บทที่ 14 ้หมือนจะไม่ใช่ลูกหมา

แม้ว่าหลินมู่อิงจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เธอไม่ได้รับมอบหมายให้ทำงานที่เดียวกับโจวอี้หมิง

แต่เธอยังคงจำได้ว่าภูเขาหลังหมู่บ้านนั้นอุดมไปด้วยทรัพยากรมากมาย

เมื่อพิจารณาว่าฤดูใบไม้ผลิเพิ่งผ่านมาไม่นาน และชาวบ้านจำนวนไม่มากได้ไปที่ภูเขาตลอดฤดูหนาว ไม่น่าจะมีใครไปเก็บสมุนไพรที่ทนความหนาวเย็นบนภูเขาได้

หลินมู่อิง มองไปที่เซี่ยฮุ่ยเหม่ยที่กำลังนั่งตัดหญ้าให้หมูอยู่ไกลๆ และคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงชั่วโมงหรือสองชั่วโมงที่ผ่านมา จากนั้นเธอก็บอกกับเซี่ยฮุ่ยเหม่ยเล็กน้อย และเดินออกมาเงียบๆและเดินตรงเข้าไปในภูเขา

เธอไม่กลัวหากว่าเกิดอันตารายขึ้น ไม่ว่าเธอจะเผชิญกับอันตรายใดๆ ก็ตาม ตราบใดที่เธอซ่อนตัวอยู่ในมิตินั้นโดยตรง เธอจะปลอดภัยอย่างแน่นอน หลังจากเดินไปเกือบยี่สิบนาที หลินมู่อิงก็ได้ยินเสียงร้องดังขึ้นคล้ายกับว่าเป็นเสียงสัตว์เล็กๆ ตัวหนึ่งดูเจ็บปวดทรมานมาก เสียงร้องของมันฟังดูน่าสงสารมาก

หลินมู่อิงก็อยากรู้เช่นกันว่ามันคือตัวอะไรกันแน่ ดังนั้นเธอจึงเดินไปตามทิศทางที่ได้ยินเสียง จนกระทั่งเธอมาถึงที่แห่งหนึ่งซึ่งมีหญ้าขึ้นหนาแน่นอยู่ หลินมู่อิงมองเห็นบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหว และเสียงครางหงิงๆ ก็ชัดเจนขึ้น

หลินมู่อิง ค่อยๆ ดันกองหญ้าออกไป มีเลือดจำนวนมากบนพื้นดินและกองหญ้า ในขณะนี้กับดักที่เป็นสนิมได้ปิดลงเนื่องจากไปสัมผัสกับบางสิ่งบางอย่าง สัตว์ตัวเล็กตัวหนึ่งนอนอยู่ที่นั่นทั้งตัวเต็มไปด้วยโคลนและดูสกปรก อุ้งเท้าหน้าทั้งสองข้างของมันติดกับดัก

หลินมู่อิงไม่รู้ว่ามันได้รับบาดเจ็บมานานแค่ไหนแล้ว แต่เลือดบนกับดักสนิมเริ่มแข็งตัว สัตว์ตัวน้อยนี้มีลักษณะเหมือนลูกสุนัข เนื้อตัวของมันมันสกปรกและมีขนเป็นสีเทา

ในขณะนี้ ดวงตาอันมืดมนของเจ้าหมาน้อยกำลังมองไปที่หลินมู่อิงที่อยู่ตรงหน้ามันด้วยความระมัดระวัง

ดูเหมือนว่ามันต้องการที่จะได้รับการช่วยเหลือ...แต่มันก็ดูเหมือนจะกลัวว่ามนุษย์จะทำร้ายมันด้วย

ดวงตาของมันมีน้ำตาไหลออกมา และสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมทุกชนิดจะดูน่ารักมากขึ้นเมื่อพวกมันยังเด็ก มากกว่าตอนที่พวกมันเติบโตเต็มวัย เมื่อหลินมู่อิงเห็นเช่นนี้ หัวใจของเธอก็อ่อนลงอย่างช่วยไม่ได้

ความจริงแล้วที่นี่ไม่ใช่ภูเขาลึกเลย อย่างไรก็ตาม หลินมู่อิง เดินขึ้นไปบนภูเขาเพียงยี่สิบนาทีเท่านั้น และไม่ได้เดินเข้าไปในภูเขาลึกมากนัก

“วู้~” ลูกสุนัขสกปรกร้องครวญคราง

หลินมู่อิงพูดเบาๆกับมันว่า "ไม่ต้องกลัว ฉันเป็นหมอ ฉันช่วยแกได้"

หลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว เธอจึงตระหนักได้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นไม่จำเป็นเลย หลินมู่อิงพูดอย่างจริงจัง แต่ลูกสุนัขไม่สามารถเข้าใจอะไรเลย

แต่เมื่อมองดูรูปลักษณ์ของหลินมู่อิง ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้มีเจตนาไม่ดีแต่อย่างใด สัตว์มีประสาทสัมผัสที่พัฒนาอย่างดีและสามารถรับรู้ถึงความอาฆาตพยาบาทและความตั้งใจดีได้เป็นอย่างดี

หลินมู่อิง มองไปที่อุ้งเท้าหน้าทั้งสองข้างของลูกสุนัขก่อน มีผู้บาดเจ็บสาหัส 1 ข้าง โดยมีกระดูกถูกส่วนแหลมของกับดักทิ่มแทง อุ้งเท้าหน้าอีกข้างถูกแทงเพียงเล็กน้อย ด้วยส่วนคมของกับดักเท่านั้น และกระดูกไม่น่าจะได้รับบาดเจ็บ

หลินมู่อิงจับกับดักทั้งสองด้านด้วยมือทั้งสองข้าง โดยหลีกเลี่ยงส่วนที่คม นอกจากนี้ สปริงของกับดักยังเป็นสนิม และมีขนาดค่อนข้างใหญ่และหนัก ด้วยตัวเครื่องที่บางเพียงเล็กน้อยนี้ การจะงัดมันเปิดออกจึงไม่ใช่เรื่องยาก

ขณะที่หลินมู่อิงกำลังงัดกับดักให้เปิดออก จู่ๆ ก็มีเสียง "ฮัม~" ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ ราวกับว่ามันมาจากลำคอของสัตว์ร้ายตัวใหญ่บางชนิด

"หมูป่าเหรอ?" หลินมู่อิงหันไปมองด้านหลัง จากนั้นเธอก็พูดออกมาว่า

“บ้าเอ้ย มันเป็นหมูป่าจริงๆ”

สุนัขตัวเล็กสกปรกที่อยู่ตรงหน้าของหลินมู่อิงได้ยินเสียงก่อนเธอด้วยซ้ำไปมันรู้สึกกลัวมากและร่างกายของมันก็สั่นไปด้วยความกลัว และตื่นตระหนก

ดูเหมือนว่ามันอยากจะหลบหนีมากขึ้นไปอีก แต่เมื่อดิ้นรนก็ล้มลงอย่างหนักเพราะได้รับบาดเจ็บที่ขาหน้าทั้งสองข้าง หญ้าที่อยู่หลังหลินมู่อิง ส่งเสียงดังกรอบแกรบ ตอนแรกมันอยู่ไกลมาก แต่สักพักมันก็เริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้น

หลินมู่อิง กัดฟันกรามของเธอ ใช้แรงทั้งหมดที่มี และใช้มือทั้งสองข้างกึงกับดักให้แยกออกจากกัน พร้อมเสียงดัง “เอี๊ยด เอี๊ยด!” จากกับดัก กับดักทั้งหมดถูกทำลายโดยเธอ

“ออกมาเร็วๆ หน่อย”

หลินมู่อิงพูดกับลูกสุนัขตรงหน้าเธอ ลูกสุนัขดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของหลินมู่อิง หรือรู้สึกว่าแรงที่ยึดอุ้งเท้าหน้าของมันหายไป สุนัขทั้งตัวกลิ้งไปด้านข้างและออกจากระยะของกับดัก

หลินมู่อิงไม่ได้ทิ้งกับดักไป แต่ค่อยๆ วางกับดักลงบนพื้นอีกครั้งในสภาพพร้อมใช้งาน

จากนั้นหมูป่าที่อยู่ข้างหลังเธอก็อยู่ห่างจากหลินมู่อิงไม่ถึงยี่สิบเมตร เมื่อเธอหันกลับมา เธอก็สามารถมองเห็นหัวหมูป่าได้แล้ว เขี้ยวยาวๆพวกนั้นดูน่ากลัวนิดหน่อย หลินมู่อิงยกขาหลังที่ยังสมบูรณ์ทั้งสองข้างของลูกสุนัขขึ้นและหันตัวเข้าไปในมิติ   ลูกสุนัขสกปรกถูกดึงเข้าไปในมิติด้วยเช่นเดียวกัน สิ่งนี้ยังทำให้หลินมู่อิงรู้สึกโชคดีอยู่บ้าง

“ปรากฏว่าพื้นที่นี้สามารถนำสิ่งมีชีวิตเข้ามาได้ ถ้าอย่างนั้นแกก็สามารถรักษาอาการบาดเจ็บที่นี่ได้” หลินมู่อิง ยกมือขวาของเธอขึ้น

เมื่อมองไปที่ลูกสุนัขที่ห้อยหัวอยู่ในมือ ฉันรู้สึกทันทีว่ามันไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย จากนั้นเธอก็วางมันลงบนโต๊ะว่าง ในยุคสมัยนี้ ผู้คนประสบความยากลำบากมากในการมีอาหารเพียงพอ ดังนั้นจึงไม่มีทางเลยที่จะมีอาหารเพิ่มเติมเพื่อเลี้ยงสัตว์เลี้ยง

ยิ่งไปกว่านั้น ในยุคสมัยนี้ สุนัขอาจไม่ถือเป็นสัตว์เลี้ยงสำหรับคนอื่นอีกต่อไป

เป็นเรื่องที่ดีมากที่ตอนนี้ หลินมู่อิง สามารถเลี้ยงสุนัขตัวนี้ในพื้นที่มิติของเธอเองได้แล้ว เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็ตักน้ำพุแห่งจิตวิญญาณมา แล้วทำความสะอาดแผลลูกสุนัขอย่างระมัดระวัง

เดิมทีก่อนที่หลินมู่อิงจะเดินทางไปที่ชนบท เธอซื้อยาพื้นฐานบางส่วน โดยตั้งใจจะให้ยาต้านการอักเสบและยาฆ่าเชื้อแบคทีเรียสำหรับอาการบาดเจ็บภายนอกแก่สุนัขตัวน้อย อย่างไรก็ตาม หลังจากทำความสะอาดแผลด้วยน้ำพุแห่งวิญญาณแล้ว หลินมู่อิงก็พบว่าแผลเริ่มหายช้าๆ นี่มันมหัศจรรย์มาก

โดยเฉพาะอุ้งเท้าหน้าของสุนัขมีกระดูกหัก ตอนนี้เวลาที่เธอจับลูกสุนัขก็ไม่ค่อยมีปฏิกิริยาต่อต้านเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่มีปฏิกิริยารุนแรงต่อการสัมผัสก็เลยทำให้แผลไม่เจ็บมาก

“น้ำพุแห่งจิตวิญญาณนี้มันเกินไปแล้ว…”

ดวงตาของหลินมู่อิงอดไม่ได้ที่จะสว่างขึ้น ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นนั้นเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้ ขาหน้าของสุนัขยังขยับไม่ได้ แต่ชีวิตของมันไม่ตกอยู่ในอันตราย หลินมู่อิง มองดูลูกสุนัขที่ผอมมากจนเหลือเพียงกระดูก แล้วจึงเทน้ำให้มันดื่ม

หลังจากการรักษาภายในและภายนอกนี้ ลูกสุนัขก็เดินกะเผลกนิดหน่อย หลินมู่อิงนำซาลาเปาเนื้ออีกชิ้นมาบิออกแล้วป้อนให้ลูกสุนัข ลูกสุนัขกำลังกินอาหารอย่างมีความสุข แต่ทำไมมันไม่กระดิกหาง? หลินมู่อิงมองด้วยความสงสัย กว่าที่ลูกสุนัขจะกินอิ่มมันก็กินซาลาเปาเนื้อชิ้นไปเป็นชิ้นที่ห้า

หลินมู่อิง อดไม่ได้ที่จะจับหน้าผากของเธอ... "สิ่งเล็กๆ แบบนี้กินได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ"

เมื่อมองดูท้องที่ป่องขึ้นของลูกสุนัข หลินมู่อิงก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากอาบน้ำให้ลูกสุนัขอีกครั้ง เธอก็พบว่าถึงแม้ลูกสุนัขจะผอม แต่ลวดลายบนร่างกายของมันค่อนข้างสวยงาม และมันดูเหมือนแมวนิดหน่อย ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงร้องไม่ใช่เหมียวๆ เธอคิดว่าคงจะใช่แมวแน่ๆ แต่เมื่อมองดูดีๆรูปร่างมันก็ไม่เหมือนแมวสักเท่าไหร่ หลินมู่อิงอดสงสัยไม่ได้ว่าว่าสิ่งเล็กๆ น้อยๆ นี้ไม่ใช่ลูกสุนัข

หลังจากอาบน้ำให้มันเสร็จแล้วหลินมู่อิงก็มองดูเมล็ดพันธุ์ที่ถูกปลูกไว้ไม่กี่วันก่อนจากระยะไกล ออกดอกแล้วสินะความเร็วเท่านี้น่าจะออกผลในอีกไม่กี่วัน พื้นที่มิติแห่งนี้มอบความประหลาดใจไม่รู้จบให้กับหลินมู่อิงจริงๆ