น่า...ฉันอยู่ทั้งคน พี่วินท์ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก ลองทำสิ ฉันจะด่าให้กระเจิงไปเลย มาสิ!”

          อีกฝ่าย...

          “มึงสองคนไม่ต้องเดินให้เมื่อย น้องเขามาโน่นแล้ว”

          “คนมันหน้าตาดี ก็ประมาณนี้แหละ ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องพยายามนะ”

เตชินทร์หันไปคุยอวดเพื่อน

          “เฮอะ! ไอ้ชินทร์ มึงนี่ มันหลงตัวเอง จนเกินเยียวยาจริงๆ”

          “อิจฉากูล่ะสิไอ้ภัทร มึงไปหาน้องรหัสมึงให้เจอเถอะ โชคดีโว้ยเพื่อน ไม่หล่อ ก็ต้องเหนื่อยหน่อยนะ”

          “เชอะ! เดี๋ยวเจอดีแน่มึง!”ณภัทรชี้หน้าคาดโทษ

          ร่างอวบอิ่มของสองสาวกำลังมุ่งหน้ามายังโต๊ะ ที่รุ่นพี่ทั้งสองที่กำลังยืนสนทนากันอยู่

          “พี่รหัส!”

เกวลินเอ่ยทักรุ่นพี่ขี้เก๊กของเธอก่อน ขืนให้คนขี้อวดแบบเขาทักก่อนล่ะก็ คงไม่จบแน่งานนี้

          “ใครครับ คุณหมายถึงผมหรือเปล่าครับ”

เตชินทร์ถามกลับ เขาไม่แน่ใจ ว่าสาวสวยที่เดินมาทักเขานี้ ใช่คนเดียวกันกับน้องรหัสเขาหรือเปล่า

          “ก็พี่นั่นแหละ จะใครล่ะ!”

เกวลินรู้สึกหมั่นไส้ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแบบสุดๆ

          “อ่อ...แล้วนี่น้องน้ำตาล มาหาไอ้วินท์เพื่อนพี่หรือเปล่า... ไอ้วินท์ ตื่นเร็ว! น้องน้ำตาลเขามาหามึงเนี่ย”

เตชินทร์หันไปตบไหล่ของเพื่อน ที่กำลังนั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

          “เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะพี่ คือเดี๋ยวน้ำตาล เรียกพี่เขาเองค่ะ”

อลินดารวบรวมความกล้า เธอต้องรีบทำกิจกรรมนี้ให้มันเสร็จๆ ไป อย่างน้อย มันก็ช่วยขจัดความกังวลของเธอ ออกไปได้บ้าง พี่วินท์จะต่อว่าเธอก็แล้วแต่พี่วินท์เถอะ อลินดาไม่มีทางเลือกแล้ว...