LOGINสัปดาห์สอบกลางภาค
ในการสอบวัดระดับผลของมหาวิทยาลัยนั้นแต่ละสาขาจะสอบไม่ตรงกัน ทั้งวันและเวลาสอบที่สอบ โดยปกติหากคิรินมีสอบ ไต้ฝุ่นก็มักจะรออีกฝ่ายเสมอ หากวันไหนคิรินไม่มีสอบ ไต้ฝุ่นก็ไม่คิดบังคับให้เขามารอตัวเอง
ส่วนวันนี้คิรินไม่มีสอบ ไต้ฝุ่นเลยไม่ได้ไปรับอีกฝ่ายที่บ้าน ตอนพักเที่ยงก็ไปกินข้าวกับเพื่อนที่โรงอาหารคณะเหมือนอย่างปกติ
“กูไปซื้อข้าวก่อนนะ” ทัพพูดเสร็จก็เดินออกไปทันที
ไต้ฝุ่นคิดจะลุกไปซื้อข้าวเหมือนกัน ทว่าเพื่อนสนิทอีกคนกลับเรียกเขาเอาไว้ก่อน
“ไต้ฝุ่น เมื่อกี้กูรู้สึกเหมือนมีอะไรตกใส่หัวอะ ดูให้หน่อยสิ” เมษาพูดพลางลุกออกจากที่นั่งฝั่งตรงข้าม เดินเข้ามานั่งด้านข้างของไต้ฝุ่น เอนศีรษะไปใกล้เขา
แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ไต้ฝุ่นเลยก้มลงดูให้ แต่มองแค่แวบเดียวก็เห็นแล้วว่ามันไม่มีอะไร “ไม่มีนี่”
“จริงเหรอ แต่กูรู้สึกจริง ๆ นะ หรือเป็นแมลง ไม่ใช่ว่ามันไต่เข้าผมไปแล้วเหรอ” เมษาท่าทางตระหนก ยกมือขึ้นมาจับแขนไต้ฝุ่น จ้องมองเขาด้วยแววตาขอร้อง “ปัดให้หน่อยสิ กูกลัวมันไต่มาที่หูอะ”
ไต้ฝุ่นไม่ได้ตอบกลับ ย
ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน แต่ผมกับไต้ฝุ่นกลับถูกปลุกขึ้นมาด้วยเสียงเรียกเข้าที่ดังไม่หยุดในช่วงเช้ามืด ริงโทนนี้ไม่ใช่โทรศัพท์ผมแน่นอน“รับโทรศัพท์สิ!” ผมฟาดเข้าที่อกไต้ฝุ่นอย่างไม่เบาแรงด้วยเหตุการณ์เมื่อคืนที่อารมณ์ค้างคา ทั้งยังนอนไม่ค่อยหลับ เพิ่งหลับได้ไม่นานก็ยังโดนปลุกแต่เช้าอีก รวม ๆ แล้วเลยทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกผมพลิกตัวหนีไปอีกทาง ยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ซุกหน้าลงกับหมอน ต้องการตัดขาดจากสิ่งรบกวนทั้งหมด“พี่ฝน อือ ทำไมเช้าจัง ผมไม่อยากปลุกคิริน เฮ้อ ก็ได้”แม้จะมุดเข้าผ้าห่ม แต่ก็ยังได้ยินเสียงพูดคุยของไต้ฝุ่นอยู่ดี ถึงจะจับใจความไม่ได้จนเหมือนเสียงหึ่ง ๆ ของแมลง อีกทั้งมือหนายังลูบศีรษะผมไปมา นั่นยิ่งทำให้ผมหลับไม่ลงเท่าไร“คิริน ตื่นเร็ว” ไต้ฝุ่นกระซิบข้างหัว แขนหนายื่นมาดึงผมเข้าไปกอดทั้งตัว“ไม่” ผมตอบสั้น ๆ ในใจหงุดหงิดสุดขีดที่ถูกรบกวนการนอนเมื่อกี้ตอนสายเรียกเข้าดัง ผมลืมตามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นว่าท้องฟ้ายังสลัวอยู่เลย มันน่าจะยังไม่ห
แฟนเก่าเมษาผมกับเดอะแก๊งทำหน้าทึ่ง รู้สึกว้าวมากที่เมษามีแฟนเก่าหล่อขนาดนี้ พึงรู้ไว้ว่าชายรักชายไม่ได้มีกันอยู่เกลื่อนสังคมขนาดนั้น การที่จะหาคนไทป์เดียวกันทั้งยังหน้าตาดีนี่มันยากพอกับการงมเข็มในมหาสมุทรเลยนะ“สเปกเพื่อนมึงนี่สูงใช้ได้” เซฟพูดออกมาอย่างไม่ได้ใส่ใจ“มึงอย่ามองแต่หน้าตา ไอ้ห่านั่นแม่งชอบทำร้ายร่างกาย” ทัพขมวดคิ้วแน่น ทำท่าจะลุกออกไปทว่ากลับโดนไต้ฝุ่นกดบ่าเอาไว้“ตอนนั้นเราช่วยให้เมษามันหลุดออกมาจากไอ้เวรนั่นได้แล้ว มันก็สัญญาว่าจะไม่มายุ่งกับเมษาอีก การที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันแบบนี้ อาจเป็นไปได้ที่เพื่อนมึงกลับไปหามันเอง เพราะงั้นครั้งนี้ให้มันเรียนรู้ด้วยตัวเองซะ หรือมึงจะตามไปช่วยตลอดชีวิตกัน” ประโยคยาวเหยียดถูกกล่าวออกมาสิ่งที่ไต้ฝุ่นพูดออกมาค่อนข้างมีเหตุผลมากเลยทีเดียว“แต่ว่า...” ทัพมีท่าทางลังเลอย่างเห็นได้ชัดผมที่มองอยู่นานก็รู้สึกจนใจแทนเขาเหมือนกัน จากที่ดู ทัพเป็นคนรักเพื่อนมากจริง ๆ ขนาดวันที่เมษาโดนไต้ฝุ่นเปิดโปง หรือแม้แ
“ไปกัน”ไต้ฝุ่นมองหน้าผม มือหนาแบออกมาด้านหน้า ไม่ต้องให้พูดซ้ำสองก็รู้ว่าต้องทำอะไร ผมวางมือลงบนฝ่ามืออีกฝ่าย จากนั้นก็ถูกเขาจูงเดินออกไปทางหน้าโรงแรมที่เพื่อน ๆ รออยู่แม้จะมีสายตามากมายทั้งจากพนักงานหรือจากแขกคนอื่นที่มองมา กลับไม่ได้ทำให้ผมกับเขาปล่อยมือออกจากกันแต่อย่างใด ไม่สิ ต้องบอกว่าไต้ฝุ่นไม่ยอมปล่อยต่างหากไอ้ตัวผมมันก็หน้าบางราวกับกระดาษ ส่วนคุณชายด้านข้างนี่ยิ่งกว่าอิฐโบกด้วยปูนเสียอีก นอกจากไม่อายที่มีคนมองแล้ว กลับยังเชิดคอขึ้นท่าทางมั่นใจสุดขีดนี่คือพลังของคนหล่อและรวยสินะ ที่เขาว่ามีตังค์จะทำอะไรก็ไม่ผิดนี่โคตรจริงถึงผมจะสตรีมให้แฟนคลับดูบ่อย ๆ ทว่าตอนนั้นผมไม่ได้เห็นสายตาของพวกเขาเสียหน่อย กระทั่งมาอยู่กับไต้ฝุ่นก็ถูกคนที่มหาวิทยาลัยจ้องตลอด แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ชินอยู่ดีคิดอะไรเพลิน ๆ ผมที่เดินหาเศษเหรียญตามพื้นก็ชนเข้ากลางหลังของไต้ฝุ่นเมื่ออีกฝ่ายหยุดกะทันหัน“หยุดทำไม” ผมชะโงกหัวออกไปมอง เห็นเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง ถึงผมจะไม่ค่อยตามแฟชั่น แต่ก็มองออกว่าท
หลังจากเรื่องวุ่นวายทั้งหลายผ่านพ้นไป ในที่สุดก็มาถึงวันสุดท้ายของการสอบปลายภาคสักที!ชีวิตของผมที่เคยราบเรียบมาตลอด กระทั่งมาเจอเข้ากับไต้ฝุ่นกราฟชีวิตก็กลายเป็นขึ้นลงอย่างกับคลื่นสัญญาณชีพ ทำเอาเหนื่อยสุด ๆ และเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยที่สะสมมาตลอดเทอมวันนี้พวกเราเลยกะว่าจะไปทะเลกัน!ไปมันหลังสอบเสร็จนี่แหละ ขอแค่หลังจากนี้อย่ามีอะไรมาขัดอีกก็พอ ไม่งั้นผมจะลงไปนอนดิ้นกับพื้นแน่นอนตอนนี้ผมกำลังยืนรอแฟนคนนั้นที่ทั้งหล่อและฉลาดทำข้อสอบวิชาสุดท้ายอยู่หน้าห้องจนขาแข็งไปหมด ให้ตายเหอะ เพื่อนเขาออกมากันจนจะหมดแล้ว เมื่อไรเขาจะเสร็จเนี่ย!เมื่อก่อนไต้ฝุ่นมักไปไหนมาไหนกับเพื่อนสนิทเท่านั้น แม้แต่วิชาเรียนก็ลงคล้ายกันหมด แน่นอนว่าในห้องสอบย่อมต้องมีเพื่อนของเขา ทว่าตอนนี้กลับเหลือแค่ทัพคนเดียวเท่านั้น ส่วนเมษาก็หายหน้าไปเลยตั้งแต่วันที่เขามาโวยวายในโรงอาหารวันนั้นจากการเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามอาจารย์ ก็ได้ความว่าเขาดร็อปเรียนไปและก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาตอนไหนผมพอเข้าใจเขานะ เพราะถ้าลองเปลี่ยนมาเป็นตัวเองก็คงไม่กล้ามาเรีย
ข้อความพวกนี้เพิ่งถูกโพสต์ได้ไม่นาน ในเมื่อพวกเราเห็นแล้ว คนอื่นย่อมต้องเห็นเช่นกัน โดยเฉพาะคนต้นเรื่องที่กำลังเดินดุ่มเข้ามาในโรงอาหารด้วยใบหน้าโกรธจัด“ไต้ฝุ่น ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย” มาถึงเมษาก็ตรงเข้าหาไต้ฝุ่นทันที ทั้งดวงตาและใบหน้าแดงก่ำ หยาดน้ำตาเอ่อคลอ “มึงเกลียดกูขนาดนั้นเลยเหรอ”ไต้ฝุ่นมองหน้าเพื่อนตัวเล็กแล้วพูดเสียงเรียบ “กูไม่เคยเกลียดมึง แต่เป็นมึงที่ทำตัวเองนะ”“กูทำตัวเองยังไง ทั้งหมดมันก็เพราะกูชอบมึงนะไต้ฝุ่น!” ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง นักศึกษาของทั้งคณะแทบจะมากองอยู่ที่นี่กันหมด เพราะงั้นคนที่เห็นเหตุการณ์นี้เรียกได้ว่าไม่น้อยเลย“กูควรดีใจงั้นสิ?” ไต้ฝุ่นประชด “มึงคิดว่าที่ตัวเองทำมันถูกต้องงั้นเหรอ”เมื่อโดนความกดดันจากไต้ฝุ่น เมษาสะอึกก่อนจะเถียงเสียงแข็ง “ถึงมันจะผิด แต่มึงต้องทำขนาดนั้นเลยหรือไง ให้พวกมันออกมาโพสต์ประจาน นี่กะจะไม่ให้กูมีที่ยืนแล้วใช่ไหม!”“แล้
กลางดึกไต้ฝุ่นก็ถูกพี่สาวบังเกิดเกล้าปล่อยตัวกลับมาในสภาพเดียวกับทหารผ่านศึก พอเห็นว่าผมยังคงเล่นโทรศัพท์อยู่เขาก็รีบพุ่งตัวมานอนทับ พลางถูหน้าไปมากับอกผมอย่างออดอ้อน“เหนื่อย”ถึงจะแอบหนักกับขนาดตัวของเขาที่ใหญ่กว่า แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไรออกไป ผมโอบแขนไปที่หลังเขา มือก็ลูบปลอบไปมาพลางชวนคุยไปด้วย “จะว่าไปแล้ว olive_2 ที่ใช้ตั้งชื่อแชตนี่ชื่อแมวเหรอ ทำไมวันนี้ไม่เห็นเลยละ”นี่เป็นเรื่องที่ผมสงสัยมานานแล้ว ทั้งรูปโพรไฟล์ก็ยังเป็นแมวดำอีกด้วย คนแบบไต้ฝุ่นถ้าไม่ใช่สิ่งที่ชอบจริง ๆ เขาไม่น่าเอามาตั้งแบบนี้แน่นอน“อืม มันชื่อโอลีฟ เป็นแมวตัวแรกแล้วก็ตายไปตอนอายุได้สองขวบ” ไต้ฝุ่นซุกหน้าพูดกับอกผมด้วยน้ำเสียงอู้อี้ เลยเดาไม่ออกว่าเขารู้สึกยังไงตอนพูดออกมา“โทษที” ผมกระซิบ เลื่อนมือขึ้นมาลูบศีรษะเขาเบา ๆ“ปลอบหน่อย” จู่ ๆ ไต้ฝุ่นก็เงยหน้าพรวดพลางยื่นหน้ามาหอมแก้มผมเสียเต็มปอด ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ไม่มีเค้าของความเสียใจจนต้องปลอบเลยสักนิด“เอาความเห็นใจ







