EP 13 : ความลับที่ไม่ลับ

เสร็จกิจจากการประชุมกับลูกค้า ผมก็มีภาระกิจไปส่งคนตัวโตข้างข้างผมอีก หลังจากแยกย้ายกับพี่วิวัฒน์ เราก็เดินมาขึ้นรถ คนตัวโตเปิดรถไปนั่งประจำที่เป็นตุ๊กตาตัวโตหน้ารถ ส่วนผมก็ประจำที่เป็นพลขับ นี่ผมกลายเป็นคนขับรถให้คุณเขาไปแล้วสินะ

“เย็นนี้คุณนาวินอยากกินอะไรดีครับ” 

ผมแกล้งพูดทำเสียงเรียบเรียบใส่เขา

“ผมอยากกินพี่”

ผมหันมามองเขาอย่างตกใจ 

“นายพูดอะไรของนายนี่”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ผมจะบอกว่าผมอยากกินอะไรก็ได้ที่กินกับพี่ ผมยังพูดไม่ทันจบเลย พี่คิดอะไรอยู่เนี่ย”

“ก็ผมได้ยินอย่างนี้จริงจริงนี่ คนอย่างนายเดี๋ยวนี้ไว้ใจไม่ได้เลย ตกลงจะกินอะไร”

“กินอะไรแถวคอนโดพี่ก็ได้ หรือจะซื้อไปกินที่ห้องพี่ได้นะ”

“อ้าวแล้วทำไมต้องเป็นคอนโดผมด้วย ย้อนไปย้อนมา ถ้าขึ้นห้องแล้ว ผมไม่ออกไปส่งแล้วนะ”

“ไม่ออกก็ไม่ต้องออกดิ”

“งั้นนายก็นั่งรถไฟฟ้า ไปต่อรถตู้กลับเองเลย”

“ไม่เป็นไร คืนนี้ผมค้างกับพี่ได้”

“เฮ้ย.. ไม่ได้ จู่จู่จะมาค้างห้องผมได้อย่างไร”

“ทีพี่ยังไปค้างห้องผมได้เลย”

“ก็นั่นนายชวนเองนี่ และนี่ผมก็ไม่ได้ชวนนายด้วย เจ้าของห้องไม่ยินยอม นายมาค้างเองไม่ได้นะ”

“เอ.. ที่พี่ไม่ให้ผมไปค้างด้วย  หรือว่าพี่มีความลับอะไรซ่อนไว้ที่ห้องหรือเปล่านะ ซ่อนเด็กไว้?”

“ไม่มี เด็กอะไรที่ไหนกัน จะมีก็เด็กโข่งพูดจาไม่รู้เรื่องข้างข้างนี่แหละ”

“นี่พี่ยอมรับว่าผมเป็นเด็กพี่แล้วเหรอครับ ดีใจจัง”

“หึ..”

ดูเจ้าคนตัวโตนี่สิ ทำหน้าทำตาทะเล้นใส่ผมอีกแล้ว ผมนี่อยากให้พี่ศุภโชคมาเห็นหน้าตาแบบนี้จัง ว่าหัวหน้างานคนเก่งประจำแผนกออกแบบ เวลานอกงานแล้วทะเล้นมากแค่ไหน บทคุณชายหน้านิ่งก่อนหน้านี้หายไปไหนหมดแล้ว

“เอาน่า พี่จะได้ไม่ต้องขับไปขับกลับ จะได้ไม่เหนื่อยไง หรือพี่จะปล่อยให้ผมไปเบียดกับฝูงชนบนรถไฟฟ้า แล้วต้องเดินไปหารอรถตู้อีก พี่ไม่สงสารผมเหรอ แล้วถ้าฝนตก ผมจะหลบฝนตรงไหน ถ้าเปียกฝนขึ้นมา แล้วผมไม่สบาย ใครจะมาดูแลผมละครับ เป็นพี่ได้หรือเปล่า”

โอ้ย.. พ่อคุณ พูดมาซะเยอะ ผมถึงกับส่ายหัวกับความขี้ตื้อของคนตัวโต แล้วขับรถออกจากออกจากลานจอดรถก่อนที่จะต้องเจอกับฝูงชนคนออฟฟิศตอนเลิกงาน ไม่งั้นคงติดกันบนลานจอดรถนี่แหล่ะ

“สรุปแล้วจะกินอะไร”

ผมก็ถามออกไปในขณะที่มือจับพวงมาลัย ขาเหยียบคันเร่งไปด้วย

“มีร้านไหนแนะนำมั้ยละครับ เดี๋ยวผมเป็นเจ้ามือเอง”

“เอะอะ .. ก็เปย์ เอะอะ .. ก็เปย์ เปย์เก่งจริงจริง”

“ก็ผมบอกแล้วไง สำหรับพี่ผมสามารถเปย์ได้ทั้งชีวิตเลย เอาเลขบัญชีพี่มาเดี๋ยวผมโอนให้หมดบัญชีเลย แล้วทีนี้พี่ต้องคอยมาดูแลผมด้วยนะ เพราะผมไม่มีตังใช้แล้ว เอ..พี่จะให้ผมใช้วันละกี่บาทก็ได้แต่อย่าโหดมากนะ ผมขอร้อง”

“นี่นายไปเอาคำพูดแบบนี้มาจากไหนกัน มันดูไม่ใช่นายเลย”

“ไม่รู้สิ แต่พอผมอยู่ใกล้พี่แล้ว ผมใจบางมากเลยนะ”

“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยวแวะซื้อของสดนิดนึง แล้วไปทำอะไรง่ายง่ายกินละกัน”

“น่ารักจัง พี่ณัฏฐ์ของผม”

ผมเริ่มงงกับตัวเองล่ะ ตอนแรกที่ผมเจอกับ นาวิน ผมก็รู้สึกว่าเขาน่าสนใจดี พอได้ทำงานด้วยก็เริ่มทึ่งในความเก่งของเขา เริ่มมีความรู้สึกดี แถมยังแอบหวั่นไหว แต่เพราะเราเป็นผู้ชายด้วยกันไง ผมก็เลยคิดว่ามันจะแปลกไปมั้ย ที่ผมไปรู้สึกดีกับเขา ผมก็พยายามเก็บความรู้สึกนี้เป็น ความลับ ในใจผมมาโดยตลอด แต่ ไปไปมามา กลับกลายเป็นเขาเสียเองอีกที่มาวอแว มาเกาะติดกับผม คิดไปคิดมา ใจผมบางเจียนจะขาดแล้ว

ที่ซุปเปอร์มาเก็ต

ผมกำลังคิดว่า ผมจะทำอะไรให้เจ้าลูกหมาตัวโตนี้กินดี ดูซิเวลาเดินตัวก็แทบจะสิงผมอยู่แล้ว ดีนะที่มีรถเข็นกั้นกลางอยู่ ผมเดินไปที่แผนกของสด ได้ไข่ไก่ แฮม อกไก่ น่องไก่ และกุ้ง มา เดินไปดูโซนขายผักซะหน่อย ผมหยิบมันฝรั่ง มะเขือเทศ บล็อกโคลี่ แครอทและเครื่องต้มยำมาใส่รถเข็นพอเดาออกหรือยังครับว่าผมจะทำอะไรให้เจ้าลูกหมากิน ใช่เมนูในใจผมคือ ต้มยำกุ้ง แกงมัสมั่นไก่ บล็อกโคลี่ผัดกุ้ง และขนมปัง แฮม ไข่ดาว ง่ายๆ สำหรับมื้อเช้า แค่คิดว่าผมจะได้เข้าครัวหยิบโน่น จับนี่ มาปรุงอาหาร แค่คิดแค่นี้ก็ฟินแล้ว ผมจะมีความสุขมากเลยนะ เวลาที่ผมเข้าครัวทำอาหารหน่ะ ที่ผ่านมา ผมไม่ค่อยได้ทำอาหารซะเท่าไหร่ ก็เพราะอยู่คนเดียว มันก็จะขี้เกียจหน่อย หาอะไรกินง่ายง่าย ให้จบจบ พอเข้าถึงห้อง ก็จะได้พักได้เต็มที่

“พี่ซื้อของเยอะเหมือนกันนะเนี่ย”

“ก็มีลูกหมาตัวโตมาช่วยกินก็ซื้อเยอะแบบนี้แหละ เดี๋ยวกินไม่อิ่มจะมางอแงใส่อีก”

“ลูกหมาตัวนี้กินอะไรก็นะ ความจริงพี่ไม่ต้องทำอะไรให้ผมกินเลยก็ได้ แค่พี่ยอมมาเป็นอาหารผมสักมื้อสองมื้อก็พอแล้ว”

“ฝันไปเหอะ,,”

ดูสิ ดูพูดเข้าสิ ผมหันไปตบไหล่หนาหนาไปทีนึงแล้วรีบเดินไปดูของต่อ

สำหรับนาวินก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม ในที่สุดเขาก็สามารถหลอกล่อล่อลวง ขอไปค้างกับคนหน้าหวานได้สำเร็จ แถมยังมีโอกาสได้ชิมฝีมือทำอาหารของคนหน้าหวานอีกด้วย แค่เพียงเท่านี้นาวินก็รู้สึกว่าเขาหลงณัฏฐ์ไปไหนไม่ได้แล้ว และถ้าโดนเสน่ห์ปลายจวักเข้าไปอีก นาวินคนนี้จะเหลืออะไรไปไหนได้พ้น

ปกติแล้วผมก็ไม่ใช่คนที่พูดเก่ง หรือชอบพูดอะไรมากนัก แต่พออยู่กับคนคนนี้ทีไร ผมนี้อยากจะพูดอยากจะคุยกับเค้าไม่หยุดเลย มันเหมือนกับว่าคำพูดของผมทั้งหมดนั้นมันเก็บไว้รอพูดกับเขาเพียงคนเดียว ยิ่งเวลาผมหยอดคำหวาน หรือ ทะลึ่งทะเล้นไปบ้าง พอได้เห็นคนตัวบางเขินอาย หน้าแดงนี่ ผมแทบอยากจะเข้าไปกอดเขาแน่นแน่น เพื่อไม่ให้คนอื่นได้มาเห็นความน่ารักน่าเอ็นดูของเขา นาวินคิดไป ยิ้มไปและชำเลืองมองคนข้างข้างเป็นระยะ

‘คนบ้าอะไร เดินเข็นรถเข็นไปยิ้มไป แถมบางช่วงจังหวะก็หันหน้ามาจ้องมองผมส่งสายตากระลิ้มกระเหลี่ยมาอยู่ได้ คนถูกมองมันเขินนะเว้ย รู้บ้างปะเนี่ย’

ณัฏฐ์แอบบ่นในใจ

“พี่ณัฏฐ์ พี่ณัฏฐ์คะ”

ผมหันไปมองทางเจ้าของเสียงเล็กเล็กที่เรียกชื่อผม เอ.. มีคนรู้จักผมที่นี่ด้วยหรือ และแล้วผมก็เห็นเจ้าสาวน้อยร่างเล็กโบกมือหยอยหยอยแล้ววิ่งมาเกาะแขนผม

“มาได้งัยเนี่ยจุ๊บแจง”

ผมหันไปยีผมเจ้าลูกลิงน้อยของผมไปหนึ่งที

“ดีใจจัง น้องไม่คิดว่าจะได้เจอพี่ณัฏฐ์ที่นี่ เย็นนี้น้องต้องได้กินข้าวฟรีแน่เลย แต่..เอ๊ะ พี่ณัฏฐ์ไม่ได้มาคนเดียวใช่มั้ยคะ”

จุ๊บแจงมองหน้าณัฏฐ์แล้วก็หันไปมองหน้าหนุ่มหล่อขาวตี๋ใส่แว่น สไตล์โอปป้า ที่ยืนอยู่ข้างข้าง

“จุ๊บแจงนี่คุณนาวิน เป็นหัวหน้าทีมออกแบบที่โรงงานหน่ะ”

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อจุ๊บแจงค่ะ เป็นลูกน้องพี่ณัฏฐ์ ที่หน้าตาดี นิสัยดี และน่ารักที่สุดในทีมค่ะ”

จุ๊บแจงยกมือไหว้ แล้วยิ้มตาหยีแนะนำตัวพร้อมบอกสรรพคุณตัวเองเสร็จสรรพ

“สวัสดีครับ” 

นาวินกล่าวทักทายและยิ้มรับเพียงแค่นั้น

“เอ๊ะ.. ใช่แล้วน้องเคยได้ยินพี่บอมบ์พูดถึงพี่นาวิน บอกว่าพี่นาวินเป็นคนที่เก่งมากๆ และก็เป็นคู่หูคนใหม่ของพี่ณัฏฐ์”

ณัฏฐ์กับนาวินหันมามองหน้าสบตากันโดยบังเอิญ

“พี่ณัฏฐ์ของน้องน่ารักมั้ยคะพี่นาวิน”

“พูดอะไรอ่ะจุ๊บแจง”

ผมเอ็ดไปที แต่ก็ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ คนข้างข้างผมก็ชิงตอบโต้ไปแล้ว

“ครับ”

“ครับแปลว่าอะไรคะพี่นาวิน”

“ก็น่ารักดี เอ่อ.. น่ารักมากครับ”

เอาแล้วไง นาวินมาชมผมว่า น่ารัก ต่อหน้าลูกน้องผมเนี่ยนะ ผมอยากจะบ้าตาย

“กรี๊ดดดด ใช่มั้ยคะ ใครใครอยู่ใกล้พี่ณัฏฐ์ ก็ต้องบอกว่าพี่ณัฏฐ์น่ารักทั้งนั้นแหละค่ะ วันนี้พี่ณัฏฐ์มีปาร์ตี้หรือคะ ซื้อของเต็มรถเข็นเลย”

“ไม่ได้ปาร์ตี้อะไรหรอก ก็แค่ทำอะไรกินกันนิดหน่อยหน่ะ ไปกินด้วยกันมั้ย”

จุ๊บแจงทำหน้าเหวอแล้วมองหน้าณัฏฐ์ทีนาวินอีกที

“หมายความว่าวันนี้พี่นาวินไปกินข้าวที่ห้องพี่ณัฏฐ์หรือคะ”

นาวินพยักหน้ารับ

“พี่ณัฏฐ์... เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ นี่ยังงัยกันนะ ปกติพี่ณัฏฐ์หวงห้องจะตายไม่ค่อยให้ใครเข้าไป แต่นี่ยังไงกัน น้องงงไปหมดแล้วเนี่ย”

“ไม่เห็นมีไรเลย ทำอย่างกับว่าเราไม่เคยไปห้องพี่ยังงั้นแหละ”

“ก็นั่นมันทีมเรานี่นา พวกเราเป็นลูกน้องพี่ณัฏฐ์นะคะ ขนาดพี่บอมบ์จะขอมาด้วย พี่ณัฏฐ์ยังไม่ยอมให้มาเลย เอ๊ะ.. พี่สองคนมีความลับอะไรที่น้องยังไม่รู้หรือเปล่านะ .. หรือว่าพี่สองคนกำลังคบกันอยู่ใช่มั้ยคะ”

“เฮ้ย.. ยัยจุ๊บจะมาพูดตลกอะไรล้อเล่นแบบนี้ไม่ได้นะ ดูเวล่ำเวลาด้วย นี่เราพึ่งเจอคุณนาวินนะ จะมาพูดล้อเล่นแบบนี้ได้อย่างไรกัน”

ผมรีบดุจุ๊บแจงไปหนึ่งที โทษฐานพูดจาไม่น่ารัก ทำเอาเจ้าตัวน้อยทำหน้าหงอยไปทันที

“จุ๊บแจงขอโทษค่ะ”

“พี่ณัฏฐ์ไม่เห็นต้องไปดุน้องเลย น้องเค้าก็อยากรู้ใช่มั้ยคะ เมื่อกี้ถามพี่ว่าไงนะ”

“....”

“ถามพี่ว่า พี่สองคนกำลังคบอยู่ใช่หรือไม่คะ”

จุ๊บแจงพยักหน้ารับ แถมทำตาวิ้งเป็นประกายอยากรู้อยากเห็น

“ใช่ครับตอนนี้เรากำลังคบกันอยู่”

นาวินตอบหน้าตาย

“อะไรของคุณเนี่ย พูดเล่นแบบนี้เดี๋ยวน้องผมก็เข้าใจผิดหมด”

“พูดเล่นที่ไหนกัน คบก็บอกว่าคบซิ”

“ใครเค้าไปคบกับคุณตอนไหน ฮึ”

“ก็บอกอยู่ตอนนี้งัย”

โอ้ยผมจะบ้าตาย นี่ผมต้องมาต่อล้อต่อเถียงกับคนบ้าหน้าซึนคนนี้ต่อหน้าลูกน้องเนี่ยนะ

“สรุปพี่สองคนคบกันจริงด้วย พี่ณัฏฐ์ไม่ต้องเขินเลย งั้นก็แปลว่า พี่นาวินเป็นคนที่โทรปลุกพี่ณัฏฐ์ทุกเช้าเลยใช่มั้ยคะ”

“พี่ณัฏฐ์เล่าให้น้องจุ๊บแจงฟังหรือครับ”

“ชัดเลย ชัดเลย พี่สองคนเป็นแฟนกัน คราวนี้แหละสาวสาวหนุ่มหนุ่มที่ออฟฟิศมีได้อกหักร้องไห้งอแงกันยกชั้นแน่นอนเลยค่ะ พี่นาวินรู้มั้ยว่าเวลาที่พี่ณัฏฐ์อยู่ออฟฟิศหน่ะ พี่ณัฏฐ์ฮ๊อตมาก เสน่ห์แรงมากเลยค่ะ”

จุ๊บแจงพูดไปยิ้มไป ฟินและจิ้นไปพร้อมพร้อมกัน

“จริงสิ งั้นพี่ต้องทำไงดีครับ”

นาวินเริ่มคุยกับจุ๊บแจงมากขึ้น

“หยุดเลยสองคนนี้ นาวินนายนี่เลิกพูดมั่วมั่วได้แล้ว”

ผมก้มหน้าแล้วบ่นอุบอิบ เพราะดูเหมือนว่าสองคนนี้เริ่มจะคุยถูกคอกันดี

“ไปจ่ายเงินก่อน นี่หิวแล้ว จุ๊บแจงยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ย ไปกินด้วยกันนะ”

“ตอนแรกน้องก็อยากไปกินข้าวกับพี่พี่ด้วยนะคะ แต่คิดไปคิดมา”

จุ๊บแจงพูดแล้วเคียงคอมองหน้านาวินแป๊บ

“น้องว่า น้องกลับไปต้มมาม่าเกาหลีกินเองที่ห้องดีกว่า ไม่อยากไปเป็น ก.ข.ค. ใคร”

“ไม่ต้องลีลาไปกับพี่นี่แหล่ะ จะได้เป็นลูกมือพี่ด้วย”

“ไม่เอาดีกว่าค่ะ ถ้าพี่ณัฏฐ์อยากให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราละก็ เดือนนี้พี่ณัฏฐ์โอนค่าขนมพิเศษให้น้องด้วยนะคะ ความจริงแล้วเงินหน่ะซื้อน้องไม่ได้นะ ถ้าไม่มากพอ อิอิ”

ดูเจ้าตัวแสบพอพูดจบก็ทำหน้าล้อเลียนผมแล้วหันไปพูดอะไรกับนาวินอีกล่ะเนี่ย

“พี่นาวินขา น้องฝากพี่นาวินเป็นลูกมือพี่ณัฏฐ์ให้ทีนะคะ น้องมีความลับจะบอก พี่ณัฏฐ์ของน้องใจแข็งได้ไม่นานหรอกค่ะ อ้อนนิดนิดหน่อยหน่อยเดี๋ยวก็ใจอ่อนแล้ว น้องไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ พี่ณัฏฐ์ สวัสดีค่ะ พี่เขย”

จุ๊บแจงพูดจบ ก็วิ่งจู๊ดออกไป แล้วหันหน้ามาโบกมือทักทายอีกครั้ง

“ยัยจุ๊บ เดี๋ยวเหอะ”

ผมชี้หน้าคาดโทษเจ้าลูกน้องตัวแสบผมไว้

“ไปกันเถอะ ผมหิวแล้ว”

นาวินคว้าข้อมือผมให้เดินตามไป