2 ตาต่อตาฟันต่อฟัน

ขณะนั้นเองที่ดวงตากลมโตมองมายังเฉินซือหยาง

        ผิดปกติ

        อันหว่านถิง ไม่เคยใช้สายตาเช่นนี้มองเขา ไม่ใช่ความเกรี้ยวกราดหรือหว่านเสน่ห์ หากหล่อนจ้องเขาด้วยความตื่นตระหนก ผสมกับความสับสน

        ถึงดวงตาที่มีแพขนตางอนหนาดกดำเป็นของสตรีที่เขารู้จักก็จริง เพียงแต่ แววตานั้นหาใช่ของอันหว่านถิง!

        “คุณคะ กอดฉันไว้ทำไม”

        ใช่ น้ำเสียงหล่อนแปลกกว่าเดิม หากเป็นอันหว่านถิงภรรยาของเขา เมื่อพบหน้ากันยามที่แง่งอน สิ่งแรกที่จะทำคือกัด ไม่ว่าเป็นมือ แขน หรือที่ร้ายแรงคงเป็นติ่งหู จากนั้นต้องร้องไห้เพื่อแสดงความอ่อนแอ เรื่องเหล่านี้เขาชาชิน ถึงอย่างนั้นก็รับรู้ได้ว่า เพราะการที่หล่อนต้องแต่งงานกับเขา และมาอยู่ในเมืองฝูเจียง ห่างไกลบ้านเกิดและเพื่อนฝูง ต้องพักที่บ้านพักในพื้นที่ทหาร ไม่มีสังคมของคนชั้นสูงให้จับกลุ่มพูดคุยด้วย คงเป็นเรื่องน่าเบื่อของหญิงสาวที่แต่เดิมใช้เวลาส่วนใหญ่ๆ ปาร์ตี้กับเพื่อนๆ ในเมืองหลวง ดังนั้นหล่อนจึงหาทางระบายออกแบบพิลึกสักหน่อย และผู้ชายที่หล่อนชิงชัง ทั้งอยากทำให้ความเครียดที่สุ่มอกลดลง จึงมีแต่เฉินซือหยางคนนี้!

********************** 

        อันหว่านถิงมองผู้ชายหน้าตาดีจัดอย่างสงสัย พอเขากอดไว้ไม่ปล่อยก็รู้สึกถึงความคุกคาม หล่อนถลึงตาใส่ เตรียมหวีดร้องให้ลั่น โอ้ นิสัยเดิมของเจ้าของร่างรุนแรงแบบนี้ ทว่าสำหรับหล่อน อยากใช้วิธีสันติ ต้องการพูดคุยดีๆ กับเขา หากอีกฝ่ายกลับเอ่ยด้วยเสียงติดจะยั่วโมโห

        “ที่ผมกอดไว้ เพราะกลัวคุณจะข่วนหน้า กัดผม หรือร้องกรี๊ดๆ จนแสบแก้วหูยังไงละ อาถิง”

        เอ... เสียงทุ้มๆ ดวงตาคมกริบ ทั้งไออุ่นที่เผื่อแผ่มาถึงหล่อน มันไม่ธรรมดาสักนิด

        คราวนี้เรียกหล่อนว่า ‘อาถิง’ ด้วย ฟังแล้วให้ความรู้สึกคุ้นเคย ราวกับเป็นคนที่ใช้ชีวิตร่วมกันมานาน  

        “อยากทำแบบนั้นมากค่ะ เพราะปกติ คงไม่มีใครกอดกันกลางถนนแบบนี้ ดูสิ... คนเริ่มมองแล้ว ฉันเป็นผู้หญิงเสียหายได้”

        “เหลวไหลน่า คุณชอบให้กอดสัมผัสเนื้อตัวนี่นา ยิ่งแสดงความเป็นเจ้าของให้คนเห็นมากๆ ยิ่งชอบไม่ใช่เหรอ จำได้ คุณอยากให้คนทั้งเมืองเจียงฝู เป็นตากุ้งยิง เมื่อเห็นเราสาดความเร่าร้อนใส่กัน”

        ฉับพลันที่ได้ยินคำนั้น ร่างของหล่อนก็แข็งขืน

        ในหัวที่ขาวโพลน ทั้งว่างเปล่า โอ้ นี่หล่อนมาสวมบทตัวร้ายประเภทใดกัน ถึงต้องตกอยู่ในเงื้อมมือผู้ชายแบบนี้ และเขาคงไม่ใช่...คนข้างตัวที่นอนคุยกันบนเตียงทุกคืนหรอกนะ

        “ปล่อยฉันเถอะค่ะ... เจ็บแผล และรู้สึกไม่ปลอดภัย”

        เขาได้ยินหล่อนเอ่ยเช่นนั้น ก็เลิกคิ้วสูง ดึงเสื้อคลุมของตนเองออก จับแขนที่บาดเจ็บของหล่อนพลิกไปมา และถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายนิดๆ

         พริบตานั้น ก็กระชากแขนเสื้อหล่อน มันเกิดเสียงแควก และขาดอย่างเร็ว เผยให้เห็นแผลชัดเจน

        มีดกรีดต้นแขนเป็นทางยาวราวๆ หนึ่งครึ่ง ฝ่ายเขาใช้ผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดของตนพันแผลให้หล่อนเป็นการปฐมพยาบาลเบื้องต้น

        การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็ว และเบามือ ฝ่ายอันหว่านถิงยอมรับว่าสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่มีมากล้น ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ปริปากขอบคุณ ด้วยพื้นนิสัย ชอบโวยวาย และแสแสร้งร้องไห้จนเกินจริง เพื่อให้เขาเอาอกเอาใจ

        “แผลนี้ มันไกลหัวใจเยอะ”

        “ฉันเจ็บ และยิ่งอยู่ใกล้คุณยิ่งน่ากลัว”

        หล่อนยังย้ำคำเดิม เขาเลยวางสีหน้าตึง แล้วเอ่ยเสียงเข้มจัด

        “ฮึ เมื่ออยู่กับสามีที่เป็นถึงผู้บัญชาการเมืองนี้ มีเรื่องใดให้ต้องกังวลอีกคุณนายเฉิน!”

        อันหว่านถิงหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ หล่อนมีสามีแล้ว และก็คือผู้ชายคนนี้ ที่ทำตัวขี้อวด ติดจะบ้าอำนาจเสียด้วย

        “ฉัน พบเรื่องร้ายแรง เลยช็อก อาจจะมีสภาวะความทรงจำเสื่อม และเสื่อมมากกว่าเดิมอีกหลายสิบเท่า ในตอนที่ถูกคุณข่มเหง”

        เขาพยักหน้าตามคำพูด และเสียงสูงๆ ต่ำๆ ของหล่อน

        “แล้วผมล่ะ อาถิงจำได้ไหม หรือต้องให้ทบทวนความจำที่หายไปด้วย”

        หล่อนทำเสียงเฮอะดังขึ้นอย่างยียวน เขาเป็นผู้ชายที่สวมเครื่องแบบดูสง่างาม น่าเกรงขาม แต่กลับมาตอแยผู้หญิงที่กำลังเสียขวัญ บ้าบอที่สุด

        “ตอนนี้ฉันรู้แต่ว่า หนาว ไม่สบายตัว และหิว ส่วนอย่างอื่น บอกตามตรงในหัวมันว่างเปล่า จำอะไรไม่ได้เลย”

        “เอาล่ะ คุณมีสามีแล้ว และลูกอีกหนึ่งคน นี่คือข้อมูลที่ผมบอกให้รู้ ส่วนที่เหลือจากนั้น ผมคงต้องค่อยๆ เล่าเรื่องในอดีตให้ฟัง พร้อมสอบปากคำคุณให้หนักว่า ก่อนหน้านี้หายไปที่ไหน หรือว่า... แอบคิดไม่ซื่อ หิ้วกระเป๋าหนีผู้ชายคนอื่น แผนสกปรกแบบนี้ คงเตรียมการไว้นานแล้วใช่ไหม”

โอ๊ย เจ็บจี๊ดกับคำพูดของอีกฝ่าย อันหว่านถิงที่มาจากโลกอื่น เป็นคนซื่อสัตย์ต่อตนเอง และยังไม่เคยนอกใจใคร หล่อนกับว่าที่คู่หมั้น คบหากันตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ หากสุดท้ายก็เป็นเขาที่ทำเรื่องอัปยศให้หล่อนต้องช้ำใจ ที่เลวร้ายยิ่งกว่าคือการผลักอันหว่านถิงจากหน้าผา หวังให้ตกลงไปข้างล่างและเสียชีวิต เพื่อเขาจะได้ปิดปากหล่อน ด้วยไปรู้เห็นว่าเป็นชู้กับแม่เลี้ยงคนใหม่ของอันหว่านทิ้ง

        “ห้าวันก่อนเรามีปากเสียงกันนิดหน่อย อาถิงยังกล้าทิ้งลูกเผิงให้อยู่คนเดียวในบ้านที่เกือบเกิดไฟไหม้ และลูกอดข้าว ร้องหิวงอแง จนตาลายและกัดกระดาษกิน”

        “เอ๊ะ อย่ามาชี้หน้าฉัน และกล่าวหาในพล่อยๆ นะ”

        อันหว่านถิงโมโหจัด อีกฝ่ายเมื่อครู่ก็ทำทีเล่นทีจริง หากยามนี้บีบแขนหล่อนแน่น แถมบีบบริเวณที่ถูกถังปินกรีด ส่วนอีกมือก็ชี้หน้าคาดโทษความผิดที่หล่อนคนนี้ไม่ได้ก่อ

        ยามนั้น เลือดไหลซึมหนักกว่าเดิม อันหว่านถิงหน้าซีด และครางเสียงหลง

        “อย่างที่คุณอ้าง ถ้าหากในอดีตฉันเคยเห็นภรรยาคุณ นั่นก็เป็นเรื่องที่ผิดพลาดมาก เอาตรงๆ ถ้าเลือกใหม่ได้ ขอกลับไปขึ้นเรือแล้วถูกส่งตัวไปที่อื่นยังจะน่าตื่นเต้นกว่าได้ใกล้ชิดกับคนที่ไม่มีเหตุผล และเผด็จการกับฉันอย่างนี้”

        ชายหนุ่มนิ่วหน้า และนั่นยิ่งมั่นใจว่า เกิดบางสิ่งกับอันหว่านถิง ด้วยเมื่อก่อนหล่อนร้ายกับเขา ก็เพียงแค่การแง่งอน ส่งเสียงให้หนวกหู แต่ไม่มีการใช้คำพูดที่คมคายบาดใจ อันหว่านถิงเป็นได้แค่ ตุ๊กตาตัวร้ายๆ ที่เขาไม่อยากทิ้งขว้าง เพราะหล่อนงดงาม ทั้งชวนให้คลั่งไคล้ ซึ่งผิดกับผู้หญิงที่กำลังตอบโต้เขาอยู่ในตอนนี้ ท่าทางมีลับลมคมใน ดูฉลาด ทั้งยังต่อปากต่อคำกับเขาเก่งกาจ

        “กลับบ้าน และผมจะสำรวจว่าที่หายไปหลายวันเนี่ย มีส่วนไหนของคุณบ้างที่ถูกผู้ชายอื่นสัมผัส หรือทำให้ช้ำจนไร้ราคา”

        อันหว่านถิงเดือดจัดในทันที เป็นตอนนั้นที่หล่อนกับเจ้าของร่างร่วมมือกัน กัดหลังมือใหญ่ๆ ของชายหนุ่มอย่างจมเขี้ยว!