บทที่ 11 ตระกูลโจว

"ฉันชื่อซุน ซื่อหยวน เธอควรกินมันไป ไม่เช่นนั้นเธอจะนอนไม่หลับเพราะความหิว แล้วเธอจะเอาแรงที่ไหนไปทำงานในทุ่งนา เธอควรคิดให้ดีก่อนที่จะปฏิเสธนะ พวกเราเป็นเยาวชนที่มีการศึกษาจากหมู่บ้านเดียวกัน ดังนั้นเราควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน”

ซุนซื่อหยวนพูเออกมาด้วยใบหน้าแดงเล็กน้อย และเขารู้สึกเขินอายจริงๆ เขาค่อยๆเปิดห่อกระดาษชุบน้ำมัน เผยให้เห็นเศษบิสกิตที่แตกอยู่ออกจากกัน เขาเก็บขนมเหล่านี้ไว้เกือบเดือนเพราะเขาทำใจกินมันไม่ลง บิสกิตห่อนี้ครอบครัวของเขาให้มากินระหว่างเดินทาง

เมื่อเห็นเช่นนี้ เซี่ยฮุ่ยเหม่ยและอีกสามคนก็รีบกินแป้งข้าวโพดไปสองสามคำ ยัดขนมปังเข้าปาก และจากไปอย่างรีบร้อน เมื่อเห็นการกระทำของคนอื่นๆ ซุนซื่อหยวนก็ยิ่งรู้สึกอายมากขึ้น ใบหน้าที่ผอมบางเดิมตอนนี้กลับกลายเป็นสีแดงระเรื่อไปทั้งหน้า

อย่างไรก็ตาม เหตุผลที่จางเฟยเซียน ปฏิเสธที่จะรับสิ่งของจากซุนซื่อหยวน ไม่ใช่เพราะเธอขี้อายหรือเขินอาย แต่มันเป็นเพราะถุงกระดาษเคลือบน้ำมัน ดูสกปรกเล็กน้อย และบิสกิตก็แตกเป็นชิ้น ๆ หลังจากเปิดออก เนื่องจากมือของซุนซื่อหยวนที่ถือบิสกิตอยู่ค่อนข้างใกล้กับจางเฟยเซียน บิสกิตจึงมีกลิ่นหืนของเนยเพราะบิสกิตนี้ถูกทิ้งเอาไว้เป็นเวลานาน

เรื่องดังกล่าวทำให้จางเฟยเซียนผู้ชอบหาประโยชน์จากผู้อื่นสูญเสียความอยากอาหาร ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการมันเช่นกัน แม้ว่าเธอจะไม่กินขนมอบเหล่านั้น แต่เธอไม่อาจเพิกเฉยต่อซุนซื่อหยวน เธอจึงปฏิเสธเขาอีกครั้ง

“ซุน จื้อชิง ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณ แต่เราเพิ่งเจอกันวันนี้ และฉันรับบิสกิตของคุณไม่ได้ คุณควรเก็บคุกกี้พวกนี้ไว้กินตอนหิว ฉันยังมีอาหารแห้งเหลืออยู่บ้าง”

จางเฟยเซียนพูดออกมาอย่างยากลำบาก จากนั้นยืนขึ้น พยักหน้าให้ซุนซื่อหยวน และหันหลังเดินกลับห้องไป เมื่อซุนซื่อหยวนเห็นจางเฟยเซียนเป็นแบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย

“เฮ้ คุณรู้จักสงสารผู้ชายของคุณก่อนที่จะแต่งงานด้วยซ้ำ คุณรู้ด้วยซ้ำว่าต้องทิ้งขนมอบนี่เอาไว้ให้ฉัน และฉันต้องเอาชนะใจจางจื้อชิงคนนี้ให้ได้ ฉันคิดว่าการได้แต่งงานกับเธอเป็นเรื่องที่ดี และทำให้ชีวิตของฉันง่ายขึ้นในอนาคต”  นี่ความคิดคิดของซุนซื่อหยวนบุคคลที่ไม่มีความนับถือตัวเองเลย

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่โจวอี้หมิงส่งรถแทรกเตอร์กลับไปที่กองพล เขาก็กลับบ้าน พอเขาก้าวเข้าไปในสนาม ก็ได้ยินเสียงไออย่างรุนแรงดังมาจากห้องหลักของบ้าน เมื่อได้ยินเสียงโจวอี้หมิงรีบสาวเท้าเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

โจวอี้หมิงเห็นแม่ของเขาเอียงตัวพิงกำแพงดิน พิงตัวลงบนคัง พร้อมทั้งปิดปากและไอ เมื่อเห็นแม่ไอหนักเช่นนี้ โจวอี้หมิง ก็อดไม่ได้ที่จะกำมือแน่นและคลายออกอย่างอ่อนแรง

“ทำไมถึงกลับมาช้าจัง ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม มีซาลาเปาสองชิ้นอุ่นอยู่ในหม้อ รีบไปกินเถอะ” ในขณะที่พูดแม่ของเขาก็พยายามกลั้นไอไว้

ปีนี้แม่โจว อายุเพียงแค่ 45ปี แต่ผมของเธอขาวไปครึ่งหนึ่งแล้ว ครอบครัวนี้เพิ่งมาตั้งถิ่นฐานในกรุงปักกิ่งได้ไม่กี่ปีก็ถูกจัดอยู่ใน "กลุ่มคนดำห้ากลุ่ม" เนื่องด้วยเหตุผลด้านนโยบาย และถูกส่งกลับไปยังหมู่บ้าน สามีของเธอถูกส่งไปในสถานที่ที่ไม่รู้จักเพียงลำพัง

หลังจากถูกย้ายกลับหมู่บ้าน ลูกชายคนโต โจวเฉิงตง ขาหักในขณะที่กำลังขึ้นภูเขา ตอนนี้ผ่านมาหนึ่งปีแล้วนับตั้งแต่ภรรยาของเขาพาลูกกลับบ้านพ่อแม่ของเธอ เมื่อสองปีก่อน เมื่อลูกชายคนที่สอง โจวอี้หมิงทราบว่าครอบครัวของเขาถูกส่งไปในชนบท เขาได้ริเริ่มยื่นคำร้องขอปลดประจำการจากกองทัพและกลับบ้าน การกระทำเช่นนี้นับเป็นการทำลายอนาคตที่สดใสของเขาเอง

โจวหนิงหนิง ลูกสาวคนเล็กเกิดเมื่อแม่ของเธออายุได้ 35 ปี เธอเกิดมาพร้อมกับความพิการแต่กำเนิดจึงอ่อนแอและเจ็บป่วย โจวอี้หมิง มักจะเงียบขรึมและไม่ชอบพูดคุย แต่เมื่อเขากลับมาจากกองทัพ เขาก็ตั้งใจอยากจะดูแลครอบครัวให้ดี

เมื่อเห็นว่ามารดาของเขาไม่อยากให้เขาเป็นกังวลโจวอี้หมิง จึงมองไปที่ โจวหนิงหนิง ที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ เธอและพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะออกจากบ้านไป

โจวอี้หมิง นั่งอยู่บนขั้นบันไดหินนอกห้องครัว พลางกินข้าวโพดบดและซาลาเปาธัญพืชหลายชนิดในมือของเขา การกินอาหารเช่นนี้นับว่าเป็นเรื่องปกติของเขาไปแล้ว ถึงแม้ว่าสิ่งที่กำลังกินเข้าไปจะให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเคี้ยวขี้ผึ้งอยู่ก็ตาม แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้กรามของโจวอี้หมิงมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น

เขาหันศีรษะไปมองดูบ้านหลักของแม่ จากนั้นมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่แสงจันทร์ส่องสว่างและมีดวงดาวพร่างพรายบนท้องฟ้า เขารีบกินซาลาเปาอย่างรวดเร็วและดื่มน้ำหนึ่งชามใหญ่ จากนั้นกลับห้องแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นผ้าเนื้อหยาบ

เหตุผลที่เขาแต่งตัวแบบนี้วันนี้ก็เพราะหัวหน้าหมู่บ้านขอให้เขาสร้างความประทับใจให้กับเยาวชนที่ได้รับการศึกษาใหม่ๆ ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องแต่งตัวเรียบร้อยขึ้นนิดหน่อย

โจวอี้หมิงหยิบเคียวเหล็กและไฟฉายไว้ในกระเป๋าเป้ จากนั้นก็เดินขึ้นภูเขาไปอย่างรวดเร็ว โจวหนิงหนิงได้ยินเสียงดังกล่าว จึงขยี้ตาที่ง่วงนอนของเธอแล้วเงยหน้าขึ้นมองแม่จากนั้นจึงพูดออกมาว่า

“พี่ชายคนที่สองของคุณคงไปล่าสัตว์ที่ภูเขาด้านหลังอีกแล้ว ไม่เป็นไร นอนต่อเถอะ” แม่ โจวตบหลัง โจวหนิงหนิเบาๆ และบอกให้เธอเข้านอนโดยเร็วที่สุด โจวหนิงหนิง พยักหน้าและล้มตัวลงนอนต่อไป

อีกด้านหนึ่ง ณ สถบ้านพักของเยาวชนที่มีการศึกษา เยาวชนที่เพิ่งมาถึงกำลังเก็บสัมภาระของพวกเขา มีเยาวชนชายที่มีการศึกษาที่อายุมากแล้ว 2 คนอาศัยอยู่ในบ้านกับเยาวชนชายที่มีการศึกษาคนใหม่ ดังนั้นพวกเขาจึงพูดคุยและทำความสะอาดในเวลาเดียวกัน พวกเขาพูดคุยกันทุกคน ยกเว้นผู้ชายผิวคล้ำที่ตัดผมสั้น

เขาชื่อโหยวเหวิงกวง อายุสิบเก้าปี เขาไม่ใช่คนพูดมาก เขาเพียงแค่เก็บข้าวของแล้วนอนลงบนคัง เขาไม่ได้พูดมากนักและไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อพิจารณาจากการแสดงออกของเขาแล้ว เขาดูไม่ใช่คนประเภทที่เข้าถึงได้ง่าย

ในห้องพักของหลินมู่อิงมีห้องใหญ่ใกล้หน้าต่าง ซึ่งสามารถรองรับคนได้ห้าถึงหกคน คังนี้กินพื้นที่ในห้องไปครึ่งหนึ่ง ตรงข้ามกับคานดินมีตู้ 2 ตู้ โต๊ะ 3 ตัว และม้านั่งอีกหลายตัว แต่ตู้กับโต๊ะล้วนแต่ทรุดโทรมมาก ยังมีรูอยู่สองสามรูบนตู้ และดูเหมือนไม้แผ่นนั้นจะผุพังจนไม่สามารถใช้งานได้ เช่นเดียวกันกับโต๊ะ เก้าอี้ และม้านั่ง

“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องขอให้ช่างไม้ช่วยทำตู้หรืออะไรบางอย่างเมื่อฉันว่างสองวันนี้” หลินมู่อิงกล่าวขณะมองดูตู้และโต๊ะทรุดโทรมๆ ที่อยู่ตรงหน้าเธอซึ่งดูเหมือนกองไม้ที่ผุพังมากกว่า

“การจ้างช่างไม้มาทำคงเสียเงินเยอะมากใช่ไหม”

เซี่ยฮุ่ยเหม่ยรู้สึกกังวลเล็กน้อยครอบครัวของเธออยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายดังนั้นเธอจึงเก็บเงินทั้งหมดไว้ให้กับน้องชายของเธอ ครั้งนี้เมื่อเธอไปชนบทพ่อแม่ของเธอให้เงินเธอเพียงสิบห้าหยวนเท่านั้น นี่เป็นเพียงสิ่งที่เธอเก็บไว้ชั่วคราว หากคะแนนงานของเธอถูกแลกเป็นอาหารหรือเงินในตอนสิ้นปี แม่ของเธอจะขอให้ส่งมันกลับบ้าน

"คุณสามารถถามได้พรุ่งนี้" ตอนนี้หลินมู่อิงกลายเป็นคนร่ำรวย แต่เธอไม่คิดจะจ่ายเงินเพื่อให้คนอื่นได้รับผลประโยชน์จากเธอ

"ตกลง" เซี่ยฮุ่ยเหมยคิดเธอไม่รู้ว่าครั้งนี้เธอจะอยู่ที่ชนบทได้นานเพียงใด ถ้าเธอใช้ตู้ที่พังนั้น มันจะไม่ปลอดภัยที่จะเก็บของไว้ในนั้นได้ ถ้าราคาเหมาะสมเธอก็อยากจะจ้างช่างทำตู้ของเธอด้วย อย่างไรก็ตาม เมื่อจางเฟยเซียนได้ยินบทสนทนาของพวกเขา เธออดไม่ได้ที่จะมองพวกเขาอย่างดูถูกมากขึ้นในใจ

“ก็แค่การทำตู้ต้องใช้ความคิดมากจริงๆ...”

ตอนนี้คังดินถูกปกคลุมด้วยฟาง และดูเหมือนว่าเยาวชนที่มีการศึกษาคนอื่นๆ จะช่วยกันปูมัน หลินมู่อิงปูที่นอนที่นำมาไว้บนฟาง จากนั้นหยิบหมอนกับผ้าห่มออกมา พวกนี้ซื้อมาก่อนที่เธอจะออกเดินทางทั้งหมดจึงเป็นของใหม่

เซี่ยฮุ่ยเหม่ยยังนำที่นอนและผ้าห่มมาด้วย แต่เห็นได้ชัดว่ามันเก่าแล้ว อย่างไรก็ตามเธอได้แยกพวกมันออกจากกันแล้วซักก่อนที่จะมา หลังจากที่ทั้งสองจัดเตียงแล้ว พวกเขาก็เพียงแค่เก็บข้าวของและเตรียมตัวเข้านอนเพื่อพักผ่อน

ส่วนจางเฟยเซียนกลับนำเพียงผ้าห่มที่บางมากมา เธอไม่รู้ว่าที่นี่ไม่มีแม้แต่ที่นอนหรือหมอนเลย ตอนนั้นแม่ของเธอขอให้เธอนำมาด้วย แต่เธอกลับคิดว่ามันหนักเกินไปจึงปฏิเสธ แต่ตอนนี้ก็มืดแล้ว และเห็นได้ชัดว่าไม่มีที่ไหนจะซื้อได้ ดังนั้นเมื่อมองไปที่ผ้าห่มบางๆ ที่มีผ้าลายดอกไม้ เธอก็กัดฟันแล้วปูลงบนฟาง

ฉันคิดว่าฉันควรจะไปที่สหกรณ์จำหน่ายและการตลาดในเขตโดยเร็วที่สุดเพื่อซื้อที่นอน หรือไม่ก็ซื้อจากชาวบ้านคนอื่นก็ได้