บทที่4 สาวใช้ตัวดี

เมื่อรุ่งสางมาถึง แสงอาทิตย์อ่อน ๆ เริ่มสาดส่องเข้ามาในห้อง ในขณะที่หลิวรุ่ยหลินกำลังทดลองขยับนิ้วมืออย่างระมัดระวัง นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ พร้อมกับบทสนทนาของหญิงสาวสองคนกำลังเดินเข้ามาในห้อง

เร็วเข้า!

หลิวรุ่ยหลินแสร้งทำเป็นล้มตัวลงนอนอย่างเร่งรีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดวงตาหรี่ปรือเล็กน้อยเพื่อคอยสังเกตการณ์ เพราะนางยังไม่สามารถลุกยืนได้อย่างมั่นคง การเปิดเผยว่าตนเองได้สติแล้วในตอนนี้อาจนำมาซึ่งอันตราย

สาวใช้ทั้งสองเดินเข้ามาพร้อมกับถังน้ำร้อนและผ้าเช็ดตัว พวกนางเริ่มจัดระเบียบห้องและพูดคุยกันอย่างเปิดเผย

“เหยาซื่อ เมื่อคืนเจ้าได้ยินเสียงอะไรหรือไม่ ข้าได้ยินเสียงเหมือนของตกเบา ๆ” สาวใช้คนหนึ่งถาม

สาวใช้ที่ชื่อเหยาซื่อส่ายหน้า “เหยาซาน เจ้าหูฝาดไปแล้วกระมัง คุณหนูสี่นอนหลับนิ่ง ๆ มานานหลายปีแล้ว จะมีเสียงอะไรได้เล่า”

“หรือว่าจะมี...” เหยาซานมองซ้ายมองขวา ราวกับว่าที่นี่อาจมีภูติผีมาสิงสู่

“หยุดพูดเลยนะ ถ้าคุณหนูขยับจริง ก็อาจจะเพราะไม่สบายตัวเหมือนทุกทีนั่นแหละ เมื่อคืนพวกเราไม่ได้รอให้นางถ่ายก่อนแล้วค่อยไปนอน” เหยาซื่อลองเปิดผ้าห่มดู ก็พบว่าคุณหนูสี่นอนจมปัสวะจริงๆ “เห็นไหมละ”  

เหยาซานลดเสียงลง แต่หลิวรุ่ยหลินก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน “ช่างน่าสมเพชจริงๆ สงสารก็แต่ท่านโหวกับฮูหยิน อุตส่าห์ย้ายคนทั้งจวนเจิ้นหนิงโหวมาอยู่เมืองฉางซาถึงเจ็ดปี เพื่อพาบุตรสาวมาพบหมอเทวดาแซ่จาง แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นสักนิด”

“นั่นสิ ตกน้ำจนกลายเป็นคนเขลาไปแบบนี้ ช่างเป็นภาระแท้ๆ จะตายก็ไม่ตายให้สิ้นเรื่อง” เหยาซื่อทำหน้ารังเกียจขณะพยายามจัดการกับผ้ารองที่เปียกปัสสวะของคุณหนู

เจ็ดปี? เจ้าเมืองฉางซา? บุตรีของท่านโหว?

ข้อมูลนี้พุ่งเข้าชนสมองของหลิวรุ่ยหลินอย่างจัง นางรู้ความจริงอันน่าตกใจว่า นางคือบุตรีของเจิ้นหนิงโหว ซึ่งกำลังอาศัยอยู่ในจวนของเจ้าเมืองฉางซา และที่สำคัญที่สุด คือทุกคนในจวนนี้ทราบดีว่าบุตรีผู้นี้สติไม่สมประกอบ

อ่า... คนเขลางั้นหรือ

มุมปากของหลิวรุ่ยหลินกระตุกยิ้มอย่างเงียบงัน ความเคร่งเครียดในแววตาเมื่อครู่พลันมลายหายไป และถูกแทนที่ด้วยแววฉลาดเฉลียวและเด็ดขาด

นางตระหนักทันทีว่า ในสถานการณ์ที่ร่างกายอ่อนแอ พลังวัตรเกือบสูญสิ้น และความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่างๆ หรือศัตรูที่ทำร้ายนางจนเป็นแบบนี้ถูกทำลาย การเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย

หลิวรุ่ยหลินตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว นางจะไม่กลับไปเป็นเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่ที่ต้องรับผิดชอบยุทธภพ ตราบใดที่ยังสืบหาสาเหตุที่ทำให้นางตกอยู่ในสภาพนี้ไม่ได้

เอาเถอะ ในเมื่อร่างนี้ไม่อาจกลับสู่ความว่างเปล่าได้ ก็ขอให้ข้าใช้มันเป็นเครื่องมือเถิด

นางจะใช้สถานะ เหยาหลิงเจิน คุณหนูสี่ของเจิ้นหนิงโหวเป็นเกราะกำบังอย่างสมบูรณ์แบบ เพื่อให้สามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบายโดยไม่มีใครสงสัย ในระหว่างฟื้นฟูวรยุทธ์ และรวบรวมข้อมูลเพื่อสืบหาความจริงเกี่ยวกับปมปริศนาของตนเองให้จงได้

ทว่าวันแรกของการคืนสู่โลกของผู้ที่เคยเป็นถึงเจ้าสำนัก ไม่ได้เริ่มต้นด้วยความสดใสและพลังอำนาจ แต่เริ่มต้นด้วยกลิ่นเหม็นอับของปัสสาวะและโจ๊กข้าวต้มจืดชืด

ทั้งเหยาซาน และเหยาซื่อที่เข้ามาดูแลเหยาหลิงเจินในยามเช้า ไม่มีความเคารพอยู่ในดวงตาของพวกนาง มีเพียงความเบื่อหน่ายและความรังเกียจที่ถูกส่งมาดูแลเจ้านายผู้ที่ทุกคนรู้กันว่า ‘ไร้สติปัญญา’ หรือไม่ก็ ‘ถูกปีศาจเข้าสิง’

“วันนี้ค่อยดีหน่อย นางไม่ส่งเสียงเอะอะโวยวายเลย” เหยาซานพึมพำเบาๆ ขณะที่ยกถังน้ำร้อนวางลงบนพื้นอย่างขอไปที

“แล้วไง? นางก็ยังเป็นคนเขลาอยู่ดี” เหยาซื่อตอบกลับด้วยน้ำเสียงกระด้าง “ข้าต้องมาดูแลคนบ้าที่วัน ๆ เอาแต่นอนจมสิ่งปฏิกูลของตัวเอง ชีวิตข้าคงโชคร้ายถึงที่สุด”

หลิวรุ่ยหลินที่กำลังแสร้งทำเป็นนอนนิ่งอยู่บนเตียง รับรู้ทุกการกระทำและทุกถ้อยคำ ทันทีที่รับรู้ถึงสาเหตุว่าทำไมถึงมีกลิ่นปัสสาวะติดอยู่ตามเสื้อผ้าและผ้าปูที่นอนของร่างนี้ ความรู้สึกโกรธแค้นก็พุ่งสูงขึ้นภายในใจของนาง

เหยาหลิงเจิน เจ้าถูกปฏิบัติเช่นนี้มานานแค่ไหนแล้ว

การกระทำของสาวใช้ทั้งสองนั้นเชื่องช้าและเลินเล่อ พวกนางจัดการเรื่องความสะอาดของห้องอย่างรีบร้อนและไม่พิถีพิถัน จากนั้นก็มาถึงขั้นตอนการป้อนอาหาร

เหยาซื่อตักโจ๊กข้าวต้มที่เหลวใสสีอ่อนขึ้นมาหนึ่งช้อน นางไม่ได้รอให้โจ๊กเย็นลงก่อนที่จะยื่นมาจ่อที่ปากของเหยาหลิงเจิน

“อ้าปาก กินซะสิคุณหนู อย่าให้ต้องเสียเวลา” เหยาซื่อพูดเสียงหงุดหงิดพร้อมกับยัดโจ๊กเข้าไปในปากของร่างไร้กำลัง

หลิวรุ่ยหลินฝืนกลืนมันลงไป โจ๊กนั้นร้อนและแทบไม่มีเนื้ออยู่เลย เหยาซื่อป้อนอีกเพียงไม่กี่คำก่อนจะวางชามลง

“พอแล้ว... แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับคนที่ไม่รู้รสชาติอะไร” เหยาซานกล่าวกับเหยาซื่อ พลางมองคุณหนูของตนเองอย่างเหยียดหยาม “เราไปซักผ้าแล้วมานั่งคุยกันข้างนอกดีกว่า”

แล้วทั้งสองคนก็ช่วยกันประคองให้เหยาหลิงเจินนอนลง แล้วพากันออกไปโดยไม่สนใจว่านางจะกินอิ่มจริงๆ หรือไม่

สภาพความเป็นอยู่เช่นนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมร่างกายของเหยาหลิงเจินถึงได้อ่อนแอและผอมแห้งถึงเพียงนี้ ความอ่อนแอทางร่างกายที่เกิดจากการทอดทิ้งยิ่งทำให้การฟื้นฟูวรยุทธ์ของหลิวรุ่ยหลินยากลำบากขึ้นไปอีกหลายเท่า