Chapter  20 คืนแรกของวันแต่งงาน

พอเข้ามาในห้องนารีนั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะหยิบสร้อยคอที่นักรบสวมให้ขึ้นมาดู มันเป็นสร้อยอิตาลีทองคำขาวจี้ประดับเพชรเป็นรูปหัวใจ ด้านหลังสลักชื่อของเขาและเธอเอาไว้ จนทำให้นารีเผลออมยิ้มออกมา อย่างน้อยเขาก็ให้ความสำคัญกับวันวิวาห์ ถึงแม้ว่าจะอยู่ภายใต้เงื่อนไขก็ตามที นารีก็รู้สึกดี อย่างน้อยเจ้าบ่าวของเธอในวันนี้ ก็เป็นอาร์มันโด้คนเดียวกัน กับที่เคยช่วยชีวิตให้เธอรอดพ้น จากอันตรายในวันนั้น

ก่อนที่นักรบจะขึ้นมา นารีตัดสินใจรีบหยิบชุดหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ แม้ว่าจะเคยนอนร่วมห้องนี้กับเขามาก่อน แต่ความรู้สึกนั่นมันย่อมแตกต่างกับวันนี้โดยสิ้นเชิง จากคนที่เคยรู้จักสถานะได้เปลี่ยนเป็นสามีภรรยา เธอเองก็ยังคงทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน                                                               

นารีอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเดินออกมา ปรากฏว่านักรบนั่งที่เตียง สายตาคมของเขาจับจ้องมองมาที่เธออย่างไม่วางตา นารีแกล้งทำเป็นเมินแล้วเดินไปนั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง                                                   

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่านารี ทำไมถึงมีท่าทีแปลกๆ กลัวผมเหรอ หื้ม.." นักรบพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ มือของเขาจับลงที่หัวไหล่ของนารี ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมให้กับใคร                        

"คุณ! ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันทำเองได้" หญิงสาวรีบพูดออกไป ในขณะที่หัวใจของเธอนั้นเริ่มต้นแรง

"แต่ผมอยากจะทำให้คุณ รู้ตัวหรือเปล่านารี คุณคือผู้หญิงคนแรกเลยนะ ที่ผมทำแบบนี้ให้" คำพูดของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลัง ทำให้หัวใจของนารีนั้นยิ่งเต้นแรง                                                                                 

"ฉันขอเวลาได้ไหม ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ กับการทำหน้าที่ภรรยา" นารีตัดสินใจพูดออกมาตามตรง ในขณะที่เธอเขินอายจนใบหน้าร้อนผ่าว มันคงแดงเป็นลูกตำลึงสุกแล้วตอนนี้                                                              

"ผมไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น ที่สำคัญผมไม่เคยใช้กำลังบังคับขืนใจผู้หญิง ที่ไม่เต็มใจจะนอนด้วยหรอกนะ" นักรบพูดพร้อมกับเอาผ้าคุณหนูขึ้นไปแขวนไว้ในไม้แขวนเสื้อ ก่อนจะเปิดตู้หยิบหมอนและผ้าห่มออกมา จากนั้นเขาได้เดินตรงไปที่โซฟา ก่อนจะล้มตัวนอนลงนอน แต่ดูยังไงโซฟานั่นก็เล็กกว่าร่างของเขาอยู่ดี     

นารีค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียง แม้เธอจะพยายามข่มตานอนเป็นชั่วโมงก็นอนไม่หลับ ก่อนจะพลิกตัวตะแคงกลับหันไปมองนักรบ ที่นอนอยู่บนโซฟา ดูท่าทางแล้วน่าจะอึดอัด เธอไม่รู้ว่าเขานอนหลับไปได้ไง                                                                                           

ความเป็นจริงแล้วเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายที่น่ากลัวหรือใจร้ายอะไร ขนาดเธอทำร้ายเขาจนเลือดตกยางออก ก็ไม่เห็นว่านักรบจะตอบโต้กลับมาเลย เมื่อคิดได้ดังนั้นนารีไม่รีรอ รีบลงจากเตียงเดินตรงไปหาชายตัวโต ที่นอนอยู่บนโซฟาทันที                                                                                                                      

"คุณ! คุณนักรบค่ะ" นารีพูดพร้อมกับเขย่าไปที่ต้นแขนของเขาเบาๆ ชายหนุ่มค่อยๆ งัวเงียลืมตาตื่นขึ้น เพราะเขารู้สึกเพลียจากการจัดการเรื่องงาน และอีกหลายๆ อย่าง จึงทำให้เขานั้นหลับลงได้อย่างง่ายดาย ทั้งที่ตอนแรกคิดแค่ลองใจนารี ว่าเธอจะมีน้ำใจให้เขาไหม                      

"มีอะไรหรือเปล่าคุณนารี นอนไม่หลับเหรอ หรือจะให้ผมไปนอนข้างนอก" นักรบพูดพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง และเตรียมหยิบหมอนและผ้าห่มพร้อมสำหรับจะเดินออกไปจากห้องนี้                                                          

"นั่นคุณจะไปไหน ฉันมาปลุกคุณให้ลุกไปนอนที่เตียง เพราะไม่อยากเอาเปรียบใคร" นารีพูดเฉไฉออกมา แต่ทำให้นักรบนั้นแอบยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อแผนการของเขาได้ผล ชายหนุ่มเชื่อว่าผู้หญิงอย่างนารีเป็นคนที่มีจิตใจดี เธอไม่มีทางปล่อยให้เขานอนที่โซฟาทั้งคืนหรอก                              

"ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวจะทำให้คุณนอนไม่หลับเป็นกังวลเปล่าๆ เดี๋ยวผมจะออกไปนอนข้างนอกก็ได้ คุณจะได้สบายใจขึ้น" นักรบยังคงพูดจาแกล้งให้นารีนั้นรู้สึกเห็นใจเขามากขึ้น                                                     

"ฉันบอกให้ไปนอนที่เตียง ถ้ายังดื้อดึงอยู่แบบนี้ เดี๋ยวฉันจะจัดให้อีกแผล อยากลองอีกไหม แต่คราวนี้รับรองได้เย็บหลายเข็มแน่" นารีพูดออกมาพร้อมกับเดินไปหยิบไม้ตีกอล์ฟ ทำให้นักรบนั้นรีบเดินขึ้นเตียงอย่างไว พร้อมกับหัวเราะในใจ ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ที่สามารถเอาชนะใจนารีได้สำเร็จ โดยที่เธอนั้นไม่เอะใจเลยสักนิดว่ามันคือการแสดงละคร ที่นักรบนั้นเสแสร้งแกล้งทำ เพื่อให้เธอนั้นตายใจ                          

"แค่นี้เองทำเป็นฟอร์มจัดไปได้" นารีพูดจบก็เดินไปล้มตัวลงนอนตะแคงข้างหันหลังให้กับนักรบ               

"คุณ! นอนยัง" เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้นทำให้นารีนั้นถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง                          

"มีอะไรฉันจะนอนแล้ว คุณนอนไปเลยห้ามกวน" ความจริงนารีก็นอนไม่หลับ เพียงแค่ไม่อยากคุยกับเขาบนเตียงแบบนี้ มันเสี่ยงเกินไปหากเขานั้นหน้ามืดขึ้นมาเธอจะทำยังไง                                                 

"ผมรู้สึกปวดที่แผล คุณช่วยดูให้หน่อยได้ไหม" ใครว่ามารยาร้อยเล่มเกวียนมีแต่ผู้หญิง เวลานี้นักรบก็กำลังใช้มันกับนารี เมื่อเธอนั้นนอนตะแคงข้างหันหลังให้เขาแบบนี้ ชายหนุ่มจึงคิดหาวิธีที่จะได้จ้องหน้าและสบตาเธอ                                                                                                                        

"ไหนขอดูหน่อย ปวดมากไหมเดี๋ยวฉันจะลงไปหยิบยาพาราขึ้นมาให้" นารีพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบลงที่หางคิ้วของนักรบอย่างเบามือ เพื่อสำรวจดูว่าแผลนั้นบวมขึ้นมาหรือเปล่า                                                           

"ช่วยเป่าให้ผมหน่อยได้ไหม" ได้ทีนักรบก็เล่นใหญ่ พูดจาอ้อนนารีออกมา จนทำให้เธอนั้นใจอ่อนยอมทำตามเขาอย่างว่าง่าย แต่นั่นเป็นเพราะว่าเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขามีแผลนี้เกิดขึ้นด้วย                               

"เพี้ยง! ..ฉันขอโทษนะคุณ" นารีเป่าลงไปที่ผ้าก๊อซปิดแผลพร้อมกับทำเสียงลมเป่า จากนั้นเธอได้กล่าวคำขอโทษเขาออกมาอีกครั้ง จึงทำให้ทั้งสองได้สบตากัน สายตาคมนัยน์ตาสีฟ้าของชายตรงหน้าช่างน่าหลงใหล เธอจ้องมองเขากลับไปราวกับถูกต้องมนต์สะกดเอาไว้ ทำให้เธอนั้นแทบหยุดหายใจ                                              

ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะกดจูบลงไปที่เรียวปากบางอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน ลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปากของเธอ ในขณะที่ลิ้นเล็กแตะตอบกลับอย่างอัตโนมัติ เมื่อหญิงสาวนั้นได้เคลิ้มไปกับสัมผัสได้รับจากชายตรงหน้า จากจูบที่นุ่มนวลค่อยๆ ดูดดื่มและเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ มือหนาโอบไปที่แผ่นหลังของคนตัวเล็กเอาไว้ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ สอดมือลงไปใต้ชายเสื้อของเธอ                                                                                                 

“อืมม์!” เสียงอื้ออึงดังมาจากในลำคอของหญิงสาว จากนั้นมือเรียวของเธอได้พยายามผลักอกแกร่งของเขาออกห่าง ก่อนที่สติของเธอนั้นจะเตลิดไปไกลมากกว่านี้ นักรบสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวของนารี เมื่อเนื้อตัวของเธอนั้นเริ่มสั่นเทา นั่นเป็นเพราะว่ามันคือครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกับชายหนุ่มอย่างใกล้ชิด มิหนำซ้ำยังจูบอย่างดูดดื่มแบบนี้อีกด้วย

"ผมรู้ว่าคุณไม่พร้อม แค่ซ้อมไว้เฉยๆ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้ นอนนะครับคนดี" วาจาที่อ่อนหวานกับการกระทำที่อ่อนโยน ทำให้นารีนั้นเผลอไผลทำตามคำพูดของเขาอย่างว่าง่าย ยอมนอนซบหน้าเข้ากับกว้าง พร้อมทั้งยอมให้เขาโอบกอดเอาไว้ตามอำเภอใจ คืนแรกของการแต่งงานที่หลายคนคิดว่าต้องดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ แต่สำหรับคู่ของเขาและเธอนั้น แค่นี้ก็หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนห้าเสียอีก