บทที่ 19 เป็นคุณเองที่ขอให้ฉันตี

เมื่อพวกเขาอยู่บนรถไฟหลู่เหวินชิงคิดว่าหลิวอิ๋งเป็นคนดีทีเดียว เมื่อตัดสินใจว่าเขาจะต้องไปชนบทหลู่เหวินชิงกลับไม่พอใจมากพ่อของเขาเห็นได้ชัดว่ามีความสามารถที่จะป้องกันไม่ให้เขาต้องทนทุกข์ แต่พ่อของเขาบอกว่าผู้ชายควรฝึกฝนตัวเอง

เขากล่าวว่าภายในสองปีอย่างมากที่สุด เขาจะหาวิธีเข้าเรียนเป็นนักศึกษากรรมกร-ชาวนา-ทหาร และเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยกรรมกร-ชาวนา-ทหาร

ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งนี้ ทำไมหลู่เหวินชิงจึงยอมมาอยู่ในสถานที่ห่างไกลแห่งนี้เพื่อเป็นเยาวชนที่มีการศึกษา?

ในระหว่างทางมาที่นี่ เนื่องจากหลู่เหวินชิง และหลิวอิ๋งต่างก็มาจากเซี่ยงไฮ้ทั้งคู่ เขาจึงรู้สึกว่า หลิวอิ๋ง ที่ตัวเล็กและน่ารักที่พูดจาด้วยน้ำเสียงไพเราะนั้นถูกใจเขาเป็นอย่างยิ่ง ชีวิตในชนบทนั้นน่าเบื่อ ดังนั้นหากเขาสามารถมีความสัมพันธ์กับเธอและเล่นกับเธอได้เป็นเวลาสองปี เขาก็สามารถจากไปเมื่อถึงเวลาอันสมควร

แต่ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาได้พบกับหลินมู่อิง หลู่เหวินชิง ก็ไม่ชอบหลิวอิ๋ง อีกต่อไป

ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน หลินมู่อิงก็ดีกว่าหลิวอิ๋งมาก หลิวอิ๋งและหานเฟยเซียนจะทำให้ข้าวต้มเละเป็นโจ๊กเลยถ้าพวกเขาเข้าครัว ทั้งสองคนทำอาหารได้ไม่ดีนัก ตลอดเวลาที่ทั้งสองอยู่บ้านก่อนที่จะมาที่ชนบท ทั้งสองคนไม่เคยทำงานบ้านหรือทำอาหารเลย เมื่อมาอยู่ที่ชนบท อาหารที่ทั้งสองช่วยกันทำครั้งแรกจึงทำออกมาได้ไม่ดีนัก หลู่เหวินชิงจึงมองทั้งสองคนด้วยความดูถูก

เมื่อหลู่เหวินชิงนึกถึงรูปร่างสูงเพรียวได้สัดส่วน ใบหน้าสวย และเอวบางของหลินมู่อิง ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้น

หลิวอิ๋ง ไม่ได้แปลกใจเลยเมื่อเธอเห็นว่าสายตาของหลู่เหวินชิงจ้องมองไปที่หลินมู่อิงอยู่เสมอ เขามองไปที่หลินมู่อิงไม่ละสายตา ยิ่งมองยิ่งพอใจ ยิ่งมองยิ่งถูกใจ อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ หลินมู่อิงดูสวยกว่าในชีวิตก่อนมาก และอุปนิสัยของเธอก็ดีขึ้นมากเช่นกัน

หลิวอิ๋งคิดว่าถ้าเธอสามารถช่วย หลู่เหวินชิงให้ลงเอยกับหลินมู่อิงได้ หลู่เหวินชิงจะต้องขอบคุณเธออย่างแน่นอน และด้วยพฤติกรรมของ หลู่เหวินชิง หลินมู่อิง จะไม่มีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน หากสามารถทำให้เธอมีชีวิตที่ย่ำแย่ เธอจะไม่มีเวลาคิดที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับโจวอี้หมิง

เมื่อถึงเวลานั้นหลิวอิ๋งจะลงมือกับโจวอี้หมิงเธอคิดว่าเธอจะต้องลงเอยกับเขาและได้แต่งงานกับเขาในที่สุดในอนาคตเธอก็จะกลายเป็นหญิงสาวที่มีความสุขที่สุด

โจวอี้หมิงเป็นเพียงคนบ้านนอกคนหนึ่งไม่เคยเห็นผู้หญิงดีๆ มาก่อน เขาคงจะรู้สึกดึงดูดใจฉันอย่างมาก เมื่อเขาเห็นใครสักคนที่นุ่มนวล น่ารัก และน่าเอ็นดูเช่นนี้ ถ้าฉันใช้มารยามากกว่านี้อีกนิด โจวอี้หมิงคงมาหาฉันเหมือนกับสุนัขที่ซื่อสัตย์ต่อเจ้าของ หลิวอิ๋งมีความสุขมากเมื่อเธอคิดว่าจะได้เป็นภรรยาของเศรษฐีในอนาคต

แม้แต่โจ๊กที่เละในมือของเธอยังหวานมากขึ้นมาก แน่นอนว่าหลินมู่อิงไม่รู้ว่าคนสองคนนี้คิดอะไรอยู่ แต่เมื่อเธอได้มีโอกาสกลับมาที่นี่อีกครั้ง เธอจะไม่ปล่อยให้คนสองคนนี้มีช่วงเวลาง่ายๆ อย่างแน่นอน

ถึงเวลาต้องไปทำงานในตอนบ่ายแล้วหลินมู่อิงกับเซี่ยฮุ่ยเหม่ยกำลังจะไปตัดหญ้าให้หมูอีกครั้ง

วันนี้หลินมู่อิงตัดหญ้าหมูมัดใหญ่ 6 มัด ซึ่งเป็นคะแนนงาน 3 แต้ เซี่ยฮุ่ยเหม่ยตัดหญ้าหมูจำนวน 12 มัด ซึ่งนับเป็นคะแนนงาน 6แต้ม เซี่ยฮุ่ยเหม่ยต้องการมอบหญ้าหมูสี่มัดให้กับหลินมู่อิงให้เป็นคะแนนงานของเธอ แต่หลินมู่อิงปฏิเสธ

หลังจากที่เธอกลับมาเกิดใหม่ เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะทำอะไรกับคะแนนงานเหล่านี้ เธอมีวิธีอื่นในการหาเงินมากมาย สิ่งของที่ปลูกในพื้นที่ก็เจริญเติบโตได้ดี รู้สึกเหมือนว่าอีกไม่กี่วันก็จะโตเต็มที่ และเธอก็สามารถนำไปขายในตลาดมืดได้อย่างลับๆ

แน่นอนว่าเซี่ยฮุ่ยเหม่ยไม่รู้ว่าหลินมู่อิงกำลังคิดอะไรอยู่ เธอเพียงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เพราะเธอได้กินของอร่อยๆ จากหลินมู่อิงไปมากมาย เซี่ยฮุ่ยเหม่ยรู้สึกเหมือนว่าเธอไม่สามารถตอบแทนหลินมู่อิงได้เลย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซี่ยฮุ่ยเหม่ยจึงขอให้หลินมู่อิงกลับไปที่พักเยาวชนที่มีการศึกษาเสียก่อน

เพราะเซี่ยฮุ่ยเหม่ยต้องการจะไปเก็บฟืนเพิ่มแต่หลินมู่อิงต้องการที่จะไปกับเธอด้วย แต่ไม่ว่าหลินมู่อิงจะพูดอย่างไร เซี่ยฮุ่ยเหม่ยก็ยังไม่ยอมให้หลินมู่อิงไปด้วยอยู่ดี

“ฉันรู้สึกละอายที่จะกินอาหารร่วมกับคุณเมื่อคุณเป็นแบบนี้” เซี่ยฮุ่ยเหม่ยพูดออกมาในที่สุด

หลินมู่อิงรู้จักตัวตนของเซี่ยฮุ่ยเหม่ยดี เธอเป็นคนตรงไปตรงมาและซื่อสัตย์มาก และไม่ต้องการติดหนี้หลินมู่อิง ดังนั้นหลินมู่อิงจึงยอมกลับไปและไม่ดึงดันที่จะไปเก็บฟืนกับเซี่ยฮุ่ยเหม่ยอีก

ขณะที่หลินมู่อิงกำลังเดินไปทางที่พักเยาวชนที่มีการศึกษา เธอก็เดินผ่านสถานที่อันเงียบสงบแห่งหนึ่ง และได้ยินเสียงดังมาจากที่ตรงนั้น

“ส่งมันมาให้ฉัน!”

“ไม่ ฉันจะไม่ให้คุณ ฉันเก็บมันมาเอง”

“แกอยู่ในกลุ่มห้าดำนะไอ้สารเลว แกสมควรที่จะกินผลไม้ป่าหรือไม่ ฉันให้เกียรติแกด้วยการให้แกยกผลไม้ป่าให้กับฉัน”

“ฉันจะไม่ให้พวกมันกับคุณ!”

“ตีมัน ตีมันให้ตาย มันมาจากครอบครัวที่มีภูมิหลังที่ย่ำแย่ แค่มองดูมันก็น่ารังเกียจแล้ว...”

จากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง และเสียงการตีและการดุด่า หลินมู่อิงได้วิ่งไปที่นั่นอย่างรวดเร็วแล้ว

"หยุด!" หลินมู่อิงตะโกนเสียงดัง

เมื่อเธอไปถึงที่นั่น หลินมู่อิงก็เห็นเด็กหญิงตัวน้อยอายุประมาณ 7-8 ขวบนั่งยองๆ อยู่บนพื้น ร่างกายเต็มไปด้วยดิน และมีเศษหญ้าบางส่วนติดอยู่บนเสื้อผ้าของเธอ ผมเปียยุ่งเหยิง ใบหน้าเล็กๆ สกปรก และดวงตาแดงก่ำ มีผลไม้ป่าเล็กๆ น้อยๆ หลายลูกที่ถูกเหยียบย่ำบนพื้น

“พวกเธอทำอะไรอยู่? พวกเธอยังรังแกคนอื่นที่นี่ตั้งแต่ยังเด็กขนาดนี้เลยเหรอ?” หลินมู่อิงเดินเข้าไปและดึงเด็กน้อยที่กำลังกินผลไม้ป่าออกไปทันที

เด็กชายตัวเล็กที่ถูกดึงออกจากกันนั้นมีรูปร่างอ้วนเล็กน้อย มีใบหน้าที่อ้วนกลม การแต่งตัวของเขาเสื้อผ้าของเขายังดีกว่าเด็กชายอีกสองคนด้วย

เมื่อเด็กชายอีกสองคนเห็นใครคนหนึ่งเข้ามา พวกเขาก็รู้สึกกลัวเล็กน้อยในตอนแรก แต่เมื่อเห็นว่าเป็นพี่สาวที่สวยงามและเป็นคนแปลกหน้า พวกเขาก็ไม่สนใจ

หลินมู่อิงเดินเข้าไปนั่งยองๆ ข้างเด็กหญิงตัวน้อย ตบไหล่เธอเพื่อปลอบใจ เด็กหญิงตัวน้อยเอามือซุกศีรษะไว้บนเข่าของเธอแล้วร้องไห้ออกมา

เธอไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไรผิด ทำไมเธอไม่สามารถเก็บผลไม้ป่าได้ เธอเพียงต้องการเก็บผลไม้ป่าและนำกลับไปให้แม่และพี่ชายของเธอกิน ทำไมพวกเขาต้องรังแกเธอด้วย?

“พี่สาวคุณดูไม่คุ้นเคยเลย คุณเป็นเยาวชนที่มีการศึกษาที่มาใหม่ในหมู่บ้านใช่ไหม ฉันแนะนำพี่สาวว่าอย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น!”

“ครอบครัวนี้ล้วนเป็นสมาชิกของพวกดำทั้งห้าประเภท พวกเขาจะต้องถูกทำลาย พวกเขาคือศัตรูของเรา! ถ้าคุณช่วยเธอ คุณก็ไม่ใช่คนดี!”

 หัวหน้าเป็นเด็กอ้วนเล็กน้อยถือตะกร้าที่มีผลไม้ป่ามากมายอยู่ในนั้น ขณะที่เขาพูด เขาก็คว้ามาหนึ่งกำมือแล้วยัดเข้าปาก น้ำผลไม้หวานๆ ไหลออกมาจากมุมปากของเขา และเด็กชายก็เช็ดปากด้วยแขนเสื้อของเขา

“ห้าดำแล้วมันเป็นยังไงเหรอ พวกเขาก็เป็นคนเช่นเดียวกันกับพวกเธอ แล้วพวกเธอสมควรขโมยของจากเขาไปไหม มันถูกต้องแล้วเหรอ”

หลินมู่อิงมองไปที่เด็กชายทั้งสามและจ้องมองเด็กทั้งสามคนด้วยสายตาคมกริบ เด็กชายที่เป็นหัวหน้าหน้าตกใจและตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วจึงพูดขึ้น

“ขโมยของทำไมล่ะ หมู่บ้านนี้เป็นของฉัน! ปู่ของฉันหัวหน้าหมู่บ้าน ฉันเพิ่งขโมยของของเธอไป ดังนั้นเธอจึงกัดฉัน! เธอตีฉัน!" เด็กชายทำหน้าเหมือนว่าเขาไม่สมควรโดนตี

หลินมู่อิงตบไหล่เด็กหญิง แล้วยืนขึ้น และเดินไปหาเด็กชาย เธอก็ยกมือขึ้นและตบเขา เด็กน้อยที่กำลังพูดอยู่รู้สึกเจ็บแสบที่แก้มจากการตบของหลินมู่อิง

"คุณ..คุณ...คุณกล้าตีฉันเหรอ?!” เด็กชายตัวเล็กสับสนอย่างมาก

“ปู่ของฉันเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ฉันจะบอกให้ปู่ไล่คุณออกไป ฉันจะทำให้คุณไม่สามารถอยู่ในหมู่บ้านหลี่เจียได้” เด็กชายพูดอย่างโกรธเคือง

เขาเป็นบุตรชายคนโตของของลูกชายหัวหน้าหมู่บ้านบ้าน เขาได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และมักจะหยาบคายและไม่มีเหตุผล ไม่ว่าพวกเขาจะไปขัดใจใครในหมู่บ้านก็ตาม ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร อย่างไรก็ตาม ทุกคนต่างก็กลัวหัวหน้าหมู่บ้านที่อยู่ข้างหลังเขา

หากคุณอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแล้วไปขัดใจหัวหน้าหมู่ใหญ่บ้าน เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก และคุณจะโดนกลั่นแกล้งทุกที่อย่างแน่นอน แม้แต่เด็กๆ จากครอบครัวชาวนาที่ยากจนซึ่งมีภูมิหลังครอบครัวที่ดีมาสามรุ่นก็ไม่กล้าพูดอะไรเลยเมื่อถูกกลั่นแกล้ง

ไม่ต้องพูดถึงพวกที่มาจากครอบครัวที่เลวร้าย ถ้าพวกเขาถูกกลั่นแกล้ง พวกเขาก็ไม่กล้ากลับบ้านไปบอกพ่อแม่ด้วยซ้ำ

“คุณเป็นคนขอให้ฉันตีคุณ พวกคุณสองคนก็ได้ยินใช่ไหม” หลินมู่อิงกางมือของเธอออกอย่างไร้เดียงสาและถามเด็ก ๆ สองคนที่ยืนอยู่ข้างเธอด้วยความตกตะลึง