บทที่ 15 หมูป่าตายเอง??

ไม่มีเสื้อผ้าเก่าๆ และผ้าห่มอยู่ในพื้นที่มิติเลยหลินมู่อิงทำได้เพียงแต่ปูที่นอนบนพื้นอย่างไม่เต็มใจเพื่อให้ลูกสุนัขได้พักผ่อน จากนั้นเธอก็เติมน้ำลงในชามและทิ้งซาลาเปาเนื้อสองชิ้นไว้ให้ลูกสุนัข

เวลาในพื้นที่มิตินี้เป็นเร็วกว่าเวลาข้างนอกมาก แม้ว่าหลินมู่อิงจะเข้าไปในมิติ แต่เวลาข้างนอกก็จะหยุดนิ่งนี่เป็นสิ่งที่หลินมู่อิงค้นพบว่าเวลาที่เธอเข้าไปในมิติเวลาเธอสามารถหยุดเวลาข้างนอกได้ หลินมู่อิงเตรียมอาหารเอาไว้เพราะเธอเกรงว่าลูกสุนัขจะหิวหรือกระหายน้ำ

“แกต้องนอนลงและพักผ่อนให้ดี และอย่าทำลายสิ่งที่ฉันปลูกเอาไว้” หลินมู่อิงพูดกับเสี่ยวโกวจื่อเป็นชื่อที่เธอตั้งให้กับลูกสุนัข พร้อมกับชี้ไปที่พืชผลที่เธอปลูกไว้บริเวณใกล้เคียง

ลูกสุนัขร้องครวญครางสองครั้ง ดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่หลินมู่อิงพูด และพยักหน้าเหมือนกับว่ามันรู้แล้วและจะไม่ทำลายพืชที่เธอปลูกเอาไว้ แต่เสียงครวญครางของมัน ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่เสียงของสุนัข

หลินมู่อิงไม่ได้คิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตราบใดที่สุนัขตัวเล็กไม่สร้างปัญหาในพื้นที่ของเธอมันก็คงไม่มีปัญหา ยังมีหมูป่าอยู่ข้างนอก... หลินมู่อิงถือพลั่วอยู่ในมือ คิดว่าอาจจะเกิดการต่อสู้ที่ดุเดือดเมื่อเธอออกไป...

เธอคิดว่าการเข้าไปในพื้นที่มิติถ้าเวลาด้านนอกสามารถหยุดเวลาคงเป็นเรื่องที่ดี แต่ตอนนี้เนื่องจากเวลาภายนอกหยุดลง เธอจะยังคงเผชิญกับสิ่งเดียวกันที่เธอเพิ่งเผชิญเมื่อเธอออกไป ถ้าเธอไม่แก้ไขปัญหา แม้ว่าเธอจะสามารถเข้าไปในพื้นที่มิติอีกครั้งและออกมาอีกครั้ง สถานการณ์ก็จะเลวร้ายลงเท่านั้น

ตอนนี้หมูป่าจะเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ หลินมู่อิงอดไม่ได้ที่จะกำพลั่วแน่นขึ้นเพื่อเตรียมใจ เธอยังคงกัดฟันแล้วออกจากพื้นที่ไป การไหลเวียนของเวลาภายนอกได้กลับมาเป็นปกติแล้ว หมูป่าปรากฏตัวห่างจากหลินมู่อิงไม่ถึงยี่สิบเมตรหลินมู่อิงกระโดดไปข้างหน้าทันทีและกระโดดข้ามกับดักไป

หมูป่าร้อง "ฮึ!" เสียงดังและรีบวิ่งตรงไปที่กับดักที่หลินมู่อิงวางไว้ 

“คงเป็นกลิ่นเลือดลูกสุนัขที่ดึงดูดหมูป่ามา”

หมูป่าในภูเขาเป็นสัตว์กินพืชและสัตว์ โดยเฉพาะสัตว์ขนาดเล็กจะชอบกินเป็นพิเศษ เมื่อหมูป่าได้กลิ่นเลือดที่แรง มันก็ตื่นเต้นราวกับว่าโดนฉีดเลือดไก่เข้าไป

"ฮึดฮัด"หมูป่ายังคงส่งเสียงร้อง

"ปัง!"

"อู๊ดดดดดดดดดดด"

อุ้งเท้าหน้าข้างหนึ่งของหมูป่าถูกกับดักที่อยู่บนพื้นงับเข้าทันที กับดักนั้นเดิมทีนั้นถูกผูกไว้ด้วยโซ่เหล็ก และอีกด้านหนึ่งก็ผูกไว้กับต้นไม้

ลูกสุนัขอ่อนแอเกินกว่าที่จะดึงกับดักให้เปิดออก แต่หมูป่าก็กระโดดไปข้างหน้าด้วยพลังที่ทั้งหมดทันทีที่ถูกจับในกับดัก เพราะหมูป่ามีแรงเยอะมากมันได้ทำลายโซ่ตรวนที่ผูกเอาไว้กับต้นไม้ทันที

หากหลินมู่อิง ไม่วิ่งต่อไป เธอคงโดนหมูป่าพุ่งชนทันทีที่มันหลุดจากโซ่ จริงๆ แล้วหมูป่าสามารถวิ่งได้เร็วมาก แต่เนื่องจากขาหน้าของมันติดกับดัก ทำให้เสียสมดุล เหมือนรถที่เบรคไม่ได้แล้วก็วิ่งไปด้านข้าง

จากนั้นมันก็ล้มลงไปด้านข้าง ไถลไปมากกว่าสิบเมตร และพุ่งชนต้นไม้ใหญ่ ก่อนที่จะหยุดได้อย่างหวุดหวิด ต้นไม้ถูกกระแทกอย่างแรง และถึงแม้ว่าเธอจะกอดต้นไม้ไว้ ต้นไม้ก็ยังสั่นอย่างรุนแรง ยังมีเสียงดังกึกก้องอีกด้วย…

เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว ผู้คนบริเวณเชิงเขาอดไม่ได้ที่จะมองไปยังสถานที่ที่เสียงนั้นดังมา นกและสัตว์เล็ก ๆ จำนวนมากตกใจเสียงดังบินและวิ่งไปทั่วทุกแห่ง จริงๆ แล้วมันค่อนข้างดีในการล็อคตำแหน่ง

“หลินมู่อิง” เซี่ยฮุ่ยเหม่ยคิด หลินมู่อิงเพิ่งพูดไปว่าให้ไปที่ภูเขา อาจจะเป็นไปได้ว่าเธอพบกับอันตรายบางอย่างหรือไม่?

เซี่ยฮุ่ยเหม่ยโยนหญ้าหมูในมือลงในตะกร้าไม้ไผ่อย่างไม่ใส่ใจ เขาถือเคียวไว้ในมือและรีบวิ่งไปในทิศทางที่หลินมู่อิงเพิ่งไป

เมื่อเทียบกับเซี่ยฮุ่ยเหม่ยแล้ว ยังมีร่างสูงตรงอีกคนที่อยู่ไม่ไกลนัก เดินเข้าใกล้สถานที่ที่เกิดเสียงดังด้วยความเร็วที่เร็วกว่า

ในตอนเช้า หลี่เอ้อร์โกวพูดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหลี่จินเป่า และดูเหมือนว่าเขาจะสนใจผู้หญิงคนนั้น โจวอี้หมิง รู้สึกว่าหญิงสาวอาจจะตกอยู่ในอันตราย

โจวอี้หมิงทำงานตอนเช้าเสร็จภายในเวลาแค่หนึ่งชั่วโมงครึ่ง เขาแค่อยากจะมาที่เชิงเขาเพื่อดู หากหลี่จินเป่ากล้ามีเจตนาที่ไม่ดีต่อหญิงสาวคนนั้น โจวอี้หมิงคงได้สอนบทเรียนให้เขา แต่เมื่อพวกเขาไปถึงเชิงเขา พวกเขาก็เห็นหลี่จินเป่ากำลังงีบหลับอยู่บนตอไม้ มีเด็กไม่กี่คนกำลังตัดหญ้าให้หมูอยู่แถวนั้น

เท่าที่ตาเห็นไม่ปรากฏสัญญาณของหญิงสาวตัวน้อยเลย โจวอี้หมิง สงสัยว่าเธอจะไปที่ภูเขาหรือไม่? ตอนนี้ยังเป็นเพียงฤดูใบไม้ผลิมาสั้นๆ และสัตว์ป่าบนภูเขาก็ไม่มีอาหารกินเพียงพอ เป็นครั้งคราวพวกเขาจะมาที่เชิงเขาเพื่อหาอาหาร...

เมื่อเขาคิดว่าหญิงสาวที่สวยงามและเปราะบางเช่นนี้อาจเผชิญกับสัตว์ป่าหรืออันตรายอื่นๆ โจวอี้หมิง ก็ได้ออกวิ่งไปที่ภูเขาแล้ว ขณะที่เขากำลังมองหาหญิงสาวตัวน้อย ก็มีเสียงดังมาก

เขาคิดกับตัวเองว่ามีบางอย่างผิดปกติ และรีบวิ่งไปยังจุดที่ได้ยินเสียงนั้น ถ้าจำไม่ผิด ชาวบ้านแถวนั้นมีกับดักสัตว์อยู่มากมายถ้าไม่รู้ที่ตั้งคงอันตรายมาก ยิ่งเขาคิดมากขึ้นเขาก็ยิ่งเคลื่อนไหวเร็วขึ้น ร่างนั้นวิ่งเร็วมากจนไม่สามารถมองตามได้ทัน

ขณะที่ โจวอี้หมิง กำลังเข้าใกล้ที่มาของเสียง กลิ่นเลือดก็ลอยเข้าจมูกของเขาทันที เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ในขณะนี้ โจวอี้หมิง ก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาก้าวเท้าที่ขึ้น

เมื่อมาถึงโจวอี้หมิงก็หยุดวิ่งทันที เพราะตรงหน้าของเขามีหมูป่าตัวหนึ่งซึ่งดูแล้วน่าจะหนักเกือบสองร้อยชั่ง นอนตะแคงอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มีกับดักห้อยอยู่ที่ขาหน้าข้างหนึ่ง และมีเลือดไหลออกมา

หมูป่าตัวนั้นไม่ตาย เพียงแต่ดูเหมือนว่ามันได้รับบาดเจ็บสาหัส และมันยังหายใจเข้ามากกว่าหายใจออก

เมื่อหลินมู่อิงเห็นใครบางคนวิ่งมาหาเธอ เธอก็วางพลั่วในมือกลับเข้าไปในพื้นที่เดิม เมื่อสุนัขตัวน้อยเห็นว่าเกือบจะมีคนโยนพลั่วใส่มัน มันก็ก้มตัวลงและคอยระวังอยู่เป็นเวลานาน

เวลานี้ หลินมู่อิง กำลังสะพายตะกร้าอยู่บนหลังและเธอดีใจมากเมื่อเห็นโจวอี้หมิงวิ่งมาหาเธอ

“คุณ…”

“คุณ…”

ทั้งสองพูดพร้อมกัน เมื่อเห็นว่าเธอสบายดี โจวอี้หมิงก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ จากนั้นเมื่อเขาได้ยินว่าเธอมีอะไรจะพูด เสียงของเขาก็หยุดลงทันที เมื่อหลินมู่อิงเห็นโจวอี้หมิง หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นแรง

หรือว่าเขาคนนี้มาหาฉันเพราะเขาเป็นห่วงฉันกันนะ? ทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏในใจของหลินมู่อิง เธอก็ปฏิเสธมันทันที

โขวอี้หมิงคงจะทำงานเสร็จแล้วและได้รับคะแนนงานเพียงพอในตอนเช้า และตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังภูเขาเพื่อล่าสัตว์

ในชีวิตก่อนของเขา หลังจากที่โจวอี้หมิงและ หลินมู่อิงอยู่ด้วยกัน เขาบอกว่าเขามักจะไปที่ภูเขาเพื่อล่าสัตว์และเขาก็มีทักษะที่ดีมาก

โจวอี้หมิง เห็นความตื่นเต้นและความสุขบนใบหน้าของหญิงสาวค่อยๆ จางหายไป และถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่สงบเล็กน้อยและเขาไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าเขาไม่ได้พูดอะไร เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

กลับหันไปมองหมูป่าที่นอนอยู่ใต้ต้นไม้แทน หลินมู่อิงก็มีความสุขมากเพียงแค่ได้เห็นโจวอี้หมิง เธอปล่อยวางความคิดที่ไม่จำเป็นออออกไป

“ฉัน...มัน...หมูป่าเหยียบกับดักแล้วก็ตกลงไปบนต้นไม้เอง” หลินมู่อิงคิดสักพักแล้วอธิบายสถานการณ์

เมื่อโจวอี้หมิง ได้ยินสิ่งที่หลินมู่อิง พูดและมองดูร่างเล็กๆ ของเธอเขาก็รู้ทันทีว่าเป็นไปไม่ได้ที่หญิงสาวตัวน้อยคนนี้จะสามารถล้มหมูป่าตัวนั้นเพียงลำพัง เขาพยักหน้าและเตรียมเดินไปที่หมูป่าที่นอนอยู่ใต้ต้นไม้