จำยอม

ในที่สุดเขาก็ต้องลากยัยเอ๋อที่ชวนปวดหัวตลอดการเดินทางมาอย่างคนจนใจ เขาปฏิเสธได้ที่ไหนกันเล่า ยัยเอ๋อนี่หน้ามึนจะตาย ตัวติดเเหง็กเป็นกาวตราช้างตั้งแต่เล็กจนโต เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญที่สุดในชีวิตของเขาเเล้ว เมื่อไรยัยนี่จะโตและออกไปจากชีวิตเขาได้สักที จะมีผู้ชายดวงตกคนไหนมารับเธอไปกันนะ...

"พี่ฝุ่นจะไปไหนเหรอคะ?"

"ไปไหนก็ได้ โตแล้ว"

เขาวีนบ่อยจนเกิดเหนื่อยเเล้ว จึงตอบกลับเธอด้วยโทนเสียงที่ปกติต่างจากตอนมา เขาพาเธอมายังตึกที่ต้องการขายให้กับเขา มันทั้งเก่าและดูทรุดโทรมก็จริง แต่ทว่าคนข้างกายเขากลับไม่มีท่าทีหวาดหวั่นเลยสักนิด พาเดินดูตรงไหนก็ไปด้วยหมด ไม่ปริปากบ่นหรือพูดจาไร้สาระรบกวนตอนเขาคุยงานกับทีมอื่น จนกระทั่งตอนนี้

"ทำงานก็บอกหวาว่าทำงานดี ๆ ก็ได้ มาบอกว่าไปไหนก็ได้โตแล้ว ใช่สิ แก่แล้วนี่นา หวาลืมค่ะ"

"ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้นะ!"เธอจะไม่ให้เวลาเขาได้เลิกเหวี่ยงวีนเลยหรือไงกัน เขาปวดหัวเป็นนะเว้ย!

"แล้วพี่ฝุ่นจะไปไหนเหรอคะ?" เธอยังคงถามคำถามเเรกที่ถาม โดยไม่สนใจชายเจ้าอารมณ์ตรงหน้าเลยสักนิด

"ไปเข้าห้องน้ำ พอใจรึยัง เลิกถามฉันสักทีเถอะรำคาญ!" เขายอมบอกแล้วก็ได้ เขายอมเธอแล้ว

"ระวังนะคะ ห้องน้ำเก่ามากเลยข้างหลังก็มีป่าด้วย หวาเป็นห่วง"

คนตัวเล็กเอ่ยด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง เธอก็กลัวว่าอาจจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับเขา เพราะซินแสทักว่าไต้ฝุ่นจะมีเคราะห์ถึงขั้นเจ้าไข่ไก่สองฟองนั่นอาจได้รับอันตราย เธอก็กลัวว่าอาจจะเป็นเรื่องของผู้หญิงที่มาตามแย่งไข่หวานของเขา แต่ก็คงจะเป็นไปไม่ได้และเธอเองก็ไม่อยากให้เป็น ก็เพราะเธอห่วงหวงพี่ไต้ฝุ่นสุดหล่อในดวงใจเป็นที่สุด

"อือ ๆ "ครั้งนี้ไต้ฝุ่นไม่โต้ตอบให้เสียเวลา เพราะเขารู้สึกปวดท้องขึ้นมาต้องรีบเข้าห้องน้ำให้เร็วที่สุด ขืนอยู่ต่ออาจจะได้เทราดกันเลยทีเดียว

พอเข้ามาในห้องน้ำเขาก็นั่งทำธุระอยู่สักพัก พร้อมกับสังเกตภายในห้องน้ำหลังนี้ที่คนงานน่าจะทำไว้ก่อนหน้า แม้จะเก่าหน่อยแต่ก็ไม่ได้สกปรกขนาดนั้น และอีกอย่างตัวเขาเองก็ไม่ได้เป็นคนยุ่งยาก แต่พอนั่งไปสักพักยังไม่ทันได้ผ่านศึกสงครามก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ มาจากด้านล่าง พร้อมกับความรู้สึกเสียววาบขึ้นมา

"เชี่ย!!!"

พอก้มลงดูชักโครกเท่านั้นแหละ พ่อตะพาบแม่โลมาเอ๋ย หัวงูขนาดใหญ่โผล่มาเฉียดกล่องดวงใจไข่มหัศจรรย์ของเขาแล้ว! เขาถึงกับร้องเสียงหลงดีดตัวออกทันที

"พี่ฝุ่นเป็นอะไร!" เสียงร้องด้วยความตกใจดังออกมาจากหน้าประตูห้องน้ำ เขาไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนดีระหว่างงูหลามตัวใหญ่กับยัยเอ๋อที่มานั่งเฝ้าเขาขี้!

"งู!หวางู" เขาร้องบอกเธอเสียงดัง เวลานี้จะร้องเรียกใครได้เล่านอกจากยี่หวา เพราะคนงานอื่น ๆ ต่างก็กลับกันหมดแล้ว เหลือเพียงเขาและเธอเท่านั้น

"พี่เปิดประตูแล้วรีบออกมาเลย!"

"ใส่กางเกงอยู่แป๊บหนึ่ง!"

"ไม่ต้องใส่!"

"จะบ้าหรือไง!"

เขาทั้งกลัวและตกใจแบบสุดขีด ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะซวยขนาดนั่งส้วมแล้วมีงูโผล่มา ต้องเป็นคนที่โชคร้ายลำดับไหนบนโลกใบนี้กันแน่ อย่าได้ไปบอกใครเชียวว่าบอสไต้ฝุ่นสุดขรึมคนนี้หอบกางเกงที่ไม่เรียบร้อยวิ่งออกมาข้างนอกเพราะความรักตัวกลัวตาย!

"โดนกัดไหม? พี่เป็นไงบ้าง"

เพียงแค่ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกยี่หวาก็วิ่งเข้าหาคนที่เพิ่งออกมาทันที พร้อมกับสำรวจร่างกายที่ไม่เรียบร้อยของเขากลัวเขานั้นจะบาดเจ็บ เธอเป็นห่วงเขามากจนลนลานมือสั่นไปหมด แต่แล้วก็โล่งใจได้เปราะหนึ่งเพราะเขานั้นปลอดภัยดี ไม่มีส่วนใดบุบสลายและได้รับอันตราย

"ไม่มี ๆ "

"เฮ้อ~ ตกใจหมดเลย" ยี่หวาถอดถอนลมหายใจพร้อมกับน้ำตาคลอไม่หาย เวลาเธอตกใจมาก ๆ หรือแม้กระทั่งโกรธก็มักจะร้องไห้ออกมา แม้คนรอบข้างจะมองว่าเธอเอ๋อไม่รู้เรื่องราวก็เถอะ

"ฉันก็ตกใจเหมือนกัน ไข่ฉันเกือบหายนะ" ไต้ฝุ่นเอ่ยคางสั่นเพราะยังตกใจไม่หาย มือก็รีบแต่งกายให้เรียบร้อยอย่างลน ๆ

"ฮึก~ พี่ต้องระวังตัวมากกว่านี้นะ รู้ไหมหวาเป็นห่วงแค่ไหน"

"......"

.

.

.

"แม่บอกแล้วไงว่าซินแสแกทายแม่นมาก เพราะฉะนั้นแกจะเชื่อแม่ได้รึยัง ฮึก~~"

ผู้เป็นแม่ทั้งร้องไห้ทั้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดจะดุ ๆ แต่นั่นก็เพราะความเป็นห่วงที่คนเป็นแม่มีให้ ยิ่งรู้ว่าลูกเจออะไรมายิ่งอดคิดมากไม่ได้จนถึงขั้นร้องไห้หนัก ไต้ฝุ่นเองก็หมดความสามารถที่จะทำให้คุณหญิงแก้วตาดีขึ้นได้ เขาไม่ค่อยเห็นผู้เป็นแม่ร้องไห้บ่อยนักนี่

"แม่ครับเลิกร้องไห้เถอะผมไม่เป็นอะไรแล้ว" ไต้ฝุ่นพยายามปลอบผู้เป็นแม่สุดฤทธิ์เเต่ก็ไร้ผล

"ฮึก ฮือ ~ ก็แม่เป็นห่วงแกนี่ ยิ่งหลายปีหลายวันเข้ามันก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อย ๆ แม่กลัว~" คุณหญิงแก้วตาเอ่ยพลางเช็ดน้ำตาอย่างน่าสงสาร

"แม่เชื่อซินแสขนาดนั้นเลยหรือไง?"

ไต้ฝุ่นได้แต่ส่ายหน้าเพราะหมดหนทางจะอธิบาย ถึงเขาจะไม่เชื่อก็เถอะแต่เพราะเห็นผู้เป็นแม่ไม่สบายใจเขาเองก็ไม่อยากให้ท่านรู้สึกไม่ดี เขาก็ไม่ได้เป็นลูกที่ดีเด่อะไรขนาดนั้นหรอก เพียงแต่เวลานี้ก็ไม่อยากเป็นลูกที่เเย่ซะหน่อย

"ฮึก ฮือ ฮือ ฮือ~"

"ผมต้องทำยังไงแม่ถึงจะสบายใจขึ้น"

"แต่งงานกับน้องได้ไหม ฝุ่นทำเพื่อแม่สักครั้งได้ไหม?"

คุณหญิงแก้ววตาเงยหน้าสบสายตากับลูกชายคนเดียวของตนพร้อมกับเอ่ยขอร้อง คนเป็นแม่เพียงหวังให้ลูกอยู่สุข ปลอดภัย ส่วนกำไรก็อยากขอให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาและมีครอบครัวที่ดี กับคนที่รักเขามาก ๆ แม้เขาเองจะไม่เคยมองเห็นมันเลยก็ตาม คุณหญิงแก้วตาเพียงเอ่ยขอร้องลูกชาย แม้รู้ว่าเกินกว่าครึ่งที่ไต้ฝุ่นนั้นจะปฏิเสธคำขอนี้ก็เถอะ

"ได้ครับ"

"ลูกพูดจริงเหรอ!?"

คุณหญิงแก้วตาแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำ ไต้ฝุ่นปฏิเสธมาเป็นร้อย ๆ ครั้ง แต่ครั้งนี้กลับตอบตกลง!

"แต่ผมแค่แต่งงานปลอม ๆ แก้เคล็ดอะไรที่แม่ว่าก็พอนะครับ แค่ปีเดียวด้วย หลังจากนั้นยัยเด็กเอ๋อนั่นต้องออกไปจากชีวิตผม"