บทที่ 14 ้หมือนจะไม่ใช่ลูกสุนัข

แม้ว่าหลินมู่อิงจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เธอไม่ได้รับมอบหมายให้ทำงานที่เดียวกับโจวอี้หมิง

แต่เธอยังคงจำได้ว่าภูเขาหลังหมู่บ้านนั้นอุดมไปด้วยทรัพยากรมากมาย

เมื่อพิจารณาว่าฤดูใบไม้ผลิเพิ่งผ่านมาไม่นาน และชาวบ้านจำนวนไม่มากได้ไปที่ภูเขาตลอดฤดูหนาว ไม่น่าจะมีใครไปเก็บสมุนไพรที่ทนความหนาวเย็นบนภูเขาได้

หลินมู่อิง มองไปที่เซี่ยฮุ่ยเหม่ยที่กำลังนั่งตัดหญ้าให้หมูอยู่ไกลๆ และคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงชั่วโมงหรือสองชั่วโมงที่ผ่านมา จากนั้นเธอก็บอกกับเซี่ยฮุ่ยเหม่ยเล็กน้อย และเดินออกมาเงียบๆและเดินตรงเข้าไปในภูเขา

เธอไม่กลัวหากว่าเกิดอันตารายขึ้น ไม่ว่าเธอจะเผชิญกับอันตรายใดๆ ก็ตาม ตราบใดที่เธอซ่อนตัวอยู่ในมิตินั้นโดยตรง เธอจะปลอดภัยอย่างแน่นอน หลังจากเดินไปเกือบยี่สิบนาที หลินมู่อิงก็ได้ยินเสียงร้องดังขึ้นคล้ายกับว่าเป็นเสียงสัตว์เล็กๆ ตัวหนึ่งดูเจ็บปวดทรมานมาก เสียงร้องของมันฟังดูน่าสงสารมาก

หลินมู่อิงก็อยากรู้เช่นกันว่ามันคือตัวอะไรกันแน่ ดังนั้นเธอจึงเดินไปตามทิศทางที่ได้ยินเสียง จนกระทั่งเธอมาถึงที่แห่งหนึ่งซึ่งมีหญ้าขึ้นหนาแน่นอยู่ หลินมู่อิงมองเห็นบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหว แล