EP 14 : นัวเนียเก่ง

นาวินถือของพะรุงพะรังเดินตามคนพี่ออกจากลิฟท์แล้วมาหยุดที่หน้าห้อง พอประตูถูกเปิดผมก็สัมผัสได้กับกลิ่นหอมอ่อนอ่อนภายในห้อง ที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ถ้าจมูกผมทำงานไม่ผิดเพี้ยน น่าจะเป็นกลิ่นลาเวนเดอร์ ภายในห้องถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย เป็นระเบียบ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอแต่สีขาว เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นสีขาว เว้นแต่ผ้าม่านที่เป็นสีเทา 

‘ดูท่าทางเจ้าของห้องจะชอบสีขาว ส่วนตัวผมก็ผิวขาว แล้วเจ้าของห้องจะชอบมั้ยนะ’

ผมวางของทั้งหมดไว้ในห้องครัว พอหันกลับมาก็มีแก้วน้ำยื่นมาให้

“ทานน้ำก่อนครับ”

“ขอบคุณครับ”

ผมรับแก้วน้ำจากมือบางบาง แล้วถือโอกาสกุมมือไว้ไม่ปล่อย

“นี่จะจับอีกนานมั้ย ปล่อยได้แล้ว”

ดูก็รู้ว่าเขิน คนอะไรเขินเก่ง เขินแล้วก็กลบเกลื่อนเก่งด้วย ผมปล่อยมือออกแล้วจิบน้ำอย่างชื่นใจ

“ห้องพี่นี่น่าอยู่มากเลยนะครับ บรรยากาศสบายสบาย รู้สึกผ่อนคลายจัง”

“ผมตั้งใจเองแหล่ะ อยากได้ฟีลแบบ อยู่ในธรรมชาติหรือยกสปามาไว้ที่ห้อง เลิกงานกลับห้องมาจะได้เหมือนว่าไปเข้าสปาทุกวัน”

“ใช่กลิ่นลาเวนเดอร์มั้ย”

“เก่งนี่ ดมกลิ่นเก่งนะเรา จมูกดี๊ดี”

คนตรงหน้าพูดแล้วยู่จมูกใส่ผม จนผมอยากจะเอามือไปจับแล้วบีบเล่น

“ใช่ผมจมูกดี ดีมากด้วย ไหนผมขอดมพี่ใกล้ใกล้ซิ ว่ากลิ่นของพี่เป็นแบบไหน”

ไม่พูดเปล่า ผมแกล้งยื่นหน้าไปใกล้ๆ เค้า ทำจมูกฟุดฟิด จนคนตรงหน้าตกใจทำตาโตใส่

“เล่นอะไรเนี่ย ออกไปเลย ไปอาบน้ำก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมเตรียมทำอาหารไว้ให้ บอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ”

คนน่ารักตรงหน้าเอามือดันอกผมออกมา เขินอีกล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า ผมถอยหลังออกตามแรงผลักของเค้า

“...”

“เสื้อผ้ากับผ้าขนหนู ก็อยู่ในตู้นะ คุณเลือกเอาเองเลย”

“ให้ผมไปช่วยพี่ก่อนดีกว่า จะได้เสร็จไวไว แล้วเราค่อยอาบน้ำพร้อมกัน”

พอพูดจบ คนน่ารักของผมก็หันมาทำตาโตใส่ผมอีกครั้ง แล้วฟาดมาที่ต้นแขนผมไปทีนึง แล้วเดินนำเข้าครัวไป

ณัฏฐ์หัวจะปวดกับการขยันเต๊าะของนาวิน เผลอเป็นไม่ได้เลยนะ คนอะไรหยอดเก่งชะมัด ใจคอจะทำให้ผมกระอักกระอ่วนใจตายหรืองัย ผมเดินเข้าครัวไป เตรียมหุงข้าว โดยมีนาวินเดินตามมาเป็นลูกมือผม ช่วยล้างผัก หั่นผัก ไม่นาน บล็อกโคลี่ผัดกุ้ง กับต้มยำกุ้ง ก็เสร็จและถูกตักใส่จานไว้เรียบร้อย ผมยืนมองอยู่พัก ผมว่ามันดูเหมือนขาดขาดอะไรไปนะ

“ต้มยำกุ้งน้ำใสกับบล็อกโคลี่ผัดกุ้ง หอมน่ากินมากเลยนะครับพี่”

นาวินเดินเข้ามาสูดกลิ่นอาหารแล้วทำหน้าฟิน

“ผมว่า ถ้ามีไข่เจียว อีกซักจาน น่าจะโอนะ”

“เดี๋ยวผมทำไข่เจียวให้พี่เอง พี่รอชิมฝีมือผมนะ”

เจ้าลูกหมาตัวโตรับอาสาไปทำไข่เจียว ส่วนผมก็ขอตัวไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยก่อนมาร่วมโต๊ะอาหาร

“กินสิ” 

ผมเอ่ยเชิญคนตรงหน้า พร้อมกับตักบล็อกโคลี่กับกุ้งไปวางบนช้อนเขา

“ไม่ป้อนหน่อยเหรอ”

เค้าทำท่าทางไม่ยอมกิน อยากให้ผมป้อน ฝันไปเถอะ ชิ

“กินเองไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน ชิ”

ผมทำเป็นไม่สนใจเค้า จนคนตรงหน้า ทำหน้าทำตาเป็นหมาหงอย ตักกินเอง

“อร่อยมากเลยครับ นี่มันเป็นอาหารที่เอาไว้เสริฟบนสวรรค์ชัดชัดเลย ฝีมือนางฟ้าองค์ไหนเนี่ย”

“เวอร์วังเกินไปแล้ว กินแล้วถึงกับเพ้อจะขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดเลยหรือไง”

พูดจบคนตรงหน้าอมยิ้ม ผมงง เค้าอมยิ้มกรุ้มกริ่มอะไรอีก ผมพูดอะไรผิดอีกแล้วหรือ

“งั้นคืนนี้ พี่พาผมขึ้นให้ถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดทีนะ ผมรอมานานแล้ว”

“เพล้ง...”

ผมตกใจถึงกับปล่อยช้อนร่วงหล่นจากมือ เมื่อรู้ถึงเหตุผลที่คนตรงหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อกี้

“คิดเรื่องอื่นเป็นบ้างมั้ยเนี่ย วกมาเรื่องนี้ตลอดเลย กินเข้าไปเลย กินให้หมดด้วย”

“ถ้าต้องกินจนหมดมันจะจุกได้นะ เดี๋ยวก็จะพากันขึ้นไม่ถึงชั้นเจ็ดหรอก”

“หยุดเดี๋ยวนี้เลย กิน กิน กิน ไม่ต้องพูดแล้ว”

นาวินมองคนตรงหน้าอย่างน่าเอ็นดู ดูสิ เขินจนแก้มแดง หูแดงไปหมด แล้ว และเค้าก็เอื้อมไปตักไข่เจียวฝีมือตัวเองส่งให้คนที่กำลังเขิน แต่เค้าไม่ได้ตักแล้ววางลงบนจานนะ กลับกัน เค้ากลับยื่นไปตรงหน้า ใกล้เรียวปากบางที่น่าสัมผัสนั้น

“ชิมฝีมือผมหน่อย”

“ก็วางช้อนลงก่อนสิ จะกินได้งัย”

“มา ป้อน ป้อน อ้าหน่อย เร็วสิครับ”

“...”

“ดีครับ”

นาวินเอาช้อนยื่นมาวนเวียนจนจะแตะปากผมอยู่แล้ว ผมจึงต้องอ้าปากกินไข่เจียวจากช้อนที่เขาป้อนมา จากนั้นเขาก็เอาช้อนไปตักข้าวกินต่อหน้าตาเฉย แล้วยังทำเป็นเลียที่ปาก ส่งยิ้มกวนกวนมาอีก จนเป็นผมที่ต้องมาเสียอาการแล้วเสียอาการอีกต่อหน้าเค้าเนี่ย คนบ้าอะไร คิดวนเวียนอยู่เรื่องเดียว ผมนี่ไม่เคยคิดตามเค้าทันเลย ไม่นานอาหารบนโต๊ะก็ถูกจัดการจนหมดเกลี้ยงทุกจาน ไม่รู้ว่าอร่อยฝีมือผม หรือเป็นเพราะว่าเขาหิว หรือกลัวผมจะเสียใจกันแน่ เคี้ยวตุ้ยตุ้ย ไม่หยุดเลย

“คุณไปนั่งพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมล้างเอง”

“ให้ผมช่วยพี่ดีกว่านะ จะได้เสร็จเร็วเร็ว จะได้มีเวลาทำอะไรร่วมกันเยอะๆ”

“จะทำอะไรอ่ะ”

“แล้วพี่อยากทำอะไรกับผมหล่ะ”

“ผมเหนื่อยแล้วผมจะนอน”

“ดีผมนอนด้วย”

“นาวิน .. ถ้าคุณอยากล้าง ก็ล้างไปเลยนะ ผมจะได้ไปอาบน้ำ”

“...”

“ไป ไปอาบน้ำได้แล้ว”

นาวินเดินอ้อยอิ่งเข้าห้องน้ำไป ส่วนผมก็จัดการเคลียร์ล้างจาน ทำความสะอาดในครัวจนเสร็จ แล้วเมื่อออกมาก็พบกับอีกคนที่ใส่เพียงกางเกงนอนขายาวเพียงตัวเดียว เดินเปลือยช่วงบนออกมา กล้ามอกแน่นแน่น กับหน้าท้องลีนลีนจนเห็นเจ้าก้อนหกแพ็คที่ต่างพากันออกมาอวดโชว์ความแข็งแรง ดูก็รู้ว่าเจ้าของร่างฟิตแอนด์เฟริ์มนี้เป็นคนชอบออกกำลังกาย ต่างกับผมที่ไม่นิยมชอบออกแรง เน้นนั่งนั่งนอนนอนมากกว่า ทำให้ไม่มีมัดกล้ามสวยสวยมาอวดมาโชว์เหมือนอย่างเขา

“ทำไมไม่ใส่เสื้อให้เรียบร้อย ชอบโชว์หรืองัย”

“ก็ผมรู้ว่ามีคนชอบดู ก็เลยถอดให้ดูงัย”

ดูเค้าพูดออกสิ แต่ละคำ ผมเลี่ยงการตอบโต้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ระหว่างที่เจ้าของห้องไปอาบน้ำ นาวินก็ถือโอกาสเดินสำรวจห้องซะเลย และแล้วเขาก็สะดุดตากับมุมหนอนหนังสือของเจ้าของห้อง นาวินเดินเข้าไปหยิบหนังสือดู ส่วนมากจะเป็นหนังสือเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ท่าทางเจ้าของห้องจะชอบเที่ยวนะเนี่ย เอาไว้มีโอกาสผมต้องเตรียมหาโปรแกรมไว้รอแล้วหล่ะ แล้วสายตานาวินก็เหลือบมองไปเห็นรูปรูปนึง ถูกหนีบไว้ด้วยแป้นหนีบ ตั้งโชว์อยู่บนโต๊ะ เป็นรูปผู้ชายสามคนกับผู้หญิงหนึ่งคน ซึ่งผู้หญิงในรูปนั้นก็คือน้องจุ๊บแจงที่ผมเจอเมื่อตอนเย็น นั่นแสดงว่า รูปนี้น่าจะเป็นรูปทีมงานของเค้า 

ผมมองรูป แล้วก็รู้สึกหงุดหงิด เพราะในรูปมีเจ้าหนุ่มคนนึงที่ยืนติดกับคนน่ารักของผมแล้วโอบเอวเค้าอยู่ ทำไมถึงปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นมาโอบกอดใกล้ชิดได้ขนาดนี้นะ สรุปแล้วเป็นอะไรกัน เป็นแค่หัวหน้าลูกน้องจริงหรือ เห็นแล้วหงุดหงิดจริงจริง ระหว่างนั้น ผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก คุณเจ้าของห้องในชุดเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงขายาว เดินเช็ดผมออกมา ความน่ารักของเขาสะกดความหงุดหงิดผมลงได้ ผมมองไปยังเส้นผมที่เปียกของเขา แล้วถามเจ้าของห้องไปว่า

“มีไดร์เป่าผมมั้ย อยู่ตรงไหนเหรอครับ”

“มี อยู่ในตู้หน่ะ นายจะเป่าผมเหรอ”

เจ้าของห้องบอกและชี้เป้าให้ผม ผมเดินไปหยิบ แล้วจับตัวเขามานั่งแล้วผมก็นั่งซ้อนตัวเขาอยู่ด้านหลัง แล้วช่วยเป่าผมให้คนน่ารักของผม

ณัฏฐ์สะดุดใจเล็กน้อยเหตุการณ์คุ้นคุ้นเหมือนครั้งก่อนที่ผมไปค้างที่ห้องเขาเลย ครั้งนั้นเขาก็จับผมมานั่งเป่าผมแบบนี้

“นายนี่มีอาชีพเสริมเป็นช่างทำผมหรือ”

“ครับ ผมเป็นช่างทำผมส่วนตัวพี่ ทำให้พี่คนเดียว”

เขาตอบเสียงเบาแล้วเอาขยุ้มเส้นผมของพร้อมเป่าลมร้อนมา มีบางครั้งที่เขาแกล้งเป่าลมแถวหูผม มันทำผมขนลุกวูบขึ้นมาเลย สักพักเสียงเจ้าไดร์ก็เงียบแต่มือหนาหนาก็ยังขยุ้มหัวผมเล่นอยู่ มันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายเบาสบายน่าดู จนเผลอปล่อยเสียงเบาออกมา

“อืมมม ดีจัง”

ผมเผลอส่งเสียงออกมาเบาด้วยความฟินเหมือนมีคนมานวดหัวให้เหมือนตอนเข้าสปาเลย สักพักมือนั้นก็ค่อยๆ ย้ายจากที่เล่นกับหัวทุยๆและเส้นผมของผม เปลี่ยนเป็นมาโอบกอดผมจากด้านหลัง แล้วเจ้าจมูกโด่งสันเป็นคมก็พ่นลมหายใจอุ่นพร้อมกับกดลงมาสัมผัสที่คอของผม เท่านั้นยังไม่พอริมฝีปากนุ่มของเขาก็เริ่มรุกรานกดสัมผัสตรงโน้นที ตรงนี้ที นัวเนียอยู่แถวซอกคอของผม ชวนให้ผมรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบ ขนรุกตั้งชันไปหมด