ตอนที่ 11 กระต่ายสาวรัติกาล

​ในตอนนี้จึงเหลือเพียง เมย์ กับ ริสา ที่ยังคงยืนอยู่ด้วยกันอย่างงง ๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าการจากไปของจี๊ดกำลังจะนำพาพวกเธอไปสู่สถานการณ์ที่คาดไม่ถึง

​ณ มุมหนึ่งของเคาน์เตอร์บาร์ วายุ เจ้าของคลับที่ดูเคร่งเครียดกำลังพูดคุยอย่างดุเดือดกับพนักงานคนหนึ่ง ปัญหาใหญ่ที่เกิดขึ้นในค่ำคืนเปิดตัวก็คือ พนักงานต้อนรับ (PR) หรือพนักงานสาว ๆ ที่จ้างมาเกิดมีปัญหาและขาดงานไปอย่างกะทันหัน ทำให้บรรยากาศของคลับดูไม่สมบูรณ์

​วายุถอนหายใจอย่างหงุดหงิดพลางกวาดสายตาไปรอบ ๆ ทันใดนั้น สายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับ เมย์ และ ริสา ที่กำลังยืนพูดคุยกันอย่างโดดเด่นท่ามกลางผู้คน

​"ใช่แล้ว! พวกเธอนี่แหละ!" วายุนึกไอเดียขึ้นมาได้ทันที สองสาวสวยสดใส แถมยังเป็นน้องสาวเพื่อนสนิท (เมฆ) และเป็นคนรู้จัก จะง่ายกว่าการหาคนแปลกหน้ามาแทน

​วายุเดินตรงเข้ามาหาทั้งสองสาวด้วยรอยยิ้มที่ดูเคร่งเครียด

​"เมย์! ริสา! พี่มีเรื่องจะขอความช่วยเหลือด่วนมาก ๆ เลย"

​เมย์มองหน้าวายุอย่างสงสัย "มีอะไรเหรอคะพี่วายุ ดูเครียดจัง?"

​"คือ... ตอนนี้พนักงาน PR ของพี่มีปัญหาขาดไปกะทันหันหลายคนเลย... พี่ขอให้พวกเราสองคนช่วยสวมบทบาท พนักงานต้อนรับพิเศษ ให้หน่อยได้ไหมคืนนี้? แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ..."

​ริสารีบปฏิเสธทันที "ไม่ค่ะพี่วายุ! พวกเรา..."

​วายุรีบพูดตัดบทก่อนริสาจะพูดต่อ "พี่รู้! แต่พี่จำเป็นจริง ๆ! พี่ให้ค่าตอบแทนพิเศษอย่างงามเลยนะ... ถือว่าช่วยพี่ชายคนนี้หน่อยไม่ได้เหรอ? แค่ใส่ชุดยูนิฟอร์มที่พี่เตรียมไว้ให้ พวกเธอสวยอยู่แล้วสบายมากเลย"

​เมย์หันไปมองริสาด้วยแววตาลังเล เธอไม่ได้อยากปฏิเสธเพื้อนของพี่ชาย แต่ก็กลัวว่าริสาจะไม่ยอม...

​"ชุดยูนิฟอร์ม... อะไรเหรอคะ?" เมย์ถามอย่างไม่แน่ใจ

​วายุยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย "ชุดหูกระต่าย... มันเป็นธีมของคลับเราคืนนี้แหละ! สวยน่ารักแน่นอน! นะ ๆ ๆ ถือว่าช่วยพี่หน่อยนะริสา! พี่ไม่รู้จะพึ่งใครแล้วจริง ๆ"

​แม้จะไม่อยากทำ แต่การปฏิเสธวายุซึ่งเป็นเจ้าของงานตรง ๆ ก็เป็นเรื่องยาก... สุดท้ายเธอกับเมย์ก็จำใจต้องพยักหน้ารับข้อเสนอนั้นไปอย่างเลี่ยงไม่ได้...

​กระต่ายสาวแห่งรัตติกาล

​เพียงครึ่งชั่วโมงต่อมา ริสา และ เมย์ ก็ปรากฏตัวในคลับด้วยลุคที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ทั้งสองสวมชุดสีดำที่เผยให้เห็นรูปร่างสวยงาม พร้อมกับที่คาดผมหูกระต่ายสีดำวาววับ

​ริสากัดฟันทำงานอย่างไม่เต็มใจ ขณะที่เมย์ดูสนุกกับบทบาทใหม่ที่ได้รับ...

​แต่สิ่งที่ริสาไม่รู้ก็คือ การที่เธอต้องกลายมาเป็น 'สาวน้อยหูกระต่าย' ในค่ำคืนนี้ จะทำให้เธอได้เผชิญหน้ากับคนที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงมากที่สุดในสถานการณ์ที่เธอไม่ต้องการ...

หลังจากถูกวายุขอร้องแกมบังคับ ริสา และ เมย์ ก็ถูกส่งตัวไปปฏิบัติหน้าที่เป็น พนักงานเสิร์ฟพิเศษ ในชุดยูนิฟอร์มที่วายุเตรียมไว้ให้ — ชุดหูกระต่ายที่ทำให้พวกเธอโดดเด่นสะดุดตาที่สุดในคลับ

​ด้วยชุดที่สั้นรัดรูปและที่คาดผมหูกระต่ายสีดำวาววับ ทั้งริสาและเมย์ต้องเดินถือถาดเครื่องดื่มไปตามโต๊ะต่าง ๆ ท่ามกลางเสียงเพลงที่เร้าใจและการจ้องมองที่ไม่ขาดสายจากแขกเหรื่อ

​เมย์ ดูจะปรับตัวได้เร็ว เธอโยกย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะเพลงเล็กน้อย ยิ้มแย้มรับทิปจากหนุ่ม ๆ ที่พยายามจะขอชนแก้วด้วย

​"ยิ้มหน่อยสิริสา! ดูสิหนุ่ม ๆ มองกันเป็นแถว! ถือซะว่าเป็นประสบการณ์สนุก ๆ ละกัน!" เมย์กระซิบอย่างอารมณ์ดี

​แต่สำหรับ ริสา การเดินท่ามกลางผู้คนที่สายตาเต็มไปด้วยความสนใจ มันคือความทรมานอย่างแท้จริง ทุกย่างก้าวรู้สึกหนักอึ้ง เธอพยายามหลีกเลี่ยงการสบตาใครต่อใคร ก้มหน้าก้มตาเสิร์ฟเครื่องดื่มอย่างเดียวราวกับกำลังทำภารกิจลับ

​"คุณกระต่ายน้อย... แก้วนี้ให้ผมเหรอครับ? ขอบคุณนะครับ" เสียงแหบพร่าของชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหู ริสาทำเพียงพยักหน้า ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

​ในจังหวะที่ริสากำลังเดินสวนทางกับฝูงชนเพื่อนำแก้วเปล่าไปเก็บที่บาร์ สายตาของเธอก็พลันไปปะทะเข้ากับโต๊ะ โซนวีไอพี ที่อยู่ชั้นบนซึ่งมีรั้วกั้น ธนาไม่ได้เดินตามเพื่อนเข้าไปนั่งด้านใน แต่เขายืนอยู่ตรงขอบราวระเบียง ที่ที่สามารถมองเห็นเธอได้อย่างชัดเจน...

​ธนา ไม่ได้สบตาเธออย่างเกรี้ยวกราดเหมือนเมื่อครู่ แต่เขากำลังมองด้วยสายตาที่เย็นชาและหนักอึ้ง ราวกับกำลังตัดสินและประเมินค่า

​มันไม่ใช่สายตาของความปรารถนา... แต่มันคือสายตาของความผิดหวังและไม่พอใจอย่างรุนแรง

​ริสารู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งภายใต้แสงไฟนีออน ดวงตาของเธอกับเขาประสานกันเพียงเสี้ยววินาที แต่ความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดมานั้นทำให้หัวใจเธอเต้นรัวอย่างเจ็บปวด

​เธอรีบก้มหน้าลงต่ำทันที ก้าวเดินอย่างรวดเร็วราวกับถูกไล่ล่า พยายามทำเป็นไม่เห็นว่ามีสายตาของใครก็ตามที่กำลังตามติดเธออยู่

ขณะที่ริสากำลังจะวางถาดที่บาร์เบา ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ วายุ ซึ่งเดินมาดูความเรียบร้อยของงาน " เหนื่อยไหมครับน้องริสา พี่ขอบคุณมากๆเลยนะครับ พี่นี่แย่จริงๆเลย เชิญน้องๆมาเที่ยว แต่ดันเอามาใช้งาน งั้นช่วยต่ออีกนิดนะครับ"วายุพูดต่อ

​"ช่วยไปเสิร์ฟเครื่องดื่มที่โต๊ะ V1 หน่อยนะ เป็นแขกสำคัญของพี่เลย" วายุเร่ง

​ริสาเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ โต๊ะ V1 คือ โต๊ะที่ธนาและเพื่อน ๆ ของเขานั่งอยู่!

​"คือ... ให้เมย์ไปแทนได้ไหมคะ?" ริสาถามอย่างอ้อนวอน

​"ไม่ได้หรอก! เมย์กำลังยุ่งกับโต๊ะโน้นอยู่ อีกอย่างโต๊าะนี้มีแต่คนกันเอง ไอ้ธนาก็นั่งโต๊าะนั่น รีบไปหน่อยนะ" วายุเร่ง โดยไม่รู้เลยว่ากำลังส่งริสาไปสู่สถานการณ์ที่น่าอึดอัด

​ริสาไม่มีทางเลือก เธอหายใจเข้าลึก ๆ พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี แล้วเดินถือถาดที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ราคาแพงมุ่งหน้าไปยังโต๊ะ V1 อย่างจำใจ

​ริสาเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนสุดของโซน V1 ด้วยหัวใจที่เต้นรัวเหมือนกลอง ใบหน้าของเธอซีดเผือดภายใต้แสงไฟสลัว แต่เธอก็ยังคงพยายามรักษาท่าทางที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถาดเครื่องดื่มในมือหนักอึ้งราวกับบรรจุความอึดอัดทั้งหมดของค่ำคืนนี้

​เมื่อเธอเดินไปถึงโต๊ะ ธนาและกลุ่มเพื่อนรวม 4-5 คน ซึ่งเป็นชายหนุ่มรูปงามและดูดีตามแบบฉบับ ลูกหลานนักธุรกิจ กำลังนั่งอยู่ล้อมวง ทุกคนหยุดบทสนทนาและหันมามองเธอเป็นตาเดียว... สายตาที่จ้องมองมานั้นเต็มไปด้วยความสนใจที่เปิดเผย รูปร่างที่น่าหลงใหลและใบหน้าที่งดงาม ของริสาในชุดหูกระต่ายทำให้พวกเขาลืมเรื่องอื่นไปชั่วขณะ

​"ว้าว... คุณกระต่ายคนนี้ของจริงว่ะ" หนึ่งในเพื่อนของธนาที่ชื่อ วิน ผิวปากเบา ๆ ขณะที่ริสาวางถาดลง

​"มานี่เลยน้องสาว... ช่วยพี่ชงเหล้าหน่อยสิ" ปกรณ์ อีกคนที่มีรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม ผายมือเชิญ

​ริสาพยายามควบคุมมือไม่ให้สั่น เธอรินเครื่องดื่มใส่แก้วอย่างรวดเร็วและระมัดระวัง พยายามหลีกเลี่ยงการสบตาใคร แม้แต่กับธนาที่นั่งอยู่ใกล้ที่สุด

​"ขอเติมหน่อยครับคนสวย" วิน ยื่นแก้วให้เธอใกล้ใบหน้า พร้อมกับพยายามเอื้อมมือมาแตะแขนของเธอ

​ริสาเบี่ยงตัวหนีอย่างแนบเนียน "เดี๋ยวริสาจัดการให้ค่ะ" เธอใช้สรรพนามตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ

​"ริสาเหรอ? ชื่อน่ารักจัง" ปกรณ์ กล่าวอย่างติดใจ ก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มอื่น ๆ อีกมากมาย

​ธนา นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ ขาไขว่ห้าง พิงพนักโซฟาด้วยท่าทีผ่อนคลาย แต่ดวงตาของเขายังคงจดจ้องอยู่ที่ริสาอย่างไม่ลดละ มันเป็นสายตาที่ เย็นชาและหนักอึ้ง ไม่ได้มีร่องรอยของความสนุกสนานเหมือนเพื่อน ๆ ของเขา เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่แรงกดดันจากสายตานั้นทำให้หลังของริสาเย็นวาบ

​ในขณะที่ริสากำลังใช้ที่คีบน้ำแข็งตักก้อนน้ำแข็งใส่แก้วอย่างขะมักเขม้น ปกรณ์ ก็เริ่มออกฤทธิ์ เขาลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินอ้อมมาข้างหลังเธอ จากนั้นก็ใช้มือแตะเบา ๆ ที่ไหล่ของริสา

​"นี่... มานั่งข้าง ๆ พี่หน่อยสิ ชงไปคุยไปจะได้สนุก ๆ นะ" ปกรณ์พูดเสียงนุ่ม พยายามจะดึงตัวเธอให้ไปนั่งบนโซฟาข้าง ๆ เขา

​หัวใจของริสาตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอตัวแข็งทื่อ พยายามจะหาคำปฏิเสธที่สุภาพที่สุด

​แต่ก่อนที่เธอจะได้อ้าปากพูด มือเหล็ก ของใครบางคนก็พุ่งมาคว้าแขนของริสาไว้แน่น!

​หมับ!...

​ริสารู้สึกถึงแรงดึงที่แข็งแกร่งจากด้านหน้า เธอถูกกระชากตัวอย่างรวดเร็วจนถาดเครื่องดื่มเกือบหลุดมือ ธนา ได้คว้าตัวเธอเข้ามาในวงแขนอย่างรวดเร็วและรุนแรง!

​ทุกคนที่โต๊ะเงียบกริบ รวมถึงปกรณ์ที่กำลังจะจับตัวเธอด้วย ทันใดนั้น ริสาก็พบว่าตัวเองกำลัง นั่งอยู่บนตักของธนา โดยที่ แขนอันแข็งแกร่ง ของเขารัดโอบรอบเอวของเธอไว้แน่นราวกับเป็น เจ้าของ ของร่างกายนี้

​บรรยากาศที่เคยครึกครื้นและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะพลันเปลี่ยนเป็นความตึงเครียด ไม่มีใครเคยเห็นธนาแสดงท่าทีรุ่มร่าม กับผู้หญิง โดยเฉพาะพนักงานในคลับแบบนี้มาก่อน

​วิน เบิกตากว้างอย่างตกใจ "เฮ้ย! ไอ้ธนา... แก..."

ธนาไม่ตอบ เขายังคงใช้สายตาที่เย็นชาและไร้อารมณ์มองตรงไปข้างหน้า แต่แขนที่โอบเอวริสาไว้แน่นกลับเป็นคำตอบแทน

​ปกรณ์ กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อนเสียงดัง

​"อ้าว ๆ ๆ พวกเรา! นาน ๆ ทีท่านรองจะมีอารมณ์สนุกไปกับพวกเรา!" ปกรณ์พยายามทำเสียงให้ร่าเริง "อย่าไปแย่งเขาเลย! ถ้าเขาต้องการ... ก็ปล่อยเขาไป! พวกเราเลือกเด็กคนใหม่มาบริการก็ได้!"

​คำว่า "เขาต้องการ" กระแทกเข้ากลางใจของริสาอย่างแรง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกลดค่าเหลือเพียง สิ่งของ ชิ้นหนึ่งที่ธนา "ต้องการ" จะครอบครองอย่างเห็นแก่ตัว

​ริสาดิ้นเบา ๆ พยายามจะลุกหนีจากตักของเขา ".... ปล่อยฉันนะ"

​แต่ธนาไม่สนใจเสียงกระซิบของเธอแม้แต่น้อย เขากลับ กระชับวงแขนที่เอวของหญิงสาวแน่นยิ่งขึ้น ไม่ยอมให้เธอขยับไปไหน และ ไม่พูดอะไร ออกมาเลยแม้แต่คำเดียว

​ริสารับรู้ถึงความโกรธและความอับอายที่ไหลท่วมร่าง ความใกล้ชิดกับร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาบนตักนี้ภายใต้สายตาของทุกคนคือ การลงโทษ ที่เขาตั้งใจมอบให้เธออย่างเลือดเย็นที่สุด....