Semua Bab ผมเล่นเกมจนได้หนุ่มหล่อเป็นแฟน: Bab 1 - Bab 10

กลุ่มพวกผมนั้นมีกันอยู่สี่คน พวกเราเจอกันในเกมและคบกันมาได้หนึ่งปีแล้ว แน่นอนว่ามันเป็นโชคชะตานรกลิขิตหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถึงดลให้พวกเรามาอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันแบบไม่ได้ตั้งใจ ทั้งยังค่อนข้างสนิทกันมากอีกด้วยเมื่อก่อนก็แค่นัดกันเล่นเกมตามปกตินั่นแหละ กระทั่งเมื่อสามเดือนก่อน จู่ ๆ ไอ้เปา เพื่อนคณะนิเทศฯ ก็คิดเกมหนึ่งขึ้นมาได้ นั่นคือเกมลงโทษชื่อก็ตามตัวเลย เราสี่คนจะสตรีมแข่งเกมกัน กติกาก็ง่าย ๆ คนที่ชนะอันดับหนึ่งสามารถสั่งลงโทษคนอันดับโหล่ได้หนึ่งอย่าง ส่วนที่สองกับที่สามทำเพียงแค่ชมเรื่องสนุก พร้อมกับรอแบล็กเมลเพื่อนไปด้วย กลายเป็นอีเวนต์ตลก ๆ ของกลุ่มพวกผม แถมคนดูสตรีมยังค่อนข้างชอบอีกด้วยมีครั้งหนึ่งเซฟชนะ มันสั่งให้เปาโพสต์รูปตัวเองทำท่าแอ็ก พร้อมแคปชันเสี่ยว ๆ ลงโซเชียลเป็นเวลาสามวันอะไรแบบนั้นหรือตอนผมแพ้ ก็โดนสั่งให้เลี้ยงข้าวร้านหรูเพื่อนทั้งแก๊งหนึ่งมื้อ เดือนนั้นเล่นเอากระเป๋าตังค์กรอบแห้ง แทบจะต้องซดมาม่ากันเลยทีเดียวสิ่งที่พวกเราเล่นกัน คำสั่งจะอยู่ในขอบเขตที่ไม่ได้ทำร้ายเพื่อนอีกคนมากนัก อย่างการเลี้ยงข้าว พวกมันรู้ว่าผมได้ค่าขนมเยอะ ถึงได้เลือกสั่งลงโทษแบบนั้น แต่ส

คราวนี้ทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว เหลือแค่ผมส่งแชตไปเท่านั้น ท่ามกลางสายตาเพื่อนและคนดูเป็นร้อย แน่นอนว่าผมไม่สามารถลีลาต่อได้ ลมหายใจถูกสูดเข้าลึกเพื่อให้กำลังใจตัวเอง นิ้วกดไปที่ปุ่มเพิ่มเพื่อน ก่อนที่จะเลื่อนไปตรง [แชต]“เอ่อ พิมพ์ไรดี” ผมเงยหน้าขึ้นมาถามอีกรอบ“โอ๊ย ไอ้คิรินโว้ย กูลุ้นจนฉี่จะราด มึงก็ช็อตฟีลตลอด” เปาบ่นกระปอดกระแปด“ก็พิมพ์ไปแนะนำตัวสิ ชื่ออะไร อายุ เรียนปีไหน สาขาอะไร แล้วก็ค่อยบอกชอบตามด้วยขอคบ” โอบแนะนำอย่างเป็นการเป็นงาน“ไม่ให้กูบอกน้ำหนัก ส่วนสูง ชื่อพ่อแม่ ที่อยู่บ้านไปเลยล่ะ” ผมประชด“ก็ได้นะ” โอบตอบอย่างไม่คิดอะไร ทั้งยังเห็นดีเห็นงาม“ไอ้โอบ มึงจีบสาวแบบนี้เหรอวะ” เซฟถามน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ“ใช่ แล้วก็จีบติดตลอดด้วย”“หา!!!”ผม เซฟ และเปาประสานเสียงออกมาพร้อมกันอย่างไม่อยากจะเชื่อ แม้แต่คอมเมนต์ในช่องสตรีมยังเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมดสาวคนนั้นต้องประหลาดแบบไอ้โอบแน่ ๆ ถึงได้มาหลงคารมคนแบบมัน“ตกใจอะไรวะ คนตรง ๆ จริงใจสาวชอบนะเว้ย”“จริงเหรอวะ”ผมพึมพำเบา ๆ ในใจกำลังครุ่นคิดถึงประโยคทักทายแรก ทว่าคิดไปคิดมาผมก็ไม่ได้อยากจะรู้จักหรือคบกับหม

ผมมองเพื่อนทั้งสองของไต้ฝุ่นด้วยรอยยิ้มแห้ง มุมปากกระตุกเล็กน้อย ว่าแต่พวกนายใช้สายตามองประเมินคนอื่นโจ่งแจ้งแบบนี้ รู้ไหมว่ามันเสียมารยาท ยังดีที่หน้าตาผมก็ไม่ได้ขี้เหร่ ทั้งยังโดนชมบ่อย ๆ ว่าน่ารัก ถึงจะไม่หล่อแต่ก็พอมั่นใจได้ละนะ ไม่งั้นเจอแบบนี้เข้าไปเป็นต้องเสียเซลฟ์แน่“สวัสดีครับ” ผมทักทายอีกรอบ“จะกินอะไร” ไต้ฝุ่นหันมาถาม “เดี๋ยวไปซื้อให้”ประโยคนี้หลุดออกมายิ่งทำให้เพื่อนทั้งสองของเขาตาโตแทบจะทะลักออกมาอยู่แล้วขอร้อง นายช่วยดูหน้าเพื่อนตัวเองหน่อยเถอะ“คิดไม่ออกอะ เดี๋ยวฉันไปด้วย”“อืม”ไต้ฝุ่นพยักหน้า พวกเราจึงเดินออกไปพร้อมกัน แน่นอนว่าผมโกหก ปกติผมมีเมนูประจำของตัวเองอยู่แล้วเวลาที่ต้องมากินข้าวในโรงอาหารมหาวิทยาลัย นั่นก็คือสุกี้น้ำยังไงล่ะ!แต่ที่บอกว่าไม่รู้ ก็เพราะไม่อยากอยู่กับสองคนนั้นต่างหาก ถ้าต้องนั่งอยู่คนเดียวท่ามกลางพวกเขา ผมน่าจะโดนจ้องจนตัวหดเหลือสองนิ้วแน่ ๆ“ชอบสุกี้เหรอ?”น้ำเสียงเรียบนิ่งถามออกมา เมื่อเห็นว่าผมหยุดยืนอยู่หน้าร้านเจ้าประจำ“อื้ม เจ้านี้อร่อยนะ” ผมหันไปพูดยิ้ม ๆ “ว่าแต่ทำไมไม่ไปต่อแถวซื้อข้าวล่ะ หรือนายจะกินร้านนี้เหมือนกัน”“ทำไมไม่กินข้า

วันนี้ผมไม่มีเรียนคลาสเย็น เลยกลับมาถึงบ้านตอนที่ฟ้ายังสว่าง แน่นอนว่าหลังจากอาบน้ำกินข้าวเรียบร้อยแล้ว ผมก็ต้องไปสิงในเกมกับเพื่อนต่างคณะตามกิจวัตรเดิมของตัวเองระหว่างเล่นเกมจนใกล้จะถึงจุดไคลแมกซ์ มือซ้ายกดคีย์บอร์ดรัว ๆ มือขวาลากเมาส์อย่างใจจดใจจ่ออยู่นั้น จู่ ๆ เซฟก็ถามขึ้นมา“คิริน มึงคบกับไต้ฝุ่นเหรอวะ”“ฮะ! เชี่ย!”ประโยคคำถามไม่มีปี่มีขลุ่ยของเซฟ ทำเอาผมนิ้วเคลื่อนกดปุ่มพลาด ไม่ได้ยิงพลังออกมา สุดท้ายก็โดนฝั่งตรงข้ามฟาดพลังอัดเต็มหน้า จนตายในวินาทีสุดท้าย“พูดอะไรของมึงเนี่ยเซฟ กูตายเลยเห็นไหม”ผมโวยวายออกมา ใบหน้าที่ปรากฏบนจอออกอาการบูดบึ้งเล็กน้อย สองแขนยกขึ้นกอดอก“ตอบกูมาก่อน” เซฟถามย้ำ“ตอบอะไร” ผมทวนคำถามอีกครั้ง เมื่อกี้เพราะตั้งสมาธิมากก็เลยไม่ทันได้ฟังคำถาม รู้แค่ตกใจเสียงของมันที่ดังขึ้นมากะทันหันเท่านั้น“มึงคบกับไต้ฝุ่นเหรอ” เซฟพูด“เออ กูก็อยากรู้ บอกมาเลยนะเว้ย” เปาเสริมขึ้นมาอีกคน“ยังไง ๆ” โอบลากเสียงยาว ฟังแล้วดูกวนตีนสุด ๆส่วนผมนั้นอึ้งกิมกี่ไปแล้วเรียบร้อย ทำไมพวกมันถึงได้ถามคำถามนี้ล่ะ มันไปรู้อะไรมา!“ไม่มี!” ผมพูดเสียงดัง ก่อนที่จะถามออกไปเสียงนิ่ง แต่ใน

ก่อนที่สายเรียกเข้าจะตัดไป ผมก็กดรับเอาในวิสุดท้ายพอดี“ฮัลโหล”[อยู่ไหน]อีกฝ่ายยังคงเป็นไต้ฝุ่นคนเดิม พูดน้อย ไม่อ้อมค้อม ยิงเข้าประเด็นทันที ผมเริ่มจะชินแล้วละ“อ่า เอ่อ แถว xx”ด้วยความที่ขึ้นรถมาผมก็เอาแต่เหม่อ เลยไม่ได้ดูว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ตรงไหนแล้ว พอชะโงกหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ถึงได้เห็นว่ายังมาได้ไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ ช่วงเวลาเร่งด่วนกับรถเมล์ ยังไงก็ไม่มีทางเร็วไปกว่ารถเล็กได้[ลงป้ายหน้า]“หา?” ผมเผลอร้องออกมาเสียงดัง จนป้าที่นั่งด้านข้างหันมามอง ผมได้แต่ก้มหัวขอโทษท่านเล็กน้อย พอตั้งสติได้เลยพอจะเดาออกว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร “วันนี้มีเรียนเช้าเหรอ”[ไม่มี อาจารย์ยกคลาส] ไต้ฝุ่นตอบกลับสั้น ๆ ก่อนถามย้ำอีกรอบ [ลงหรือยัง]“ให้ลงทำไม จะมารับ?” ผมแกล้งยียวน[อืม]ชิบ นี่ก็ตรงเกิน“ไม่ใช่แฟนกันจริง ๆ สักหน่อย ไม่ต้องดูแลขนาดนี้ก็ได้มั้ง” ผมบ่นเสียงเบา ทว่ามือก็เอื้อมไปกดออด แล้วลงที่ป้ายรถเมล์อย่างที่อีกฝ่ายต้องการ[ฉันไม่เคยทำอะไรเล่น ๆ แล้วก็ไม่ชอบหลอกใครด้วย]“...”ประโยคนี้มันหลอกด่าผมปะวะลงจากรถเมล์มาได้ไม่นาน รถยุโรปเงาวับคุ้นตาก็ขับเข้ามาจอดเทียบท่าทันที ไม่ต้องรออีกฝ่าย