ตอนที่ 12 หึงหวง

ด้านมิรายืนนับธนบัตรสีเทาในมือคร่าวๆก็นับได้เป็นหมื่น ไม่คิดว่าเขาจะให้มาเยอะขนาดนี้ ทั้งๆที่ราคาหนังสือนิยายเล่มแค่ไม่กี่ร้อยบาท ให้มาเยอะขนาดนี้เธอซื้อนิยายได้น่าจะสามสิบกว่าเล่มเลยมั้ง คงอ่านกันยาวๆเลยล่ะงานนี้

"ไม่พอเหรอครับ" เมื่อเห็นเด็กสาวเงียบไป วายุจึงอดที่จะถามไม่ได้เพราะเขาเองก็ไม่รู้ราคาของหนังสือนิยาย ซึ่งถ้าเงินที่เขาให้ไปมันไม่พอ เขาก็จะได้ให้เพิ่ม

"พอค่ะ พี่ภีมเราไปร้านหนังสือกันเถอะค่ะ" เธอเอ่ยตอบเขาก่อนจะหันไปชวนบอดี้การ์ดคนสนิทอย่างภีม จากนั้นก็เบี่ยงตัวหลบร่างสูงแล้วเดินลงจากศาลาไปหาภีมทันที วายุเห็นเช่นนั้นจึงเดินลงจากศาลาตามหลังเด็กสาวไปติดๆ

"มิราจะไปกับพี่ภีมแค่สองคน คุณไม่ต้องไปหรอกค่ะ" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด เพราะยังนึกน้อยใจเขาอยู่ไม่หาย ก่อนที่เขาจะพูดสวนกลับมาทันที

"คงไม่ได้หรอกครับ เพราะผมต้องทำตามหน้าที่"

คำพูดของเขาช่างจี้ใจดวงน้อยของเธอเหลือเกิน (จะตามไปด้วยเพราะทำตามหน้าที่สินะ) เธอได้แต่คิดในใจ และยิ่งกระเง้ากระงอดหนักกว่าเดิม ใบหน้าบึ้งตึงจ้องมองคนตัวโตตาเขม็งอย่างไม่พอใจและน้อยใจเขาในเวลาเดียวกัน

"งั้นก็เอาเงินของคุณคืนไปเลย มิราไม่ซื้อแล้วก็ได้" ไม่พูดเปล่า เธอคว้ามือหนามาแล้วยัดธนบัตรทั้งหมดที่เขาให้มาคืนกลับให้เขาไป ดวงตากลมโตสั่นระริกมองเขาด้วยความน้อยใจ ก่อนจะเลือกเดินออกไปทันที เพราะหากอยู่นานกว่านี้เธอคงร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขาอย่างแน่นอน

ขณะดวงตาคู่คมของร่างสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรได้แต่มองตามหลังเด็กสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง ยากเกินที่จะคาดเดาความคิดของเขาได้ ก่อนจะละสายตาจากเด็กสาว มองธนบัตรใบสีเทาทั้งหมดในมือของตัวเอง

"เฮ้อ~"

บอดี้การ์ดรุ่นน้องอย่างภีมที่เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจแทนรุ่นพี่ของตัวเอง ก่อนจะตบบ่าของรุ่นพี่เบาๆประหนึ่งเป็นการให้กำลังใจอย่างเอาใจช่วย

ปี๊น! ปี๊นๆ!

เป็นเสียงแตรรถสปอร์ตคันหรูสีแดงที่ขับเคลื่อนเข้ามาจอดเทียบฟุตบาททางเข้าด้านหน้าของคฤหาสน์ จนทำให้เด็กสาวและบอดี้การ์ดส่วนตัวอีกสองคนรวมถึงการ์ดที่เฝ้ายามตามจุดต่างๆภายในคฤหาสน์หันไปมองรถปริศนาคันดังกล่าวเป็นตาเดียวกัน เห็นแบบนั้นร่างสูงของบอดี้การ์ดส่วนตัวทั้งสองคนรีบวิ่งไปหาคุณหนูของพวกเขาอย่างไวตามสัญชาตญาณ โดยเฉพาะบอดี้การ์ดคนใหม่ที่วิ่งไปถึงตัวเด็กสาวก่อนใครด้วยความเป็นห่วงอันแรงกล้า

ด้านมิราจึงละสายตาจากรถสปอร์ตคันหรูสีแดงหันมามองบอดี้การ์ดสองคนของตัวเองอย่างงุนงงว่าทำไมพวกเขาทั้งสองคนต้องรีบวิ่งหน้าตั้งมาหาเธอขนาดนี้ด้วย โดยเฉพาะบอดี้การ์ดคนใจร้ายที่ชอบทำให้ใจเธอเจ็บช้ำ ตอนนี้เขากำลังยืนบังหน้าเธออยู่โดยหันหลังให้ จนทำให้เธอมองอะไรด้านหน้าไม่เห็นเลย พลางคิดว่าคนอะไรตัวสูงอย่างกับเสาไฟแถมยังตัวใหญ่อีกต่างหาก

"ตัวเล็ก!"

เป็นเสียงเจ้าของรถสปอร์ตคันปริศนาที่ลงจากรถแล้วตะโกนเอ่ยเรียกเด็กสาวมาแต่ไกลขณะเดินมาหาเธอ ซึ่งเขาได้มองเห็นเด็กสาวตั้งแต่ขับรถพ้นประตูรั้วเข้ามาแล้ว แต่ดันมีชายร่างสูงที่เขาคาดเดาว่าน่าจะเป็นคนดูแลหรือบอดี้การ์ดส่วนตัวของเด็กสาวที่ยืนบังร่างเล็กของเธอจนมิดชิดไม่เห็นแม้แต่เงาของคนตัวเล็ก

ด้านมิราเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่เคยคุ้นหู เธอจึงชะโงกหน้าไปมองตามเสียงทันที

"พี่มาติน" พอเห็นว่าคนมาใหม่เป็นใคร เธอจึงเบี่ยงตัวหลบร่างสูงที่ยืนบังเธออยู่ ก่อนจะเดินไปหาคนที่เปรียบเสมือนพี่ชายของตัวเอง ขณะที่เขากำลังเดินมาหาเธอเหมือนกัน

หมับ!

แต่ทว่าไม่ทันที่เธอจะได้เดินไปไกลก็มีมือหนามาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้เสียก่อน ทำให้เธอหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองคนด้านหลัง

"คะ?" มิราเอ่ยประหนึ่งเป็นคำถามว่าเขารั้งเธอเอาไว้ทำไม และเมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบไม่พูดอะไร เอาแต่ยืนจับแขนเธอไม่ปล่อย คิ้วเรียวสวยก็ขมวดเข้าหากันยุ่งยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ จะมารั้งเธอไว้ทำไม พูดก็ไม่พูดยังจะมาจ้องหน้าเธออีก

"ตัวเล็ก" ด้านมาตินเอ่ยเรียกเด็กสาวอีกครั้งเมื่อเดินมาถึงตัวเธอ

ด้านมิราได้ยินเช่นนั้นจึงดึงแขนของตัวเองออกจากการจับกุมของอีกคน แล้วหันกลับไปมองคนที่เป็นดังพี่ชายของเธอทันที

วายุที่ยอมปล่อยเด็กสาวอย่างไม่เต็มใจ มองไปยังชายหนุ่มหน้าตี๋ด้วยสายตาเรียบนิ่งยากเกินที่จะคาดเดาความคิดของเขาได้

"สวัสดีค่ะพี่มาติน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี้ย" มิราเอ่ยสวัสดีพร้อมพนมสองมือน้อยๆไหว้คนตรงหน้า แล้วถามอย่างนึกเอะใจที่อยู่ๆเขาก็โผล่มา

"เครื่องเพิ่งลงจอดเมื่อชั่วโมงที่แล้วนี่เองครับ อยู่คุยกับคนที่บ้านเสร็จพี่ก็รีบบึ่งรถมาหาเราเลย ว่าแต่ดูเราตกใจนะที่เห็นพี่ ลุงเดย์ไม่ได้บอกเหรอว่าพี่จะกลับมาวันนี้" มาตินเอ่ยตอบก่อนจะเอ่ยถามกลับบ้าง

"คุณพ่อบอกแล้วค่ะ แต่มิราไม่คิดว่าพี่จะมาที่นี่" เพราะไม่คิดว่าอยู่ๆมาตินจะโผล่มา ทั้งที่เขาเพิ่งกลับมาก็น่าจะใช้เวลาอยู่กับคนในครอบครัวมากว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้

"ดีใจไหมครับที่พี่กลับมา" มาตินเอ่ยถามพลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาวางบนศีรษะเล็กแล้วลูบเบาๆอย่างเอ็นดู นึกแปลกใจกับสรรพนามที่คนตัวเล็กใช้แทนตัวเองกับเขา เพราะแต่ก่อนเธอไม่ได้แทนตัวเองกับเขาแบบนี้ แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรเพราะคิดว่าเธออาจจะโตขึ้น และห่างเหินกันไปนานเลยเปลี่ยนสรรพนามเรียกไป แต่ก็ไม่เป็นไร เธอจะเรียกแบบไหนเขาก็โอเคหมด

"ค่ะ" มิราพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้มปกติ จะพูดว่าดีใจก็พูดไม่เต็มปากเพราะเธอรู้สึกเฉยๆมากกว่า และไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ที่อีกฝ่ายมาลูบหัวอยู่แบบนี้ ทว่าก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง

ร่างสูงเจ้าของสายตาคู่คม จ้องมองมือของชายหนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังลูบศีรษะของเด็กสาวด้วยความรู้สึกหึงหวงและหวงแหน ไหนจะรอยยิ้มที่เด็กสาวส่งให้อีกฝ่าย มันยิ่งทำให้ต่อมความหึงหวงของเขาเริ่มเดือดจนแสดงออกมาทางสีหน้าชัดเจน

ด้านบอดี้การ์ดรุ่นน้องอย่างภีมที่เห็นแบบนั้นก็เดินเข้ามาตบบ่าของรุ่นพี่ประหนึ่งเป็นการบอกให้ใจเย็นๆ เพราะตอนนี้ใบหน้าของรุ่นพี่เขาบอกบุญไม่รับเลย...