ตอนที่ 11 มากกว่านี้ผมก็ซื้อให้ได้

(ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง)

วันต่อมา

09:35 น.

บริเวณศาลาสวนหย่อม มิรากำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่บนศาลา เธอมักจะมาอ่านหนังสือหรือมานั่งเล่นที่ศาลาตรงนี้เป็นประจำ เรียกได้ว่าเป็นมุมโปรดของเธอก็ว่าได้ โดยมีบอดี้การ์ดส่วนตัวอีกสองคนยืนอารักขาอยู่หน้าศาลาไม่ห่าง พวกเขาทั้งสองคนยืนคนละฝั่งของศาลาโดยหันหน้าเข้าหากันเหมือนอย่างเช่นทุกครั้งที่มายืนอารักขาเด็กสาวบริเวณนี้

วันนี้มิราอ่านนิยายของนักเขียนคนใหม่ตามที่เพื่อนของเธอแนะนำมา เธอเลยตื่นเต้นเป็นพิเศษกับการที่จะอ่านมัน และการอ่านนิยายมันก็ช่วยเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำของเธอได้เยอะเลยทีเดียว แต่กระนั้นเนื้อหาของหนังสือนิยายเล่มนี้มันอ่านแล้วทำความเข้าใจได้ยากกว่านิยายของนักเขียนคนโปรดที่เธออ่านอยู่เป็นประจำ

และเมื่ออ่านไปได้สักพักเธอก็ต้องงงและไม่เข้าใจอีกแล้ว ซึ่งเนื้อหาในนิยายที่เธออ่านแล้วไม่เข้าใจมันคือเนื้อหาของคำพูดตัวละคร ที่พระเอกพูดขู่นางเอก เธอขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง พยายามอ่านและจิตนาการตามแล้วตามอีก อ่านแล้วอ่านอีกก็ไม่เข้าใจเสียทีว่าคำพูดที่พระเอกขู่นางเอกมันหมายความว่าอะไร และในเมื่ออ่านไม่เข้าใจเธอจึงเงยหน้าจากหนังสือนิยายแล้วมองไปยังบอดี้การ์ดส่วนตัวของตัวเองทันที แต่เป็นบอดี้การ์ดคนสนิทไม่ใช่บอดี้การ์ดอีกคนที่เธอไม่แม้แต่จะชายตาแลเขาเลยด้วยซ้ำ

"พี่ภีมคะ กระแทกจนฟ้าเหลืองนี่มันกระแทกยังไง แล้วกระแทกอะไรทำไมฟ้าต้องเหลืองด้วยคะ" ด้วยความไร้เดียงสา เธอจึงถามออกมาหน้าตาเฉย

ด้านภีมถึงกับชะงักอึ้งไปกับคำถามของเด็กสาว แทบจะหลุดขำออกมาเพราะไม่รู้จะตอบคำถามของเธอยังไงดี แต่ไม่ทันที่เขาจะได้หาคำพูดที่ไม่ล่อแหลมมาตอบคำถามของเธอ ด้านวายุที่ยืนฝั่งตรงข้ามก็เดินจ้ำอ้าวขึ้นไปหาเด็กสาวบนศาลาเสียก่อน

ฟึบ!

วายุหยิบฉวยหนังสือนิยายของเด็กสาวขึ้นมา ก่อนจะลากสายตาอ่านทันทีอย่างถือวิสาสะ

พรึ่บ!

ด้านมิราดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้สักตัวยาวบนศาลาที่เธอนั่งอยู่ทันที ยกแขนขึ้นมากอดอกมองหน้าอีกคนตาเขม็ง

"เอาคืนมานะ ใครอนุญาตให้คุณอ่านไม่ทราบ" 

"เป็นเด็กเป็นเล็ก ไม่ควรอ่านหนังสือพวกนี้นะครับ" วายุเอ่ยเตือนประหนึ่งตำหนิเด็กสาวไปในตัว เพราะหลังจากที่เขาอ่านผ่านๆตา หน้าถัดไปจากที่เด็กสาวอ่านหลังๆมีแต่เนื้อหาสิบแปดบวกทั้งนั้น ถึงจะใช้คำไม่ให้ล่อแหลมจนเกินไปแต่กระนั้นเขาก็ไม่อยากให้เด็กใสซื่อไร้เดียงสาอย่างเธอต้องมาอ่านอะไรพวกนี้อยู่ดี

"มิราไม่ใช่เด็กนะ อายุสิบแปดคุณพ่อบอกว่าโตแล้ว เอานิยายของมิราคืนมานะ"

ฟึบ!

ไม่พูดเปล่าเอื้อมมือบางแย่งหนังสือนิยายของตัวเองจากอีกคนคืนมา แต่ก็คว้าได้เพียงอากาศเท่านั้นเพราะเขาดันเบี่ยงหนังสือหลบและยังชูขึ้นสูงอีกต่างหาก

"เอามานะ (ฟึบ!) อึ๊บ อื้อ เอานิยายของมิราคืนมานะ อึ๊บ" เธอพยายามคว้าแย่งหนังสือนิยายของตัวเองกลับมาอย่างไม่ยอม แต่ทว่ายิ่งเธอพยายามยื้อแย่งมากเท่าไหร่ อีกคนก็ยิ่งชูหนังสือนิยายให้สูงมากขึ้นเท่านั้น

วายุเลื่อนแขนแกร่งอีกข้างโอมกอดเอวบางเอาไว้เพราะกลัวว่าเด็กสาวจะเสียหลังล้มลงไป โดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้รู้ตัวหรือนึกสนใจอะไรเลยว่าตัวเองกำลังโดนเขากอดอยู่เพราะมัวแต่ยื้อแย่ง อยากได้หนังสือนิยายของตัวเองกลับมาอย่างไม่ลดละความพยายาม แต่กระนั้นไม่ว่าจะอยู่ในสถานะการใดใบหน้าหล่อเหลาก็ยังนิ่งและเฉยชาอยู่อย่างนั้น

"ไม่ให้ใช่ไหม ได้"

หมับ!

สิ้นคำพูด มิราก็จับบ่าแกร่งไว้มั่นแล้วกระโดดกอดหมับตวัดขาเรียวเล็กเกี่ยวเอวสอบเอาไว้ทันที

ด้านวายุจึงต้องลดแขนลงแล้วกอดเอวบางเอาไว้โดยอัตโนมัติ พร้อมกับแขนแกร่งอีกข้างช้อนเข้าใต้ก้นกลมมนแล้วกระชับอุ้มเด็กสาวไว้แน่นเสมือนกลัวว่าเธอจะตก เขาเกือบตั้งรับไม่ทันกับการกระทำของเธอ

ด้านภีมที่ยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ ก็ตกใจกับการกระทำของเด็กสาวไม่น้อยเพราะกลัวใครจะมาเห็นเข้า แต่กระนั้นเขาก็ได้แต่ยืนมองทั้งคู่อยู่อย่างนั้นไม่ได้เอ่ยขัดหรือเอ่ยห้ามปรามอะไรเลย หนำซ้ำยังกวาดสายตาสอดส่องมองไปรอบๆดูต้นทางให้ทั้งคู่ไปด้วย

"เอานิยายของมิราคืนมาเลยนะ ไม่งั้นมิราก็จะเกาะคุณอยู่แบบนี้แหละ ถ้าจะรำคาญก็รำคาญไปเลยไม่สนใจหรอก เอาคืนมาเลยนะ" มิราพูดอย่างเอาแต่ใจ พูดประชดประชันเขาไปในตัว ขณะแบมือบางข้างหนึ่งไปตรงหน้าเขา มองเขาอย่างท้าทายเสมือนคนเหนือกว่า

วายุจึงหลุบตามองมือบางที่แบมือขอหนังสือคืนจากเขา ก่อนจะเบนสายตาขึ้นมองหน้าเจ้าของมือน้อยๆแล้วเอ่ยพูดกับเธอ

"ถ้าอยากอ่านขนาดนี้เดี๋ยวผมซื้อเล่มใหม่ให้ครับ แต่เล่มนี้ผมไม่ให้อ่าน"

"จริงนะ" มิราถึงกับตาลุกวาวทันที

"ครับ แต่ต้องไม่ใช่นิยายแนวนี้" เขาไม่ลืมที่จะเอ่ยกำชับพลางกระชับอุ้มเด็กสาวให้แน่นขึ้นอีก

"ก็ได้ค่ะ แต่ขอห้าเล่มนะ" ตอบตกลงทันที แต่ก็มีต่อรองพร้อมกับยกมือขึ้นมาชูห้านิ้วให้เขาดู

"มากกว่านี้ผมก็ซื้อให้ได้ครับ" เขาไม่ได้จะโชว์พาวหรืออวดรวยแต่อย่างใด สำหรับเด็กสาวต่อให้เธออยากได้หนังสือนิยายทั้งร้านเขาก็พร้อมจะซื้อให้เธอได้อยู่แล้ว

"จริงนะ พูดแล้วห้ามคืนคำด้วย ถ้าไม่ทำตามคำพูดจะกลายเป็นผู้ใหญ่นิสัยไม่ดี" มิราพูดขณะกอดอกเชิดหน้าใส่ ทำเอาอีกคนรู้สึกเอ็นดูกับท่าทางดื้อรั้นของเธอ 

"ครับ" วายุตอบรับคำสั้นๆ ก่อนจะกระชับอุ้มเด็กสาวให้แน่นขึ้นกว่าเดิมอีก 

"งั้นก็ปล่อยมิราลงได้แล้ว" เธอเอ่ยบอกคนตัวโตไป เพราะตอนนี้เธอปล่อยมือและขาของตัวเองออกจากตัวเขาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะเป็นฝ่ายอุ้มเธอเอาไว้แทน

วายุได้ยินเช่นนั้นจึงยอมปล่อยเด็กสาวลงยืนอย่างอ้อยอิ่ง ราวกับไม่อยากปล่อยเธอ ก่อนจะวางหนังสือนิยายในมือลงบนโต๊ะไม้สักกลางศาลา โดยที่ดวงตาคู่คมไม่ได้ละไปจากเด็กสาวเลย

"เอาตังค์มาค่ะ" เมื่ออีกคนปล่อยเธอลงยืน เธอจึงแบมือบางข้างหนึ่งขอเงินจากเขาไปทันที พลางกระดิกนิ้วมือข้างนั้นไปด้วย

ด้านวายุที่มองอยู่จึงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยด้วยความเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้า โดยที่เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นรอยยิ้มของเขา จากนั้นเขาก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสีดำราคาแพงของตัวเอง หยิบกระเป๋าเงินใบหรูสีดำออกมาแล้วเปิดอ้าออก หยิบธนบัตรใบสีเทาออกมาทั้งหมดประมาณหมื่นกว่าๆ โดยมีเด็กสาวคอยชะเง้อมองในกระเป๋าตังค์ของเขาอยู่ตลอด ก่อนที่เขาจะยื่นธนบัตรทั้งหมดให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ" มิราเอ่ยขอบคุณพร้อมพนมสองมือน้อยๆไหว้คนตัวโตตรงหน้า ก่อนจะรับธนบัตรที่เขาให้มาด้วยใบหน้ายิ้มๆ

ด้านวายุจึงยิ้มเอ็นดูออกมาอีกครั้งให้กับเด็กดีมีมารยาท ขณะยืนมองเธอไม่ยอมละสายตาไปไหนเลย