Chapter 7 ใจเต้นแรง

ภายในห้องที่เงียบสงัด เสียงหัวใจของนารีเริ่มเต้นแรงและไม่เป็นจังหวะ จนอาร์มันโด้สัมผัสได้ เมื่อหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้า พยายามเก็บอาการตื่นเต้นซ่อนเร้นเอาไว้ แต่ในทางกลับกันเธอนั้นกำลังแสดงความตื่นเต้นออกมาทางสีหน้าและแววตาอย่างชัดเจน จนชายหนุ่มอดที่จะฉีกยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเธอไม่ได้

"สนใจนอนซบที่อกของผมสักคืนไหมครับคุณนารี" อาร์มันโด้พูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้เธอ ทำให้นารีลุกขึ้นเดินถอยกรูดอย่างเร็วไว จนหลังของเธอนั้นติดกับผนังของห้อง ในขณะที่ชายหนุ่มนั้นก็ไม่ได้ลดละความพยายาม เมื่อเขานั้นยังคงเดินหน้าเข้าหาเธอ พร้อมกับเอามือยันที่ผนังเอาไว้ โดยมีนารีอยู่ตรงกลางระหว่างแขนทั้งสองข้าง เวลานี้ใบหน้าของเธอแทบจะแนบชิดกับแผ่นอกของเขา                                                               

"นี่! ถอยออกไปเลยนะ!" นารีพูดตะคอกออกมา ในขณะที่หลับตาเล็กตาน้อยไม่กล้ามองออกไปตรง ๆ พร้อมกับใช้มือเรียวดันอกแกร่งของเขาเอาไว้ แต่สัมผัสนั่นกลับทำให้ใจของเธอเต้นแรง และไม่เป็นจังหวะมากขึ้น เมื่อฝ่ามือเรียวแตะลงไปที่มวลกล้ามของชายตัวโต                                          

"กลัวอะไร..ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกนะ เพราะมันยังไม่ถึงเวลา ผมจะยังคงต้องการเก็บคุณเอาไว้ แม้จะปรารถนาในตัวของคุณมากแค่ไหนก็ตามที" คำพูดขอาร์มันโด้ทำให้นารีนั้นเงยขึ้นไปมอง เป็นจังหวะที่ทั้งสองได้สบตากันครั้งแรก ต่างคนต่างก็จ้องมองเข้าไปในแววตา ที่กำลังสื่อถึงกันออกมาภายใต้ม่านตาของคนทั้งคู่

"คุณพูดบ้าอะไร ถอยไปเลยนะ ฉันจะกลับบ้าน" นารีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว แต่แววตาของเธอนั้นกลับเศร้าหม่น เมื่อนึกถึงบ้านพี่เพิ่งจะจากมา ที่นั่นไม่ต่างอะไรจากสุสานคนเป็น ตั้งแต่เล็กจนโตนารียังมองไม่เห็นภาพความสุขในบ้านหลังนั้นเลยสักวัน                                               

"หนีออกมาแล้วคิดจะกลับเข้าไป คุณสติดีอยู่หรือเปล่านารี แล้วหน้าไปโดนอะไรมา ถึงได้ฟกช้ำขนาดนั้น" คำพูดของชายตรงหน้ายิ่งทำให้นารีนั้น เริ่มสงสัยในตัวของเขามากขึ้น สรุปแล้วเขาเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้รู้เรื่องราวของเธอดีจัง ราวกับว่าเขานั้นได้สืบประวัติเธอมาอย่างละเอียด                                                         

"นี่คุณ! ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนได้ไหม ฉันไม่ชอบ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ชอบโชว์จัง ไม่เห็นหน้ามองเลยสักนิด หน้าของฉันจะไปโดนอะไรมาก็ไม่เกี่ยวกับคุณ" นารีพูดออกมา ขณะที่เธอนั้นพยายามละสายตาจากชายร่างกำยำตรงหน้า แล้วทอดมองออกไปด้านข้างแทน เพราะคำพูดเมื่อครู่มันตรงข้ามกับความเป็นจริงทุกประการ                                                                          

"ปากบอกว่าไม่ชอบ แต่ทำไมใจเต้นแรงจัง หัดสู้คนบ้างก็ได้ ไม่ใช่ปากดีแต่กับผม" อาร์มันโด้พูดพร้อมกับแกล้ง เอาหูเข้าไปใกล้หน้าอกข้างซ้าย เพื่อฟังเสียงหัวใจของเธอ และเขาก็พอจะเดาได้ถึงสาเหตุของร่องรอยบนใบหน้าของเธอ                                                                 

เพียะ!! ฝ่ามือของนารีตีลงไปที่หัวไหล่ของอาร์มันโด้อย่างแรง จนเป็นรอยแดง แต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน เผยยิ้มร่าออกมาแทน                               

"ตัวเล็ก ๆ แต่พิษสงรอบตัวนะเราเนี่ย ไปนอนได้แล้ว ผมไม่แกล้งคุณแล้วก็ได้" พูดจบอาร์มันโด้ก็เดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ปล่อยให้นารียืนอยู่ตรงนั้น ก่อนที่หญิงสาวจะเอามือขึ้นมาลูบใบหน้าที่ร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย ทั้งที่อยู่กับชายแปลกหน้าเพียงลำพัง แต่ทำไมเธอกลับไม่กลัวเขา เหมือนกับที่เจอชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นเลย

"อ้าว! คุณจะยืนอยู่ตรงนั้นทั้งคืนหรือไง มานอนได้แล้ว" อาร์มันโด้ออกมาจากห้องแต่งตัวในชุดที่เตรียมตัวเข้านอน เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงเอวยางยืดขายาวธรรมดา แต่ชายตรงหน้ากลับสะกดสายตาให้นารีนั้นจ้องมองอย่างชื่นชม ในความหล่อเท่สมาร์ตของเขา                                               

"คุณจะจ้องผมอีกนานไหมครับ ไหนบอกว่าหุ่นผมไม่น่ามอง แล้วทำไมถึงจ้องราวกับว่าจะกลืนกิน" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินเข้าหานารีอีกครั้ง หญิงสาวพยายามเบี่ยงตัวออก แล้วรีบขึ้นมานั่งที่เตียงนอนทันที ทั้งที่เธอนั้นควรจะหนี แต่นารีกลับวิ่งขึ้นเตียงเธอเองก็ยังงงกับสมองที่สั่งการ ทำไมถึงกล้าทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ออกไป เธอขึ้นมาอยู่บนเตียงของผู้ชายแบบนี้ได้ยังไง                                                                                         

"ดีมาก นอนลงครับ ดึกแล้วพรุ่งนี้ผมมีธุระต้องตื่นแต่เช้า เพื่อไปจัดการงานที่ค้างคา หวังว่าคุณคงไม่กวนผมนะ ง่วงแล้วกู๊ดไนท์ครับ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเอนตัวลงนอน ก่อนจะดึงผ้าขึ้นมาห่ม ไม่ได้สนใจนารีเลยสักนิด ที่เวลานี้เธอนั่งมองเขาตาแป๋ว                                                                

"นี่คุณ! ลุกขึ้นมาคุยกับฉันก่อน" นารีพูดออกมาเสียงดัง แต่ท่าทางของอาร์มันโด้นั้น เหมือนจะหลับไปแล้ว                                                             

"นี่คุณ! ว้าย! .." นารีแค่เพียงสะกิดเขาเบาๆ ชายหนุ่มกลับคว้าตัวเธอล้มลงนอนอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขา                                                                

"ถ้าขืนคุณยังปลุกผมอีก จะไม่ใช่เพียงแค่นอนกอด ผมจะทำมากกว่ากอดอยากลองไหม" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ในขณะที่เขานั้นยังคงหลับตา แต่ในระยะกระชั้นชิดแบบนี้ นารีได้ยินในสิ่งที่เขาพูดออกมาอย่างชัดเจน                                                                                            

"คุณก็นอนไปสิ ปล่อยฉันได้แล้ว" นารีพูดพร้อมกับเอามือดันอกแกร่งของเขาเอาไว้ เมื่ออาร์มันโด้นั้นเริ่มจะรัดตัวเธอเข้าหาร่างกำยำแน่นขึ้น                                                                                                                       

"ผมขอนอนแบบนี้ได้ไหม ผมชอบความรู้สึกนี้จัง อ้อมกอดของคุณนั้นอบอุ่นเหมือนใครบางคน" คำพูดของชายตรงหน้า ทำให้นารีคิดว่าเขาคงเปรียบเปรยเธอนั้นเหมือนกับผู้หญิงของเขา ซึ่งเธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้นหล่อนเป็นใคร ถึงได้หัวใจชายคนนี้ไปครอง เขาคงมีเจ้าของจับจองไปแล้ว                

"ฉันหายใจไม่ออก คุณกอดรัดแน่นเกินไปแล้ว" นารีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่น้อยใจ เมื่อเธอนั้นลืมไปว่าชายตรงหน้าไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับเธอ แล้วทำไมจะต้องรู้สึกหวงแหนเขาด้วย                                          

"ขอโทษครับ กอดหลวม ๆ ก็ได้ นอนเถอะดึกมากแล้ว" อาร์มันโด้พูดพร้อมกับดึงชายผ้าห่มมาคลุมให้หญิงสาวร่างเล็ก