Chapter 19 นายหญิง2

"เอ่อ..คือว่า นาพลั้งมือตีหัวคุณนักรบแตกค่ะ" คำบอกเล่าของนารีทำให้ป้านวลถึงกับเอามือกุมไว้ที่อกด้วยความตกใจ                                             

"หนูว่าอะไรนะ แล้วคุณนักรบเป็นอะไรมากหรือเปล่า ต้องไปเย็บแผลไหม" ป้านวลถามออกมาด้วยความห่วงใย และรู้สึกแปลกใจที่นักรบนั้นยอมนารีได้ถึงเพียงนี้                                                                               

"นาก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พอดีว่านาบอกคุณนักรบไปอาบน้ำล้างตัว แล้วก็รีบลงมาเอากระเป๋ายา เลยไม่ทันได้ดูแผลค่ะป้านวล" คำพูดของนารีกลับทำให้หญิงสูงวัยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผู้ชายอย่างนักรบที่แข็งนอกอ่อนในคงกำลังจะแพ้ใจให้กับนารีเป็นแน่                                                                                   

"หนูนารีรีบขึ้นไปดูคุณนักรบเถอะ ถ้าต้องเย็บแผลก็รีบลงมาบอกให้เจสันขับรถให้ จะได้ไปโรงพยาบาล"                                                                 

"ค่ะป้านวล นาขอตัวไปดูคุณนักรบก่อนนะคะ" พูดจบนารีก็รีบเดินขึ้นบันไดไปทันที เธอรู้สึกเป็นห่วงเขาไม่น้อย เมื่อตัวเองนั้นเป็นสาเหตุให้ชายหนุ่มต้องเจ็บตัว                                                                                 

พอเปิดประตูเข้ามาในห้อง นารีถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อบนเนื้อบนตัวของนักรบมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวไว้ ซิกซ์แพ็กของเขาแน่นเป็นชั้นๆ บวกกับมีไรขนขึ้นแซมเล็กน้อยที่แผงอก ยิ่งทำให้เขาดูเท่มีเสน่ห์มากขึ้น แล้วไหนจะต้นแขนที่มีกล้ามเนื้อมัดใหญ่โผล่นูนขึ้นมาอย่างชัดเจน จนเธอนั้นรู้สึกหัวใจเต้นแรง สาเหตุมาจากความพิศวาสหรือนั่นเป็นเพราะว่าเธอนั้นไม่เคยเห็นผู้ชาย เปลือยกายท่อนบนแบบนี้มาก่อนในชีวิต แต่ที่นารีสัมผัสได้คือใจของเธอเต้นแรงแทบกระเด็นออกมาข้างนอกแล้วตอนนี้ 

"นี่คุณ! ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนได้ไหม" นารีพูดพร้อมกับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทำให้นักรบยกยิ้มที่มุมปากออกมาอย่างชอบใจ เพราะดวงตากลมโตของเธอ เมื่อครู่ยังมองมาที่ร่างกายกำยำของเขาอย่างชื่นชม ในความแน่นของซิกซ์แพ็ก ที่ประจักษ์แก่สายตาของเธอในระยะกระชั้นชิดแบบนี้                  

"นี่คุณ! โอ๊ย! ผมเจ็บแผล ขอทายาก่อนได้ไหม" เสียงร้องของนักรบทำให้น้ารีรีบรุดเข้าไปหาเขาทันที โดยไม่ได้สนใจว่า เขานั้นกำลังโป๊เปลือยร่างกายท่อนบนอยู่                                                                                  

"ไหนขอดูหน่อยซิ แผลลึกหรือเปล่า ต้องเย็บแผลไหมเนี่ย ฉันขอโทษนะคุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" นารีพูดไปพร้อมกับเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดรอบแผลให้กับนักรบ ที่ดูเหมือนว่าไม่ลึกไม่กว้างมาก แต่ก็มีเลือดซึมออกมาให้เห็น                                                                                                                            

"โอ๊ย! คุณเบาๆ หน่อย ผมแสบไปหมดแล้วเนี่ย" นักรบพูดออกมาพร้อมกับฉายแววตาเจ้าเล่ห์ เขาชอบกลิ่นน้ำหอมจากกายของเธอ ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นกลิ่นของดอกไม้จากธรรมชาติ                                            

"ขอโทษ เดี๋ยวเป่าให้นะ เพี้ยง! " นารีพูดพร้อมกับทำเสียงออกมา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเป่าลมลงที่แผลจนนักรบสัมผัสได้ เมื่อลมอุ่นๆ จากลมปากของเธอกระทบลงมาที่หางคิ้วของเขา ภายในใจลึกๆ นักรบอยากโอบกอดหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าเอาไว้ แต่เขาก็ต้องพยายามข่มใจ เพื่อรอเวลาให้เธอพร้อมกว่านี้ ถ้าวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่ เขาจะไม่ปล่อยให้นารีลอยนวลเลยคอยดู                                                                                                         

"คุณกำลังทำแผลให้ผม เหมือนกับที่แม่เคยทำให้เลย แม่ชอบทายาและเป่าให้เวลาที่ผมวิ่งหรือปั่นจักรยานล้ม" นักรบพยายามแล้วที่จะไม่คิดถึงอดีตเวลาที่อยู่ใกล้นารี แต่สัมผัสที่ได้จากเธอนั้นทำให้เขาอดนึกถึงผู้เป็นมารดาไม่ได้ นารีเองก็ไม่กล้าถามอะไรออกไป เพราะไม่รู้ว่ามารดาของนักรบนั้นอยู่ที่ใด ทำไมเขาถึงพูดถึงบ่อยๆ แต่เธอกลับไม่เคยเจอ

นับจากวันนี้ไปความสัมพันธ์ของทั้งสองจะเป็นอย่างไรไม่มีใครอาจรู้ได้ ภายใต้เงื่อนไขและสัญญาที่นักรบทำขึ้น นั่นเป็นเพราะว่าเขาต้องการแก้แค้นหรือเพียงแค่อยากได้นารีมาเป็นคู่ชีวิต ไม่มีใครตอบได้นอกจากตัวและหัวใจของเขา ที่มีคำตอบอยู่ในตัวของมันเอง เมื่อเขานั้นได้เลือกเธอมาเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้เรียบร้อยแล้ว

หลังจากที่นารีทำแผลให้นักรบเสร็จ เธอรีบลงมาข้างล่างด้วยเหตุผลที่ว่าจะเอากระเป๋ายาไปเก็บ ทั้งที่ความเป็นจริงเธอไม่อยากอยู่ใกล้เขาต่างหาก นอกจากหัวใจที่มันเต้นแรงอย่างต่อเนื่องไม่หยุดจนยากที่จะฉุดเอาไว้ เธอไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกดีที่ได้เข้าใกล้นักรบทุกครั้งแบบนั้นด้วย        

"คุณหนูนารี คุณนักรบเป็นยังไงบ้าง แผลลึกหรือเปล่า" ป้านวลเดินออกมาจากในครัว เมื่อเห็นว่านารีเดินเอากระเป๋ายามาเก็บ                               

"แผลไม่ใหญ่และไม่ลึกมากค่ะป้า พอดีว่าโดนตรงหางคิ้วเลือดมันก็เลยไหลไม่หยุด แต่ตอนนี้นาทำความสะอาดแผลทายาแล้วก็ปิดผ้าก๊อซให้คุณนักรบเรียบร้อยแล้วค่ะ" นารีพูดออกมาอย่างรู้สึกผิด ที่เป็นสาเหตุให้นักรบต้องเจ็บตัว                                                                                       

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะค่ะ มานั่งก่อนป้ามีเรื่องจะคุยด้วย" ป้านวลนั่งลงที่โซฟาตามด้วยนารีที่นั่งลงข้างๆ หญิงสูงวัย                                        

"ป้านวลค่ะ นาทำรุนแรงไปหรือเปล่า ที่ทำให้คุณนักรบต้องมาเจ็บตัวแบบนี้" นารีพูดออกมาด้วยใบหน้าและแววตาที่เศร้าลง               

"คุณหนูนารี ป้าอยากให้หนูทำหน้าที่ของภรรยาอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เพราะคุณนักรบเองก็อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ และป้าเชื่อว่าหนูจะทำให้ความฝันของคุณนักรบเป็นจริงได้ ไม่ว่าการแต่งงานจะเกิดจากเงื่อนไขอะไรก็ตาม ป้าเชื่อเรื่องโชคชะตานำพาให้เรามาพบกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณอย่าทิ้งคุณนักรบเป็นอันขาด สัญญากับป้าได้ไหมคะ คุณนารี" ป้านวลพูดออกมายาวยืด แม้นารีจะตั้งใจฟัง แต่บางถ้อยคำเธอก็ไม่เข้าใจอยู่ดี หญิงสูงวัยและนักรบต้องมีอะไรปิดบังเธอแน่ แต่เธอก็ยังไม่กล้าถามอะไรมากไปกว่านี้ 

"ถ้าเป็นเพราะโชคชะตานำพาให้เรามาเจอกัน มันก็ไม่แปลกอะไรนี่ค่ะป้า ถ้าหากว่าวันหนึ่งโชคชะตาจะนำพาให้เราต้องพลัดพรากจากกัน นาเชื่ออย่างนั้น เชื่อในโชคชะตา" นารียังคงตอบกลับไปโดยที่เธอนั้นไม่อยากสัญญาอะไร เพราะถ้าหากทำไม่ได้นั่นหมายถึง เธอจะกลายเป็นคนที่ไม่ซื่อสัตย์กับคำพูดของตัวเอง  

"ไปทานข้าวเถอะค่ะ คุณนักรบลงมาแล้ว" ป้านวลเองก็ยังไม่อยากเร่งรัด ให้นารีนั้นรับปาก ยังไงเธอก็ต้องอยู่บ้านหลังนี้ไปอีกนาน ไม่แน่หากวันนั้นมา ถึงทั้งสองอาจจะรักกันจนไม่อยาก จากกันไปไกลก็ได้

อาหารเย็นมื้อแรกของนารีที่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะนายหญิงของบ้าน นักรบแอบชำเลืองมองไปที่ใบหน้าของนารีหลายครั้ง ในขณะที่หญิงสาวพยายามหลบสายตาคมกริบของเขา เธอกำลังคิดว่าชายตรงหน้าต้องการอะไรจากชีวิตของเธอ เขาเข้ามาเพื่อจุดประสงค์อะไรกันแน่ ทำไมถึงยอมใช้เงินมากมายแลกกับการแต่งงาน                                            

"นาอิ่มแล้ว ขอตัวขึ้นข้างบนนะก่อนนะคะ" นารีพูดพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ ยืนขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะอาหารในทันที นักรบไม่พูดอะไรเขาแค่ชำเลืองมองตามแผ่นหลังของเธอออกไปด้วยความสงสัย