ตอนที่ 13 นึกสะใจ

ในห้องรับแขกของคฤหาสน์หลังใหญ่ มีคุณหนูของบ้านกับแขกผู้มาเยือนนั่งอยู่บนโซฟาหรูตัวเดียวกันโดยเว้นระยะห่างอย่างเหมาะสม และแน่นอนว่าต้องมีบอดี้การ์ดส่วนตัวทั้งสองคนของเด็กสาวที่ยืนอารักขาอยู่ไม่ห่าง โดยพวกเขาทั้งสองคนยืนอยู่ข้างโซฟาหรูตัวที่เด็กสาวกับชายหนุ่มหน้าตี๋นั่งอยู่

"กลิ่นนี้ก็หอมนะครับลองดูสิ มาพี่ฉีดให้" มาตินพูดเชิญชวนอยากให้คนตัวเล็กได้ลองดมกลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังที่เขาหิ้วมาฝากจากเมืองนอกเพื่อเธอคนเดียวโดยเฉพาะ พลางจับข้อมือเล็กอย่างถือวิสาสะแล้วกดฉีดหัวสเปรย์น้ำหอมแบรนด์ดังลงบนข้อมือของเธอ ก่อนจะยกข้อมือเล็กขึ้นมาให้เจ้าตัวได้ดมกลิ่นของน้ำหอมที่เขาตั้งใจซื้อมาฝาก

ด้านเด็กสาวรู้สึกกระอักกระอ่วนเมื่อโดนอีกฝ่ายแตะเนื้อต้องตัว แต่เธอก็ไม่กล้าขัดอะไร หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงไม่คิดอะไรมาก แต่พอตอนนี้เธอกลับไม่ชอบที่เขามาแตะเนื้อต้องตัวเธอ

"เป็นไงหอมไหมครับ" มาตินถามคนตัวเล็กเพราะหวังเหลือเกินว่าเธอจะชอบกลิ่นน้ำหอมที่เขาเป็นคนเลือกเอง

"ก็หอมดีค่ะ" มิราเอ่ยตอบก่อนจะลดมือลงแล้วค่อยๆดึงมือของตัวเองออกจากการจับกุมของอีกฝ่าย

ด้านมาตินจับสังเกตได้ถึงอาการที่ดูห่างเหินและไว้เนื้อไว้ตัวของคนตัวเล็ก ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะออดอ้อนออเซาะเขา ผิดกับตอนนี้แค่เขาจับนิดจับหน่อยเธอก็ทำเหมือนกับว่ารังเกียจเขายังไงยังงั้น

ทุกอิริยาบถของคนทั้งคู่ที่นั่งอยู่บนโซฟาหรูตัวเดียวกัน ตกอยู่ในสายตาคู่คมของวายุที่มองอยู่อย่างไม่ละสายตา ถึงจะไม่พอใจที่หนุ่มหน้าตี๋แตะเนื้อต้องตัวเด็กสาว แต่กระนั้นมุมปากหนากลับยกยิ้มขึ้นมาอย่างนึกสะใจ เพราะดูท่าแล้วเด็กน้อยของเขาจะไม่ชอบให้ไอ้หนุ่มหน้าตี๋เข้าใกล้เธอเลยด้วยซ้ำ ยิ่งเห็นสีหน้าหงอยๆของชายที่นับว่าเป็นศัตรูหัวใจ เขาก็นึกสะใจเป็นอย่างมาก

"งั้นพี่ว่าพี่ขอตัวกลับก่อนดีกว่า ทีแรกพี่กะจะอยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนเราซะหน่อย แต่พี่ลืมไปว่านัดเพื่อนเอาไว้ งั้นไว้วันหลังเดี๋ยวพี่มาหาใหม่นะครับ" มาตินหาข้ออ้าง เพราะเขาไม่อยากอยู่ให้คนตัวเล็กต้องรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้ พลางคิดปลอบใจตัวเองว่าบางทีมันอาจจะเร็วเกินไปกับการเข้าหาเธอแบบนี้ เพราะเขากับคนตัวเล็กห่างเหินกันมานานหลายปีเลยทำให้อะไรมันไม่สนิทใจเหมือนแต่ก่อน เขาจึงอยากให้เวลากับเธอ

"ค่ะ สวัสดีค่ะ ขับรถกลับดีๆนะคะ" มิราพนมสองมือน้อยๆไหว้มาตินทันที แล้วพูดส่งลาอย่างไม่ให้ดูน่าเกียดจนเกินไป 

มาตินจึงฝืนยิ้มบางๆส่งให้คนตัวเล็กทั้งที่ใจจริงเขาไม่อยากกลับเลยด้วยซ้ำ เพราะเขาอยากจะมองเธอให้นานกว่านี้ ตอนเด็กเขาว่าเธอน่ารักมากอยู่แล้ว แต่พอโตเป็นสาวเธอยิ่งสวยและยิ่งน่ารักมากขึ้นกว่าเดิม จนเขานึกหวงขึ้นมาอยากจะให้พ่อมาสู่ขอเธอวันนี้พรุ่งนี้เสียเลย ทว่าก็ไม่อยากเร่งรัดเธอ เพราะถึงยังไงเธอก็ต้องแต่งงานและต้องเป็นของเขาอยู่แล้ว

ซึ่งเรื่องแต่งงานของคนทั้งคู่ ฝ่ายผู้เป็นพ่อของมาตินและผู้เป็นพ่อของมิราได้ตกลงหมายปองให้ลูกๆของพวกเขาได้ลงเอยเป็นทองแผ่นเดียวกัน โดยมีแค่ตัวมิราที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย...

"อะ น้องมิให้ค่ะ"

เมื่อแขกผู้มาเยือนกลับไปแล้ว เด็กสาวจึงหันไปพูดกับบอดี้การ์ดคนสนิทพลางยื่นถุงน้ำหอมแบรนด์เนมสี่ถึงห้าถุงให้เขาไป

"ให้ผมเหรอครับ" ภีมเอ่ยถามย้ำเพราะนี่มันน้ำหอมผู้หญิง ซึ่งเขาคงไม่ได้ใช้อย่างแน่นอน เลยไม่รู้จะเอาไปทำไม

"ค่ะ เอาไปให้สาวๆของพี่ภีมไงคะ น้องมิไม่ใช้น้ำหอมเลยไม่รู้จะเอาไปไหน จะเอาไปให้พี่ชมพู่กับพี่ส้มโอใช้ก็กลัวว่าพี่มาตินจะจำกลิ่นได้ เดี๋ยวจะเสียน้ำใจพี่เขาเปล่าๆ พี่ภีมรับไปเถอะค่ะ" ในขณะที่พูดเด็กสาวก็ไม่ได้ลดมือที่ถือถุงน้ำหอมแบรนด์เนมลงเลย เธอพยายามยื่นถุงน้ำหอมประหนึ่งเป็นการยัดเยียดให้บอดี้การ์ดคนสนิทรับมันไป ส่วนชมพู่กับส้มโอที่เธอพูดถึงก็คือสาวใช้ของบ้าน

"ก็ได้ครับ ขอบคุณนะครับคุณหนู" ภีมรับถุงน้ำหอมมาแต่โดยดีเพราะคงไม่มีอะไรเสียหายถ้าเขาจะรับไว้ ดีเสียอีกเขาจะได้เอาไปให้สาวๆในสต็อก ทว่าไม่วายหันไปแซวรุ่นพี่

"เอาไปให้เด็กในสต๊อกสักถุงสองถุงไหมพี่" ไม่พูดเปล่า ภีมยื่นถุงน้ำหอมประมาณสองถุงให้รุ่นพี่ พลางยักคิ้วข้างเดียวสองทีส่งให้รุ่นพี่อย่างกวนๆ

ด้านเด็กสาวชำเลืองมองไปยังอีกคนทันที ขณะเดียวกันเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว

วายุมองเด็กสาวนิ่งๆครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงเข้ม ไม่ต่างจากใบหน้าเข้มดุ

"มึงคงไม่อยากแก่ตายสินะ"

"โธ่พี่ ผมแค่แซวเล่นเฉยๆเอง โกรธจริงโกรธจังไปได้ ดูสิครับคุณหนู พี่วายุขู่ผมซะผมขนลุกเลย" ประโยคหลังๆภีมโน้มตัวลงไปพูดกับคุณหนูของตนเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยักคิ้วใส่รุ่นพี่อย่างกวนๆ 

"คิกๆ" มิราอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับท่าทางของบอดี้การ์ดคนสนิทที่ดูจะขี้ฟ้องเหมือนเด็กยังไงยังงั้นทั้งๆที่ตัวก็โตขนาดนี้

ด้านวายุที่มองอยู่ก็รู้สึกหมั่นไส้รุ่นน้องขึ้นมา ไหนจะเด็กสาวที่ยังจะมาหัวเราะให้รุ่นน้องของเขาอีก มันน่าขำตรงไหน เขากลับมองว่ามันน่าถีบให้กระเด็นเสียมากกว่า แต่กระนั้นไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดหรือรู้สึกยังไง ใบหน้าของเขาก็ยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น

"งั้นเดี๋ยวผมมานะครับคุณหนู ผมขอเอาน้ำหอมพวกนี้ไปเก็บไว้ที่ห้องก่อน" ภีมเลิกติดเล่นแล้วเอ่ยบอกกับเด็กสาวด้วยน้ำเสียงปกติ และเมื่อเห็นว่าเด็กสาวพยักหน้าให้ เขาจึงเดินออกไปพร้อมกับถุงน้ำหอมทั้งหมดในมือ