ตอนที่21 ปากแข็ง

ตอนที่21 ปากแข็ง

ใช้เวลาเดินทางประมาณ 30 นาทีรถยนต์คันหรูก็มาจอดบริเวณหน้าบ้านหลังเล็กท้ายซอย ผู้เป็นมารดาที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่บริเวณหน้าบ้านปิดก๊อกน้ำทันทีที่เห็นบุตรสาวลงจากรถคันที่ไม่คุ้นตา เพราะไม่ใช่รถที่เจขับมารับประจำทุกวันและไม่ใช่รถของเมกะที่เคยมารับบุตรสาวของเธอแต่อย่างใด

"อิง..ใครมาส่งลูกรถคันนี้แม่ไม่เคยเห็นเลย เจเปลี่ยนรถใหม่เหรอ" หญิงวัยกลางคนเปิดประตูรั้วบ้านออกไปยังไม่ทันเห็นบุคคลที่มาส่งบุตรสาว รถยนต์คันหรูก็ขับเคลื่อนตัวออกไป ครั้นพยายามมองเข้าไปภายในรถก็ไม่เป็นผลเพราะรถติดฟิล์มดำสนิท

"เอ่อ..พี่ภัทรมาส่งค่ะแม่ วันนี้พี่เจไม่ว่างไปทำธุระให้เฮียเมกะพี่ภัทรก็เลยมาส่งหนูแทน" เด็กสาวอ้ำอึ้งสีหน้าซีดเผือดจำต้องโกหกผู้เป็นมารดาออกไปเพราะถ้าบอกความจริงว่ามาเฟียหนุ่มเป็นคนมาส่งมีหวังผู้เป็นแม่ต้องซักถามตนอีกยาว

"ไม่ชวนพี่เขาเข้าไปดื่มน้ำดื่มท่าก่อนละ" ปกติชายหนุ่มจะลงจากรถและเดินเข้าไปทักทายเจ้าของบ้านทุกครั้งแต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะเร่งรีบเพราะไม่แม้แต่จะดับเครื่องยนต์

"พี่เขามีธุระต่อค่ะ หนูเข้าบ้านก่อนนะคะมีรายงานที่ต้องส่งพรุ่งนี้เดี๋ยวทำไม่ทัน" ร่างบางในชุดนักศึกษารีบวิ่งเข้าบ้านอย่างรวดเร็วทิ้งให้ผู้เป็นแม่ยืนงงอยู่สวนหน้าบ้านคนเดียว

"แปลกๆ นะเด็กคนนี้ ทำตัวเหมือนไปทำอะไรผิดมา" ดารินได้แต่ส่ายหัวและเดินกลับไปรดน้ำต้นไม้ต่อ

ทางด้านเมกะ

"นายครับ คุณลีออนไปส่งอิงดาวที่บ้านเมื่อสักครู่ครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มรายงานเจ้านายทันทีที่วางสายจากลูกน้องที่พึ่งส่งข่าวมา

"ทำไมพึ่งถึงเอาป่านนี้ มันไปรับอิงดาวตั้งแต่ 4 โมงไม่ใช่หรือไง" เมกะที่วันนี้ยุ่งทั้งวันไม่มีเวลาปลีกตัวไปไหนเอ่ยถามขึ้นเมื่อมองดูนาฬิกาที่ติดอยู่ฝาผนังภายในห้องทำงานบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเย็น

"คุณลีออนพาอิงดาวแวะทานข้าวก่อนเข้าบ้านครับ" มือหนาหยุดชะงักทันทีตวัดสายตาขึ้นมองลูกน้องคนสนิทด้วยสายตายากจะคาดเดา

"ปกติมันไม่นั่งทานข้าวร่วมกับใคร" คิ้วหนาดกดำขมวดเข้าหากัน

ครืด ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์เมกะดังขึ้น

‘มีอะไร’ ชายหนุ่มกระแทกเสียงไม่พอใจกลับไปเมื่อกดรับสาย มาเฟียหนุ่มรีบขยับโทรศัพท์ออกห่างจากหูทันทีและค่อยๆ กลับมาแนบหูเป็นปกติเมื่อปลายสายพูดจบ

‘คืนนี้มึงจะมาเช็กของที่โกดังไหม’ น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามขึ้นอย่างคนใจเย็น

‘ไม่ไป กูงานยุ่ง’ เมื่อพูดจบชายหนุ่มเจ้าของผับดังก็กดตัดสายทันทีโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะว่ายังไง

‘งอนเป็นเด็ก จะหวงอะไรนักหนาน้องแท้ๆ ก็ไม่ใช่’ มาเฟียหนุ่มบ่นให้กับโทรศัพท์หลังจากที่โดนตัดสายไป

‘นายจะกลับเซฟเฮาส์ก่อนหรือไปที่โกดังเลยครับ’ พายัพเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเจ้านายวางสายเรียบร้อยแล้วหลังจากที่นิ่งอยู่นาน

"กลับไปอาบน้ำก่อน ดึกๆ ค่อยออกไป นัดไอ้เซนติไว้ตอนเที่ยงคืน" เมื่อพูดจบดวงตาคมเข้มทั้งสองข้างก็ปิดลงมาเฟียหนุ่มมักจะพักสายตาเวลาที่ต้องใช้ความคิด

ใช้เวลาเดินทางประมาณ 40 นาทีรถยนต์คันหรูก็เคลื่อนตัวมาหยุดที่เซฟเฮาส์ของมาเฟียหนุ่มโดยมีเหล่าลูกน้องคอยรักษาความปลอดภัยตลอด 24 ชั่วโมง

"นายครับ ถึงแล้วครับ" เมื่อดับเครื่องยนต์เสร็จคนเป็นนายยังนั่งนิ่งอยู่ท่าเดิมบอดี้การ์ดหนุ่มจึงเอ่ยเรียกเสียงเบาเพราะลูกน้องเปิดประตูรถรออยู่นาน

"อือ มีอะไรก็ไปทำ" เมื่อลืมตาตื่นเพราะเผลอหลับจากที่ตอนแรกตั้งใจจะแค่พักสายตาสักพักแต่เพราะร่างกายทำงานหนักมาตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาจึงเรียกร้องหาการพักผ่อนมากกว่าปกติ

พายัพก้าวเท้าเดินตามคนเป็นนายเข้าไปภายในบ้านตรงดิ่งขึ้นบริเวณชั้นสองของบ้านซึ่งเป็นห้องทำงานและห้องนอนของมาเฟียหนุ่มและห้องบอดี้การ์ดคนสนิทอยู่ถัดไป

"5 ทุ่มค่อยออกไป วันนี้ไอ้เฟมโตก็มาไม่ต้องรีบ" เมื่อพูดจบร่างหนาก็สแกนลายนิ้วมือ ประตูถูกเปิดออกอัตโนมัติและตามมาด้วยเสียงปิดประตู

ภายในห้องนอนของมาเฟียหนุ่ม

เมื่อเดินเข้ามาภายในห้องนอนร่างหนาก็ทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซซ์ทันที ร่างหนานอนแผ่หลาราวคนหมดแรง เสื้อผ้า กางเกง ถุงเท้าทั้งหมดยังอยู่ครบมีเพียงเสื้อสูทที่ถอดทิ้งตั้งแต่อยู่บนรถเท่านั้นที่หายไป ลมหายใจเข้า-ออกสม่ำเสมอเป็นเครื่องยืนยันว่าชายหนุ่มนั้นได้หลับสนิทแล้ว

ทางด้านของพายัพที่ร่างกายตอนนี้ก็เหนื่อยล้าไม่แพ้เจ้านายตัวเอง ดวงตาดำสนิทเหลือบมองนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือ หน้าปัดบ่งบอกว่าเหลือเวลาอีกสามชั่วโมงเศษๆ กว่าจะถึงเวลานัด รูปร่างสมส่วนชายชาตรีอย่างพายับสาวเท้าไปยังห้องนอนตัวเองที่อยู่ถัดไปอีกห้องโดยไม่รีรอ มือหนากดตั้งนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ก่อนจะโยนทิ้งไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างไม่ไยดี จากนั้นทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มอย่างโหยหาเพราะห่างหายกับการนอนบนเตียงนุ่มๆ นานหลายสัปดาห์เพราะที่ผ่านมาจะอาศัยนอนบนรถ บนโซฟา หรือเผลอฟุบหลับกับโต๊ะทำงานเป็นส่วนใหญ่

เวลา 5 ทุ่ม

พายัพและลูกน้องอีกสองคนยืนรอชายหนุ่มอยู่บริเวณหน้าห้องในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงสแลกสีดำเข้ากับชุด มาเฟียหนุ่มเปิดประตูห้องออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงยีนสีเดียวกันกับรองเท้าผ้าใบแบรนด์หรูสีขาวด้วยสีหน้าสดใสขึ้นจากก่อนหน้าเพราะได้พักผ่อนไป 3ชั่วโมงเศษๆ ทำให้ร่างกายฟื้นตัวขึ้นมาเล็กน้อยเพราะอดนอนสะสมมาหลายคืน

"คนของเรารายงานว่ารถของคุณเมกะขับออกจากผับเมื่อสักครู่มุ่งหน้าไปทางโกดังชานเมืองครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มรายงานเจ้านายทันทีเพราะคิดว่าเจ้านายต้องการอยากรู้เพราะสั่งตนให้ส่งลูกน้องคอยติดตามความเคลื่อนไหวของเจ้าของผับดัง

"อือ" เสียงทุ้มตอบกลับเพียงแค่นั้นเท้ายาวก้าวลงบันไดอย่างคล่องแคล่วตรงไปยังรถหรูที่จอดรออยู่โดยมีพายัพเดินตามมาติดๆ

เวลาผ่านไป 30 นาที

ระยะทางจากเซฟเฮาส์ถึงโกดังระยะทางค่อนข้างไกลแต่ด้วยการจราจรที่คล่องตัวจึงใช้เวลาไม่มากก็เดินทางมาถึงเพราะเวลานี้ผู้คนต่างพากันเข้านอนเป็นส่วนใหญ่ จะมีก็แต่นักท่องราตรีที่สัญจรอยู่บนท้องถนน ณ เวลานี้

"ของล็อตนี้กูว่าคุณภาพโอเคเลยนะ ลูกค้าน่าจะชอบ วันมะรืนเตรียมของขึ้นเรือได้เลย" เซนติที่มาถึงก่อนพูดขึ้นเมื่อลีออนเดินมาหยุดข้างๆ มือหนาหยิบปืนสั้นรุ่นที่สั่งทำพิเศษขึ้นมาดู

"ส่งของล็อตนี้เสร็จกูขอพักก่อนนะช่วงนี้กูยุ่งไม่ค่อยมีเวลา" เมกะพูดขึ้นก่อนที่บรรยากาศจะเปลี่ยนเป็นตึงเครียดทุกคนต่างมองมาที่เมกะเป็นตาเดียว

"ทำไม" เป็นเสียงเฟมโต ด้วยอายุที่โตกว่าเพื่อนในกลุ่มและเป็นคนที่มีเหตุผลและใจเย็นมากที่สุดเป็นคนเอ่ยถามขึ้น

"ช่วงนี้กูงานเยอะไม่ค่อยมีเวลา" ใบหน้าเรียบนิ่งของเมกะหันมองออกไปด้านนอกก่อนจะพูดขึ้น

"เพราะเด็กคนนั้นใช่ไหม" เซนติเอ่ยถามขึ้นเสียงดังด้วยความโมโหที่เพื่อนทั้งสองคนต้องมาทะเลาะกันเพราะเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียว

"อย่าดึงเธอเข้ามาเกี่ยว" สีหน้าเรียบนิ่งแววตากรุ่นโกรธของเมกะหันกลับมามองหน้าเพื่อนทั้งสอง

"เธอเกี่ยวเต็มๆ กับเรื่องนี้ เคลียร์กันให้จบคืนนี้ ปืนในลังนั้นทั้งหมดกูสั่งให้เด็กมันบรรจุกระสุนไว้พร้อมใช้งาน..เผื่อต้องการ" เฟมโตพูดขึ้นก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอกโกดังพร้อมกับเซนติที่เดินตามไปติดๆ ปล่อยให้ลีออนและเมกะอยู่ภายในโกดังเพียงสองคน

"มีอะไรก็พูดมา" มาเฟียหนุ่มเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเพราะเมกะเอาแต่นั่งเงียบกุมขมับอย่างคนกำลังใช้ความคิด

"เลิกยุ่งกับอิงดาวได้ไหม" น้ำเสียทุ้มต่ำพยายามปรับให้เป็นปกติที่สุดเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับใบหน้าเรียบตรึงที่เงยขึ้นสบสายตากับเพื่อนรักที่นั่งมองอยู่ก่อน

"ไม่ได้" น้ำเสียงราบเรียบตอบกลับอย่างจริงจัง

"ทำไม" เป็นอีกครั้งที่เมกะพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้ระเบิดออกมา

"ไม่ใช่เรื่องของมึง" ร่างสูงของลีออนลุกขึ้นและเดินออกไปทันทีทิ้งให้เมกะนั่งหัวเสียอยู่คนเดียวนานหลายนาที

เมื่อภัทรยืนรอเจ้านายตัวเองอยู่ด้านนอกสักพักก็ไม่มีวี่แววว่าคนเป็นเจ้านายจะออกมาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปตาม

"นายครับ กลับกันเถอะครับ" แต่สิ่งที่ภัทรเห็นคือเจ้านายของตนนั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะมือสองข้างประสานกันที่ท้ายทอย

เมกะไม่แม้แต่จะเอ่ยคำพูดใดๆ ออกมาลุกขึ้นเต็มความสูงที่ 187เซนติเมตรสีหน้ารียบตรึงเดินตรงไปยังรถที่จอดอยู่โดยมีลูกน้องรอเปิดประตูให้เหมือนเช่นเคย

07:10 น.

รถยนต์คันหรูสัญชาติยุโรปจำนวนสองคันจอดอยู่หน้าบ้านหลังเล็กโดยมีชายหนุ่มนั่งรออยู่ด้านในอย่างใจเย็น

"อิงลูกรีบทานข้าวจะได้รีบไปเรียนวันนี้พี่ภัทรเขามารอลูกแต่เช้าแล้ว" อิงดาวถึงกับต้องชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่มารดาพูดเมื่อสักครู่และถามกลับเพื่อความแน่ใจ

"พี่ภัทรมารออิงตั้งแต่เช้าแล้วทำไมพี่เขาไม่เข้ามาในบ้านละคะปกติก็เข้าออกได้ตลอด" เด็กสาวตั้งคำถามกับมารดาอย่างแปลกใจ

"แม่ไปเรียกแล้ว แต่ลูกน้องเขาบอกว่าเจ้านายเขาอยากรอในรถมากกว่าแม่เลยไม่อยากรบกวน" เมื่อนึกขึ้นได้ถึงกับเบิกตาโพลงเพราะปกติภัทรจะมารับอิงดาวแค่คนเดียวจะไม่มีลูกน้องตามมาแบบนี้ ร่างอรชรคว้ากระเป๋าใบเล็กที่วางอยู่ข้างๆ เท้าเล็กรีบวิ่งออกไปยังหน้าบ้านทันทีเพื่อดูว่าบุคคลที่มารออยู่นั้นเป็นใคร และเป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ รถคันนี้คือรถที่มาส่งเธอเมื่อคืนวาน

"คุณมาทำไมแต่เช้าคะ" ชายหนุ่มจำต้องละสายตาจากไอแพดอยู่ในมือเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่กำลังรบกวนสมาธิของตน

"ขึ้นรถ ฉันสายมากแล้ว"